Bij Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vandaag vervolgen we deze serie met Iris.

Iris is 25 jaar en is volop aan het ontdekken hoe ze haar droom kan laten uitkomen: een eigen manege oprichten. Ze voert graag wat filosofisch getinte gesprekken en houdt van thee. De natuur laat haar echt tot rust komen. Hoewel ze nu goed in haar vel zit, is dat ooit wel echt anders geweest. Iris heeft namelijk een eetstoornis en depressie overwonnen. 

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"Wat begon met regelmatig diëten, werd op mijn 15e/16e de eetstoornis boulimia. Ik had eetbuien die ik compenseerde met overmatig bewegen en perioden van vasten. Daarnaast moest alles wat ik at gezond zijn, wat achteraf gezien ook eetbuien triggerde omdat ik te weinig binnenkreeg. Ik had voor mijzelf een lange lijst gemaakt met verboden eten, die gold buiten de eetbuien om. Ik was de hele dag bezig met eten en controle zoeken in eten en in mijn gewicht. Ik had voortdurend de wens om af te vallen. Ik woog al mijn eten af en was de hele dag bezig met wat ik dan wel mocht eten, hoeveel dat mocht zijn en wanneer ik dat mocht eten. Het was een ongezond patroon van te weinig eten of zelfs vasten om vervolgens een eetbui te krijgen en die dan weer te compenseren en dan begon het weer opnieuw. Sociale activiteiten waren lastig en ging ik dan ook zoveel mogelijk uit de weg. Uit eten gaan durfde ik niet. Het eetstoornis-monster (zoals ik het noem) vertelde mij dat ik niet moest eten. 'Als je dit eet word je dik en dan vindt echt niemand je meer leuk', 'je bent een vet, vies varken', of als ik was aangekomen 'zie je wel dat je niets kan'. Ik had echt een slecht lichaams- en zelfbeeld en had daarnaast een depressie. Al met al had het echt een grote impact op mijn leven."

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

"Als kind heb ik nooit geleerd om met emoties en gevoelens om te gaan. Uiteindelijk moet het een uitweg vinden, zeg maar de spreekwoordelijke emmer die overloopt. Ik denk dat dit de belangrijkste oorzaak van mijn eetstoornis was: eetbuien om 'uiting' te geven aan de emoties, en tegelijkertijd lichamelijke pijn (misselijkheid) veroorzaken om de mentale pijn niet te voelen. Later speelde controle willen houden en iets hebben waar ik ‘goed’ in was ook mee. Ik ben jarenlang gepest, op drie verschillende scholen en ik heb mijn middelbare school nooit afgemaakt. Ik had een erg laag zelfbeeld, vond mijzelf niets waard, walgde letterlijk van mijzelf, vond mijzelf lelijk en dik. Nu ik meer kennis heb over eetstoornissen weet ik ook dat karaktereigenschappen van mij die vroeger vooropstonden mij extra gevoelig maken voor het ontwikkelen van een eetstoornis, zoals perfectionistisch zijn en faalangst hebben en onzeker, gevoelig en sensitief zijn."

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?

"Naast de eetstoornis had ik ook een depressie. Toen ik op mijn twintigste een serie zag over een meisje dat gepest werd en uiteindelijk zelfmoord pleegde, zag ik zoveel overeenkomsten met mijzelf dat ik besloot dat ik nu echt hulp moest zoeken. Het was als een spiegel waardoor ik inzag dat hoe ik mij voelde echt niet goed was. Daarnaast kreeg ik vanaf mijn negentiende sowieso meer inzicht en kennis van de psyche en begreep ik langzaamaan steeds meer van mijzelf en in zekere zin ook van het leven. Ik ben nu volgens de DSM zo'n drie jaar hersteld van de eetstoornis, maar het volledige herstel is er in mijn ogen pas sinds mijn lichaams- en zelfbeeld verbeterd zijn, wat nu enkele maanden het geval is."

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?

