Eet ik onbewust te veel?

 

Toen ik in behandeling ging voor mijn eetstoornis kreeg ik een basislijst mee als voedingsadvies. De basislijst is een goede richtlijn voor wat een volwassen vrouw per dag zou moeten eten. Zeker wanneer je rommelt met je eten kan het houden aan zo'n lijst ervoor zorgen dat je lichaam weer in balans kan komen en je hongergevoel zich kan herstellen. Uiteindelijk kan je vanaf die basis steeds meer op gevoel gaan eten, maar hoe weet je dan of je genoeg eet, en niet onbewust te veel?

Het was niet zo dat toen het eten weer goed ging mijn eetstoornis meteen over was. Ik mocht steeds meer op gevoel leren eten, maar vond dat echt ontzettend spannend. Het vertrouwen in de basislijst was al iets dat ik maar net aan durfde te gaan. Het liefst zat ik daar, voor de zekerheid, nog een beetje onder. Dat zorgde er echter wel voor dat ik te weinig at, waardoor eetbuien getriggerd werden.

Het is belangrijk om voldoende te eten, niet alleen voor je lijf, maar ook voor je hoofd. Aan de andere kant was het ook mijn hoofd die het ontzettend spannend vond. Hoe zit het dan met avondjes uit, met uitgebreidere recepten, met restjes van het avondeten voor de lunch, met trek hebben in een extra tussendoortje, met bij-eten als je veel sport, met verjaardagen, barbecues en al dat soort dingen? Af en toe iets meer eten was niet erg, maar hoe weet ik wat af en toe is?

Ik had zo veel twijfels en vragen en wilde het zo graag zeker weten. "Nee, ik hoef geen eetstoornis meer. Ik hoef niet meer af te vallen. Ik ben goed zoals ik ben nu, maar ik wil zeker niet aankomen. Ik wil niet dik worden." De angst om dik te worden zat er nog diep in. Hoewel het redelijk lukte om goed te eten, kostte het wel ontzettend veel energie en moeite. Nog altijd kon ik heel spastisch zijn rondom afspraken en eetmomenten en bepaalde mijn eetstoornis voor een deel mijn leven.

Dit stukje wilde ik ook niet meer. Niet meer steeds die twijfels, die spanningen, die angst. Dit waren ook de triggers voor wanneer het onverhoopt toch even een dagje niet goed ging. Het mocht niet de trigger zijn voor een complete terugval, maar zelfs zoals het was, zag ik het liever anders. Ik was liever vrijer, maar jeetje, wat is vrijheid eng als je zo weinig vertrouwen in jezelf en je lichaam hebt. Hoe kon ik dat vertrouwen laten groeien? Hoe doen gezonde mensen dat? Hoe voelen zij dat aan?

Aan m'n behandelaren heb ik alles kunnen vragen. Ze hebben me echt heel goed geholpen, maar de eetstoornis was nooit weg te denken uit onze relatie. Die zou altijd een rol spelen in de vraag en het antwoord. Dat ging niet expres, dat was gewoon onze verhouding. Ze wilden me gerust stellen, logisch, maar dat zij mij gerust wilden stellen stelde mij niet gerust. Zouden ze misschien zomaar wat zeggen? Hoe kunnen ze dat nou zo zeker weten? Omdat dat in een boek staat? Wat als ik langzaamaan wel heel veel aankom? Wat als ik het verkeerd in blijf schatten? Wat als ik te vaak iets meer eet? Wat als ik niet weet hoe iets in m'n basislijst zou passen? Wat als ik onbewust teveel eet? Geen eetbuien, maar gewoon net wat te veel

Intussen was ik niet meer in behandeling en eerlijk gezegd was ik ook een beetje klaar met die hele eetstoorniswereld. Om hulp vragen mag altijd, maar het hoeft niet altijd via therapie. Dus ik besloot het na te vragen bij mijn vrienden. Het is niet zo dat gezonde mensen nooit bezig zijn met hun gewicht. Het hoeft niet, maar het is niet zo dat wanneer je geen eetstoornis (meer) hebt het je niets meer uit mag maken. Natuurlijk wil je gewoon lekker in je vel zitten en gezond zijn. Mijn vrienden, gezonde mensen, denken daar ook over na, maar hebben geen eetstoornis.

