Soms kun je een terugval aan voelen komen. Misschien dat je binnenkort vakantie hebt, je eindexamen hebt gedaan of je op een andere manier in een soort 'zwart gat' belandt. De leegte die je niet wilt voelen, kan dan heel overheersend worden. In mijn ervaring was het dan best lastig om niet terug te vallen in eetgestoord gedrag. En ook al voelde ik dit soms aankomen, ik kon er niet altijd even goed mee omgaan.

Het was 2011 toen ik eindexamen deed voor de HAVO. Dat is inmiddels al 10 jaar geleden. Ik had op dat moment mijn eerste eetstoornisbehandeling al achter de rug en het ging best goed. Althans, die schijn wilde ik graag ophouden. Eigenlijk ging het vreselijk. De spanning rondom de examens werd me regelmatig te veel, maar restrictief handelen kon niet meer doordat ik therapie had gehad. Voor nu ging het, maar ik was als de dood voor de periode die na mijn examens zouden volgen. De leegte raakte me nog meer dan de spanning. Want de spanning gaf me afleiding en de leegte gaf me tijd om na te denken. En dat wilde ik helemaal niet. Misschien herken je de angst voor een mogelijke terugval wel. Alsof je met volle vaart op een muur afrijdt, maar dat de rem steeds blokkeert...

De eetstoornis als afleiding

Al vaker heb je op Proud2Bme kunnen lezen over het zoeken naar afleiding, om zo om te gaan met bijvoorbeeld de drang naar destructieve gedachtes. Maar hoe werkt dit eigenlijk wanneer juist die afleiding destructief blijkt? Dit is namelijk best lastig te ontdekken en te onderscheiden. Waar doe je goed aan? 

Ik heb mijn eetstoornis vaak ingezet om me 'bezig' te houden. Dit klinkt een beetje gek wanneer ik het zo opschrijf, maar dit was destijds best een logisch proces. Ik was op zoek naar afleiding. Wanneer ik naar school ging, werd dit de grootste focus. Ik ging er helemaal in op. Wanneer ik drukke deadlines had, had ik minder last van mijn eetstoornis. Die kwam weer omhoog wanneer het wat rustiger werd. Alsof ik constant een soort hyperfocus moest hebben om te kunnen functioneren. Was het niet op iets 'normaals', dan was het wel op de eetstoornis.

Accepteer de leegte

Ik heb zelf ervaren hoe overweldigend die leegte kan zijn. Hoe het in al haar niksigheid zo overheersend kan zijn. Het is niet gek als je die leegte wilt vullen, misschien is dit ook wel menselijk. Maar er zijn verschillende manieren om dit te doen,en niet allemaal zijn ze even constructief. Irene schreef in de blog 'Leegte vullen met eetbuien' hoe zij haar eetbuien hiervoor gebruikte en wat haar in dit proces geholpen heeft.

"De leegte accepteren en er niet over oordelen, was voor mij een belangrijke sleutel in het herstellen van mijn eetstoornis en het afkomen van eetbuien. Het is lastig, want de eetbuien waren een gewoonte geworden. En je kan ook niet zomaar even besluiten dat je die leegte niet meer lastig vindt, dat is een proces dat tijd nodig heeft. Dat, terwijl eetbuidrang heel sterk aan je kan trekken. [...] Probeer jezelf echt die tijd te geven en mild te blijven. Dat betekent niet dat je het maar moet laten gebeuren, maar veroordeel jezelf er niet om. Het is nu eenmaal een langer proces."

Nu snap ik ook heel goed dat je intense gevoelens van leegte niet zomaar 'accepteert'. Als het zo makkelijk was, was er geen probleem, toch? Het kan een lang en moeizaam proces zijn, maar zeker niet onmogelijk. Wil je meer concrete tips lezen die je hierbij kunnen helpen? Bekijk dan eens deze blog. 

Wat betekent die leegte?

Vergeet ook niet dat er een reden is waarom je die houvast zoekt, waarom je dit zo nodig hebt. Ik denk dat het waardevol is om uit te zoeken wat dit precies is. Want wat voel je écht? Waar probeer je mee om te gaan? Waar staat die leegte voor en wat voel je hier precies bij? En wat geeft het hebben van een eetstoornis jou dan? Is dat afleiding, het wegvallen van een andere focus die 'vervangen' moet worden? Deze vragen zijn zeker niet makkelijk, daar ben ik me al te goed van bewust, maar ik denk wel dat het je wat inzicht kan geven. Inzicht dat, hopelijk, kan leiden tot meer houvast. 

