Te lang buiten de maatschappij
Via Facebook en op het forum van Proud2Bme kom ik regelmatig meisjes en jonge vrouwen tegen die zich al jaren binnen de psychiatrie bewegen. Ze kwamen ooit met wat vage klachten bij de huisarts. Ze waren niet gelukkig, rommelden wat met eten of beschadigden zichzelf. Ze hadden daarnaast wel enkele vriendinnen en gingen nog naar school. Stuk voor stuk leuke, spontane en slimme meiden. Bij allen zou je niet denken dat er iets goed mis was. Ja, een tijdelijk probleem door dingen die er eerder mis waren gegaan, maar niets dat niet op te lossen valt. Eenmaal in de hulpverlening leek het echter van kwaad tot erger met deze meiden te gaan. Iets wat ik pijnlijk vind om te zien.
Van de huisarts naar en psycholoog. Van de psycholoog naar de ambulante groepstherapie van de GGZ instantie. Van de GGZ instantie naar de gespecialiseerde hulpinstantie. Van de gespecialiseerde hulpinstantie naar de open afdeling van de Paaz. Van de open afdeling naar de gesloten afdeling. De problematiek van al deze jonge vrouwen leek steeds erger te worden. Hoe kon dat nou? Ze waren toch niet gek? Ik heb met meerdere contact gehad en ze waren mijn inziens niet anders dan jij en ik. Ja, ze hadden net als ik problemen, maar jaren in de psychiatrie doorbrengen paste hier niet bij. Wat ging er dan mis?
Het meisje met prachtig lang bruin haar rommelde wat met eten en was ongelukkig. Ze was 19 jaar oud en studeerde aan de universiteit. Ze had een aantal nare ervaringen met jongens gehad en thuis flink kritische ouders. In therapie leerde ze hierover praten, maar tegelijkertijd ging het ook slechter. Wellicht doordat er gevoelens loskwamen. Het meisje kwam na veel omzwervingen terecht in een tijdelijke opname. Hier waren veel verschillende mensen opgenomen met uiteenlopende, vooral zeer ernstige problematiek. Het meisje leerde hier zichzelf beschadigen. Dit was blijkbaar een manier om te dealen met psychische pijn. Bovendien leek dit ook een manier om indirect aan te geven dat het niet goed ging. We zijn nu 5 jaar verder. Het meisje is nog steeds opgenomen en haar lichaam zit van top tot teen onder de littekens. Ze is volledig gehospitaliseerd en ongelukkiger dan ze ooit was.
Wat ik me dan regelmatig afvraag: Was dit meisje al zo ernstig psychisch ziek of is ze dat geworden door een overload aan opnames en psychische hulpverlening? Eigenlijk zou ik dit laatste misschien niet mogen denken. Ik werk immers zelf binnen de hulpverlening. Toch heb ik vaker het gevoel gehad dat meiden slechter zijn geworden door een te grote hoeveelheid hulpverlening.
Tot mijn spijt heb ik nog geen kinderen, maar ik heb me weleens afgevraagd wat ik zou doen als het mij zou overkomen. Wat als mijn kind een eetstoornis krijgt? Wat als mijn kind naar een GGZ instantie wordt doorgestuurd? Ikzelf zou er denk ik alles aan doen om een opname zo lang mogelijk te voorkomen. Als een opname dan echt nodig is, dan zeker niet veel langer dan een half jaar. Ik ben ervan overtuigd dat een te lange opname niet goed is voor een mens. Het plaatst je zo buiten de maatschappij. Je kunt hierdoor zo vervreemd raken van de wereld om je heen. De meeste ernstige problemen zijn op dat moment de normaalste zaak van de wereld, terwijl een weekje op vakantie gaan vreemd is geworden.
Iemand raakt volledig gehospitaliseerd en raakt hierdoor deels zijn eigen identiteit kwijt. In plaats van - ik noem maar een naam - Miriam te zijn, ben je de patiënt geworden, het meisje met de ernstige problemen. Het meisje dat intensieve hulp nodig heeft. Het meisje dat niet zelfstandig kan wonen, kan leven. Begrijpelijk dat het zelfbeeld van zoiemand verslechterd. Hoe langer je buiten de maatschappij staat, hoe groter de kans dat je jezelf steeds minder waard vindt.
