Lief lichaam,

Met deze brief kom ik je eigenlijk vol schaamte onder ogen. Vol schuldgevoel. Ik heb je proberen kapot te maken, pijn gedaan en enorm op de proef gesteld. Tijdens mijn eetstoornis heb ik je acht jaar lang in periodes enorm uitgehongerd. Korte, maar op den duur steeds langere tijden achter elkaar. Ik vond je niet goed genoeg en wilde je veranderen, koste wat kost. Ik vond je afschuwelijk, walgelijk en moddervet.

Ik heb je uitgescholden, geknepen en weggestopt. Ik wilde je niet zien, ik vond je afschuwelijk om naar te kijken. Ik schold je uit voor alles waar ik een hekel aan had en wilde je ontwijken. Door je te ontwijken werd ik minder geconfronteerd met hoe lelijk je was. Je was in mijn ogen afschuwelijk om naar te kijken en zat alleen maar in de weg.

Als iemand je van me af zou nemen of om zou ruilen met een nieuw lichaam zou ik dat prima gevonden hebben in die tijd. Je was gewoon niet wat ik wilde maar zat aan me vast. Ik vond je afschuwelijk met je kleine borsten, stomme billen, lelijke lubber buik en putjes in je been. Waarom was je niet gewoon strak, glad en afgetraind? Waarom was je niet zoals andere vrouwen mooi in vorm en in proportie?

Jarenlang heb ik zo over jou gepraat. Ik was kwaad op je en had een hekel aan je. Het was nooit goed en mooi genoeg. Ik was altijd met je in gevecht. Bijna acht jaar lang heb ik me verzet tegen je aanwezigheid en je genegeerd. Iets waarvan ik weet hoe erg het is als iemand dat met je doet. Het doet zoveel pijn en je gaat je er zo slecht door voelen. En zo voelde ik mij dus uiteindelijk ook.

Door mijn eetstoornis begon ik je uit te hongeren. Ik wilde niets meer zien, behalve botjes. Ik wilde dat je niet meer bij me hoorde. Iets wat ik me nu absoluut niet meer voor kan stellen. Ik schijf deze brief zittend achter mijn laptop op de redactie van Proud2Bme. Wie had gedacht dat ik hier nu zou zitten met spijt. Dat ik me nu zo enorm schuldig voel over wat ik tijdens mijn eetstoornis jou heb aangedaan. 

Ik had nooit verwacht dat ik op dit moment op deze manier terug zou kijken. Wel op de haat en ellende van de jaren dat ik een eetstoornis had, maar ik had nooit durven dromen dat dat over zou gaan. Dat ik weer van je zou leren houden en je mooi zou leren vinden. Überhaupt dat ik je zou kunnen accepteren, vond ik tijdens mijn behandelingen een ondenkbare gedachte. Ik zou gewoon altijd een lelijk en dik lichaam hebben, daar was ik van overtuigd. Jij hoorde niet bij mij en ik zou je nooit leuk gaan vinden.

Wat ben ik blij dat ik er uiteindelijk voor heb gekozen toch te gaan vechten. Niet met de insteek om vrede met jou te sluiten, maar vooral op zoek naar vrijheid en geluk. Ik wilde uit die gevangenis die mijn eetstoornis me had gebracht. Maar toch heb ik nu vrede met je kunnen sluiten, na al die jaren van ruzie met jou.

Ik weet dat de ruzie en haat van mijn kant kwam. Jij bleef maar vechten voor mij. De bloeduitslagen waren tot op mijn dieptepunt nog altijd redelijk oke, je hield me staande ook al had het normaal geweest dat ik al veel eerder was omgevallen. Ik stelde je op de proef en hongerde je uit, maar jij bleef gewoon hard door vechten. Je was zo sterk, terwijl ik je met mijn eetstoornis van alles aan deed. Zelfs als je vroeg om betere zorg, negeerde ik je of werd ik nog even extra streng.

Ik ben je dankbaar, omdat je bent gebleven. Je hebt me beschermd, bent weer opgekrabbeld en geeft me nog elke dag de kansen om gelukkig te zijn. Ik heb je pijn gedaan, maar je hebt me dubbel en dwars vergeven. Ik heb een gezond lichaam, iets wat niet iedereen kan zeggen. En zelfs na alle rottigheid die ik met je heb uitgehaald hou je je prima staande.

Onder invloed van mijn eetstoornis ben ik niet lief voor je geweest. Ik kon niet anders op dat moment in mijn leven. Nu gelukkig wel. Ik durf met volle overtuiging te zeggen dat ik van dit lichaam hou. Mét de putjes, met de imperfecties en juist met de vormen die ik altijd te klein of juist te breed vond. Ik vind je mooi. Dit is wie jij bent en daar sta ik vierkant achter. Ik hou van dit lichaam en ben er dolgelukkig mee!

Ik heb je de afgelopen jaren leren kennen, ontdekt en ben je gaan begrijpen. Ook merkte ik dat jouw binnenkant een groot deel van de buitenkant bepaalt. Als ik goed voor je zorg, ga je stralen. Als ik lief voor je ben, voel jij je fit. Ik hou ervan om goed voor je te zorgen en merk dat ik daardoor lekker in mijn vel zit. En die zorgen heb je dubbel en dwars verdiend na de afgelopen jaren. 

Ik verdedig je als je wordt aangevallen en zal voor je opkomen. Je bent tenslotte sterk, gezond en ik kan op je vertrouwen. Jij bent er voor mij en ik voor jou. En nu ik die eetstoornis kwijt ben, zal ik je niet meer loslaten, nooit meer. Dit is wie wij samen zijn. Dit is wie mij maakt tot wie ik ben. Mijn lichaam en ik, samen en helemaal goed bij elkaar. Ik ben gek op dit lichaam.

♥