Je hebt in het verleden een eetstoornis gehad en wilt nu graag moeder worden. Dit betekent dat je plotseling gaat nadenken over je vruchtbaarheid. Wat als de eetstoornis deze heeft verminderd? Kan je nog wel zwanger worden? En stel dat je zwanger wordt, hoe ga je dan om met een veranderend lichaam? Je zal na 9 maanden een gewicht op de weegschaal te zien krijgen, dat je misschien nog nooit eerder gezien hebt. Hoe ga je hiermee om? En wat als je eenmaal bevallen bent en je lichaam (nog) niet is zoals voordat je zwanger werd. Wat doet dit met je?

Voor Proud2Bme stelde ik 10 vragen aan collega ervaringsdeskundige Hiske, die inmiddels moeder is van een prachtig meisje.... Mocht je meer willen lezen over dit onderwerp, bekijk dan eens de andere artikelen en ervaringsverhalen over zwangerschap tijdens of na een eetstoornis.

Was je bang dat je door je eetstoornis niet meer zwanger kon worden?
Ja zeker, ik was onwijs bang dat ik iets kapot had gemaakt tijdens mijn eetstoornis. Natuurlijk kies je niet voor een eetstoornis, maar het idee dat een probleem van vroeger je leven zo zou kunnen bepalen is wel een beangstigde gedachte.

Heb je extra maatregelen getroffen rondom je zwangerschap i.v.m. jouw eetstoornis?
Ja, op meerderde manieren. Ten eerste hebben wij er bewust voor gekozen om niet te lang te wachten met proberen zwanger te worden. Mocht het dan niet lukken dan zou ik nog voldoende tijd hebben voor een vruchtbaarheidsbehandeling.

Ten tweede heb ik tijdens mijn eerste afspraak bij de verloskundige (ik was toen 8 weken zwanger) direct gezegd dat ik een eetstoornis heb gehad. Ik heb haar toen gevraagd mij hier gedurende mijn zwangerschap en daarna op te bevragen. In de trant van: ‘hoe is het met het eten, hoe voel jij je over je lichaam en het aankomen, is er sprake van gedachtes die bij een eetstoornis kunnen horen’. Dit heeft zij gedaan. Door dit zo af te spreken was de drempel gelijk heel laag, indien er inderdaad sprake zou zijn van iets van een eetstoornis ding.

Ik ben blij dat dit niet het geval is geweest. Overigens heb ik mijn man ook gevraagd om hierin een open gesprek met mij aan te gaan en gezegd dat ik het bespreekbaar zou maken. Elke twijfel die ik had heb ik gelijk open gegooid.

Merkte je iets van je eetstoornisverleden tijdens de zwangerschap?
Ja. Dit merkte ik vooral aan mijn eigen bewustzijn over mijn gedachtes. Aan het begin van de zwangerschap voelde ik mij niet lekker, misselijk en moe. Daarnaast wordt je buik eerst een beetje dik voordat het een babybuik is. Ik voelde mij die paar weken echt wel eens dik en opgeblazen. Ik merkte toen dat ik eigenlijk vond van mijzelf dat ik dat niet mocht denken en vond dat wat eetgestoord. Ik ben er echter snel achter gekomen dat eigenlijk iedere vrouw deze gedachtes heeft en dat dit heel normaal is. In gesprek met mijn man, verloskundige en andere zwangere vrouwen. Vanaf het moment dat het echt een baby buikje werd, was dit gevoel verdwenen.

Wat ik ook merkte tijdens mijn zwangerschap was dat ik meer moest letten op eten en ik dat na mijn herstel eigenlijk niet meer deed. Je mag nou eenmaal niet alles eten tijdens je zwangerschap (rauw vlees, vis en nog een aantal producten). Dit was even inkomen, omdat ik daar erg van houd. Ook hierin kon ik twijfelen aan mijn eigen herstel of angstig zijn voor meer gedachtes. Door dit de hele tijd uit te spreken was dit echter geen probleem.