Het is misschien verleidelijk en veilig om langer binnen de hulpverlening te blijven hangen dan nodig, maar pas hiermee echt op. Dat is eigenlijk hetgeen ik wil zeggen met deze blog. Ik weet hoe eng en spannend het is om de hulpverlening volledig achter je te laten, maar als je echt wilt leren leven, als je een beter zelfbeeld wilt en zelfstandig wilt worden, durf dan die stap te zetten. Eenmaal los van de hulpverlening ging ik me direct zeflstandiger voelen en daarmee ook positiever over mijzelf. Het was niet eenvoudig, maar ik had voldoende geleerd om het, met hulp van familie en vrienden, nu alleen te kunnen.
Je kunt niet alles oplossen in therapie. Je zult niet volledig gelukkig worden door therapie. Daarvoor moet je weer de uitdaging van het leven aangaan. Met twee benen in de maatschappij gaan staan. Vallen, opstaan en weer doorgaan.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Nu leef ik tenminste weer! Heb twee kinderen waar ik dolgelukkig mee ben en leef zelfstandig. Wel met flink aanpassingen en Hulp en medicatie maar ik doe het wel!
En ik heb een goede stok achter de deur. Ik kan me geen terugval veroorloven want ik ben moeder. En mijn kinderen gaan boven alles! !!
Gelukkig gaat het nu beter met me en durf ik weer te leven.
Heftig en ik denk dat daar veel te weinig aandacht voor is in de hulpverlening.
Moraal van mijn verhaal: Het is mogelijk om eruit te komen, ook als je zo afhankelijk bent geweest van de hulpverlening. Het leven is veel mooier daarbuiten. :)
Ik stapte op mn 18e ook bij de GGZ binnen voor een ambulante groep om naast mijn studie te volgen. Inmiddels zijn we 11 jaar later en heb ik al vele ambulante en deeltijdgroepen, crisisopnames en klinische behandelingen achter de rug voor mijn psychische problemen. Wat begon met wat ik dacht een "simpele depressie" blijkt nu PTSS, Dysthyme stoornis en een Persoonlijkheidsstoornis NAO ( met trekken van Borderline en Vermijdende PS). En ik heb ook nog een tijd een Gegeneraliseerde Angststoornis gehad. En waar ik het eerst zoals in het artikel stond beschreven idd naast mijn studie deed, ben ik daar inmiddels al 5 jaar geleden mee gestopt en zit ik sindsdien alleen maar in de hulpverlening en heb ik een Wajong-uitkering.
Dus ja ik voel me ook heel erg buiten de maatschappij staan daardoor. En het einde is nog niet in zicht, omdat ik dus weer opnieuw met de deeltijd ga beginnen. Maar ik heb het al wel met mijn behandelaar erover gehad dat het ook wel belangrijk is dat we nu gaan kijken naar vrijwilligerswerk en wat ik in de toekomst wil doen. Omdat ik dat hele toekomstperspectief kwijt ben en geen idee heb wat ik wil. Omdat ik dus geen opleiding heb afgerond helaas. Ik heb wel wat thuiscursussen gedaan, maar dat is ook niet echt realistisch om daar werk in te vinden. Maar wat dan wel? Daar moet ik toch een keer stappen in gaan zitten. Want het klopt echt dat mijn zelfbeeld op deze manier niet veel beter wordt zolang ik alleen maar in het hulpverleningswereldje zit.
Mijn ervaring, blijf in de maatschappij zolang het kan en ga ernaar terug zodra het kan. Maar weet ook dat je altijd hulp mag vragen en dat een langdurige opname ook niet het einde van de wereld is, soms is dat juist het begin van je wereld, de manier op de je leven op de rit te krijgen.
Ik kies voor gezondheid, die paar dagen ziekenhuisopname omdat het met mijn darmen en stoma erg slecht gaat, want die zijn nodig (ook vanwege voeding/eten etc).