Zoals Irene ook al aangaf: je weg hierin vinden kan een lang proces zijn. Toch zijn er ook wat dingen waar je vandaag al mee kunt beginnen.

Wat je nu kunt doen als je bang bent voor leegte

Structuur en regelmaat

Het vasthouden van structuur en een dagritme kan als een flinke opgave voelen, maar het kan je wel echt wat meer houvast geven. Wat mij destijds geholpen heeft, is op dezelfde tijd opstaan, vasthouden aan een eetlijst (eventueel wekkertjes zetten voor de eetmomenten) en rond dezelfde tijd ook weer naar bed. Vind je het lastig om in slaap te komen en lig je vaak wakker? Bekijk dan eens deze blog voor wat meer handvatten. 

Wat voor mij ook helpend was: het zetten van wekkers wanneer ik bijvoorbeeld met school bezig ging. Op die manier leerde ik mezelf aan dat ik ook echt rust mocht nemen. Juist door het nemen van die rust tussendoor, werkte ik niet alleen efficiënter, maar leerde ik mezelf ook aan dat ik niet de hele tijd hoefde te vluchten in prikkels. Ik kan de rust aan. 

Houd een dagboek bij

Eerder heb ik al eens gedeeld over mijn ervaring met bullet journals. Deze blog kun je hier terugvinden. Ik beschrijf dat het voor mij heel helpend was om mijn gedachtes en gedragingen op deze manier onder de loep te nemen. Door momenten van paniek op te schrijven, kon ik veel beter de triggers die eraan voorafgingen onderscheiden. Hierdoor werd het uiteindelijk makkelijker om gericht actie te ondernemen. Op de momenten dat ik me angstig voelde, greep ik vaak terug op destructieve gedragingen, zoals het vasthouden aan mijn eetstoornis. Door het onderzoeken van die mogelijke triggers behoedde ik mezelf voor een terugval omdat ik deze minder nodig had. 

Blijf in contact

Dit kan een lastig punt zijn. Los van het coronavirus kan het sowieso moeilijk zijn om contacten te onderhouden. Toch kan het helpend zijn om terug te kunnen vallen op mensen die je vertrouwt, mensen die je kunnen steunen. Mensen met wie een tijdje samen kunt zijn, om dat lege gevoel aan te kunnen. Die je kunt bellen wanneer je het lastig hebt. Ik begrijp dat niet iedereen een goed en fijn systeem heeft om op terug te vallen. Weet dat je in ieder geval altijd op ons forum terecht kunt en 's avonds in de chat ook meer dan welkom bent. We denken graag met je mee. 

Vraag om hulp als je het nodig hebt

Ik benoemde het bij het vorige kopje al, maar weet dat je op Proud2Bme altijd terecht kunt. Ik hoop dat dit voor jou een veilige plek kan zijn, waar je die openheid kunt geven en ook echt eerlijk kunt zijn. Ik herinner me nog hoe moeilijk ik het vond om hulp te vragen. Niet alleen toen ik op mijn dieptepunt van de eetstoornis zat, maar juist daarvoor al. Ik had het gevoel dat het altijd erger moest, ik kon altijd zieker. Dit is echter een hele destructieve en ook kenmerkende gedachte die velen ervaren (of hebben gehad) tijdens hun eetstoornis. In deze blog schreef ik wat mij geholpen heeft om hier weerstand tegen te bieden. 

"Je hoeft niet te voldoen aan bepaalde regels, je hoeft het jezelf niet moeilijker te maken om gehoord te worden. Ook al weet ik dat dit soms maar al te verleidelijk kan zijn. Ik hoop dat deze blog jou in laat zien dat jij er mag zijn zoals je bent. Dat jou eetstoornis 'goed genoeg' is. Je hoeft niet zieker, dunner, dikker, beter. Er is geen beter. Alleen in beter worden." 

Herken jij jezelf in hierin? 

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.