Hoe was het om na herstel van anorexia een dikke buik te krijgen?
Vanaf het moment dat het een babybuikje was vond ik het geweldig. Ik voelde mij erg goed over mijn lichaam en vond het zelf ook mooi. Met kilo’s meer en een enorme buik voelde ik mij heel vrouwelijk slank en mooi. 
 
Is het raadzaam om hulp in te schakelen om een terugval te voorkomen?
Ik denk dat dit per persoon verschillend is en afhankelijk van verschillende factoren. Hoe lang ben je al hersteld (in hoeverre is je herstel echt helemaal van jou geworden en automatisch). Hoe de zwangerschap verloopt (complicaties, misselijkheid, eetlust veranderingen). Hoe ziet je steunsysteem eruit (zijn er mensen in je omgeving die weten van je eetstoornisverleden). Ik heb mijzelf op bovenbeschreven manier ingedekt, gewoon voor de zekerheid. Er zijn natuurlijk meerdere mogelijkheden.

Hoe ging je om met opmerkingen over je buik?
Ik vond het leuk om te horen dat mensen de groei van mijn baby konden zien en kreeg vooral complimenten. Kan mij geen negatieve opmerking of iets herinneren.

Vergeleek je jezelf veel met andere zwangere vrouwen?
Tijdens de zwangerschapsyoga keek ik wel naar andere vrouwen. Maar omdat iedereen op een ander punt in haar zwangerschap zit, was het vooral om te zien hoe mijn buik nog zou gaan groeien de komende tijd.
 
Hoe ervaar je je lichaam nu na je zwangerschap?
Na mijn zwangerschap bleef er nog een hele tijd wat gewicht aan zitten, waar ik overigens weinig moeite mee had. Die baby was per slot van rekening niet zomaar aan een boom gegroeid. Ik had met mijzelf afgesproken dat ik 9 maanden niets aan mijn lichaam zou doen, anders dan gewoon eten, luisteren naar mijn lichaam en een beetje normaal bewegen.

Na 9 maanden zou ik dan kijken hoe het er voor stond en of ik daarin iets zou willen. Ik had mij voorgenomen om dan hulp in te schakelen en het niet zelf te gaan doen. Uiteindelijk was ik 9 maanden na de bevalling op mijn oude gewicht en zag mijn lichaam er goed uit. Ik zag en zie geen reden om hierin dus iets te willen aanpassen.

Ik had niet per se angst voor wat ik van mijn lichaam zou vinden na de zwangerschap, daar had ik immers voor gekozen. Je weet niet precies hoe het uitvalt en ik zou daarna dus kijken wat ik daar mee wilde. Mijn lichaam is uiteindelijk zo veel mooier herstelt dan ik ooit had durven hopen. Met minder herstel zou ik ook al heel oké zijn geweest.

Ben je bang dat jouw kind ook een eetstoornis zal krijgen?
Deze vraag krijg ik heel vaak. Ja natuurlijk ben ik daar bang voor. Niet dat ik daar de hele tijd aan denk, maar er is bij dit soort aandoeningen altijd voor een deel een genetische factor. Ik denk overigens niet dat ik een eetstoornis zou uitlokken bij mijn dochtertje. De relatie met eten en mijn lichaam is goed en gezond. Dit wil ik haar ook meegeven door een voorbeeld te zijn.

Wat is jouw advies voor toekomstige moeders die hersteld zijn van een eetstoornis?
Denk niet: dat overkomt mij niet. Zorg vooral dat als er wel iets is of zou zijn dat je de drempel tot openheid geven daarover zo laag mogelijk hebt gemaakt. Zwangerschap doet veel met je op het gebied van emotie, lichaam, hormonen en eetlust. Op een manier die je niet kunt bedenken van te voren. Je bent in mijn ogen juist meer hersteld als je kunt inzien dat je het lastig mag vinden, hier het gesprek over aan gaat en hulp mag vragen. Herstel gaat over mild zijn naar jezelf en het ook lastig mogen vinden.