Maar that's it en luister niet naar die ggz die nu ineens voorstellen om die opname niet te doen wat mijn svk en chirurg aanraden, maar om naar de paaz te gaan voor het medische en psychische..
ik heb nog nooit een psycholoog gehad, nog geen psychiater of therapie
nooit
maar als het dan psychisch mis dreigt te gaan; dumpen ze mij in opnames waar het slechter gaat.
waar ik alsnog geen hulp krijg
waar ik vanwege medische redenen niet op de open, maar gesloten paaz kom (want open heeft geen verpleging id avond).
nooit meer
trauma's rijker, en mijn cptss is verergerd en nog geen therapie of hulp hiervoor gehad.
Ik kies voor de zh opname komende week en de medische psycholoog daar en voor de rest, bereid ik me dan medisch voor zodat ik ambulant aan mijn trauma's kan gaan werken straks.
blijf opgenomen zo.. Ben je na een jaar het ziekenhuis uit, dumpen ze je steeds in de psychiatrie. Al jaren geen thuis meer gehad Ö
Waar ik zelf overigens nog het meeste aan merk wat voor invloed een opname kan hebben, is het moment dat ik op een (gesloten) afdeling binnenkom, op bezoek bij iemand anders bijvoorbeeld. De stemming is daar zó verschrikkelijk, dat ik - als gezond persoon - gelijk weg wil, maar ook zeker weet dat ik heel snel ook ziek zou zijn als ik daar zou zitten. Geen goed teken.
Ook ik heb een opname gehad (op de high cure van een eetstoorniskliniek en 2x deeltijd) - en zodra ik binnen was (vooral op de high cure) wilde ik naar huis. En direct. Ik heb de eerste dagen alleen maar gehuild, omdat ik niet kon aarden in die zieke sfeer. Ja, ik was zelf ook ziek. Heel ziek zelfs, anders kom je niet op de high cure terecht. Maar het heeft me verschrikkelijk veel moeite gekost om me staande te houden tussen al die andere zieke meiden. Pas toen ik ook begon met destructief gedrag kon ik beter aarden. Ik heb een gat in de lucht gesprongen toen ik naar de deeltijd mocht, want ik trok het echt niet meer om mijn eigen doel (beter worden) voor ogen te houden tussen al dat eetgestoorde en anderszins destructieve gedrag. En ook ik heb van zowel mijn klinische als deeltijdopnames heel wat destructief gedrag overgenomen.
Zo zie ik het helaas ook in mijn omgeving gebeuren. Mensen die veel meer destructief gedrag gaan vertonen door therapie. Mensen die volledig afglijden, mensen die zich identificeren met hun diagnose en zich ernaar gaan gedragen. Zodra de hulp stopgezet wordt, nog veel destructiever gedrag vertonen en op die manier weer een opname forceren (zelfmoordpogingen, bijvoorbeeld). Dat is een hele lastige spiraal, die heel moeilijk te doorbreken is en die heel erg veel mensenkennis vraagt. Ik hoop echt dat hier ook voldoende aandacht voor komt: het instandhoudende en soms zelfs versterkende effect van de hulpverlening.
Mijn behandelaar is erg van eigen regie. Ook als ik doodsbang of angstig ben en haar smeek om in te grijpen, houdt ze hier aan vast. Achteraf ben ik haar daar erg dankbaar voor, want ik merk en geloof dat ik daar uiteindelijk alleen maar sterker door wordt!
Tegelijkertijd ken ik verhalen van mensen die dieper en dieper afglijden, juist omdat ze nooit de tijd nemen om dingen echt aan te gaan.
Daarom ben ik wel voorstander van langdurige opname, indien nodig. Maar dan eenmalig, en pas wanneer de persoon er echt voor klaar is de diepte in te gaan, alle oude overleving los te laten, en zichzelf uit de modder op te worstelen. Dat kunnen doen vraagt om een stuk volwassenheid, en om hele goede therapie. Als dat er niet is, dan zou ik zeker heel voorzichtig zijn.
