Ben ik autistisch?
Een diagnose: een sticker, label, oordeel. Je kunt het van alles noemen en je kunt er van alles van vinden. Langere tijd heb ik diagnoses gezien als een last. Een oordeel van anderen. Terwijl ik het nu heel anders zie: een diagnose is niet alleen een label, het is ook een soort handleiding, gebruiksaanwijzing. Het kan je handvatten geven hoe je met dingen kunt omgaan, om jezelf of de wereld misschien beter te kunnen begrijpen.
De laatste tijd merk ik dat ik mezelf en de wereld slecht begrijp. Ik snap niet waarom ik zo ingewikkeld over dingen denk, dwangmatig ben, aan routines vasthoud en me vaak ongemakkelijk voel in sociale situaties. Ook vind ik het lastig om met veranderingen om te gaan en ben ik vaak vermoeid en overprikkeld. Die overprikkeling kan zich uiten in woede, maar ook in geforceerd vrolijk doen, bijna hyper zijn zelfs.
Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag 'Abel blogt'. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.
Bron: Linneas Boland-Godbey CC
En dan nog de wereld: ik snap vaak niet waarom we de dingen doen die we doen. Vroeger, toen ik klein was, dacht ik vaak dat we allemaal voorgeprogrammeerde robots waren. Dat de mensheid helemaal niet meer bestond maar allang door technologie was overgenomen. Voor deze gedachten schaamde ik me vaak. Ik durfde het bijna niet te denken, omdat ik bang was dat anderen mijn gedachten zouden kunnen lezen en er een oordeel over zouden hebben. Dat ze me gek vonden.
Als ik nu terugkijk zie ik in mijn jeugd ook een patroon van angst, schaamte en onbegrip. Ik was altijd het stille, verlegen, teruggetrokken meisje dat het moeilijk vond om vriendjes en vriendinnetjes te maken. Vandaag de dag ben ik nog steeds slecht in het onderhouden van vriendschappen en ik vind het spannend om nieuwe contacten aan te gaan. Ik blijf het liefst in mijn kleine, veilige bubbel.
Een paar weken geleden borrelde de vraag in me op: ben ik niet autistisch?
Ik herken namelijk veel in het beeld van 'vrouwelijk autisme'. Dit is anders dan het stereotype beeld dat er over het algemeen heerst van autisme. Omdat ik ben opgegroeid als meisje en me altijd enorm heb aangepast aan anderen, maar toch het gevoel had dat ik anders was en anders over dingen dacht, zou dit in het plaatje passen.
Ook zit autisme bij ons in de familie. Zelf heb ik een paar jaar geleden ook een diagnostisch onderzoek naar autisme gehad, maar daar kwam geen diagnose uit. Achteraf denk ik eerlijk gezegd dat ik enerzijds enorm probeerde de diagnose te 'ontlopen' en dat anderzijds heel erg uitgegaan werd van het stereotype van klassiek autisme.
Wat ik hier wel lastig aan vind, is dat ik me wel heel goed in anderen kan verplaatsen: soms iets te goed. Ik ben goed in het aanvoelen van emoties en spanningen en neem deze dan vaak over. Dan maak ik van het probleem van de ander ook mijn probleem. Hier kan ik vervolgens enorm mee zitten en erover blijven piekeren en nadenken. Ook ben ik heel gevoelig: iets raakt me snel, ik denk (te) veel na en ben enorm zorgzaam. Daarnaast kan ik echt niet tegen onduidelijkheid, wil ik alles van tevoren weten en ben ik (hyper) gefocust op tijd/de klok.
Diagnoses: het blijft een lastig ding. Maar het kan ook als een verademing voelen om een diagnose te krijgen: duidelijkheid, handvatten, een manier om jezelf en de wereld beter te leren begrijpen.
Als ik dit allemaal op een rijtje zet, dan weet ik wat me te doen staat en wat ik wil: onderzoeken waarom ik dit allemaal voel en denk.
Ga je met me mee op onderzoek uit?
Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2022
Gerelateerde blogposts
23
Reacties
Ooit al eens gedacht aan hsp en/of hb?
Groetjes,
H
Ja, dat heb ik idd en daar herken ik me ook deels in. Het is ook lastig: er zijn zoveel verschillende diagnoses waar veel overlap in is en ik herken me ook in best veel.
Het is een zoektocht, maar toch wil ik graag weten wat het precies is, zodat ik handvaten kan krijgen.
Het is trouwens een misverstand dat inleven in anderen/empathie afwezig zou zijn bij autisme. Mensen met autisme lijken juist gevoeliger voor andermans emoties te zijn. Het probleem zit vaak in het cognitieve inleven en het reageren op de emoties. Ik huil als ik iemand anders zie huilen, ik voel pijn met anderen mee en kan dagen van slag zijn als ik iemand boos heb zien worden. Maar het reageren is heel lastig. Ik ben vaak overspoeld of verstijfd en moet erg nadenken over een gepaste reactie, of ik bedenk wat anderen in deze situatie zouden doen.