"Hoe doe jij dat nou, met eten en je gewicht?" De reacties waren heel uiteenlopend. De één reageerde met dat ze daar nooit zo bij stil stond, de ander probeerde er wel een beetje op te letten en nog iemand ging regelmatig op dieet. "Het kan mij echt niet schelen als anderen mij te zwaar vinden hoor. Ik zit gewoon lekker in m'n vel." Wat zou het fijn zijn om gewoon zo te kunnen denken. "Ja, jij kan dat wel hebben." Dacht ik dan, maar voor mij gaat dat niet op. Mezelf gewoon mooi te voelen ondanks m'n gewicht. Dat vond ik heel lastig. Ik wist niet of dat wel bij me paste en ik wist bovendien niet zeker of ik dat wel gezond vond.

Fair enough, daar valt iets over te zeggen. Overgewicht is niet gezond, maar aan de andere kant zijn heel veel andere dingen ook niet gezond. Daar schreef ik eerder al eens deze blog over. Als je dan overgewicht hebt, maar je verder helemaal fijn en gezond voelt, dan is dat toch prima? Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat overgewicht iets is waar je naar moet streven. Het gewicht dat ik op dit moment heb is een gewicht dat bij me past en dat ik makkelijk onderhoud. Ik voel me hier lekker bij en het kost me geen moeite. Veel anderen herkenden zich hier ook in.

"Hoe weet je dan zeker dat je niet per ongeluk aan gaat komen?" "Het gebeurt gewoon niet, ik eet al zo lang zoals ik eet. Ik denk daar echt niet over na. Als ik m'n broeken maar blijf passen zal het wel goed zijn!" Het is zo dat wanneer je rommelt met eten je lichaam uit balans raakt. Hoe langer je regelmatig en voldoende eet, hoe stabieler je gewicht gaat worden. Zelfs als je vaker wat meer eet. Ik weet nog dat in de tijd dat ik een eetstoornis had een tijdje anders eten veel meer invloed had dan dat het nu heeft. Het is iets dat ik achteraf had ontdekt, maar als ik dat destijds had geweten had het me wel vertrouwen kunnen geven.

Een andere vriendin van me schommelt wel wat meer in gewicht. Dat vindt ze prima, als het maar niet helemaal één kant op gaat schommelen. Dan zou het tenslotte ook geen schommeling meer zijn. "Als ik merk dat ik na loop van maanden een beetje aan ben gekomen, ga ik weer een beetje letten op wat ik eet." Dat letten op wat je eet is nooit een drastische verandering, maar zit eerder in de kleine dingen. Ook verbiedt ze zichzelf niets, maar eet ze liever een handje chips in plaats van een zak chips op een avond. Zo heeft ze zelf een beetje de balans in de hand, zonder dat ze er obsessief mee bezig is. Belangrijk voor mij in dit verhaal was dat het aankomen in gewicht over maanden ging en niet over dagen of weken. Van een keer een zak chips kom je niet aan, maar als je een tijd lang meer eet dan je nodig hebt kan je dat wel merken. Al gaat dit niet meteen om tientallen kilo's. Je hebt niet ineens overgewicht. Er is een behoorlijke marge wat gezond BMI betreft. 

Weer een andere vriendin van mij is wel vaak aan de lijn. Dat is iets dat ik nooit zou kunnen of willen, omdat ik een eetstoornis heb gehad en ik weet wat het teweeg kan brengen, maar als je die aanleg niet hebt kan het misschien wel. Of je er gelukkig van wordt is weer een ander verhaal. Soms voelt ze zich even fijn als het lukt, maar ze vindt het ook wel zwaar en lastig om het gewicht te behouden. Daar kan ze van balen, maar het beheerst niet haar leven. Dat laatste is wel een groot verschil. Voor mij zou dit een enorme trigger zijn en kunnen leiden tot het ontwikkelen van een psychische ziekte. Niet wat je wilt.

Er zijn allemaal verschillende manieren waarop mensen met hun gewicht bezig zijn en ze zijn allemaal goed, zolang jij je er maar goed over voelt. Ik vond het fijn om al deze verhalen te horen. Ik vind al mijn vrienden stuk voor stuk leuke mensen, ondanks hun gewicht, maar vond het ook fijn dat het menselijk en normaal kan zijn om er mee bezig te zijn tot op zekere hoogte. Echter was het wel belangrijk om dit niet als vrijkaart te zien er weer echt op te focussen, want de kans dat het zou uitmonden tot een obsessie en zelfs psychische stoornis was natuurlijk veel groter bij mij. Dat is het niet waard.