Ben zelf al vijf keer opgenomen geweest en er nóóit beter uitgekomen.
Wel ontiegelijk dankbaar dat mijn psych mij na die opname heeft laten inzien hoe ik beter af ben zonder een opname.
Hoe ze dat deed? Geen idee. Maar ik wil nu niet meer terug - eerst wel. En pas nu ik dit gevoel heb weet ik hoe "onwenselijk"/ niet echt het andere gevoel is.
Opname kan je ook heelveel opleveren dus ik zou me niet laten beïnvloeden door dit artikel als je er eerst wel positief tegenover stond. Praat met mensen die jou goed kennen en waar je je veilig bij voelt. Wat is hun advies? Wat voor argumenten geven ze hiervoor en zie jij dit net zo. Ik snap dat het eng is maar als je echt aan een fijnere toekomst wil werken zou je zeker deze kans aan kunnen grijpen.
Ik heb vooral positieve ervaringen met lange opnames. Ik kon dan weer een hele tijd vooruit. Omdat het bij mij chronisch is zou ik altijd wel ondersteuning nodig blijven hebben en soms even een time-out maar ik blijf vooral lost girl. Theatermaakster en daarnaast ook toevallig psychiatrisch patiënt.
Hoe ga je daar mee om?
Blijven hangen omwille van veiligheid is niet goed.
Maar...de afgelopen jaren is er zo enorm bezuinigd op de GGZ dat er op deeltijd en opnames enorm gekort is, en deze ook niet elkenlang plaatsvinden. Simpelweg omdat het te duur is. Ambulantisering is hét woord: oftewel behandeling in de eigen omgeving tenzij er factoren zijn die maken dat dat niet kan.
Wat ik ook mis is de nuance wanneer er sprake is van problematiek naast de eetstoornis. Problematiek waar je niet voor hebt gekozen, maar wel mee moet dealen - dan kan het ook zijn dat je heel lang of je hele leven lang bepaalde medicatie en (onderhouds) gesprekken nodig hebt. Ik redeneer dan maar heel simpel: als je iets anders zou mankeren zou je mosschien ook medicijnen slikken en van tijd tot tijd naar de specialist moeten voor een check. Alleen... wat het dus niet betekent is dat het onder behandeling zijn dat daardoor je leven stopt. Het hoeft echt niet of/of te zijn. Het kan ook en/en zijn.
Een lange opname is zo ontzettend ingrijpend en ontwrichtend: het leven gaat door, maar jij zit daar maar. Ik ben de feeling met mijn studie kwijtgeraakt, en een hoop vrienden verloren. Dat versterkt weer het gevoel van afhankelijk zijn van psychiatrische hulp. Deze gevoelens zorgen weer voor somberheid... en ja, dan is het kringetje rond.
Tijdens mijn laatste opname voelde het ook zo uitzichtloos, vooral omdat het geen echte behandelopname was, maar een opname op de gesloten afdeling van een ziekenhuis. Niemand wist waar het heen ging. Deze gevoelens van doelloosheid zijn blijven hangen, ook al ben ik er al een jaar met ontslag. Ik voel me ook vaak minderwaardig en vooral raar omdat ik al die opnames al heb meegemaakt terwijl ik nog maar student ben.
Het kon allemaal niet anders - anders was ik er niet meer geweest - al had ik zeker wel twee maanden eerder met ontslag gekund als je het mij vraagt. Dat dat niet kon was wegens de lange wachtlijsten van vervolghulp... lang leve de bezuinigingen. Dit had wel tot gevolg dat ik twee maanden tussen ernstig zieke mensen heb gezeten terwijl het met mij weer enigszins ging. Ook niet goed voor je zelfbeeld, en ik heb toen ook dingen gezien die ik liever niet had gezien.
Het klinkt misschien heel hard maar de meeste dingen die door de staat bekostigd worden daar wordt je echt niet beter van. Weeshuizen, ziekhuizen (met eindeloze wachtlijsten). Ik zou voor mijn kind zelf de hulp bekostigen.
