Herstellen van een eetstoornis gaat met vallen en opstaan. Stapje voor stapje. Niet te groot, niet te klein. Elke stap telt al lijkt het zo zelfsprekend en van elke ogenschijnlijke mislukking valt weer iets te leren. Er is geen goed of fout in herstel. We bewandelen allemaal ons eigen pad. Sommige van deze grote en kleine stappen voelden echt als mijlpalen in mijn herstel van boulimia. Deze bespreek ik graag met jullie in deze blog.

Een eetbui aan voelen komen

Op gegeven moment lukte het me goed om achteraf te bespreken wat er en waarom het mis ging met eten. Ik durfde aan te geven dat ik een eetbui had gehad en dat ik me daarom zo rot voelde. Alleen waarom had ik dan die eetbui gehad? Daar kon ik vaak niet goed mijn vinger op leggen. Als ik dat nou wist en ik van tevoren aan kon geven dat die eetbui eraan zat te komen kon ik er misschien iets aan doen. Toch bleef ik heel lang het gevoel houden dat het me allemaal maar overkwam. Ik voelde het niet goed aankomen. 

Steeds stelde ik doelen om die eetbui aan te voelen komen. Het lukte me niet heel snel om dit doel te behalen, maar ik was wel al zo ver dat ik halverwege een eetbui kon stoppen. Dat ik even door de roes heen kon prikken, kon beseffen waar ik mee bezig was en kon besluiten dat ik dit niet wilde. Halverwege stoppen was moeilijk, want ik had het toch al verpest, dus waarom zou ik niet doorgaan? Toch was halverwege stoppen beter dan het laten gebeuren. Het maakte de eerste helft van de eetbui niet ongedaan, maar ik kon me zo toch een klein beetje krachtig voelen. Ik kon dit zelf kiezen op het moment dat ik er bewust van was. Bovendien, en dit was misschien wel het meest belangrijke, was het een goede oefening om te leren voelen en dus niet aan je gevoel voorbij te gaan. Hierdoor kon ik progressie maken.

Op een dag merkte ik 's ochtends al dat ik de hele tijd heen en weer aan het lopen was tussen de keuken en m'n kamer. Ik was m'n ontbijt aan het uitstellen, maar ik plaats daarvan was ik steeds kleine beetjes aan het eten. Ik merkte dat ik het overzicht op deze manier verloor en steeds meer behoefte kreeg om wat te eten te pakken terwijl ik eigenlijk aan school moest werken. Ik kon er nog niet goed mijn vinger op leggen of het uitstellen van het ontbijt, mijn gebrek aan concentratie en het schoolwerk of een heel ander gevoel de trigger was, maar één ding wist ik zeker: Als ik niet zou ingrijpen zou het uitmonden tot een eetbui.

Ik belde mijn moeder om te vertellen wat er aan de hand was en hoewel ik m'n vinger er niet op kon leggen luchtte het al ontzettend op dat ik het van tevoren door had. Dit gaf me zo'n gevoel van kracht en nieuwe energie. Het is niet zo dat mijn herstel vanaf dat moment in een rechte lijn omhoog ging, maar een mijlpaal was het zeker!

30 dagen braakvrij

In de tijd dat ik een eetstoornis had en veel last had van eetbuien en braken hield ik een kalender bij waar ik aan het einde van elke dag een smiley op tekende. Op de dagen dat alles goed was gegaan met eten tekende ik een groene, lachende smiley. Op de dagen dat ik een eetbui had gehad, maar niet had gebraakt, tekende ik een gele smiley met een recht mondje en op de dagen dat ik had gebraakt (wel of geen eetbui) tekende ik een rode, verdrietige smiley.

Ik vond het lastig om de dagen dat ik een eetbui had gehad en niet had gebraakt als beter te zien dan de dagen dat ik wel had gebraakt. Als ik wel zou braken zou mijn gewicht immers niet stijgen, dacht ik, maar het was juist zo ontzettend belangrijk om de vicieuze cirkel van eten en compenseren te doorbreken. Na verloop van tijd merkte ik dat hierdoor ook de eetbuien minder werder.

Stoppen met compenseren dus. Een helse klus dat soms ontzettend tegen je gevoelens en gedachten in gaat, maar het is me gelukt. In deze blog lees je hoe ik voor de eerste keer 30 dagen braakvrij ben geweest.

