Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vandaag het verhaal van Marit. 

Ze is 25 jaar en woont samen met haar vriend en dikke kater Johnny. Haar favoriete moment? De ochtend, het liefst lekker vroeg voordat iedereen wakker is. Ze is een bescheiden sportieveling en rijdt met mooi weer graag een rondje op de racefiets. Momenteel rond ze haar master Neuropsychologie af en loopt ze stage bij het ziekenhuis, waar ze werkt met kinderen met een ontwikkelingsstoornis zoals ADHD en autisme. In de toekomst wil ze als professional haar ervaring inzetten om mensen met een eetstoornis te helpen, door samen de weg naar herstel te bewandelen. 

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"Mijn leven met een eetstoornis was behoorlijk turbulent. Vanaf mijn 16e was ik steeds meer bezig met (gezond) eten en sporten, waarbij gewichtsschommelingen hand in hand gingen met stemmingsschommelingen. Ik legde mezelf strenge (eet-)regels op, wat niet vol te houden was. Dit resulteerde in perioden van lijnen, afgewisseld met perioden van eetbuien en compenseren. In mijn studententijd namen de problemen met eten verder toe. Het lijnen werd strenger en de eetbuien extremer. Mijn dag stond in het teken van eten. Wel of niet eten, te veel eten, compenseren, niet of juist overmatig bewegen. Dit bleef lange tijd onopgemerkt. Ik had een onzichtbare eetstoornis.

Het lijnen en afvallen was iets waar ik trots op kon zijn. De controle over eten en mijn lichaam gaf mij houvast. Het kon mij een krachtig en zelfs euforisch gevoel geven. Het onderliggende negatieve zelfbeeld zorgde ervoor dat ik hier ver in kon gaan. Ik maakte de hele dag lijstjes en bewegen was een voorwaarde om te mogen eten. Ik droomde over eten of lag wakker van de honger en ik nam het liefst overal mijn sportkleding mee naar toe.

De perioden waarin de boulimia op de voorgrond stond, was vooral somber. Ondanks een groot steun-netwerk voelde ik me eenzaam. Ik zat gevangen in belemmerende overtuigingen en het oordeel dat ik over mezelf had zorgde ervoor dat ik me intens ongelukkig kon voelen. De schaamte over het controleverlies bij eetbuien was enorm en ik trok me steeds meer terug. Op mijn dieptepunt bestond mijn dag uit meerdere eetbuien en dat weer uitbraken. Tijdens deze eetbuien kon ik potten pindakaas of zelf bevroren brood eten. Ik vond het zwak en ik walgde ervan. Tegelijkertijd kon ik het niet loslaten. Ik had het nodig. Eetbuien en braken was voor mij een manier geworden om met emoties om te gaan, om mezelf troost, veiligheid en rust te bieden en om mijn grenzen aan te geven."

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

"Mijn eetstoornis was een manier om om te gaan met angst. Angst om niet leuk gevonden te worden, angst om te falen, angst om niet goed of slim genoeg te zijn, angst voor afwijzing, angst om nergens bij te horen, angst voor verantwoordelijkheid. Angst om mezelf te zijn. Mijn gevoeligheid heeft hierin een grote rol gespeeld. Ik heb mijn gevoeligheid lange tijd als een vervelende handicap beschouwd. Ik dacht dat die bovengemiddelde sensitiviteit mij zwak maakte.

In de puberteit had ik veel bevestiging en goedkeuring van anderen nodig. Ik wilde laten zien dat ik zelfverzekerd en sterk was en gaf geen ruimte mijn krachtigste eigenschap: mijn hooggevoeligheid. Ik waaide met alle winden mee en zo verloor ik de verbinding met mezelf. Toen ik ging studeren maakte ik me steeds meer zorgen over wat anderen van mij zouden vinden. Koste wat het kost wilde ik laten zien dat ik iemand was. Naast sociaal, grappig, sportief, mooi, ambities, slim, gedisciplineerd moest ik ook nog eens bescheiden zijn. En opnieuw schonk ik geen aandacht aan mijn gevoeligheid. Afgelopen week hoorde ik de volgende zin: Neem mijn gevoeligheid weg en je neemt de essentie van wie ik ben weg. Dat is precies wat er gebeurde. Ik verloor mijn eigenheid. Mijn grenzen vervlogen en ik had geen idee meer wie ik was. Het angstige, verloren gevoel, mezelf kwijt te zijn, zorgde ervoor dat ik veiligheid, troost en houvast zocht in mijn eetstoornis."