Dus, wanneer weet je nou of je genoeg en niet te veel eet? Wat ik vooral uit hun verhalen hoorde was dat als je echt iets meer dan je nodig hebt zou eten, het niet ineens heel snel zou gaan met aankomen. Je moet echt heel veel eten om een klein beetje aan te komen. (Zeker wanneer je een gezond gewicht hebt.) Dit zou een proces van maanden zijn, waar ik zelf bij ben. Als ik niet kon wegen zou ik het wel aan mijn broeken kunnen merken en daar een kleine en normale aanpassing in kunnen doen. Wat is dan een normale aanpassing? Ik denk dat je dat steeds beter aan gaat voelen als je langer gezond eet en de eetstoornis steeds meer verwerkt is, daar is tijd en geduld voor nodig. Je moet tegen die angsten aan gaan om ze te kunnen ontkrachten, maar als je erover twijfelt is dit altijd iets dat je kan navragen bij je omgeving of een diëtist.

Daarnaast kan je je afvragen of het daadwerkelijk nodig is om af te gaan vallen. Waarom ligt die focus daar zo op? Het is normaal dat je gewicht een beetje schommelt, dat kan zo'n 1 á 2 kilo per dag zijn. Ook gedurende het jaar kan je gewicht een beetje schommelen. Ik weet nog goed dat, toen we het hierover hadden, een vriend van me zei: "Ja, nu weeg ik even wat meer, maar dat gaat er van de zomer vanzelf wel weer af." Ik vond dat zo bijzonder. Wat een vertrouwen heb je dan in je lijf en wat fijn om je zo comfortabel te voelen. Hij was niet zo onder de indruk van mijn compliment. "Goh, zo ervaar ik dat niet per se. Het is gewoon niet iets waar ik me druk om maak. Ik wil toch ook gewoon genieten van het leven. Zo'n groot verschil is het uiteindelijk ook weer niet." Hij had gelijk, want ik had geen verschil gezien met de zomer daarvoor. Grote kans dat jouw gewicht voor jou zwaarder weegt dan het in werkelijkheid voorstelt. Zou dat ook voor mij gelden?

Het kan dat je gewicht ook gedurende het jaar een beetje schommelt. Soms heb je gewoon een tijdje wat meer trek en dan weer wat minder. Soms weg je even wat meer en dan weer wat minder. Een heel natuurlijk proces, geen enorm verschil in BMI, nog altijd een gezond gewicht. Is het nodig of helpend om je daar druk over te maken? Of mag het ook even zo zijn en durf je erop te vertrouwen dat het wel weer goed komt? Als je merkt dat de lijn omhoog blijft gaan, kan je altijd nog kijken wat je daar mee wilt doen, maar weet waar die behoefte vandaan komt en of dat vanuit iets eetgestoords komt of vanuit iets gezonds. Dit zou je kunnen merken aan hoeveel je er mee bezig bent. Beïnvloed het je hele dag of ben jij wel meer dan een cijfer op de weegschaal? Zie jij je lichaam zoals het werkelijk is?

Ga niet lijnen. Niet alleen omdat het gezonde mensen vaak ook niet gelukkiger maakt, maar vooral, omdat jij blijkbaar gevoelig bent voor eetstoornissen en je er een hoop ellende mee in de hand zou kunnen werken. Afvallen kan ook op een gezonde manier, mocht dat nodig zijn, maar wat ik vooral ook leerde, niet alleen van m'n vrienden, maar vooral ook door mijn eigen lichaam de kans en tijd te geven, dat die stabiliteit van je lichaam steeds sterker kan worden en dat mijn eetstoornis mijn lichaamsbeeld vertekende. Geef dat vertrouwen de ruimte en kans om te groeien. Weet dat dit iets is waar je over mag praten, want iedereen wilt toch lekker in z'n vel zitten. Het is niks om je voor te schamen. Hoe doen jouw vrienden dat en wat maakt ze gelukkig? Wat maakt jou gelukkig? Is je angst om aan te komen realistisch en wat maakt de angst zo sterk? 

