Een diagnose: een sticker, label, oordeel. Je kunt het van alles noemen en je kunt er van alles van vinden. Langere tijd heb ik diagnoses gezien als een last. Een oordeel van anderen. Terwijl ik het nu heel anders zie: een diagnose is niet alleen een label, het is ook een soort handleiding, gebruiksaanwijzing. Het kan je handvatten geven hoe je met dingen kunt omgaan, om jezelf of de wereld misschien beter te kunnen begrijpen.
De laatste tijd merk ik dat ik mezelf en de wereld slecht begrijp. Ik snap niet waarom ik zo ingewikkeld over dingen denk, dwangmatig ben, aan routines vasthoud en me vaak ongemakkelijk voel in sociale situaties. Ook vind ik het lastig om met veranderingen om te gaan en ben ik vaak vermoeid en overprikkeld. Die overprikkeling kan zich uiten in woede, maar ook in geforceerd vrolijk doen, bijna hyper zijn zelfs.
Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag ‘Abel blogt‘. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.
Bron: Linneas Boland-Godbey CC
En dan nog de wereld: ik snap vaak niet waarom we de dingen doen die we doen. Vroeger, toen ik klein was, dacht ik vaak dat we allemaal voorgeprogrammeerde robots waren. Dat de mensheid helemaal niet meer bestond maar allang door technologie was overgenomen. Voor deze gedachten schaamde ik me vaak. Ik durfde het bijna niet te denken, omdat ik bang was dat anderen mijn gedachten zouden kunnen lezen en er een oordeel over zouden hebben. Dat ze me gek vonden.
Als ik nu terugkijk zie ik in mijn jeugd ook een patroon van angst, schaamte en onbegrip. Ik was altijd het stille, verlegen, teruggetrokken meisje dat het moeilijk vond om vriendjes en vriendinnetjes te maken. Vandaag de dag ben ik nog steeds slecht in het onderhouden van vriendschappen en ik vind het spannend om nieuwe contacten aan te gaan. Ik blijf het liefst in mijn kleine, veilige bubbel.
Een paar weken geleden borrelde de vraag in me op: ben ik niet autistisch?
Ik herken namelijk veel in het beeld van ‘vrouwelijk autisme‘. Dit is anders dan het stereotype beeld dat er over het algemeen heerst van autisme. Omdat ik ben opgegroeid als meisje en me altijd enorm heb aangepast aan anderen, maar toch het gevoel had dat ik anders was en anders over dingen dacht, zou dit in het plaatje passen.
Ook zit autisme bij ons in de familie. Zelf heb ik een paar jaar geleden ook een diagnostisch onderzoek naar autisme gehad, maar daar kwam geen diagnose uit. Achteraf denk ik eerlijk gezegd dat ik enerzijds enorm probeerde de diagnose te ‘ontlopen’ en dat anderzijds heel erg uitgegaan werd van het stereotype van klassiek autisme.
Wat ik hier wel lastig aan vind, is dat ik me wel heel goed in anderen kan verplaatsen: soms iets te goed. Ik ben goed in het aanvoelen van emoties en spanningen en neem deze dan vaak over. Dan maak ik van het probleem van de ander ook mijn probleem. Hier kan ik vervolgens enorm mee zitten en erover blijven piekeren en nadenken. Ook ben ik heel gevoelig: iets raakt me snel, ik denk (te) veel na en ben enorm zorgzaam. Daarnaast kan ik echt niet tegen onduidelijkheid, wil ik alles van tevoren weten en ben ik (hyper) gefocust op tijd/de klok.
Diagnoses: het blijft een lastig ding. Maar het kan ook als een verademing voelen om een diagnose te krijgen: duidelijkheid, handvatten, een manier om jezelf en de wereld beter te leren begrijpen.
Als ik dit allemaal op een rijtje zet, dan weet ik wat me te doen staat en wat ik wil: onderzoeken waarom ik dit allemaal voel en denk.
Ga je met me mee op onderzoek uit?
Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2022
Geef een reactie