Niet compenseren na eetbui

Na het schrijven van het bovenstaande kopje kan ik dit kopje eigenlijk niet weg laten. Toen mijn eetbuien net begonnen compenseerde ik nagenoeg nooit. Ik had ondergewicht als gevolg van anorexia en kwam aan tot een gezond gewicht door de steeds grotere wordende en vaker voorkomende eetbuien. Een gezond gewicht, maar niet op een gezonde manier verkregen. Op gegeven moment kreeg ik toch de schrik dat de eetbuien en het aankomen niet zouden stoppen. Ik begon met compenseren door heel restrictief te eten na een eetbui en uiteindelijk ook door te braken.

Het braken en restrictief eten lokte weer nieuwe eetbuien uit en door die eetbuien ging ik weer braken en restrictief eten. Het hield elkaar in stand. Stoppen met compenseren was ontzettend belangrijk om die cirkel te doorbreken, maar stoppen met compenseren betekende ook tegen die angst om dik te worden ingaan en die angst... Die was enorm.

Daarom weet ik ook nog goed dat ik een keer heel bewust besloot om niet te compenseren na een eetbui. Op de één of andere manier gaf het een soort van rust. Vaak was de kans groot dat het de dag na het compenseren weer mis ging. Ik kwam dan in een soort negatieve 'flow' terecht, maar dit keer leek het gewoon oké te zijn. Alsof er iets uit m'n systeem was. Dat was wel bijzonder om te merken. Daarmee wil ik niet zeggen dat het oké is om eetbuien te hebben, nee, dat voelde niet ineens goed, maar het had dus blijkbaar wel een functie. Het gaf op een gekke manier een soort rust en het was natuurlijk een hele overwinning. Zelfs al ging het daarna nog 100 keer mis. Dat moment nam niemand me meer af en het heeft zeker bijgedragen.

3 maanden lang 1 keer per week wegen

Vandaag de dag weeg ik mezelf nagenoeg nooit meer. Ik heb niet eens een weegschaal thuis. Ik heb vertrouwen in mijn lichaam en in mijn voedingspatroon. Als er iets niet goed zou zitten merk ik dat vanzelf wel. Ik ben gezond en ik voel me fit. Het gaat tegenwoordig haast automatisch. Dat had ik toen nooit kunnen bedenken.

Ik klampte me zo vast aan dat getal op de weegschaal dat ik er eigenlijk nooit rust in kon vinden. De weegschaal was destijds mijn vijand en mijn (foute) vriend. Kon de weegschaal niet beter de deur uit? Ja, beter wel, maar op therapie moest ik me wel blijven wegen en dat was maar goed ook. Uiteindelijk heeft enkele maanden lang één keer per week wegen me echt geholpen om te zien hoe mijn gewicht schommelde, maar hoe het nagenoeg gelijk bleef. Hoe dat precies zit lees je in deze blog.

Praten over m'n gevoel

Praten over m'n gevoelens vond ik maar wat eng. Zelfs al ging het helemaal niet om hele heftige gevoelens. Als anderen het over zo iets zouden hebben zou ik het echt niet raar vinden, maar zelf was ik ontzettend bang voor het oordeel dat iemand over me zou hebben. Ik durfde niet mijn grenzen aan te geven of te zeggen dat ik iets eng of moeilijk vond. 

Er was niet echt een mijlpaal in de zin van dat ik van de ene op de andere dag wel over al mijn gevoelens ging praten, maar elke keer dat ik weer een stukje meer kwijt durfde over wat er in mij om ging voelde als een heuse overwinning. Het is helemaal oké dat niet alles in één keer kan. Dat proces heeft tijd nodig en dat is juist heel gezond, denk ik. Je moet al die stappen immers ook weer verwerken en een plekje kunnen geven zonder jezelf overmoedig voorbij rennen.

Zo veel meer energie

Het is niet zo dat ik de hele dag aan het rond stuiteren ben en nooit moe ben of een dipje heb, maar ik weet wel dat ik me op een bepaald moment echt een stuk vitaler ging voelen. Dit was ook niet echt een aanwijsbare dag, maar het begon me op gegeven moment gewoon op te vallen dat ik me steeds vaker beter voelde dan ik gewend was. Ik had meer energie en vooral meer zin om dingen te ondernemen. Niet alleen omdat ik me lichamelijk beter voelde, maar vooral ook omdat die eetstoornis niet de hele tijd en ruimte in nam in m'n hoofd. Er was plaats voor andere, leukere, lichtere zaken.

De overwinningen die je maakt lijken soms zo klein, maar ze zijn zeker het vieren waard. Elke stap, al moet je nog zo'n afstand, is het waard om trots op te zijn.

Wat is voor jou een mijlpaal geweest of waar werk je nu naartoe?