Ben jij wel eens bang om per ongeluk teveel te eten?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Beehappy - Woensdag 10 april 2019 19:12
Mooi geschreven! Erg herkenbaar voor me op dit moment. Zou graag vrijer en meer op gevoel kunnen eten, maar na zolang volgens de eetstoornisregeltjes te hebben gegeten weet ik soms niet meer wat 'normaal' is en daarnaast zie ik mezelf nog steeds als te dik... dat maakt het erg moeilijk!
Naomi - Woensdag 10 april 2019 19:43
Oh wauw, precies dit gewoon!
Anoniem - Woensdag 10 april 2019 19:14
Het verhaal uit deze blog kan ik prima afdraaien aan vrienden en vriendinnen, maar ik heb dat vertrouwen niet en het komt niet meer terug ook. Ik ben tijdens het herstel van anorexia van ondergewicht naar fors overgewicht gegaan omdat ik weken achter elkaar kilo's per week aankwam. In zes weken was het gebeurd. Dat is knap op een basislijst, terwijl ik daarvoor een aankomlijst met flinke uitbreiding nodig had om überhaupt mijn gewichtslijn te halen. Mijn lijf deed rare dingen, en wat werd ik gewantrouwd door behandelaars ("weet je zeker dat je geen eetbuien hebt?" "JA!"). Alsof ik het zelf nog niet erg genoeg vond om zo veel in zo'n korte tijd aan te komen. Inmiddels weet ik waardoor het kwam. Dat geeft me iets meer rust. Desondanks niet het vertrouwen dat het nooit meer gebeurt. Ik kan nog steeds ineens behoorlijk aankomen, maar gelukkig nooit meer zoals toen. Helaas gaat het er dan weer niet vanzelf vanaf. Daar moest ik destijds en nog steeds best wat voor doen. Vertrouwen in mijn lijf heb ik dus echt niet meer en ik zal het niet zomaar krijgen ook.
- - Woensdag 10 april 2019 19:58
Hee wat een vervelende ervaring! lijkt me erg rot om mee te maken. Wel vind ik het een beetje dubbel om het hier te lezen. Denk dat dit voor vele hier een grote angst is.
Anoniem - Woensdag 10 april 2019 20:29
He! Ik snap dat het vervelend kan zijn. In de tijd van mijn eetstoornis had ik het ook moeilijk gevonden. Maar het kan wel. Ik kom ook snel aan en val niet makkelijk af. Maar zelfs met een langdurig anorectisch verleden kan je hier oke mee zijn en goed voelen. Ik geniet liever dan me druk te maken om weer een maatje meer (en soms ook weer spontaan minder). Zelfs al kon ik me dit gevoel jaren geleden niet voorstellen! Wellicht geeft dat hoop!

Liefs
Ev - Woensdag 10 april 2019 20:47
Hey, mij geeft dit bericht iig heel veel hoop!:) Dankjewel!:D
Anoniem - Woensdag 10 april 2019 21:19
Ik ben door de hele situatie uit mijn eetstoornis gerukt, voor mijn gevoel. Ik heb nooit de mogelijkheid gehad om op een normale manier aan mijn nieuwe lijf te wennen. Het vertrouwen in mijn lijf is zwaar beschadigd. Desondanks is dit wat het is. Ik zal ermee moeten leven en dat doe ik dus. Oprechte acceptatie van mijn lijf is er niet, hoe dun of dik het ook is. Maar met tegenzin kan ik wel focussen op mijn lijf geven wat het nodig heeft om het zo gezond mogelijk te houden. Dat is voor nu mijn grens. Misschien verandert dat ooit nog eens naar acceptatie.
L:) - Woensdag 10 april 2019 20:23
Waardoor kwam het dan?
Sterregoesforit - Woensdag 10 april 2019 20:26
Hee! Wat vervelend dat je dit hebt meegemaakt. Zou je willen delen waarom het bij jou gebeurde dat je wel ineens erg aankwam? Schildklier? Ben erg benieuwd, juist omdat ik ook een angst heb om 'door te slaan' naar een te hoog gewicht.

Liefs
Anoniem - Woensdag 10 april 2019 21:08
Ik begrijp de angst van velen. Het was de mijne ook, en hij werd waarheid. Helaas.

