De impact van een dwangopname

 

Ik lees de woorden terug die ik geschreven heb in de meest kwetsbare periode van mijn leven; de periode dat ik met dwang opgenomen ben geweest. De vorige keren dat ik dit dagboek opensloeg, deed het mij niet zoveel. Nu komt het binnen. Ik voel; ik voel de pijn die ik toen voelde. De woorden spelen zich als beelden af in mijn hoofd. Het lijkt wel alsof er deurtjes in mijn hoofd opengaan die eerder dicht gebleven zijn, vermoedelijk uit zelfbescherming. Help, ik herinner mij de opname weer. Met elk woord dat ik lees, groeit de kwetsbaarheid. Het besef komt. Jeetje, wat is er veel gebeurd.

Eerder heb je kunnen lezen over mijn dwangopname en hoe ik hiermee ben omgegaan. In die blog benoemde ik al dat het tijd nodig heeft gehad om weer op mijzelf te durven gaan vertrouwen, keuzes te durven maken vanuit mijzelf en dat het gemis van concrete herinneringen aan deze periode lang behoorlijk moeilijk voor mij is geweest. Dat ik me de dwangopname pas een tijd later steeds beter kon herinneren, geeft ook weer aan hoelang het kan duren om iets te verwerken; hoe belangrijk het is daar de tijd voor te nemen. Des te langer de dwangopname geleden was en hoe meer de rust terugkeerde in mijn leven, hoe meer herinneringen er aan deze periode naar boven kwamen. Een dubbel proces, want is dit wel een periode in je leven waar je aan herinnerd wilt worden? In deze blog neem ik je wat meer mee in het proces ná de dwang en geef ik een aantal tips mee die mij bij dit proces geholpen hebben.

Foto impact dwang

Als ik terugkijk naar de periode na de dwang, zijn de eerste twee jaar na deze periode voor mij het meest zoeken geweest. In die twee jaar was ik dankbaar voor alles. Ik móést genieten van elke dag, want ik had ook kunnen overlijden op de Intensive Care destijds. Ik leef nog, dus dan mag ik toch niet gaan klagen? Ik liep mijzelf door deze houding behoorlijk voorbij, want het is heel menselijk om je ook eens een dag wat minder blij en dankbaar te voelen. Die gevoelens horen erbij; maken je menselijk. Je kan niet elke dag de hele dag door alleen maar blij en dankbaar zijn, dat breekt je op den duur op.

Ook heb ik het in de periode na de dwang erg moeilijk gevonden om weer keuzes voor mijzelf en vanuit mijzelf te maken. In de tijd van de dwangopname was ik wilsonbekwaam verklaard. Dit betekent dat ik niet in staat was mijn medische situatie te begrijpen en te kunnen afwegen. De keuze en daarmee de controle over mijn leven werd uit handen genomen. Een heftige gebeurtenis, dat zeker zijn sporen heeft nagelaten. Na de dwang twijfelde ik - zowel bewust als onbewust - aan mijn eigen vermogen om keuzes te maken. Ik heb dit dan ook echt weer moeten leren. Het kost tijd om te gaan voelen en ervaren dat jij de regie weer terug hebt over jouw leven. De regie terugkrijgen over mijn leven voelde als een grote verantwoordelijkheid, waarvan ik mij afvroeg of ik deze wel kon dragen.

Gun jezelf verwerkingstijd

Een dwangopname is niet niks. Misschien herinner jij je opname nog goed of komen de herinneringen, net zoals bij mij, in de loop van de tijd steeds wat meer terug. Gun jezelf de tijd om dit alles te verwerken. Deel wat deze periode met jou heeft gedaan. Zoek hulp als je hier behoefte aan hebt. Een dwangopname is in de meeste situaties een traumatische ervaring; dit mag wat met je doen. Je bent het waard om hier een weg in te gaan vinden voor jezelf, deze bizarre tijd meer een plek te gaan geven. En dit hoef je niet alleen te doen. Je mag jezelf therapie of een andere vorm van ondersteuning gunnen, ook als er geen sprake van crisis meer is.

Zelf vond ik het best moeilijk om de stap naar hulp weer te zetten na mijn dwangopname. Alles schreeuwde in mij dat ik zover mogelijk van de hulpverlening vandaan moest blijven, uit angst om dit nogmaals mee te moeten maken; ondanks dat de situatie daar helemaal niet naar was. Toch ben ik blij dat ik die stap wel gezet heb, want zonder die hulp - zowel tijdens als na de dwang - had ik niet gestaan waar ik nu sta. Ik leerde inzien dat de dwangopname een flinke blauwe plek achter heeft gelaten, waardoor ik begon te erkennen wat dit met mij gedaan heeft. Ik leerde weer om op mijn eigen kracht en vermogen te vertrouwen. Zo lukte het mij om de regie over mijn eigen leven weer steeds meer te voelen en groeide het vertrouwen om die verantwoordelijkheid aan te kunnen, dit te kunnen dragen.

