Aan jou, de overlever van seksueel misbruik
Lieve strijder, we kennen elkaar niet persoonlijk, maar deze brief is voor jou. Voor jou, de persoon die soms wordt ingehaald door het verleden. Voor de persoon die soms wankelt. Twijfelt. Die valt, maar ook weer opstaat. Want hoe eenzaam je je soms ook voelt: je bent niet alleen.
Lieve strijder, ik geloof je. Het is diep, diep onrechtvaardig dat je seksueel misbruik hebt meegemaakt. Wat jij hebt doorstaan, had niet mogen gebeuren. Nooit. Niemand mag jouw grenzen overschrijden als je daarvoor geen toestemming hebt gegeven. Niemand; hoe dichtbij iemand ook staat.
Lieve strijder, ik hoor jouw zelfverwijten. Je geeft jezelf de schuld. Over alles wat je deed en niet deed. Maar je hebt hier niet om gevraagd, lief mens. Je verdient het niet om op wat voor manier dan ook te worden geschaad. Dit is niet jouw schuld. Iemand anders heeft ervoor gekozen om jou kwaad te doen en het is niet jouw verantwoordelijkheid om dit te dragen, hoe jouw genezingsproces zich ook ontvouwt.
Lieve strijder, ik erken jouw pijn. Jouw gevoel van veiligheid is aangetast. Vertrapt, als een bloem onder de schoen van een wandelaar. En dat doet pijn. Intense pijn. Ik zie jou, wanneer de angst tot onbeschrijfelijke hoogte stijgt. Wanneer je wordt overweldigd door paniek, hoe je lichaam hierop reageert en hoe je alle emoties en pijn van die specifieke dag opnieuw beleeft. Ik zie je boosheid. Frustratie. Verdriet. Opluchting. Walging. Ik zie je en omarm je. Veilig. Vertrouwd. Je hebt het recht om je gevoelens te erkennen zonder ze te hoeven rechtvaardigen, welke emotie zich ook aandient.
Lieve strijder, ik weet dat je teleurgesteld bent in jezelf. Het is mogelijk dat jouw lichaam reageerde op het zedenmisdrijf. Misschien kreeg je een erectie of werd jouw vagina nat. Misschien kreeg je een orgasme. Wat je ook voelde tijdens de gebeurtenis, het is oké. Als je niets hebt gevoeld, is dat oké. Zelfs als je plezier voelde, is dat oké. Een gebeurtenis als deze kan je beroven van het vermogen om op je eigen lichaam te vertrouwen. Maar alsjeblieft, onthoud dit: je hebt hierin geen keuze. Vechten, vluchten of bevriezen; het is een oerinstinct. Dit zijn natuurlijke, automatische reacties die door jouw hersenen worden ingegeven om jouw leven te redden. Stop alsjeblieft met het gevoel dat je hierin tekort bent geschoten. Dit is niet jouw beslissing, lief mens. Het is een overlevingsmechanisme en het betekent niet dat je de handeling goedkeurt. Absoluut niet.
Lieve strijder, ik gun je de best mogelijke hulp die zich aandient. Je verdient onvoorwaardelijke liefde, steun en mededogen. Nu. Altijd. Je verdient het om mensen in je leven te hebben die je ondersteunen in dit proces. Reik naar al die dingen en mensen die jou energie en vreugde geven, vraag ze om even met je te schuilen. Voel je gedragen door een kracht die van je houdt, precies zoals je bent; inclusief je zwakheden en afhankelijkheden. Je mag weer leren genieten van aanraking. Van intimiteit. Seks. Liefde. En daar mag je alle ruimte voor nemen die je nodig hebt.