Het is een vrij complex verhaal, maar mijn hele spijsverteringsstelsel was in de war (en soms nog steeds):
- ik blijk heel veel voedingsmiddelen niet goed te kunnen verteren (intoleranties). Dat dacht ik al, maar binnen een kliniek is daar geen ruimte voor en wordt dat toegeschreven aan angst.
- door die onverteerde voeding is mijn darmwand beschadigd en was de opname van voedingsstoffen heel slecht. Ik bleek ongeveer alle vitaminen en mineralen behoorlijk tekort te komen, en daarbij een flinke ontsteking in darm en lever te hebben
- allerlei andere organen begonnen te compenseren voor mijn slechte vertering, maar konden ook niet meer goed functioneren door alle tekorten
- toen stopte mijn schildklier er inderdaad mee, en waren er een aantal andere processen die vet- en vochtopslag veroorzaken actief.

Uiteindelijk zijn niet-gerespecteerde intoleranties dus een belangrijke oorzaak geweest. Er zijn er meer, maar dit is wel de meest belangrijke.
R - Woensdag 10 april 2019 21:24
Wat heftig zeg... :( Maar je bent daarmee wel een uitzondering natuurlijk dus dan is het is niet zo dat dit bij iedereen gaat gebeuren. Bij de meeste niet denk ik... Daarom misschien inderdaad een beetje dubbel om hier te plaatsen... maar wel bedankt wel voor je uitleg! Hoop dat je hier voor jezelf goed mee om leert gaan... ♥
--- - Donderdag 11 april 2019 08:07
Ik denk niet dat dit heel uitzonderlijk is, je ziet toch wel vaker dat mensen last hebben van extreem snel of veel aankomen en naar overgewicht gaan. Ik zeg dit niet om iemand bang te maken, maar wat mensen vaak vergeten, is dat het gewicht waar je ooit vandaan kwam daarin wel leidend is. Mensen die van overgewicht kwamen en toen richting ondergewicht zijn gegaan, van zo'n lichaam kun je niet verwachten dat het daar niet naar terug wil. Dat is levenslang opletten om niet terug naar overgewicht te gaan, en daar wordt in klinieken praktisch geen rekening mee gehouden. Iedereen wordt op een aankomlijst gezet om dat gewicht er maar zo snel als mogelijk weer aan te krijgen. Logisch, want ondergewicht is zeer slecht. Een lichaam dat van overgewicht komt, gaat daar echter heel anders mee om dan een lichaam dat een gezond gewicht had, wat dat betreft heeft een lichaam een zeer goed 'geheugen' en wil het graag terug naar daar waar het vandaan kwam voor de 'hongersnood' ontstond (en het liefst komt het nog wat extra aan vanwege die nood). Stabiliseren op een lager gewicht dan waar je ooit vandaan kwam vergt een continue balans zoeken, en dat vraagt heel veel van iemand met een eetstoornis, zeker als je iedereen in de kliniek aankomlijsten van 2500 kcal ziet eten terwijl ze stabiliseren. Heel moeilijk en ik denk dat er in klinieken te weinig naar gekeken wordt wat iemands voorgeschiedenis is betreft gewicht...
--- - Donderdag 11 april 2019 08:18
Wat ik ermee wil zeggen; of je nou een normaal gewicht had voordat je ging afvallen of overgewicht, een lichaam trekt naar waar het vandaan kwam en dat is niet altijd met ons 'brein' te beïnvloeden. Zeker met een eetstoornis kan dit heel bedreigend en ongecontroleerd voelen. De meeste mensen die een gezond gewicht hadden voor de eetstoornis, komen daar ook weer op terug. Dat past precies in het plaatje van klinieken, en dus is het voor de patiënt 'makkelijker' te accepteren. Hen die overgewicht hadden voor de eetstoornis, moeten veel meer moeite doen om op een gezond gewicht te stabiliseren, en als dat niet lukt, dan wordt het heel snel bij andere dingen gezocht (eetbuien bijvoorbeeld, terwijl dit echt niet zo hoeft te zijn).
Lost girl - Donderdag 11 april 2019 10:40
Precies dat ja. Thanks voor de uitleg. Het was voor mij te laat in de avond om dit nog uitgebreid te omschrijven haha.
Anoniem - Donderdag 11 april 2019 08:34
Ik denk dat mijn lijf heel extreem reageerde, maar ik denk ook dat de onderliggende oorzaak veel minder extreem is dan veel mensen denken. En ik denk dat er vele malen zorgvuldiger gekeken mag worden naar het aankomproces om meerdere redenen:
- Door de gewichtseis leidend te maken, moeten sommige mensen extreem veel eten om aan te komen (ik was er één van). De kliniek lost dat op door calorie- en suikerrijke producten voor te schrijven. Dat is enorm belastend voor je alvleesklier. Laat het nou net de alvleesklier zijn die ook zorgt voor de enzymen om voeding te verteren. Als mijn alvleesklier het te druk heeft met de hoeveelheden suiker verwerken, dan kan die met geen mogelijkheid enzymen aanmaken om de rest te verteren. Gevolg: onverteerde voedselresten, en alles wat ik hierboven schreef. De oplossing had in mijn geval deels gezeten in minder snel aankomen (of in ieder geval een minder grote eetlijst en minder suikerrijke producten). Als mensen sterk aankomen bij de buik en met name love handles, dan weet je dat je alvleesklier het te zwaar heeft en kun je beter gas terugnemen. Ondergewicht is gevaarlijk, maar sneller aankomen dan je lichaam aan kan ook. Wellicht is het nodig om in het begin iets harder te gaan om uit te acute gevarenzone te komen, maar daarna kan het ook echt rustiger dan een pond per week.
- Als mensen last hebben van buikklachten, neem die dan ook serieus zonder ze direct toe te schrijven aan de eetstoornis! Als men toen had getest op intoleranties en de producten die ik niet kon hebben had vermeden, had ik nu een veel minder beschadigd darmslijmvlies gehad (ja, dat is al 10 jaar bezig met herstellen). Intoleranties komen veel vaker voor dan je denkt. Niet iedereen heeft ze in de mate waarin ik ze heb, maar voedsel niet kunnen verteren sloopt je lichaam. Daar mag echt meer oog voor zijn dan alleen een simpel "vertrouw op je lichaam, jouw moeite met verteren is angst voor voeding en het komt allemaal vanzelf in balans".