Wanneer besloot je: nú is het tijd voor herstel?

"Diep van binnen voelde ik dat het anders kon. Ik wilde mezelf kunnen zijn, in vol ornaat. Kiezen voor datgene dat goed voor mij is. Een zekere dosis gezond egoïsme. Ik besloot bepaalde vriendschappen te verbreken en een stille liefde op te bellen. Het was de eerste keer dat ik écht voor mijzelf koos. Het was een keerpunt in mijn leven. Vanaf dat moment ben ik met volle angst vooruit gegaan. Ik durfde steeds een beetje meer mezelf te zijn en mijn eetstoornis los te laten. Mijn relatie met die stille liefde, waar ik op dit moment een gelukkige relatie mee heb, heeft hierin een belangrijke rol gespeeld. Ik kon voor het eerst echt volledig mijzelf bij een ander zijn. Dat is zo'n bijzonder en veilig gevoel. Ik voelde me veilig genoeg om mijn eetstoornis los te kunnen gaan laten."

Wat was jouw grootste uitdaging?

"Mijn einddoel is tegelijkertijd mijn grootste uitdaging: mezelf durven zijn. Dat begint bij weten wie je bent. Op een heel basaal niveau ben ik opzoek gegaan naar datgene dat bij mij past, wat mij blij maakt en waar ik gelukkig van word. Ik maakte daar een fotocollage van, met foto's en knipsels uit tijdschriften en kranten. Vervolgens heb ik geleerd om mijn kwetsbaarheden te laten zien, te accepteren en ze zelfs te omarmen. De grootste uitdaging was om daar openlijk voor te gaan staan en mijn grenzen aan te geven. In het dagelijks leven was ik zo gewend om me te voegen naar een ander, dat ik mijn grenzen niet meer goed aanvoelde.

Dit merkte ik ook in de therapie. Ik wilde de voorbeeldcliënt zijn en ging uitdagingen klakkeloos aan zonder bij mezelf na te gaan of het nog niet een stap te ver was. Nog steeds blijft het een uitdaging om voor mezelf te gaan staan. Ondanks dat ik weet wat ik waard ben, kan ik me minderwaardig voelen. Nog steeds kan ik in contact met anderen de angst voelen om niet goed genoeg te zijn en dat belemmert me jammer genoeg nog in mijn sociale leven en op studie. Maar ik weet dat er een tijd komt dat ik vol overgave mezelf kan zijn."

Wat is de beste hulpverlening geweest?

"Een klinisch traject in Portugal heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn herstel. Het moment dat ik het vliegtuig in stapte wist ik het: Nu moet ik het zelf gaan doen. Ik heb zelf dat monster recht in zijn smoel gekeken en ik ben zelf blijven staan. Zelf, maar niet alleen. Thuis hebben mijn ouders en mijn vriend een paralleltraject gevolgd en heb ik veel steun gehad van mijn zus en vriendinnen. Tijdens dit traject heb ik ervaren dat ik mijzelf mag zijn, ook met mijn gevoeligheid. Juist met mijn gevoeligheid. Ik voelde hier voor het eerst dat die gevoeligheid mijn grote kracht is en dat het de essentie is van wie ik ben. Vanaf dat moment durfde ik elke dag de eetstoornis een beetje meer los te laten en mezelf een beetje meer te zijn." 

Hoe kijk je nu terug?

"Ik vond het leven met een eetstoornis loodzwaar. De diepe dalen waren echt diep, maar wat telt is dat ik weer ben opgestaan en daar ben ik heel erg trots op. Ik heb ontzettend veel over mezelf geleerd en het pad dat ik heb bewandeld met de ervaringen die ik heb opgedaan heeft mijn leven rijker gemaakt."

Wat heeft herstel jouw gebracht?

"Herstel heeft mij vrijheid gegeven. Ik kan weer doen wat ik leuk vind en er is weer ruimte voor spontaniteit in mijn leven. Als ik daar zin in heb haal ik een koffie met een stuk taart bij de bakker of ik eet twee dagen achter elkaar pizza. Gewoon omdat het kan en omdat ik het mezelf gun om te genieten van het leven. Ik kan weer op vakantie, een hike maken of een berg op fietsen, zonder me zorgen te maken over eten. Door te blijven doen wat ik leuk vind, groeit mijn zelfvertrouwen en geluk."

De belangrijkste levensles?

"Omarm je kwetsbaarheid. Het is jouw grootste kracht."

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.