Afstand houden bij ongezonde familierelaties

 

Een relatie onderhouden kan lastig zijn. Zeker als de persoon in kwestie egocentrisch, kortzichtig, oordelend of manipulatief is. Het wordt nog lastiger wanneer deze persoon een familielid van je is. Misschien betreft het wel je moeder of je vader; een persoon waar je maar lastig aan kunt ontsnappen. Hoe houd je iemand op afstand, juist wanneer diegene zo dicht bij je staat?

Ik ben amper begonnen aan deze blog en ik vind het nu al lastig om verder te schrijven. De woorden zwart op wit zien, dat maakt het echt. Het is pijnlijk om te realiseren dat de relatie met in mijn geval mijn vader eenzijdig is. Dat het onderhouden van deze band me meer kwaad dan goed doet. Een besef dat ik lang heb geprobeerd uit te stellen, want het doet enorm veel zeer.


Bron foto

Niet alleen kan het lastig zijn om een ongezonde relatie te erkennen, ook het herkennen hiervan is zeker niet makkelijk. In mijn geval betreft het dus de relatie met mijn vader. In al die jaren heeft de relatie zoals deze nu bestaat zich gevormd. Zeker toen ik jonger was, wist ik niet beter. Ik had geen referentiekader. Dit was mijn eerste 'setje' ouders, niets geen oefenronde. Alles wat gebeurde, gebeurde gewoon. Zeker als je jong bent, is het lastig om hier een objectieve kijk op te hebben. Je neemt dingen zoals ze zijn. Zeker iets dat zo veilig en vertrouwd zou moeten zijn, wat zo vanzelfsprekend moet zijn. Daar zet je geen vraagtekens bij. 

Ik wilde pauze

Met mijn moeder heb ik een lange tijd al geen contact meer. Daar ga ik het vandaag ook niet over hebben. Met mijn vader gaat het moeizaam. Een tijd geleden besloot ik een pauze in te lassen. Ik had het idee dat ik beter af was zonder contact, zonder prikkels. Ik wilde zelf uitzoeken wat goed voor mij was en hoe ik nu echt in dit contact stond. Dit vond ik heel lastig. Niet zozeer het idee dat ik het 'zelf' moest gaan doen, maar het idee dat ik dit moest gaan vertellen. Ik kreeg paniekaanvallen als ik alleen al dacht aan dit moment. Want dat was namelijk deel van het probleem. In mijn ogen zijn mijn familie en ik een gigantische mismatch. Er is niets dat we gemeen hebben. Nu vind ik dát niet zo erg, maar daarnaast heb ik het gevoel dat ik niet genoeg ben. Dat ik niet gezien word in mijn problemen én interesses. 

In mijn verleden heb ik een eetstoornis gehad. Dat is ook hoe ik Proud2Bme ken. Ik heb hard gewerkt en ik kan nu zeggen dat ik eetstoornisvrij ben. Daar ben ik extreem dankbaar voor. Toch wordt mijn eetstoornis vaak aangehaald wanneer dit - in mijn ogen - niet relevant is. 'Je moet maar gewoon weer in therapie', was dan ook één van de dingen die ik van mijn vader te horen kreeg wanneer ik aangaf een pauze te willen. Ik wil zo graag mijn psychische gebreken ontgroeien, maar dat is lastig wanneer dit te pas en te onpas als excuus wordt ingezet. Alsof ik de kern van het probleem ben. 'Je neemt zeker je medicatie niet meer?'

Thuis nog een kind

Wat het voor mij lastig maakt is dat, wanneer ik de drempel van mijn ouderlijk huis over stap, ik ook meteen weer een jongere versie van mezelf ben. De persoon die ik nu ben, blijft buiten. Ik val terug in het 'kindzijn', ook omdat mijn vader de rol van ouder betreedt. Ik doe dingen 'fout', word continu gecorrigeerd en mijn vader weet 'wat het beste is voor mij'. Maar hij weigert te ontkennen dat veel van wat ik vroeger was of deed, niet meer opgaat voor de persoon die ik nu ben. Ik slaap namelijk al jaren niet meer met mijn favoriete knuffel, kan ondertussen prima bedenken dat de borden onderin de vaatwasser moeten en dat ik mijn handen moet wassen voor het eten. Ik ben mijn kind-zijn ontstegen, maar zijn rol van lijkt vastgeroest.