"Mijn grootste uitdaging was het vertrouwen blijven houden in herstel. Pas toen ik zo goed als hersteld was, ben ik gaan inzien dat herstel een stijgende lijn is waar de golven bijhoren. Ik weet nog dat ik in herstel een eetbui had na een heel gezellige middag gehad te hebben, dus na positieve gevoelens. Dat was de allereerste keer dat ik halverwege een eetbui kon stoppen, en kon denken over wat ik eigenlijk aan het doen was. De eetbui ging na dat moment gewoon door, helemaal stoppen lukte nog niet door de sterke drang die ik voelde, maar dit was echt een belangrijke stap naar herstel. Herstel stap voor stap aangaan en accepteren dat stapjes terug er ook bij horen was echt een uitdaging voor mij."

Wat is voor jou de beste hulpverlening geweest?

"Ik heb één heel goede psycholoog gehad in de basis ggz die mij enorm heeft geholpen tijdens mijn depressie. De onvoorwaardelijke steun die ik ervaarde, heeft mij ook geholpen bij mijn eetstoornisherstel. Ik heb ook enkele groepssessies cognitieve gedragstherapie gevolgd, waar ik geleerd heb wat emoties en gevoelens zijn en hoe je ze (gezond) kunt uiten.

Tot slot heb ik veel zelf gedaan om te herstellen. Ik las boeken, volgde schriftelijke cursussen in ACT, oplossingsgerichte therapie en cognitieve therapie, ik volgde een cursus tot paardencoach (op een meer stabiel moment) en bekeek veel online seminars over psychologie en over het leven. Ook begon ik op mijn twintigste met werken in een bedrijf waar ik ontzettend lieve collega’s had die mij hielpen. Ze stimuleerden mij op een positieve manier om te eten en probeerden mij echt te begrijpen. De juiste mensen om je heen kan echt zoveel verschil maken in herstel. Ik ben nog altijd dankbaar voor de teamleiders en collega’s die er voor mij waren. En door mijn echt goede vrienden die sinds enkele jaren in mijn leven zijn heb ik mogen ervaren dat mensen mij accepteren zoals ik ben. Dat keer op keer bevestigd krijgen had ik echt nodig voordat ik het zelf kon geloven en voelen."

Wat heeft herstel jou gebracht?

"Een vrij leven. Vrij van eetregels, vrij van obsessief bewegen, vrij van de hele dag bezig zijn met wat ik eet, hoeveel dat dan moet zijn en wanneer ik dat moet eten. Vrij van wegen, zowel het afwegen van eten of het wegen van mijn lichaam. Vrij van mijn humeur 's ochtends laten bepalen door of ik wel of niet afgevallen was. Vrij van zoveel onzin, en daardoor zoveel vrije tijd voor de waardevolle dingen in het leven. Ik weet nu wat echt belangrijk is voor mij in het leven: een eetstoornis is één grote schijnwereld die mij echt niet gelukkig maakt."

Wat is jouw belangrijkste levensles/wat zou je lezers van Proud mee willen geven?

"Gun jezelf de vrijheid van leven zonder eetstoornis. Leven is zoveel leuker zonder eetstoornis. Weet dat de eetstoornis niet voor niets in je leven is gekomen. Onderzoek de oorzaak, zoek naar een gezonde oplossing en kies voor herstel. Terugkijken op je overwinningen, maar ook waar je vandaan komt helpt om de vooruitgang te blijven zien. En wees altijd mild en lief voor jezelf, ook als het even tegenzit. Jij bent goed zoals je bent en jij mag zijn wie je bent. Leer wat echt belangrijk voor jou is in het leven en maak inzichtelijk wat jou motiveert en waar je het voor doet. Vraag om hulp, daar heb jij altijd alle recht op. En tot slot: probeer een goed netwerk om je heen te bouwen met mensen bij wie jij volledig jezelf kunt zijn en die jou steunen, of benader ervaringsdeskundigen. Dat geeft kracht om door te gaan, je doet het zelf maar hoeft het echt niet alleen te doen."