Als je mijn moeder vraagt of er wel eens ruzie was over eten, zal zij je een ding vertellen. En dat is dat ik rond een uur of half zes in de keuken begon te zeuren. ‘'Hoe laat gaan wet eten?'', ‘'Moet ik nog even helpen, zodat het op tijd klaar is?'' en ‘'Het is al zes uur, nu ben ik te laat'', waren zinnen die je mij kon horen zeggen toen ik nog een eetstoornis had. Ik wilde op gezette tijden eten, controle houden via mijn eetpatroon en hield mijn eetlijst super strak vast. Te strak natuurlijk en daarom deed ik soms zo irritant als mijn moeder hard har best deed om voor het hele gezin dagelijks een bord vol lekker eten op tafel te zetten. Ik wilde door mijn eetstoornis op gezette tijden eten en kon dat maar moeilijk loslaten.

Bron

Misschien herken jij dat wel en zoek je niet alleen de controle in wat je eet, maar ook in de momenten waarop je eet. Ik had op mijn eetlijst een tijdstip staan. Dit was natuurlijk een richtlijn, maar ik kreeg het maar moeilijk uit mijn hoofd. Ik moest al eten, dat was al rot genoeg, en dan kon het soms ook nog niet eens op vaste tijden. Het gevoel van controleverlies was dan hee groot. Ik wilde best beter worden, maar dan wel een beetje gecontroleerd en gestructureerd, anders zouden mijn gedachten en gevoelens zo'n grote chaos worden. Er moest toch ergens controle gehouden worden?

De structuur die je opbouwt met een eetlijst kan heel waardevol zijn. Je leert hierdoor regelmatig en voldoende te eten. Je lichaam en jijzelf kunnen dan aan een normaal eetpatroon werken. ‘Normaliseren van je eetpatroon' wordt dit in een behandelplan ook vaak genoemd. Maar echt normaal was het in het begin nog niet, al vond ik van wel. Zo strikt op vaste tijden eten is helemaal niet ''normaal''. Iedere dag hetzelfde tussendoortje in de ochtend is niet normaal. Elke dag hetzelfde ontbijt en broodbeleg, het tellen van opscheplepels groenten, aardappelen, vleesvervanger en saus is niet normaal. Ik had nog steeds een enorme eetstoornis en dat liet die overdreven drang naar vaste tijden wel zien.

Toch was het mijn doel, zo stond in mijn behandelplan -en die had ik ondertekend-, dat ik normaal zou leren eten. Dat ik niet meer enkel vanuit mijn eetstoornis keuzes zou maken en uiteindelijk zelfs naar behoefte zou leren eten. Ik kon me het grootste deel van mijn behandeling alleen echt niet voorstellen hoe dat ooit zou moeten gebeuren. Hoe doen mensen dat? Ik was bang dat ik mezelf dan zou laten gaan, niet meer in de hand had en enorm aan zou komen. Bang om te blijven aankomen en de controle helemaal te verliezen over eten.

Hoe ik dat dan heb gedaan, is nu je vraag waarschijnlijk? Natuurlijk heb ik lang aangehikt tegen het loslaten van die controle. Zonde van mijn tijd achteraf, maar misschien hoorde een stukje daarvan ook bij het proces van loslaten van die controle. Ik denk dat het belangrijk was in die tijd dat ik in therapie zat. Hier had ik steun en hulp om mij op te vangen als ik het niet zou trekken, zonder meteen terug te vluchten naar die controle. Ik zag ook voorbeelden in mijn groepstherapie die al wat verder waren en waaraan ik kon zien dat zij het ook konden. Dat gaf mij hoop.

Bron

Het was verder ook belangrijk dat ik mijn doel voor ogen hield. Ik wilde later kunnen trouwen, kindjes krijgen, op mezelf wonen, niet meer steeds ziek zijn, een diploma halen en leren om gelukkig te zijn. Ik wilde een sterke, jonge, volwassen vrouw worden die zelfstandig was. Ik had een doel waarin ik misschien maar voor een heel klein beetje in geloofde. Maar het was een doel. En het is belangrijk geweest om mij daarop te richten, dat uit te spreken en voor ogen te houden.

Het loslaten van die structuur ging in het begin met hele afgesproken uitdagingen. Ik ging bijvoorbeeld bewust mijn tussendoortje op een ander tijdstip eten. Dit besprak ik van te voren en achteraf na in mijn groepsbehandeling. Later ging ik nog meer andere experimenten doen zoals variëren met beleg, tussendoortjes, eetmomenten en hoeveelheden. Ik daagde mijn eetstoornis uit, om te ervaren dat het loslaten van die controle wel meeviel of dingen losmaakte die ik daarna aan kon gaan in behandeling. Het zorgde ervoor dat ik de patronen die ik vanuit mijn eetstoornis had ontwikkeld doorbrak en angsten overwon.

Andere dingen die mij hebben geholpen beschrijf ik in een eerdere blog die je hier nog even na kunt lezen, na het lezen van deze blog.

Ik wil je in ieder geval meegeven dat het strak aanhouden van die structuur, jezelf erg beperken in wat je wel en niet eet en wanneer, nog steeds een stukje eetstoornis is. Het is belangrijk dat ook los te gaan laten. Om jezelf uit te gaan dagen te leren het leven wat meer te laten komen zoals het is. Controle los te laten en daardoor je handen vrij hebben om gelukkig te leren zijn. Zodat je om kunt leren gaan met emoties, in plaats van deze weg te blijven duwen.

Ik vind het inmiddels heerlijk om vrij om te kunnen gaan met eten. Ik luister naar mijn gevoel en eet wanneer ik trek heb of iets gewoon heel erg lekker vind en wil eten. Ik vond dat eng, vertrouwen op mijn lichaam, maar door het aan te gaan heb ik kunnen leren dat vertrouwen te hebben en te weten dat ik echt wel zonder eetstoornis leven kan. Ik daag je uit om ook stapjes te zetten en uiteindelijk naar behoefte te leren eten. Die vrijheid heeft mij zoveel opgeleverd en ik hoop dat jij dat ook ooit mag bereiken. Ik dacht ook dat het voor mij weggelegd was, maar als je je doel voor ogen houdt, kun jij het ook.