Dit kan ik nog wel begrijpen. Ik ben geen ouder, maar het lijkt me ook lastig om hiermee om te gaan. Als je kinderen uit huis zijn en je bent 'alleen' ouder geweest, wat moet je dan? Toch zijn we inmiddels tien jaar verder. Ik red me prima. Betaal mijn belastingen, stofzuig mijn huis wanneer nodig. Ik heb geen eetstoornis meer. Ik ben niet meer het 'zieke' kind van al die jaren geleden. Het gaat goed. Maar tussen ons ging het nog nooit zo slecht. 

Wensen en grenzen

Het zijn niet eens deze kleinere dingen zijn waar ik echt tegenaan loop. Het probleem zit hem in de manier hoe mijn vader met mij omgaat, mij niet ziet, mijn grenzen niet respecteert. Hoe hij voor mijn deur staat wanneer ik aangeef een pauze te willen. Hoe ik op een dag meer dan 150 keer word gebeld. Boze smsjes ontvang omdat ik niet meer opneem, zelfs wanneer ik dit duidelijk heb uitgelegd. De wensen van mijn vader lijken belangrijker te zijn dan mijn grenzen. Natuurlijk is het pijnlijk dat ik me afsluit, maar naar het 'waarom' wordt niet gevraagd. Ik weet feilloos weet wat er in het leven van mijn vader gebeurt, maar als ik iets over mezelf wil vertellen wordt het moment aangepakt om weer over zichzelf te praten. De  'hoe gaat het?' komt alleen van mijn kant en ik weet dat mijn antwoord mijn vader toch niet zal interesseren. Dat vind ik moeilijk en daar kan ik niet mee omgaan. 

Terug bij af

Dit gemis draag ik elke dag met me mee. Dan ga je toch in therapie?, hoor ik je denken. Dat heb ik ook jaren gedaan. Maar wanneer een ouder niet openstaat voor therapie want 'Ik ben het probleem toch niet?', houdt het na een tijd ook op. Dat is vreselijk vermoeiend en op een gegeven moment is de rek eruit. De koek is op. Ik wilde er aan werken, maar in mijn eentje lukt het niet. Niet als ik de enige ben die zijn verantwoording kan nemen. 

Op het moment ben ik op een punt aangekomen dat ik helaas terug bij af ben. De pauze is inmiddels overgegaan in 'we proberen het nog wel een keer'. Ik ben veranderd, terughoudender geworden. Ik ben aanwezig wanneer gevraagd, maar ontzettend opgelucht als ik weer weg kan. Kerst wordt elk jaar moeilijker, beklemmender. Elk jaar worden de momenten confronterender. De gebreken meer zichtbaar en het gemis pijnlijker. Want mijn vader is niet veranderd. Nog steeds gaat het altijd over hem, probeer ik opmerkingen als 'Dat je geen diploma hebt gehaald, verbaasd me niets' naast me neer te leggen en houd ik de klok nauwlettend in de gaten. 

Ik zie je

Ik zou graag concrete tips geven over hoe hiermee om te gaan, maar momenteel weet ik het ook even niet. Wat ik met deze blog vooral wil zeggen: ik zie je, als jij dit ook doormaakt. Het is onwijs lastig om keer op keer je grenzen aan te moeten geven. Nee te moeten zeggen tot je misselijk bent. En zelfs na die 'nee' het nog steeds niet aankomt. Familie kan voor velen iets moois zijn, iets om op terug te vallen. Een fijne, vertrouwde basis waar je - wanneer je het even niet meer weet - weer aan kunt kloppen. Maar voor sommige mensen, misschien meer we denken, is dit helaas niet zo. Het is ontzettend verdrietig wanneer dit zo'n strijd is, maar het is ook menselijk. En soms kan het alleen al helpen om te weten dat anderen hier ook doorheen gaan.

'You are allowed to walk away
you are allowed to set boundries
you don't have to be a savior during every crisis
you don't need to explain your situation
you don't need their approval to be succesful'


