Het kan enorm heftig en intens zijn om C-PTSS (complexe posttraumatische-stressstoornis) te hebben, maar voor de buitenwereld lijk je bijzonder vaak toch wel kalm. Eigenlijk heb je een bovennatuurlijk goede emotieregulatie, want je hebt je kwetsbaarheid leren maskeren gedurende je langdurige trauma(‘s). Ik vind het niet fijn om kwetsbaar te zijn. Mijn emotieloosheid is ook een kwetsbaarheid, maar de wereld zal dat niet zomaar begrijpen. Het valt buiten het boekje en is niet gebruikelijk. Want als je verdrietig bent huil je, toch?

Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma's, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag 'Farah blogt'.

Nee, want sommige mensen bevriezen in stressvolle situaties en hebben daarna geen emotionele ontlading. Het is eigenlijk best wel knap hoe onze lichamen zich zo erg aanpassen aan een situatie. Bij herhaaldelijk trauma kan je je het namelijk niet permitteren om elke keer van slag te zijn, want anders kan je niet terugkeren naar de orde van de dag. Je hebt het naarste overwonnen, wat je per definitie al erg krachtig maakt. Nu zit je met C-PTSS en dat kan vaak heel eenzaam voelen. Hierbij een aantal tips voor hoe je om kan gaan met die eenzaamheid.

Bron foto

Benoem letterlijk dat je sommige dingen moeilijk vindt

Het kan als een opluchting werken, maar je vooral ook voorzien van de hulp en ondersteuning die je kennelijk wel nodig hebt. Het is niet anders dan bij anderen, want in principe heeft iedereen de hulp en ondersteuning nodig, alleen kan het bij jou misschien onzichtbaar zijn. Ik heb weleens tegen de groep in therapie gezegd dat ik niet snel huil, maar dat weggaan mij oprecht veel doet. Ik wilde heel graag dat ze wisten dat ik om ze gaf, maar dat het er bij mij anders uitziet. Dit werd gewaardeerd en dat voelde goed. Het maakt het minder eenzaam in mijn gevoelens en gedachten. Het kan voor de buitenwereld natuurlijk ook verhelderend werken als jij openheid geeft van zaken. Het is uiteraard niet verplicht om alles te zeggen, maar jezelf een beetje blootgeven kan al een stap zijn. Dit maakt je niet ‘te veel’, maar het maakt je simpelweg mens.

Leg mensen die dichtbij je staan uit dat je je soms eenzaam kan voelen

Hiermee kan je laten blijken en uitleggen hoe dingen voor je zijn, want ook dat mag er zijn. Hierin hoef je je niet te schamen en is het juist heel fijn voor je directe omgeving om te weten hoe je je voelt. Je ontneemt jezelf namelijk onbewust van best wel veel steun die je wel nodig hebt. Als mensen echt dichtbij je staan, willen ze weten hoe het gaat. Koester de mensen waar je deze kwetsbaarheid durft te laten zien, want dit kan je langzaam helen. Elke goede ervaring draagt bij aan een ontwikkelingsproces waarin je nu een inhaalslag kan maken. Je vertrouwen in de wereld kan drastisch afnemen als je over een langere periode niet goed bent behandeld. Vertrouwen opbouwen is belangrijk; laat je trauma(‘s) niet je leven beheersen. Je bent meer dan dat wat je overkomen is en er zijn ook goede en fijne mensen die graag naar je luisteren.

Vraag de nodige ondersteuning voor praktische zaken

Hiermee bedoel ik een maatschappelijk werker op school, studiebegeleider op je opleiding, werkbegeleider op je werk of een trainer in je sportteam. Hun werk is vertrouwelijk en ze kunnen je toegang geven tot speciale regelingen zoals extra tijd bij toetsen. Ik kwam er op school achter dat je met (C-)PTSS bijvoorbeeld altijd in aanmerking komt voor een extra tijd regeling bij examens en toetsen en ik heb hier veel aan gehad. Er is vaak meer mogelijk dan je vooraf misschien denkt. Je bent het waard om ondersteuning te krijgen en je problemen mogen er ook zijn. Maak het voor jezelf niet moeilijker dan het al is. Het feit dat het onzichtbaar is voor de buitenwereld, maakt het probleem niet minder erg.

Weerhoud jezelf niet van emoties die er uit willen

Af en toe kan emotie zich toch laten zien en laat het dan ook gaan. Slik het niet weg, want zo krop je nog meer op en dat is nergens voor nodig. Omarm juist de momenten dat je emmer even overloopt, want ook dat is normaal. Het verschilt heel erg per persoon hoe vaak dit gebeurt, maar vooral als dit soort momenten erg zelden zijn, dan kan je er gebruik van maken. Je hoeft namelijk nergens bang voor te zijn en zo ga je je hopelijk ook veiliger voelen in je emoties. Het kan heel eng zijn om transparant te zijn in hoe je je voelt, maar hoe meer fijne herinneringen, hoe groter de kans dat je emotieregulatie terug naar ‘normaal’ gaat. Het was vroeger misschien nodig om je in te houden, maar nu hoeft het niet meer. Je hoeft niet meer bang te zijn en jij mag er zijn; met al emoties inbegrepen.

Uit je op manieren die voor jou comfortabel zijn

Het kan helpend zijn om dingen op te schrijven, te tekenen, te zingen of te schilderen. Het maakt niet uit hoe je je uit, maar het is belangrijk dat je wel een manier vindt. Houd niet alles binnen. Als je je niet uit bij andere mensen, ben je even aangewezen op jezelf. Dit kan ook heel fijn zijn, want dan hoef je geen rekening te houden met een ander en dit kan je ook in je eigen tijd doen. Het is nooit te laat om te helen. Ik speel graag piano en ukelele en schrijf teksten. Het is voor mij meer dan slechts een hobby, het is een zelfontwikkeling en onafhankelijkheid die ik opbouw binnen beperkte sociale mogelijkheden. Soms dekken woorden de lading niet en ben je nog niet klaar om het stukje ‘sociaal-wenselijk’ los te laten, waardoor praten lastiger is. Dat is oké. Gun jezelf de tijd in dit proces.

Vergeet niet dat niet alleen bent

Ik heb vaak gedacht ‘de enige’ te zijn, maar dat is zeker niet waar. Er zijn heel veel mensen die hier last van hebben, maar die houden het - net als jij waarschijnlijk - heel erg voor zichzelf. Het is nog een onbesproken onderwerp en dat maakt het moeilijk om lotgenotencontact te vinden. Dit kan echter wel heel erg helpend zijn. Je kan eventueel je therapeut vragen om in een groepstherapie te gaan als je daar klaar voor bent. Ik ben zelf vaak een stille kijker in de recovery community op Instagram, dit maakt het minder eenzaam. Ik verbaas mij nog steeds over de hoeveelheid mensen die zich in hetzelfde schuitje bevinden. Je bent niet alleen, hoe eenzaam de strijd misschien ook voelt.

Meer van Farah lezen? Ze schreef eerder ook deze blogs?
- Hoe vertaal ik een eetstoornis?
- Liever in de kliniek dan thuis
- Ik koos voor een leven zonder mijn familie
- Maar er is toch niks mis met ons?
- Niet de liefste vader van de wereld
- Eerst behandeling, dan pas school?

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.