Gespijbeld door mijn eetstoornis

 

Wanneer je last hebt van een eetstoornis kan dat een grote invloed hebben op je leven. Voor mij betekende dat dat ik mijn interesse verloor in andere zaken dan eten. Ik was heel vaak moe en angst speelde een grote rol in mijn leven. Als gevolg hiervan heb ik onder andere veel gespijbeld van school. In deze blog vertel ik daar meer over.

Ik was al niet een puber die ontzettend veel interesse had in het behalen van goede cijfers en je best doen op school. Ik kon vaak m'n aandacht niet goed bij de les houden en dat vond ik wel best. Ik droomde lekker weg, schreef verhalen in mijn schriftjes en tekende in de kantlijn van proefwerken. Creatieve vakken vond ik wel leuk en gym kon er mee door, maar verder vond ik het vooral belangrijk om lekker lol te maken met m'n vrienden en eigen fantasiewerelden te bouwen. De toekomst zou wel goed komen.

Mijn cijfers waren dan ook niet mega hoog, maar ik was niet dom. Mijn ouders hebben me veel geholpen met leren en hoewel dat vaak als een enorme strijd heeft gevoeld, heeft het toch allemaal wel goed uitgepakt. Als ik nu opnieuw de middelbare school mocht doen had het me mega interessant geleken om al die dingen te leren, maar ik denk dat het niet heel gek is dat je als puber zijnde hier niet zo op zit te wachten. Zeker als je het gewoon lastig vind om je te concentreren. Daarin speelt AD(H)D bij mij natuurlijk een grote rol.

Ik hoefde geen hoge cijfers, maar ik wilde natuurlijk niet blijven zitten. Mijn motto was dan ook:  "Een 5,5 is voldoende". Toch heb ik me vaak wel een beetje 'het domme kind' gevoeld vergeleken met mijn broertje die wel heel goed kan leren. Ook mijn omgeving uitte zijn zorgen over mijn gebrek aan interesse, wat toch wel een bepaalde onzekerheid in mij naar boven bracht. "Komt de toekomst dan niet zomaar goed?" Ik denk dat deze onzekerheid wel één van de triggers was van mijn eetstoornis. 

Nu weet ik dat we gewoon ander soort mensen zijn die op een andere manier leren en andere interesses hebben. Iets waar mijn omgeving (al was het met de allerbeste bedoelingen en super veel liefde) niet goed op wist te reageren. Toch heb ik destijds mijn middelbare school met een hoop '6 punt-nog-watjes' gewoon gehaald. Hoewel, gewoon? Zo gewoon was dat niet. In het tweede jaar van mijn middelbare schooltijd ontwikkelde ik namelijk een eetstoornis: Anorexia Nervosa.

Moe en geen concentratie om te leren

De eetstoornis had een grote invloed op mijn leven. De weinige concentratie die ik al had werd alleen maar minder en mijn focus verschoof totaal naar wel of niet eten. Ik was helemaal niet meer met andere dingen bezig. Zelf mijn tekeningen waren alleen nog maar tekeningen van extreem dunne mensen. Mijn schriften stonden niet meer vol met verhalen, maar met optelsommen van hoe veel calorieën ik die dag had gegeten.

Het was alsof de Irene die ik was totaal was verdwenen en mijn identiteit helemaal overgenomen werd door de eetstoornis. Dat is iets dat je wel vaker ziet bij eetstoornissen, zeker bij ondergewicht, omdat dat echt iets met je hersenen doet. Een eetstoornis kan een persoon echt veranderen, maar dat betekent niet dat je jezelf niet terug kan winnen. Echter is dit iets dat voor mij veel later pas kwam.

School ging op gegeven moment helemaal niet meer zo lekker. Mijn eetstoornis werd na een tijdje behoorlijk zichtbaar, dus mijn ouders en school grepen in. Ik moest naar therapie waardoor ik veel lessen miste en ik deed ook niet echt meer iets aan huiswerk. Toch bleef ik school met hakken over de sloot halen. Hoe dat precies is gegaan herinner ik me niet meer zo. Ik leefde destijds echt in een soort bubbel en weet heel veel dingen niet zo goed meer. Nog altijd heb ik het idee dat school me hier en daar gematst heeft, maar ik zal het nooit weten.