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Esmee - Woensdag 10 februari 2021 19:51
Moeilijk om te lezen.. Wel heel mooi beschreven
Flo - Woensdag 10 februari 2021 20:13
Dankjewel 🙏🏻
Deels herkenbaar. En je laatste stukje.. kippenvel
❤️
I - Woensdag 10 februari 2021 21:11
Heel herkenbaar, dankjewel voor het delen. Mijn ervaring is dat daadwerkelijk breken (en dus ook niet meer die 2 keer per jaar verplicht een verjaardag of kerst uitzitten) me rust en ruimte gaf om te kunnen rouwen. Een proces dat daarvoor niet goed mogelijk was, omdat ik er toch nog in zat. Ik sta achter mijn keuze en het was de minst slechte. Maar de pijn en het gemis blijft. Niet het missen van de persoon die je ouders zijn, maar wel van hoe je had gewild dat ze zouden zijn. (En praktisch: ik heb mijn ouders geblokkeerd. 150x op een dag bellen is echt heel extreem en ook de moeite van het overwegen van een andere telefoonnummer waard)
BE - Zaterdag 13 februari 2021 21:10
Pijnlijk herkenbaar. Het maakt me verdrietig en geeft me een eenzaam gevoel. Tranen in mijn ogen.
Moon - Zondag 28 februari 2021 09:31
Ook ik momenteel in deze situatie. Maar wil ook geen enkel contact met alles wat familiaire gerelateerd is en ondanks al die jaren me daar tegen te verzetten en toch het contact in stand te hebben gehouden merk ik dat er rust in me keert en ik het kleine niet ok meisje achterlaat en me de volwassen Moon voel, mezelf. Ik ga nog 1 therapie doen puur voor mezelf te ontplooien en IK te worden die ok is zoals ik ben, leren leven met mezelf enmezelf het zelfvertrouwen te geven dat ik het erg goed onder controle heb en op mezelf kan vertrouwen en mijn eigenwaarde ontwikkelen. Tis genoeg geweest.....genoeg gemanipuleerd misbruikt en uitgescholden nu komt mijn tijd aangezien ik dit haar 50 wordt en mijn 2e jeugd in volle gelukkige overtuiging wil gaan beleven zonder al die negatieve prikkels.
Ano - Dinsdag 18 mei 2021 19:34
Heel herkenbaar. Het is moeilijk en heeft me vele jaren gekost. Ik ben nu bijna 30, maar ik heb beseft dat ik voor mezelf moet kiezen omdat het anders ten koste van mezelf gaat. Binnenkort ga ik dit ook vertellen aan mij ouders en de beëindiging van het contact definitief maken.
nietje - Vrijdag 28 mei 2021 11:18
ik ben 46 en ben jaren kwijt, ik kies nu ook voor mijzelf, maar ik baal dat ik dit niet 20 jaar eerder heb gedaan.
enorm proces,
heb jaren lang nog een gesprek gewild 1 op 1 met broer en twee zussen, maar dat willen ze niet, ze komen alleen met z`n drieen niet alleen..
doet pijn!!
Maria - Vrijdag 17 september 2021 02:01
Heel mooi omschreven. Ik worstel hier al jaren mee. Ik kan niet zeggen dat ik niet van mijn vader hou waardoor ik het jaar in jaar uit probeerde, maar de teleurstellingen kan ik niet meer handelen. Ik hou van hem omdat het mijn vader is? Of hou ik van het beeld van een vader waar hij niet aan voldoet?

