Er gebeurt iets en het raakt mij. Het is niet fijn en ik verstop mij het liefst nu onder een deken en met de kinderlijke gedachten: als zij buiten mijn zicht zijn dan zien zij mij vast niet, voel ik mij even semi-veilig. Ik hoor geschreeuw en nog meer kabaal en ik voel mijn hart in mijn keel. Een brok die er niet uit wil. Het mag niet en het kan niet, want mijn verdriet en angst worden gedegradeerd met de opmerking 'elk huisje heeft zijn kruisje'. Dit heb ik bijzonder vaak gehoord en op de meest ongepaste momenten. Is mijn angst dan niet legitiem en stel ik mij aan? 

Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma's, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag 'Farah blogt'.

Gisteren heb ik een lang gesprek gehad met een vriendin over deze specifieke opmerking. Vroeger werd die vaak in alle varianten bij mij (en ook bij haar) neergelegd door veel verschillende mensen. Waaronder ook de stichters van het geweld; ofwel het 'kruisje' in het huisje. Hoewel het in dat geval redelijk het ene oor in en het andere oor uit ging, ben ik inmiddels redelijk teleurgesteld in hoe vaak en ongepast de opmerking nog steeds wordt gebruikt. Op het moment dat zo een opmerking wordt neergelegd wanneer je in paniek bent, voelt het als degradatie van je gevoel. Terwijl eigenlijk niemand het recht heeft om je gevoel te degraderen; los van wat er thuis gebeurde. Ons wereldbeeld is al niet zo best, draag hier geen steentje aan bij door te doen alsof het normaal is. Het is namelijk niet zo.  

Bron foto

Wanneer je opgroeit in een gewelddadig huishouden, dan is het bijna te verwachten dat de stichters van het geweld de impact op jou niet begrijpen. Zo'n opmerking past bij het gedrag dat zij vertonen, want zij willen graag geloven dat thuis alles normaal is. De werkelijkheid vertelt wat anders. Het kan beter, het is niet perfect. Sterker nog, het is verre van normaal. Houd je zelfwaarde hoog, want zij doen hun uiterste best om je standaarden zo laag mogelijk te krijgen. Hierdoor kan je snel in een cyclus belandden van een gewelddadig huis naar bijvoorbeeld een gewelddadige relatie. Je zal sneller accepteren, want je gaat geloven in de opmerkingen die te vaak tegen je gebruikt is.  
 
Helaas heb ik dit soort opmerkingen zelfs vanuit de zorg gehoord. Mensen die voor je moeten opkomen en je een veilige basis moeten bieden, maken het soms opeens bijzonder lastig. Je begint te twijfelen aan jezelf: vraag ik echt teveel? Mag mijn pijn er niet zijn? Ik was vaak vlak en amper geëmotioneerd, want dat was er wel redelijk uitgeramd als kind. Er werd gezegd dat kwetsbaarheid juist iets moois is, maar dezelfde mensen werken het ook tegen. "Je hebt zelf de keuze gemaakt om uit huis te gaan", werd er gezegd en ik gooide alle deuren dicht. Alsof het de normaalste zaak was rolde het over haar tong. Ik schrok van het gemak waarop ze bijdroeg aan stichters van geweld door ons wereldbeeld nog meer te verpesten.  
 
Op de groep heb ik vaak gezien dat meiden - helaas - na een traject van het huis ontvluchten weer belandden in nare situaties. Niet omdat het normaal is, maar omdat het genormaliseerd wordt. Ze gaan terug naar huis; naar gewelddadige ouder, een agressieve ex of een ander verkeerd circuit. Ze keren terug naar hetgeen wat zij gewend zijn, omdat het vertrouwen in de wereld ernstig afneemt. Ze nemen genoegen met iets bekends in plaats van iets wat goed is voor hen zelf. Dit komt mede door het feit dat meiden (en jongens) verteld wordt dat er altijd obstakels zullen zijn. En begrijp mij niet verkeerd; er zullen obstakels zijn, maar in dit geval is het ongepast. Obstakels hoeven geen fysieke klappen te zijn, maar kunnen ook simpelweg een discussie zijn die uiteindelijk uitgepraat wordt. Dat zijn twee verschillende dingen en wanneer je ‘elk huisje heeft zijn kruisje’ zegt nadat iemand in tranen vertelt hoe een alcoholverslaving zijn/haar leven heeft verpest, mag je even stilstaan bij de impact van je woorden.  
 
Eerder schreef ik de blog 'Waarom ik koos voor een leven zonder familie'. Ik heb vaak genoeg gehoord dat er in elke familie wel complicaties zijn. En natuurlijk, ieder zijn ding. Maar jij hebt het recht niet om mij te vertellen dat mijn verhaal niet 'uitzonderlijk' is wanneer jij niet in mijn schoenen gelopen hebt. Ik schreef ook al eens over C-PTSS en het is (gelukkig) niet normaal om zulke klachten te ontwikkelen na je kinderjaren. Kijk kritisch naar de situatie en neem niet klakkeloos over wat de maatschappij je vertelt. Je bent meer waard dan dit. Niemand mag je onrecht aan doen. Het is niet jouw keuze, maar jouw verantwoordelijkheid om dit te doorbreken. Pak het heft in handen en ga dit tegen voor jou en de toekomende generaties. Dit heeft nooit mogen gebeuren.  
 
Alles wat je is overkomen, is legitiem. Je maakt het niet erger dan het is. Jouw ongezonde relatie met eten is erg genoeg, jouw lijden is erg genoeg, jouw eenzaamheid is erg genoeg; het is allemaal erg genoeg en ook genoeg geweest. Je hebt geen bevestiging nodig van de buitenwereld. Het is tijd om beter te worden en de regie te pakken. Je hebt je dieptepunt bereikt en dat is niet iets om te vergelijken met een ander. Je hebt absoluut niks te verliezen, behalve de positie waar je nu staat. Maar kijk eens kritisch: ben je nu tevreden met je kwaliteit van leven? 
 
De discussie mag aangewakkerd worden. Hetzelfde als dat er nu discussies zijn over seksueel geweld en vrouwenrechten. Niemand mag zo bruut over je grenzen heengaan en nee, je hoeft niet expliciet 'nee' te zeggen. Het is namelijk niet normaal. Ja, elk huisje heeft zijn kruisje, maar niet alle kruisjes zijn hetzelfde en even groot. Van sommige dingen leer je veel en van andere dingen breek je meer dan dat je leert. Houd je zelfwaarde en standaarden hoog en trek je mond open wanneer je gevoel gedegradeerd wordt, want dat draagt bij aan het geweld. Jouw gevoel, jouw verhaal en jouw rechten mogen (of moeten) er zijn. 

Herken jij jezelf in het verhaal van Farah? Je kunt terecht bij MIND korrelatie (biedt anonieme, professionele, psychische en psychosociale hulp, bereikbaar via de telefoon, e-mail, chat of WhatsApp) en bij FIER (landelijk expertise- en behandelcentrum op het terrein van geweld in afhankelijkheidsrelaties.) Andere opties zijn 'ikvermoedhuiselijkgeweld.nl' en 'VeiligThuis'.

Wil je meer lezen van Farah? Eerder schreef ze ook de blogs 'Niet de liefste vader van de wereld', 'Hoe vertaal ik een eetstoornis', 'Maar er is toch niets mis met ons' en 'Ik ben liever in de kliniek dan thuis'.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.