Boulimia voelt als...

 

Ik voel het gewoon zitten. Die kwabben op mijn rug. Gek word ik ervan. Ik weet niet waar ik het zoeken moet. Ik weet niet hoe ik moet zitten, hoe ik moet bewegen. Ik kijk in de spiegel, want ik kan het niet laten. Hopend op iets dat me een goed gevoel geeft, maar het enige wat ik zie is mijn dikke bolle plofkop. Gatver, waarom ben ik zo?

Toen ik gisterochtend in de spiegel keek zag ik er nog wel oké uit, misschien was ik niet super mooi, maar het was oké. Ik kon er best mee leven. Ik glimlachte naar mezelf in een spiegel. Ik meende helemaal niks van die lach, maar ik kon er wel mee weg komen. Hier zouden mensen wel in geloven en als ik goed m'n best deed trapte ik er zelf ook wel in. Ik smeerde mijn brood om mee naar school te nemen en voor ik het wist had ik een lepel pindakaas in mijn mond gestopt. Ik had gister behoorlijk weinig gegeten en werd met flinke honger wakker. Stom wijf! Verpest het nou niet meteen! Ik stopte snel m'n brood in m'n tas, ging de deur uit en stapte op mijn fiets naar school.

Zal ik een stukje omfietsen? Dan is die lepel pindakaas er misschien wel af, maar dan zou ik wel te laat komen. Het was januari en erg koud op de fiets, maar mijn hoofd werd rood en warm van de spanning. Zweet brak me uit. Ik walgde van mezelf. Ik kwam op de kruising voor school. Oké nu moet ik kiezen, omfietsen of te laat komen, omfietsen of te laat komen? Met een brok in mijn keel reed ik de hoek om, weg van school. De paniek was te groot om hier niet aan toe te geven, maar het luchtte niet echt op. Had het zin om verder te fietsen? Ik moest zenuwachtig lachen om mezelf. "Waar ben je nou mee bezig?" Ik nam een diepe zucht en draaide mijn fiets om.

Terwijl ik m'n fiets wegzette griste ik de boterhammen uit m'n tas en at ze onderweg naar het lokaal op. Voor een seconde luchtte het op. Terwijl ik at leek het alsof alle strenge regels die ik mezelf continu oplegde even niet meer telden. M'n dag was toch al verpest, wat kon het mij ook schelen en wat een bevrijding. "Ik had me verslapen en geen tijd om thuis te ontbijten!" Loog ik tegen m'n vriendinnen. Zij hoefden echt niet te weten dat ik me zo liet gaan. Ik besef me dat ik mijn lunch al voor 9 uur 's ochtends naar binnen heb gewerkt en ik voel plotseling mijn bovenbenen groeien. Dikzak! Nietsnut! Zwakkeling! 

Tijdens de les zat ik zenuwachtig op m'n stoel. Ik kreeg niks mee van wat mijn leraar vertelde. Het enige dat ik meekreeg die ochtend was het 'enorme' oppervlakte van mijn bovenbenen die ik voelde rusten op de stoel. Met de seconde voelde ik mijn lijf groter en groter worden. M'n dag was qua eten al lang verpest. De drang om nu een eetbui te hebben was nu enorm. Wat ik nu heb gegeten kan er uit, maar dan kan er net zo goed eerst nog meer bij. Dan kan ik nog even genieten van dat moment van rust. Dat moment dat mijn zintuigen en mijn gedachten met niks anders bezig hoeven te zijn dan met eten. Dat ik heel even kan vergeten hoe waardeloos ik mezelf vind. Hoe ik lieg tegen m'n vriendinnen, hoe veel moeite ik heb om op te letten op school, hoe lelijk ik wel niet ben. 

Die eetbui, wat had ik er zin in, maar ik moest wel snel zijn, want anders was het eten in mijn maag al verteerd en zou ik alsnog een dikzak zijn. Ik trok een zielig en vermoeid gezicht, iets wat me geen moeite meer kostte, een dubbelleven was ik wel gewend. Mijn eetstoornis dwong mij vaker te liegen en bedriegen. Nee, dat voelde niet goed, maar het moest wel. Stel je voor dat mensen me door hadden. Ze zouden van me walgen of me proberen tegen te houden terwijl ik geen andere uitweg van dit gevoel kon bedenken. Ik stak mijn hand op. "Meneer, ik voel me echt niet goed, ik heb knallende koppijn." De leraar keek me sceptisch aan. "Ik ben er echt misselijk van." Piepte ik zielig. Liegen kon ik ondertussen als de beste. De leraar zuchtte en zei dat ik thuis maar uit moest rusten. Ik pakte mijn spullen en liep haastig naar de dichtsbijzijnde supermarkt. 