Lieve strijder, ik hoop dat je jezelf de tijd gunt om te genezen. Het misbruik heeft aanzienlijke sporen nagelaten. En hoewel de emoties die je doormaakt onvoorstelbaar pijnlijk zijn, zijn ze ook tekenen van vooruitgang. Iedere keer wanneer je deze emoties ervaart, ben je de situatie aan het verwerken. Je heelt. Iedere stap betekent vooruitgang. De enige weg om verder te gaan, is om naar binnen te keren. Je bent het waard om voor te vechten. Jij bent de kracht die een klein vonkje van je licht verborg en beschermde.
Lieve strijder, ik weet dat je zult herrijzen. Wat er met jou is gebeurd, heeft jouw schoonheid niet beschadigd of weggenomen. De pijn die je met je meedraagt, zal nooit volledig verdwijnen. Je leert het verdragen. Je wordt minder vaak overspoeld door angst, paniek en verdriet. Dat beloof ik je. Ooit wordt het beter.
Lieve strijder, als ‘fellow-survivor’ ben ik bij je. We zijn verenigd in onze pijn. De liefde die we samen genereren, overstijgt alles. Want liefde absorbeert de energie van het misbruik. Door onwetendheid om te zetten in wijsheid, haat in liefde, verlangen in vrijgevigheid, jaloezie in medegeluk en trots in nederigheid, veranderen onze daden van ongezond in heilzaam. Dat kan pijnlijk zijn. Confronterend. Niet onmogelijk. Je hebt het al overleefd; je bent zover gekomen. En dit is nog maar het begin.
Lieve strijder, lief mens, je bent de liefde waardig en je verdient al het goede dat deze wereld te bieden heeft. Mijn hart is met jou, terwijl we allemaal op onze eigen manier vrede zoeken. Laat jouw verleden oplossen in het gloedvolle licht van je vreugdevolle vrijheid, je eigen kracht en de trots om op eigen benen te staan en er iets van te maken. Je bent niet jouw verleden. Je bent niet jouw misbruik. Je bent veel meer dan dat. Veel meer dan een slachtoffer. Je bent een overlever. Je bent jij, en je bent precies goed zoals je bent.
Met liefde, respect en bewondering voor de manier waarop jij je herstel vormgeeft,
Els
Meer blogs hierover lezen?
- Voor als je bent aangeraakt
- Seksueel misbruik: niks aan de hand
- Seksueel misbruik, doorbreek het zwijgen
- Voor als je misbruik bent
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Bedankt voor deze blog!
Lieve A, doe wat voor jou goed voelt en ga daarin geen grenzen over. Misschien kan je over een tijdje ervaren dat emoties oké zijn en niet teveel. Maar dat op jouw tijd en jouw moment net als die acceptatie.
Sterkte! ♡
Ik benoemde incest, seksueel misbruik, mishandeling, pesten, verkrachting en daar zei ze ja op en begon heel erg te huilen.
Daarna hebben we samen heel veel gesprekken daarover gehad, ik ben met haar naar haar huisarts gegaan omdat ik me grote zorgen maakte om haar situatie, ze had paniek aanvallen, wilde er een einde aan maken enz. Haar vriend was vaak een aantal dagen weg voor zijn werk en zij was dus vaak eenzaam en alleen.
Ze had al diverse hulpverleners gezocht maar, telkens was dat maar voor een bepaalde periode, werd er een blik open getrokken waardoor er heel veel pijn, verdriet en herbelevingen naar boven kwamen en dan stopte de therapie weer.
Geen nazorg, wachtende op weer een nieuwe traject waarvoor lange wachtlijsten waren, niet wetende of ze daar dan uiteindelijk na een Intake en voor de zoveelste keer weer haar verhaal te moeten doen zou kunnen starten.
Ondertussen ging het steeds slechter met haar en maakte ik me grote zorgen.
Vooral ook omdat haar gedachte om er uit te stappen echt serieus waren en we dicht bij het station woonde.
Telkens was ik bang als ik hoorde dat er weer een aanrijding was geweest en de treinen daardoor tijdelijk nier reden.
