Het is misschien moeilijk om toe te geven, maar ergens denk ik dat ik mij ook wel eens zo heb opgesteld als wat ik hier zal beschrijven in dit blog. Wanneer je een eetstoornis hebt, ben je misschien soms geneigd in een soort slachtofferrol te duiken. Dat doe je niet bewust, maar soms gebeurt het wel.

‘'Ik wilde wel hulp, maar vooral omdat anderen het er zo vaak over hadden. Iedereen vond dat ik hulp moest zoeken, maar zelf wilde ik er helemaal niet vanaf. Ja, ergens wel. Maar toch ook weer niet. Toen ik eenmaal hulp zocht, wachtte ik vooral af tot de hulpverlener het ging doen. Zij wist het toch allemaal zo goed? Toen ik zelf doelen moest bedenken, probeerde ik daar onderuit te komen. Ik wist het niet, was het vergeten of nog niet aan toe. Ik wilde dat de therapeuten ermee kwamen, zij wilden toch zo graag dat ik beter werd?''

Misschien herken je stukjes van dit voorbeeld hierboven. Misschien ben je wel een klein beetje gemotiveerd, maar ergens ook helemaal niet. Je hebt hulp gezocht op aandringen van anderen, maar zelf sta je er niet zo achter. Toch durf je ook geen nee te zeggen. Je weet dat als je geen hulp hebt, het alleen maar slechter met je zal gaan. Maar wat moet je dan? 

Probeer in ieder geval op zoek te gaan naar motivatie. Of snij het onderwerp motivatie eens aan in therapie. Daarvoor hoef je helemaal niet meteen te stoppen. Maar ga er wel over in gesprek. Praat er over in je omgeving, zet dingen op een rij die jou helpen. En lees ook dit en dit eens om wat meer ideëen te krijgen over waar je het eigenlijk voor doet. 

‘'Toen ik hulp kreeg was ik helemaal gebroken. Ik wist het niet meer en gaf me over. Ik had zo lang gevochten en geprobeerd mijn hoofd boven water te houden door die eetstoornis overal voor in te zetten, dat ik nu hoopte dat iemand mij kon helpen. Ik stortte me volledig in de denkbeeldige armen van therapie in de hoop dat zij mij konden vertellen wat ik moest doen. Toen ik zelf moest bedenken wat ik wilde bereiken en hoe ik dat aan wilde pakken, voelde ik me dan ook flink in de steek gelaten. Zij waren er toch om mij dat te vertellen?''

Herken je stukjes uit dit voorbeeld, dan is dat helemaal niet zo gek. Je zoekt tenslotte hulp omdat je het zelf niet weet. Wanneer je dan bij de hulpverlening aanklopt en zij jou zelf laten bedenken hoe je dingen aan moet pakken, voelt dat heel gek. Toch doen zij dit soms om jou zelfredzaam te maken, zelf te laten bedenken wat je nodig hebt en hierin te leren onder hun begeleiding. Hier heb je vervolgens je hele leven nog wat aan.

‘'Ik durfde mezelf geen toestemming te geven om te eten. Alleen als mijn therapeut het zei en er afspraken waren gemaakt deed ik het. Alles wat niet op papier stond, ontweek ik het. Zij was uiteindelijk verantwoordelijk geworden voor de stappen die ik zette. Zolang zij het onderwerp op tafel legde, ging ik er over in gesprek. Deed ze dit niet, dan droeg ik zelf niets aan en ging ik op dezelfde voet verder. Stiekem wilde ik dat ik zelf achter de keuzes stond, maar dat lukte me niet.''

Wanneer jij je herkent in bovenstaande voorbeeld, kan het zijn dat je bang bent. Je verschuilt je achter de angst om zelf verantwoordelijkheid te gaan nemen. Onbewust heb je de verantwoordelijkheid volledig bij je behandelaar gelegd. Zij moet het toch allemaal weten? Dan moet ze er zelf maar mee komen. Een beetje de wereld van andersom, eigenlijk. Want als jij beter wilt worden, moet jij stappen zetten en deze aandragen. Niet jouw therapeut.

Natuurlijk is het eng om zelf de beslissing te nemen om aan te gaan komen, te stoppen met braken of geen eetbuien meer te hebben. Dat is ontzettend eng. En wanneer je zelf die keuzes gaat maken, betekent dat dat jij je er ook echt aan wilt en moet gaan houden. Dan wordt het echt. Je kiest er dan misschien wel voor om je eetstoornis los te laten. Hoe eng is dat wel niet?

Het loslaten van je eetstoornis brengt veel angst met zich mee. Wat blijft er van jou over als je die eetstoornis los laat? Wat ga je voelen en hoe gaat je leven eruit zien? Ik kan je vertellen dat je leven alleen maar mooier gaat zijn, maar jij moet dat zelf gaan ervaren. Ik kan het je namelijk 100 keer vertellen, maar waarschijnlijk heb je allerlei redenen om dat toch niet te geloven.

Niemand op deze wereld gaat het gevecht voor jou vechten. Maar er zijn wel heel veel mensen die er bij willen zijn en je willen steunen. Maar jij moet het doen. Niet je therapeut, niet je ouders, niet je partner en ook niet je vriendinnen. Jij en jij alleen bent degene die de keuze moet maken. Als jij iets wilt, kun je het bereiken. Zelfs ook al geloof je daar nog niet voor de volle 100% in.

Stel jezelf niet op als het meisje dat gered moet worden. Het zijn harde woorden, maar niemand gaat het voor jou doen. Je moet zelf de stappen zetten. En ja, herstellen van een eetstoornis is geen makkie. Maar als jij weer gelukkig wilt worden, blij wilt zijn met je leven en gezond, dan moet je zelf die keuze gaan maken. Iedere dag opnieuw. Je moet zelf door de modder kruipen om er te komen. En dat kun je aan!

Plaatjes:Weheartit