In de supermarkt kocht ik alles wat ik mezelf normaal gesproken nooit toe zou staan. Kaasbroodjes, ijs, donuts, zakken chips, snoepjes, chocoladevla. Alles wat ik maar kon bedenken. Ook stopte ik nog wat normale dingen in mijn mandje. Een pakje thee, een paprika, afwasmiddel. Zo zou mijn eetbui niet opvallen bij de kassa. Een ander zou zeggen dat ze daar heus niet op letten, maar ik wist zeker van wel. "Zo, heb je een feestje?" Zei de kassajuffrouw vrolijk. "Haha ja..." Lachte ik zenuwachtig. Schiet nou op! Ik moet naar huis! Ik heb haast! Ik voelde me alsof ik in een achtbaan zat. Het leek net alsof ik niet meer helder na kon denken. Ik was helemaal duizelig van de adrenaline. Ik rekende zo'n 25 euro af bij de kassa en haastte me naar huis. 

Ik woonde nog bij m'n moeder thuis, maar gelukkig was zij op haar werk. Voor de zekerheid checkte ik of haar fiets er stond, maar die was inderdaad weg. Yes, het rijk voor mij alleen. Een golf van opluchting. Ik ging op de bank zitten en zette de tv aan, maar nog voordat ik een zender had gekozen of ook maar mijn jas uit had getrokken begon ik al met eten. De spanning die ik al die zijn zo had gevoeld ebte weg en maakte plaats voor een vreemde roes. Ik genoot niet echt van die roes of van het eten, maar het was beter dan al het andere dat ik voelde. Het hebben van een eetbui voelde als een bevrijding van alle strenge regels die ik mezelf oplegde. Niet alleen regels over eten, maar ook regels over hoe ik eruit moest zien, hoe ik mijn leven inrichtte, hoe sociaal ik moest zijn, welke prestaties ik neerzette en nog duizend andere dingen. De onbereikbare perfectie die ik nastreefde was onbelangrijk geworden voor dat ene moment. Rust.

Ik at en ik at en ik at. Alles moest op. Het ging achter elkaar door. Twee kaasbroodjes, vier donuts, een zak chips, een zak snoepjes, een halve bak ijs. Ik kon niet meer, maar dat pak vla moest en zou erbij. Ik was misselijk en mijn buik deed pijn. Binnen een half uur had ik bijna alles van de boodschappen opgegeten. En nu? Nu moest het er uit. Weer 25 euro, mijn school, mijn sociale leven, mijn gezondheid en mijn eigenwaarde binnen 5 minuten door de plee. M'n moeder kwam thuis: "Hoe was het op school lieverd?" "Ja wel oké.

Ik wil niet dat ze zich zorgen maakt. Ik los dit zelf wel op. Ergens was ik opgelucht, maar ik voelde me ook vies. M'n vriendinnen vroegen nog of ik die avond iets leuks kwam doen, maar ik was uitgeput en duizelig. Niemand hoefde mij en mijn vieze lijf nog te zien vandaag. Morgen weer, morgen begin ik weer opnieuw. Vanaf morgen gaat alles anders. "Nee, ik ben een beetje moe." Een understatement. Ik deed een poging tot wat huiswerk, maar m'n concentratie was ver te zoeken dus keek ik nog wat tv en dook optijd mijn bed in.

De volgende dag werd ik wakker na een onrustige nacht. Het kon me gister allemaal niet meer schelen, dus ik had mijn tanden niet meer gepoetst. Ik voelde een vieze, plakkerige laag toen ik met mijn tong langs mijn kiezen ging en veroordeelde mezelf er meteen om. M'n tanden waren gevoelig geworden van al het maagzuur. Ik was ook al een tijd zo bezig. Mijn vochthuishouding was duidelijk in de war. Ik voelde een lichte blaasontsteking en merkte dat ik een hoop vocht vasthield door het braken. Dit deed me extra dik voelen. Ik keek in de spiegel en zag dat de klieren in mijn gezicht opgezwollen waren. Ik kon wel janken. Ik zag er niet uit. Het onrustige gevoel van gisteren kwam als een torpedo weer binnen knallen. Ik liep naar de keuken om mijn lunch voor school te maken en wist ergens in mijn achterhoofd al dat het vandaag allemaal weer opnieuw zou gebeuren.