Ik heb haar mijn huisarts geadviseerd, daar is ze op kennismakingsgesprek geweest en de klick was er meteen.
Had haar het advies gegeven om als ze het moeilijk vond om haar verhaal te doen het dan op te schrijven zodat de huisarts of later eventueel andere zorgverleners, disciplines haar verhaal konden lezen en daarop hun beleid konden bepalen.
Het was net voor kerst dat ze bij haar nieuwe huisarts kwam en nog diezelfde dag werd ze teruggebeld dat ze haar aangemeld had en dat ze hulp zou krijgen.
Zo kan het dus ook.
Ondertussen heeft ze een aantal trajecten gehad een super fijne psycholoog getroffen waarbij ze altijd terecht kon ook na het traject daar.
Ze is zelfs bij Psytrec geweest, heftig zoals het er daar aan toegaat en ze je alles laten herbeleven maar, ze heeft daar heel veel mee gewonnen en vooruit gang geboekt..
Na al die jaren gaat het gelukkig een heel stuk beter met haar.
Waar ik zo ontzettend van baal is dat er zo’n lange wachtlijsten zijn voordat iemand in zo’n situatie hulp kan krijgen, er daardoor onnodig veel slachtoffers nog verder in de problemen komen, er andere dingen bijkomen zoals bv automutileren ( zich zelf snijden, beschadigen) angst & paniekaanvallen enz.
Ook is er erg veel schaamte, slachtoffers durven of kunnen er niet over praten, kunnen er niet altijd mee bij hun ouders terecht.
Het is een lange lijdensweg, van het ene op het andere moment word je leven door 1 persoon of misschien door meerdere voorgoed kapot gemaakt.
Je draagt het me hele verdere leven mee terwijl de dader, SW ander, anderen vrolijk doorgaan krijgt het slachtoffer levenslang.
Aangifte doen bij de politie wordt ook niet echt aangemoedigd door de politie zelf.
Een slachtoffer staat vaak helemaal alleen.
Ik ben zo ontzettend trots op haar wat ze in al die jaren bereikt heeft en hoe ze nu in het leven staat.
De blog van Els is zo ontzettend goed geschreven. Tranen lopen over m’n wangen bij het lezen van wat zij allemaal meegemaakt heeft maar, ook door de manier waarop ze alles zo goed weet te beschrijven.
Als je het zelf niet meegemaakt hebt dan nog komt haar verhaal keihard binnen.
Ik hoop dat het heel veel slachtoffers en ook hun naasten kan helpen om er mee om te leren gaan, de juiste hulp te zoeken of steun enz te krijgen.
Die hulp, steun, die arm om ze heen, die schouder om op te huilen die hebben ze meer dan ooit heel hard nodig.
Ik hoop en wens van harte dat er meer en betere passende therapie/ trajecten aangeboden worden en dat het niet stopt bij bv 12 behandelingen maar, dat de hulp doorgaat net zolang het slachtoffer dit nodig heeft.
Maar, dat in deze trajecten ook zeker hun naasten, familie, partner of vrienden niet vergeten mogen worden.
Ook voor hun is het belangrijk om te weten hoe ze tot steun kunnen zijn, wat ze juist beter wel,of juist niet kunnen doen of zeggen, maar ook zeker dat ook zei hun verhaal kwijt kunnen.
wauw... De afgelopen dagen ben ik overdonderd door alle reacties en het raakt me diep dat er zoveel mensen op Proud zijn die een soortgelijke ervaring hebben. Dat er zoveel herkenning is. Het verdriet. De gevolgen. Maar ook de steun, het begrip en de ruimte om te helen. Ik neem de feedback in de reacties zeker mee en hoop dat we samen een veilige omgeving kunnen blijven creëren die ons genezingsproces inspireert en versterkt. Bedankt voor alle bemoedigende, liefdevolle en warme woorden. Samen staan we sterk. Met volle angst vooruit ♡
Hartegroet, Els