Ik begrijp trouwens het punt van Anoniem, maar ik zou wel nog willen toevoegen dat als er bij iemand sprake is van autisme, dat juist in de weg kan staan bij het jezelf leren kennen. Bij mij was dat het geval. Ik herken door het autisme mijn eigen emoties en grenzen niet goed en dat wist ik niet. Ik liep uiteindelijk vast omdat ik jaren over mijn grenzen ging zonder dat zelf door te hebben.
Ik heb door de diagnose vooral mezelf veel beter leren kennen. Autisme is voor mij een element van mijn identiteit, maar ik voel me niet gelabeld en zie het niet als beperking of ziekte. Mijn hersens werken op een iets andere manier en ik heb het als een bevrijding ervaren om dat te weten te komen.
Soms moeilijk te onderscheiden wat nou autisme en wat nou eetstoornis is. Er is helaas weinig kennis over dit bij behandelaars.
Ik herkende zelf wel symptomen van ADD, maar ik wist niet zeker of dit label echt bij me paste. Nu ik de diagnose heb en er meer over leer in therapie, vallen veel puzzelstukjes op z'n plek. ADHD is niet alleen maar druk gedrag of een druk hoofd, maar er komt meer bij kijken en daar herken ik mezelf in. Ik vind het zelf fijn om een labeltje te hebben, omdat ik mezelf nu beter begrijp en omdat ik mezelf nu wat meer accepteer zoals ik ben. Mijn brein werkt anders dan het brein van een 'neurotypisch persoon', en daardoor gedraag ik me anders. Ik was altijd heel boos op mezelf als ik weer iets vergat, mijn sleutels kwijt was, een sociale afspraak op het laatste moment afblies, een fout maakte op mijn werk doordat ik het overzicht kwijt was... maar nu begrijp ik dat dit ook gewoon bij mij hoort.
Ik wens je succes in je zelfonderzoek, hopelijk leert het je ook meer over jezelf!
Wat goed dat je dit wil uitzoeken. Ik denk dat je je niet teveel moet aantrekken van mensen die een diagnose of een label als iets negatiefs zien. Het gaat erom hoe het voor jou voelt. En als jij denkt dat het je een verklaring en handleiding voor je denken en gedrag kan betekenen, dan is het heel logisch dat je daar naar uit kan kijken of zelfs enthousiast van wordt. Ik heb ook het "vrouwelijke type" ass, om het even zo te omschrijven. Ik ben heel goed in mensen aanvoelen en afstemmen op sociale situaties. Het is een misverstand dat mensen met ass dit per defenitie niet zouden kunnen. Omdat de ontwikkeling op het sociaal-emotionele vlak vaak niet als vanzelf in elkaar over vloeit, kunnen autisten zich enorm bekwamen in het analyseren van het gedrag van klasgenootjes, familieleden, filmpersonages etc. om dit er zo natuurlijk mogelijk uit te laten zien. Dit kan alleen als een "rol aannemen" voelen en veel meer energie kosten dan wat iemand aan kan. Naast natuurlijk alle sensorische prikkels die 100x zo hard binnen komen.
Heel veel succes in je onderzoek! 🌈🍀
Op dit moment merk ik dat ik het steeds meer los kan laten, omdat ik hoe dan ook -diagnose of niet- bepaalde eigenschappen heb waar ik mee om moet gaan en waarin ik voor mezelf mag zorgen, omdat die eigenschappen nou eenmaal deel van mij zijn. Dus ik mág rust inbouwen, omdat ik snel overprikkeld ben, en ik mág hulp en duidelijkheid vragen, daar waar ik dat nodig heb, en ik mág tijd nemen om dingen te verwerken, omdat dingen nou eenmaal veel indruk op mij maken.
En bedenk dat eigenlijk geen duidelijke grens tussen hooggevoeligheid en autisme, dit overlapt heel erg. Ik kan me trouwens ook heel goed voorstellen dat je wel heel graag bevestigd wilt hebben 'hoe het voor jou werkt'. Ik hoop dat jij ook voor jezelf kunt zorgen, daar waar jij dat nodig hebt.
Liefs
Denk ook dat er altijd verschillende mensentypes zijn geweest. Dat zie je aan de bouw, de aard, het temperament van de persoon.
Denk maar aan Auyrveda en de vele andere indelingen die mensen door de eeuwen tot op de dag van vandaag hebben gebruikt.
Bepaalde trekken, problemen, moeites die je hebt horen gewoon.bij je gestel en de kunst is dan meestal om.te leren jezelf in balans te brengen en te houden.
Alles is niet een afwijking, elk mens kampt met bepaalde dingen, qua karakter, qua mentale gesteldheid en emoties, qua lichaam.
Je kunt bljjven zoeken naar een oplossing een verlossing, maar meestal moet je gewoon accepteren wat je bent, wat je hebt en het ook waarderen. Het goede zien, ook in de moeilijke dingen van jezelf.
Het is altijd goed om te onderzoeken,te leren, maar ook om te weten dat het goed is, dat alles wat moeizaam is en moeilijk niet perse verkeerd is.
gaat tegen.staan. . Het is goed dat er aandacht voor is, en meer begrip.Het is ook nodig. Maar je hoeft en kan niet het leed van de hele wereld op je schouders dragen, iedereen heeft ook zijn eigen zorgen en problemen, waar anderen niets van af weten.
Te veel over iets praten werkt denk ik eerder averechts qua begrip.