Ik wil mensen niet per se bang maken, maar ik wil ook dit kant van het verhaal laten zien. Dat dit ook kan. Eigenlijk hoop ik vooral dat er binnen klinieken ook veel meer ruimte en aandacht kan komen voor individuele trajecten, waarbij de focus ligt op aankomen (of normaal leren eten) op een gezonde manier.
--- - Donderdag 11 april 2019 11:54
Wie heeft jou deze verklaring gegeven als de kliniek het niet was?
Anoniem - Donderdag 11 april 2019 12:33
Mijn artsen/(medisch) behandelaars (van buiten de kliniek).
--- - Donderdag 11 april 2019 17:33
Ik vraag dat omdat je verklaring geen standaard verklaring van een reguliere medicus is (toch?). Om het hier op proud te plaatsen als waarheid (in de zin van fysiologische verklaring voor het bijv krijgen van love handles') vind ik een beetje lastig, er zouden meiden kunnen zijn die dadelijk geen suiker meer durven te eten omdat ze dan vet op de heupen krijgen (buiten het feit dat ik vind dat je in een kliniek echt niet overdreven veel suiker voorgeschoteld krijgt ;) Natuurlijk is het heel fijn dat jij jouw verklaring gevonden hebt, maar het krijgen van vet rondom de heupen is gewoon aanleg in vetverdeling en heeft niets met je alvleesklier of vertering/intoleranties te maken.
Dianne1312 - Woensdag 10 april 2019 19:16
Hele fijne blog
Saskia - Woensdag 10 april 2019 20:22
Mooi, uitgebreid beschreven! Zo lang ik me aan de gewone “regels” hou, gaat het met mij prima. Maar zodra er een gelegenheid is zoals een verjaardag, feestdag of vakantie ben ik toch echt nog wel bang om te veel te eten aangezien ik last heb van eetbuien.
Toch ergens ook wel moeilijk om te lezen dat je schrijft dat je heel veel moet eten om aan te komen, voelt voor mij een beetje dubbel..
I. - Woensdag 10 april 2019 21:55
Je kan zo mooi en herkenbaar schrijven!
R - Woensdag 10 april 2019 22:00
Ontzettende fijne blog!
Lost girl - Donderdag 11 april 2019 00:23
Grappig dat jij het ook bent gaan vragen aan gezonde mensen. Ik ben het aan therapeuten persoonlijk gaan vragen. Ook gewoon therapeuten die niet behandelden voor eetstoornissen. Hele verschillende reacties gekregen net als jij die eigenlijk van je vrienden kreeg. Ik vind het wel lastig dat je schrijft dat je heel veel moet eten om aan te komen. Dat is namelijk bij veel mensen in mijn naaste omgeving niet zo. Mijn ouders, zusje, ooms en tantes kunnen niet een “tijdje iets meer eten” zonder aan te komen. Als wij niet constant er mee bezig blijven komen we aan. Heeft aan de ene kant te maken met genen en aan de andere kant met het jojo-effect (wat echt niet zomaar een leuke term is maar een ingewikkelde somatische aandoening die kan ontstaan). Hoe ik ooit mijn lichaam en gevoel kan vertrouwen? Ik ben bang nooit. Dat is heel kut maar wel de realiteit ook als ik van mijn eetstoornis af zou zijn.
Daarnaast is het heel anders als je zoals ik van kinds af aan al overgewicht tot obesitas hebt. De meeste mensen die een eetstoornis ontwikkelen hebben een periode voor hun eetstoornis gehad waarin ze wel onbezorgd met hun lichaam om konden gaan. Dit lees ik ook vaak terug in jullie ervaringsverhalen. Ik moest als kind al contant afgeremd worden door mijn omgeving omdat ik door bleef eten en steeds dikker werd. En iedereen in mijn familie kent dat dooreten. Zit ik dan in zo’n rare omgeving of hebben toevallig tot nu toe alle schrijfsters bij proud gewoon heel veel geluk? Kennen jullie misschien iemand die ook heel zijn/haar leven obesitas heeft of heeft gehad en daar wel een verandering in heeft gemerkt? Ik ben daar heel benieuwd naar.
Sorry voor mijn veel te lange verhaal weer. Ik hoop dat er een touw aan vast te knopen valt haha.