Gelukkig weet ik nu beter. Ik moet het zelf doen. Ik ga nog steeds naar therapie, maar dat doe ik erbij, het is niet meer zo dat ik ervoor leef, terwijl dat eerst wel zo was.
Ik ben nu een stuk gelukkiger, al heb ik natuurlijk hier en daar nog steeds problemen. Te lang in de hulpverlening blijven hangen is inderdaad denk ik niet altijd helpend. Voor mij in ieder geval niet.
Maar wel... hulpverlening geeft je vaak steun en aandacht in een grote mate die je in de "gewone" wereld niet gemakkelijk krijgt. Je voelt je gezien en erkend, je voelt je veilig en beschermd. Het risico is heel groot dat je dit opnieuw wilt als je na een opname weer thuis wilt of wanneer je het einde van de opname ziet aankomen.
Ik heb het in opname vaker gezien. Voor sommige meisjes leek het ineens niet meer goed te gaan als er gesproken werd over einde opname, over hoe goed het wel ging, ... ineens kantelde alles weer... Of meisjes die opnieuw en opnieuw terugkwamen maar in opname wel vrij goed functioneerden... alsof de opname hun ideale situatie was.
Zelf heb ik het ook even gevoeld op het einde van mijn opname, alhoewel ik tijdens die opname wel al de weekends en woensdag naar huis ging. De laatste periode kreeg ik schrik dat ik het zelf niet zou kunnen en het ging weer slechter. Gelukkig werd ik er op gewezen dat dit vaker voorkomt en kon ik het bij mezelf ook herkennen.
Lastig hoor... want soms is een opname echt wel nodig, maar je mag inderdaad het contact met de buitenwereld niet verliezen en je moet je toch steeds voor ogen houden dat de buitenwereld uiteindelijk de omgeving is waarin je moet leren functioneren.
De veiligheid van alles kan soms zoveel veiliger aanvoelen dan de echte wereld.
Maar ik ben in de echte wereld. Heb de verantwoordelijkheid nu over een klein meisje, die haar moeder niodig heeft.
Ik heb een vangnet, maar echt op de achtergrond. Fijn om te weten dat ik op hen terug mag vallen als ik met vragen zit of toch ergens tegenaan loop, waar ik zelf even niet uit kan komen, maar therapie is geen hoofd onderdeel meer van mijn leven en dat voelt na jaren eindelijk eens bevrijdend!!
Super dat dit aangesneden wordt. Een onderliggende gedachte die volgens mij vaak niet uitgesproken wordt. Hoop dat mensen deze blog eens zullen lezen!
Toppie :)
Eindelijk iemand die schrijft zoals ik als moeder het beleef!
In onze situatie heeft het onze dochter zeer geschaad de hele gang door de hulpverlening.
Natuurlijk heeft het ook goede dingen opgeleverd.
Onder de oppervlakte van de eetproblemen bleek onze dochter ASS te hebben.
(Na veel aandringen door ons is daar uiteindelijk onderzoek naar gedaan.)
Er is door systeemtherapie en aannames door het behandelteam veel schade aan ons gezin aangericht. Ten onrechte bleek later.
Het zelfvertrouwen van onze dochter is behoorlijk geschaad.
Evenals ons vertrouwen in behandelaren.
We zijn blij dat we elkaar hebben kunnen vasthouden, ondanks alle verdrietige
en schadelijke periodes.
Je kunt verdwaald raken in de psychiatrie. Zoveel is wel duidelijk.
De uitweg uit die zelfde psychiatrie is als een doolhof.
Ons geloof biedt steun en richting daarin.
Maar het is allesbehalve gemakkelijk.....
De problemen met eten bleken bij onze dochter onder andere voort te komen vanuit ASS. ( later bleek er nog meer autisme voor te komen in ons gezin)
Dat is inmiddels een erkende factor bij het ontstaan hiervan.
Het wordt nog te weinig mee betrokken in het zoeken naar de oorzaak
is mijn ervaring.
Nogmaals dank voor dit belangrijke artikel!
'Moeders'