Bewaar herinneringen

Zoals eerder beschreven, heb ik in de tijd van mijn dwangopname een dagboekje bijgehouden, waardoor ik nu in mijn eigen woorden terug kan lezen hoe ik de gedwongen opname op dat moment ervaren heb. Dit heeft voor mij een waardevolle toevoeging gehad bij de verwerking van de dwangopname. Ook heeft dit dagboekje ervoor gezorgd dat het ‘gat’ in mijn herinneringen toch weer wat meer invulling kreeg, wat ergens toch ook wel voor rust heeft gezorgd. Dit dagboekje bewaar ik samen met folders over de afdeling, mijn dossier van de opname en wat foto’s uit die tijd. Het voelt fijn om te weten dat ik die spullen erbij kan pakken als ik daar de behoefte naar voel. Zo kan ik deze heftige tijd juist ook weer beter een plek geven in hoe mijn leven nu is. Het verleden is gebeurd, dit hoef ik niet te proberen te verwijderen uit mijn leven.

Kijk naar wat het je gebracht heeft

Ik sta elk jaar stil bij de datum dat ik op de Intensive Care terecht kwam en de dwang begon. Elk jaar kijk ik naar waar ik toen stond en waar ik nu sta om dat vervolgens te vieren. Juist door zo bewust naar die vooruitgang te kijken, zie ik in dat ik dankbaar ben dat er toen is ingegrepen. Ook al was dit met dwang. Het heeft mij uiteindelijk wel gebracht waar ik nu sta.

Neem triggers serieus

Dat een dwangopname een flinke impact heeft op korte en lange termijn, dat blijkt wel weer uit deze blog. Ook nu kan ik nog wel eens iets tegenkomen wat bij mij nare gevoelens uit die tijd naar boven haalt, bijvoorbeeld wanneer ik een serie of een film kijk en hier - iets soortgelijks aan - dwang naar voren komt. Lang kon ik het stom vinden dat dat wat met mij deed. Nu heb ik het geaccepteerd dat dat nou eenmaal zo is en weet mijn omgeving ook waar mijn kwetsbaarheden liggen; wat voor mij een trigger kan zijn. Doordat mijn omgeving hier ook van op de hoogte is, kan ik gelijk ventileren als ik zoiets tegenkom. Dit helpt dan weer om niet in die nare gevoelens te blijven hangen.

Als de maatregel(en) voor een dwangopname eenmaal komen te vervallen, betekent dit niet per definitie dat jouw proces ook 'klaar' is. Zowel herstel als het verwerken van zo'n heftige gebeurtenis kost tijd. Jij mag hier te tijd voor nemen. Het is niet gek als je opmerkt dat de periode met dwang veel met je gedaan heeft. En jij hoeft daar ook niet alleen een weg in te vinden. Praat erover, zoek hulp; doe wat voor jou nodig voelt. Ook op Proud2Bme is er ruimte op het forum en/of in de chats om dit aan te kaarten. Je bent niet alleen. 


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

ManOnWheels - Zaterdag 18 september 2021 14:24
Dank je wel Lisanne voor dit verslag. Ik weet hoe moeilijk het geweest is voor je, en al schrijf je niets over de periode zelf waarin je opgenomen bent geweest, vooral de periode waarin je weer op jezelf aangewezen bent is moeilijk.
Je bent er doorheen gekomen, en dat je er nu over kunt schrijven kan een aanmoediging zijn voor anderen die nog niet zo ver zijn. Laat het een handvat zijn voor hen, en wellicht weten ze je te vinden als ze vragen hebben. Succes verder en nogmaals voor dit mooie verslag!
Lisanne - redactie Proud2Bme - Zondag 19 september 2021 10:10
Heey ManOnWheels,

Wat een mooie, treffende woorden; bedankt! Jij natuurlijk ook veel succes verder :)

Liefs,
Lisanne
P - Zaterdag 18 september 2021 14:53
He lisanne, wat een heftig verhaal. Maar ook mooi hoe je het om weet te keren en het een plek probeert te geven. Ik ben nooit met een rm opgenomen geweest, maar wel dat ik murw werd gepraaat over de noodzaak en het dan toeliet. mIsschien goed, maar daardoor was de opname vaak wel een intern gevecht of ik deed het voor mijn ouders om hen niet teleur te stellen> Ik zat vaak jankend aan de telefoon als ik niet was aangekomen of niet in het geplande aantal weken door een programma was gestoomd. Niet echt met mijn hart dus, maar daar was vroeger miss ook minder ruimte voor.
Lisanne - redactie Proud2Bme - Zondag 19 september 2021 10:16
Heey P.,

Ach jeetje, herkenbaar hoe een opname kan resulteren in zo'n intern gevecht ja.. Dapper dat je dit destijds wel bent aangegaan. Ik hoop dat je het heeft mogen helpen! En inderdaad, soms heeft het ook tijd nodig voordat je het vanuit je hart voor jezelf gaat doen he; daar de drive voor herstel in vindt.

Hopelijk kan jij jouw ervaring met de opname ook steeds meer een plek geven en mag je het gevecht nu aangaan vanuit en voor jezelf. Dat ben je waard P.!

Liefs,
Lisanne
Yvonne - Vrijdag 3 juni 2022 20:14
Hi Lisanne, ik heb een mail gestuurd naar het algemene mailadres van Proud2Bme, maar jouw hulp eigenlijk acuut nodig. Zou je me een berichtje willen sturen en/of terug willen mailen?
Sanne - Zondag 7 mei 2023 12:38
Misschien was een trigger warning op zijn plaats geweest boven dit artikel?