Dit is hoe boulimia nervosa voelt. Boulimia is een eetstoornis. Dit verhaal is een greep uit de dagen dat ik zelf leed aan deze eetstoornis, een dag die ik me nu niet meer voor zou kunnen stellen. Boulimia is een onzichtbare eetstoornis. Mensen met boulimia hebben regelmatig gewoon een gezond gewicht, al ervaren ze dat niet zo, zoals ik. Hierdoor kan de eetstoornis lang verborgen gehouden worden. Dit is erg gevaarlijk, want hoe verder je gaat, hoe langer de terugweg. Trek daarom optijd aan de bel als jij merkt dat jij, of iemand uit je omgeving, op wat voor manier dan ook aan het rommelen bent (is) met eten. Het hebben van een eetstoornis is geen pretje, het doet niks goed. De gevolgen van boulimia zijn niet mis. Een lichaam dat stuk gaat en een leven dat stil staat. Het maakt alleen maar kapot, al lijkt het soms de enige uitweg.

Ik ben blij dat ik kan zeggen dat ik nu die andere uitweg heb gevonden. Hiervoor heb ik een hoop over mijzelf moeten leren en veel geduld en (zelf)liefde nodig gehad. Dit moest ik oefenen en het ging niet vanzelf. Eigenlijk duurde me het allemaal veel te lang. Ik had de hoop wel 100 keer opgegeven, maar ik kan nu zeggen dat ik weet dat het kan, al heb ik gedacht geen uitweg meer te kunnen vinden. Ik weet juist daarom zo zeker dat deze uitweg voor jou ook bestaat. Je hebt die eetstoornis niet nodig. Praat er daarom over, met hulpverleners, met je omgeving en hier op Proud2Bme. Wij denken graag met je mee voor een leven zonder eetstoornis, want dat is wat iedereen verdiend en waard is. Je staat hier niet alleen in.

♥ Liefs,
Irene

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Soof - Woensdag 3 januari 2018 19:23
Wow Irene, ik herken me echt in je verhaal. Wat knap dat je het deelt, echt heel veel respect! Hoe ga je nu met de druk om te presteren om? En heb je nog wel eens de drang om een eetbui te hebben of om te braken?
Malou - Woensdag 3 januari 2018 20:37
Dit is het dus precies... de hele dag door.. haat, troosten, eten, niet eten, sporten, normaal doen.. pff
A. - Woensdag 3 januari 2018 20:40
Ontzettend herkenbaar geschreven, dit is hoe het bij mij ook was/nog steeds soms is...
Milan - Woensdag 3 januari 2018 20:58
Dank je wel voor deze heldere blog. Ik herken mezelf hier echt in.
Superknap van je dat je er doorheen bent gekomen!
Wiets - Woensdag 3 januari 2018 21:24
Zó herkenbaar!! Dankjewel voor het delen!
Justme - Woensdag 3 januari 2018 21:26
Boulimia is echt de hel...
Thanks voor het delen!
anoniem - Woensdag 3 januari 2018 22:00
Wow, de gedetailleerde beschrijving van zo’n dag, het liegen, het “ziekmelden”, de opluchting wanneer je ouders écht weg zijn, de “rust”, de angst, de “morgen begin ik écht met beter worden”. Zó herkenbaar. Het voelt verschrikkelijk, maar tegelijkertijd zó fijn dat je niet de enige bent. Dankjewel voor deze waardevolle en inspirerende post!
Maan - Woensdag 3 januari 2018 22:02
Ja.. zo voelde het. Verschrikkelijk. En misschien herken ik die roes ook nog wel meer in m'n eetgedrag nu dan ik me bewust was.. maar dan zonder de mega eetbuien..
Odette - Woensdag 3 januari 2018 23:14
Rakend!
willeke - Woensdag 3 januari 2018 23:15
Mijn grootste angst is uitgekomen: ik kan niet meer braken! Na 35 jaar lukt het niet meer.... M'n maag blijft dicht, er komt alleen slijm en dat twee keer achter elkaar. Daar zit je dan met een meer dan volle maag., niet te tellen hoeveelheid. Calorieën en bonzend hart.
Wat is er met mij aan de hand? Wat is er kapot?
Sterregoesforit - Woensdag 3 januari 2018 23:47
Wat erg Willeke. Sowieso dat je overgeeft als coping omdat je je zo rot voelt, maar je klachten nu geven ook aan dat het ook zoveel kapot maakt en je echt hulp verdient. Zou je misschien langs de huisarts durven en dit uitleggen? Die kan je helpen onderzoeken of er iets kapot is en kan je helpen, voordat het uit de hand loopt. Ik zou het je heel erg adviseren en gunnen. Jij verdient beter en er bestaat een leven zonder eetbuien en braken, ook voor jou. Zorg goed voor jezelf en probeer over je schaamte heen te stappen en hulp te vragen ♥ Liefs
Dancing.with.shadows - Woensdag 3 januari 2018 23:15
Heel erg herkenbaar, vooral ook hoe het gaat in de supermarkt en daarna.En het gelijk dik voelen na eten en en jezelf gewoon voelen wegglijden in de cirkel.
Sterregoesforit - Woensdag 3 januari 2018 23:47
Wauw respect voor je openheid Irene! ♥
nienkenienke - Donderdag 4 januari 2018 00:40
Wauw, herkenbaar. Vooral die haast in de supermarkt en al je eten voor 9 uur op... Pff
Inge - Donderdag 4 januari 2018 00:59
Wat een verhaal. Zo enorm herkenbaar.
Ik ben gelukkig van mijn eetstoornis afgekomen, maar ik heb nog tot lang daarna last gehad van het liegen. Het zat zo in mijn systeem en ik heb daar erg veel mensen pijn mee gedaan.
Misschien een idee voor een blog een keer? Of dat vaker voorkomt en hoe je daar overheen kan komen? Bij mij ging het liegen niet alleen meer over voedsel, maar gewoon over mijn hele leven (vooral om leuker te worden gevonden.)