Wel weet ik dat school me graag wilde helpen. Ik moest tijdens de pauze lunchen met m'n mentor en ik werd voorgesteld aan een jongen op school die ook anorexia had. Toen vond ik dat verschrikkelijk en onnodig, maar nu ik erop terug kijk vind ik het eigenlijk wel lief. Zij wisten ook niet zo goed wat ze moesten doen, maar wilden graag helpen. Ook was besloten dat ik beter een niveau omlaag kon, zodat ik wat minder last op m'n schouders zou dragen. Ik ben toen van vwo naar de havo gegaan.

Ik moest en zou een eetbui hebben

In de zomervakantie die volgde begon mijn eetstoornis een andere vorm aan te nemen. Ik was al een tijdje in behandeling bij PsyQ, maar ik was daar niet eerlijk en open over hoe het met me ging. Ik wilde liever gewoon met rust gelaten worden. Ik kreeg steeds vaker steeds groter wordende eetbuien en ik schaamde me daar ontzettend voor. Ik zou het zelf wel oplossen, dacht ik. Ik wenste dat mensen mij gewoon met rust lieten zodat ik weer mijn kracht kon vinden en terug kon gaan naar de tijd dat ik anorexia had en heel weinig at. Dat voelde namelijk zo ontzettend sterk. Deze eetbuien voelden zwak. Het voelde alsof ik doorgeslagen was. De controle verloren, maar ergens, ergens had ik daar ook ontzettend veel behoefte aan. Niet alleen lichamelijk, want mijn lichaam had een hoop in te halen, maar ook mijn hoofd verlangde naar iets meer vrijheid, meer rust. Die rust, een roes eigenlijk, vond ik bewust en onbewust in mijn eetbuien.

Wanneer ik een eetbui voelde opkomen was het alsof een heel sterk gevoel vanuit het diepste in mij kwam opborrelen. Het is lastig om het echt te omschrijven. Sterker en sterker wordende onrust. Als ik daar niet aan toe zou geven dan... Dan... Ja geen idee eigenlijk. Pas later leerde ik dat het dan over zou gaan. Dat ik misschien ergens anders om moest huilen of dat iets me dwars zat. Dat ik even niet zo lekker in m'n vel zat of ergens onzeker over was. Dat ik niet goed wist waar ik met m'n emoties heen moest en of ik ze wel mocht hebben. Nu weet ik dat praten helpt, dat gevoelens ook hun ups en downs hebben, dat dat oké is en dat het hebben van een eetbui niet een oplossing biedt, maar op dat moment denk je alleen maar: Ik moet en zal nu een eetbui hebben.

Sommige eetbuien voelde ik beter van tevoren aankomen dan anderen. Soms leek het me gewoon maar te overkomen of was het net alsof ik er niet echt een reden voor had. Soms had ik er gewoon heel veel zin in (zonder na te denken over de spijt achteraf, want oh ja, daar tegenover stond dat dik worden mijn grootste angst was en dat rijmde totaal niet) en soms had ik in de ochtend al bedacht hoe ik het in de middag zou gaan aanpakken. Op dat soort dagen was ik met niks anders bezig dan die eetbui later op de dag. M'n vrienden, m'n studie, m'n ouders, m'n hobbies... Het was allemaal een waas om dat ene doel heen: Het hebben van een eetbui.

Ik woonde nog thuis en ik wist dat ik het rijk alleen zou hebben als mijn moeder naar haar werk was. Echter was dit natuurlijk tijdens de uren dat ik naar school moest. Ik zag geen andere oplossing dan spijbelen van school. Ik probeerde de pauzes vermijden en dook snel weg als ik in de supermarkt een bekende tegen kwam. Stel je voor dat iemand me zag met al dat eten. Wat moesten ze wel niet denken? Met mijn buit liep ik naar huis en daar vonden dan die eetbuien plaats.

Hoe zit het dan met de leerplicht?