Iedereen slaap lekker alvast en goede nacht💛

Lost girl
AnneM - Donderdag 11 april 2019 07:19
ontzettend fijne en waardevolle blog!!!
britneyangel - Donderdag 11 april 2019 09:03
goeie blog! ik ben er weleens bang voor dat ik onbewust teveel eet.
Butterfly - Donderdag 11 april 2019 16:43
Lieve Irene, bedankt voor jouw open blog. Komt ook weer net op het juiste moment, aangezien dit precies is waar ik nu mee bezig ben en weliswaar mee struggle. Dankjewel. Heel fijn dit! X
Anne - Vrijdag 12 april 2019 06:18
Wat ik geleerd heb is dat je onvoorwaardelijk van jezelf en je lichaam moet leren houden.Wat maakt het uit of je soms te veel eet of soms wat meer weegt ? Alles mag en kan en je hoeft jezelf nergens voor te veroordelen.Een mens is een mens met gevoel,met behoeftes,met een lichaam die reageert op van alles en nog wat en dat is prima.Dat is het leven en je moet proberen vrede te sluiten met de wereld en met jezelf.
Er is niets verkeerd of goed,het is zoals het is .
Zolang je dingen indeelt in 2 kampen blijf je vechten.
BMI kan je ook skippen want die theorie is achterhaald net als de berekende hoeveelheden calorien die mensen zouden eten ,ze zijn niet voldoende en je hoeft je niet angstvallig vast te houden asn deze richtlijnen.
Een lichaam is veel wijzer dan lijsten en tabellen ,het weet precies wat het doen moet als je het toestaat dat te doen.

Een lijst is goed om te leren en oefenen,maar het leven is bedoeld om te leven en niet om lijstjes te volgen en/of bang te zijn dat je ze niet volgt !
Saar - Maandag 10 juni 2019 14:26
Dankjewel voor het delen van je gedachtes en redenaties. Zo herkenbaar en zo mooi om een 'levend voorbeeld' te zien. Dat geeft veel kracht en vertrouwen :-)
Bedankt dat je dit voor ons doet!