Het is maar een ideetje! Verder erg goede blog :)
ML - Donderdag 4 januari 2018 09:36
dankjewel Irene voor deze rakende, gedetailleerde en eerlijke blog. mijn moeder geeft vaak aan niet te snappen hoe en wat er door me heen gaat, ik overweeg om haar deze blog te laten lezen, maar op dit moment durf ik dat eigenlijk ook nog niet.. al zou het in ieder geval duidelijker voor haar zijn dan wanneer ik het zelf zou proberen uit te leggen.
misschien komt er binnenkort wel een geschikt moment
SuZiE - Donderdag 4 januari 2018 09:41
Oh ja....ik lees het en ben meteen weer dat meisje van toen. E L K E dag deze ellende, non stop. Jaren lang.

Gelukkig ben ik al een aantal jaren volledig hersteld! Maar het zweet breekt me nog steeds uit als ik dit soort verhalen lees. Mooi geschreven, dankjewel voor je openhartigheid!
Lina - Donderdag 4 januari 2018 17:52
Waarom is Jasmijn weg bij Proud?
Blondy - Donderdag 4 januari 2018 18:44
Sofia - Donderdag 4 januari 2018 20:34
💟🌻💓
Jildou - Donderdag 4 januari 2018 21:48
Je slaat de spijker op z'n kop Irene. Dat gevoel van vreugde, opluchting en bevrijding op het moment dat je de knoop doorhakt en besluit: ik ga een eetbui hebben.. Echter maar van heel korte duur natuurlijk.
Vlien - Donderdag 4 januari 2018 22:13
Wat kun jij toch goed schrijven, met tranen over mijn wangen van herkenning lees ik deze blog. Wat ben ik blij voor jou dat jij zo goed bent hersteld!
Sunny - Donderdag 4 januari 2018 22:52
Heel erg herkenbaar! Knap verwoord!
Anoniem - Vrijdag 5 januari 2018 18:35
Wauw.. deze blog raakt me heel erg
anoniem - Maandag 8 januari 2018 20:28
Dank je wel voor deze blog. Ik overweeg hem aan iemand te laten lezen om mijn eigen eetbuien 'uit te leggen'. Ik word er wel wat onzeker door, aangezien ik officieel 'anorexia' heb en geen boulimia, maar ik heb ondanks mijn ondergewicht wel last van objectieve eetbuien. Ik weet dat ze het ook wel eens over anorexia b/p hebben, maar tijdens behandelingen voel ik me hier vaak erg eenzaam in. Deze blog beschrijft in ieder geval een voor mij héél herkenbaar gevoel en gedrag. Dank je wel.
Ik - Dinsdag 9 januari 2018 12:44
Heel herkenbaar, al kan ik niet kotsen. Knap dat je het nu achter je gelaten hebt. Ook voor anderen die dit kunnen. Zelf geloof ik hier na 27 jaar ( waarvan eerst 8 jaar anorexia ) eerlijk gezegd niet meer in. Al komt morgen stiekem nog vaak in mijn gedachten voorbij, maar dat wordt dan weer morgen enz...zucht.
britt - Woensdag 14 februari 2018 21:42
nog nooit heb ik zo iets herkenbaars gelezen..
het doet me pijn om te lezen.
Wat er word omschreven
het lijkt alsof ik het ben
een grote teleurstelling voor me
maar ik weet het natuurlijk niet zeker..
pff
Keeshe - Dinsdag 5 maart 2019 23:37
Bedankt voor het delen. Respect