In principe was ik in die tijd nog leerplichtig. Ik had nog geen diploma en was onder de 18. Wel was school op de hoogte geweest van mijn eetstoornis anorexia. Echter had ik toen ik eetbuien had 'gewoon' een gezond gewicht en leek school zich er niet meer zo mee te bemoeien. Ik zag er immers een stuk minder ziek uit al zat het in mijn hoofd helemaal niet goed. Ik sprak er met niemand over, dus hoe konden ze het dan ook weten. Achteraf denk ik dat ze mee heel graag hadden geholpen als ik om die hulp had gevraagd. Scholen willen over het algemeen wel goed voor hun leerlingen zorgen.

Ik weet niet meer zo goed hoe het is gegaan. Ik denk dat ik niet zó veel had gespijbeld dat ik echt met de leerplicht in de problemen kwam. Aan de andere kant heb ik veel vervalste doktersbriefjes ingeleverd. Toch denk ik dat school dat toch wel door moet hebben gehad, maar mij misschien een beetje gematst hebben. Het is en blijft gissen, maar gelukkig is het (weliswaar met hakken over de sloot) allemaal goed gekomen en heb ik mijn havo-diploma op zak.

Toch is het natuurlijk niet heel verstandig van mij geweest om hierover te liegen. Je kan echt serieus in de problemen komen als je veel spijbelt en belangrijke lessen/opdrachten/proefwerken ect. mist, zonder dat iemand weet wat er aan de hand is. Eerlijkheid duurt wat dat betreft echt het langst, als je het mij vraagt. Wil je meer, weten over de rechten die je hebt rondom je ziekmelden op werk of school? Lees dan deze blog eens.

Stoppen met studeren voor behandeling

Toen ik aan het studeren was had ik natuurlijk niet meer te maken met de leerplicht. Ik was nog geen 18, maar had wel mijn diploma op zak. Echter ging het nog altijd voor geen meter met die eetstoornis. Op gegeven moment ben ik naast die eetbuien ook gestart met compenseren. Ik had geen anorexia meer, maar wel boulimia. Beide een eetstoornis. Beide even erg en dat bleek. Dat bleek ook met school. Het lukte me niet om bij alle lessen aanwezig te zijn. Ik was vaak niet op school, omdat ik eetbuien aan het houden was of me gewoon te rot en lelijk voelde na een eetbui van de avond ervoor. Het was dan ook geen verrassing dat het niet zo lekker ging op school.

Na een tijdje aanmodderen heb ik samen met school besloten dat het beter was om te stoppen en mij echt op mijn herstel te gaan richten. Dat was niet zo'n makkelijke beslissing. Het voelde als falen, maar achteraf besef ik hoe goed en sterk deze beslissing was. Helaas komen veel mensen met een eetstoornis voor zo'n beslissing te staan. Mijn verhaal over dit onderwerp deel ik in deze blog

Blijf er niet alleen mee zitten

Ik zei het al eerder: Eerlijkheid duurt het langst. Niet alleen omdat mensen het niet fijn vinden dat je liegt. Je hoeft echt niet tegen iedereen alles te vertellen, maar denk dat de meeste mensen dat in deze situatie wel begrijpen en je zullen vergeven. Nee, het is vooral voor jezelf dat je er maar beter niet alleen mee kan blijven zitten. Als je merkt dat je studie of je werk te veel is naast je eetstoornis kan je daar het beste met iemand over praten. Bijvoorbeeld met een vertrouwenspersoon, schoolpsycholoog, je mentor, je werkgever, een fijne collega of iemand anders die je vertrouwd. Je ben niet verplicht om het aan iedereen uit te leggen, maar het scheelt zo veel om het niet alleen te hoeven dragen. Gun jezelf ook die kans om geholpen te worden. Het is niet jouw schuld. Jij bent niet verkeerd. Het is ook moeilijk.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Balletdancer - Zondag 25 november 2018 14:08
britneyangel - Zondag 25 november 2018 16:11
goeie blog, mooie kleren heb je aan op deze fotos!
A. - Zondag 25 november 2018 18:34
Zo mooi geschreven, diep respect ❤️❤️
Arlen - Zondag 25 november 2018 22:44
💗Erg mooi verwoord;)
S* - Dinsdag 27 november 2018 21:46
Ik vraag me af of je in d boulimische periode ‘spijbelde dóór je eetstoornis’ of ‘spijbelde vóor je eetstoornis’.