Ik merk dat de wonden diep zijn, en de gevolgen hiervan ook tot uiting komen in relaties die ik probeer aan te gaan. Dit is voor mij heel lastig, ik ben altijd op mijn hoede en waarschijnlijk omdat ik gewoon van jongs af aan niet weet wat het is om op iemand te kunnen bouwen.
Ik denk dat zolang ik het contact blijf aangaan met hem, het korstje elke keer weer van de wond wordt gerukt. Er is immers nog weinig veranderd en feitelijk kent hij zijn eigen kind niet echt omdat hij zich nooit echt heeft verdiept in mijn persoon maar altijd random kritiek uitte en nog steeds.
Het is heel moeilijk maar super ongezond om te blijven hangen, mede ook omdat mijn zus wel een goede band met hem lijkt te hebben, of niet zijn nukken naast zich neer kan leggen. Maar iedere keer als ik afstand probeer te nemen zet mijn vader ons tegen elkaar op en kiest zij zijn kant.
Ik weet me soms ook geen raad, maar dit alles verdien ik zeker niet. Het is moeilijk omdat ik op moeilijke momenten er dan echt alleen voor sta want mijn zus ben ik dan ook kwijt.
Jouw artikel raakte mij diep. Ik heb gehuild omdat ik jouw pijn en de worsteling echt herken. En ook niet meer weet hoe verder
Anoniem - Donderdag 25 november 2021 12:10
Moeilijk om te lezen, maar zo herkenbaar. Mijn vader is een ontzettend moeilijke man, voor iedereen die 'm tegenspreekt. Je moet 'm vereren, naar de mond praten door de juiste dingen te zeggen. Op je woorden letten want z'n stemming kan bij het minste of geringste omslaan. De oordelen en beschuldigingen die ik te horen krijg zijn vreselijk. En vaak hoor ik ze niet maar moet ik ze voelen..door een lelijk nors gezicht van hem, of door de stiltebehandeling: korte norse antwoorden als je iets vraagt of zegt. Dan weet je dat er iets is wat hem dwars zit over mij..dat kan iets van recent zijn, maar het kan ook iets van een jaar geleden zijn. Mezelf verdedigen leidt tot eindeloze discussie, meer beschuldigingen en voorbeelden van zijn kant over mij..tot je murw bent en emotioneel capituleert. Dan heeft m'n vader gewonnen, en is hij voorzien in z'n gelijk en behoefte. Er komen in zulke gesprekken de meest vreselijke dingen bij zoals: "en nog eens wat..jij hebt 3 jaar geleden in een boek zitten kijken van mij en dat heb jij meegenomen naar huis". - Nee pa, dat heb ik niet. "Da's wel waar, dat moet..want ik ben het kwijt..en jij zei dat je er thuis verder in wou lezen." - nee pa, ik heb geen boek van jou meegenomen. " Dat heb jij wel! Jij hebt dat meegenomen en dat moet terugkomen!" - ik heb het echt niet pa, dat weet ik heel zeker. En dan komt het slachtoffer-antwoord "Nou, dan zal ik wel weer degene zijn die het allemaal verkeerd heeft. Maar laat maar..ik koop wel een nieuw boek voor mezelf, en dat verstop ik en dan kan er geen man meer bij" En vervolgens een lang gezicht voor de rest van de dag. Dat is vreselijk...
Ik wil wel weg van mijn familie, maar ik kan niet. Mijn moeder is nog bij hem en die huilt en smeekt me om terug te komen en het goed te maken, die keren dat ik besloot afstand te nemen. Het is mijn vader, ik hou van 'm op een bepaalde manier, maar ik krijg geen waardering, geen liefde, en ik word niet gezien. En ik zit in de emotionele houtgreep, want mijn moeder heeft geen leven bij hem als ik het contact zou verbreken. Ik hou toch van 'm op een bepaalde manier, maar ik zou wensen dat ik 'm volgende week kon begraven. Dan ben ik vrij.
Suus - Vrijdag 20 januari 2023 11:55
Erg herkenbaar.
Ik heb 40 jaar geleden voor mezelf gekozen, dacht ik. Ik wilde niets met mijn moeder en mijn broer hebben omdat ze hun leven lang denken dat ik ze financieel moet ondersteunen, onafhankelijk wat in mijn leven gebeurt. Ze weten me te vinden!!! Op dit moment is erger dan ooit. Hij is alcoholic geworden. Hij belt me bijna iedere dag om me lastig te vallen. Zij is ziek en oud(86!!!) en ik betaal kosten voor alles. Ik kan niet meer. Alleen maar ellende met hun!!! Dat is familie die ik nooit wilde hebben
Joyce - Vrijdag 10 februari 2023 19:20
Heel herkenbaar, en zo ontzettend fijn om de reacties te lezen. Ik voel me meteen minder eenzaam in mijn emoties en gesterkt in mijn gevoelens. Gelukkig heb ik een man die mij 100% steunt en ondersteunt.
Ik ben nu zo ver dat ik erachter ben gekomen dat ik omwille van mijn eigen mentale gezondheid afstand moet nemen van mijn moeder en zus.

Ik ben op en kan niet meer.
Brigit - Maandag 27 februari 2023 16:26
Ik denk erover om met mijn zus te breken Na een jeugd die voor een groot deel bepaald werd door haar e haar eeuwige leugens heeft ze voor de duur van 15 jaar geen contact meer gehad met de familie. 5 jaar geleden wilde ze het contact herstellen, en hoewel ik daar geen behoefte aan had, heeft mij , nu overleden moeder ins min of mer gedwongen. Ik merk nu, na 5 jaar proberen dat ik haar echt niet in mijn leven wil en niet weet om te gaan met het autisme van haar zoon . Om dat ik hem niet hem zien opgroeien heb ik dat nooit geleerd. Gisteren weer vervelende situaties gehad, die ik echt niet meer wil. Het is genoeg geweest en wil afstand nemen, naar hoe ik ga ontsnappen aan de emotionele chantage, geen idee.
Martine - Zaterdag 4 maart 2023 13:28
Dank je wel voor het delen van je verhaal.

Ik zie jou ook. 💚