Maar wat als je zo somber bent dat je niet voor de toverstaf zou kiezen..

Pff, ik lees dit met tranen over mijn wangen. Ik heb op dit moment ook zoveel last van deze gedachten! Ik wil niet dood, wil ook geen acties ondernemen, maar de gedachten maken me wel knettergek. Ik verlang wanhopig naar rust, niks lijkt me dat nog op te leveren. Ik heb de huisarts en psycholoog het inmiddels wel verteld, dat ik hiermee worstel. Hopelijk helpt de openheid om het ook echt niet door te zetten.

Al meerdere jaren loop ik elke dag rond met dit soort vragen. Het is mega vermoeiend en het lijkt maar niet weg te gaan. Je verlangt naar rust en even weg zijn van alles. Iedere keer als de gedachten komen wordt ik nog somberder. Maar dit soort blogs helpen wel. Dan weet je dat je niet alleen bent, en ondanks dat ik het me niet kan voorstellen, is er hoop.

Wat komt deze blog op het goede moment zeg.. Pff, dankjewel Lotte.

Ik heb een poging geporobeerd. Mijn huisarts doet er niks mee en mijn therapeuten ook niet. Ik wil eigenlijk niet, maar ik wil zo ook niet meer leven. Heb het meerdere malen aangegeven.
Weet dat er een moment komt dat de gedachten weer terug komen en dat het dan gaat lukken.

Zo herkenbaar.. bedankt voor het delen ❤️

ik herken dat wel, niet suicide zijn maar er gewoon niet meer willen zijn
heel apart gevoel

Wat als je de wanhoop nabij bent? Echt geen geloof meer hebt in verbetering. Je totaal radeloos bent. Hopeloos verloren? Waar moet je dan je geloof nog vandaan halen?

Wat mij helpt als ik heel suïcidaal ben, is hier blijven voor mijn kat. Dat klinkt misschien gek voor een dier. Maar zonder mij moet mijn kat naar het asiel, en omdat ze zo angstig is komt ze daar nooit meer uit. Op momenten dat ik niet meer voor mezelf kan vechten, dan vecht ik voor haar.

In mijn jeugd ben ik lang depressief geweest, al is dat nooit officieel geconstateerd. Ernstige pesterijen op school en niemand om je heen. Enkel de opmerking van familie ´als jij gaat, neem je mij mee´. Dat greep zodanig aan dat ik nooit een poging ondernomen heb.

Ik vind het serieus hoopvol om te lezen dat bijvoorbeeld jij er ook zo doorheen hebt gezeten, maar er toch uit bent gekomen. Dat geeft me wat vertrouwen. Thanks voor deze blog ♥

Ik heb al vanaf puberteit last van suicide gefachten. Nu in de dertig en middenin een euthanasietraject. Xx

Vind het een mooie blog en ik hoop voor vele met deze gedachten ook waar. Bij mij niet. Moe, op, nu gelukkig terecht bij de levenseindekliniek wat een opluchting.

Heeft het lang geduurd voordat jullie aan dat traject begonnen? En ik zag dat er verschillende instellingen zijn die hiermee mensen helpen, met welke zijn jullie bezig? Misschien te persoonlijke vragen, ben gewoon benieuwd hoe dat loopt en hoe jullie het ervaren.

Wat een mooie blog. Heel herkenbaar. Voor mij is het nu 4 jaar geleden dat ik in een heel diep dal zat. Ik heb toen veel behandelingen bij een psycholoog gehad. Dit was om een ptss te verwerken. Ik had veel dingen te verwerken uit mijn verleden. Dit was zwaar, zo zwaar dat ik het niet meer zag zitten. Na een mislukte poging en veel hulp ben ik er langzaam bovenop gekomen. En nu, ben ik oprecht gelukkig. Ik geniet volop van mijn leven. Het kan dus echt....vecht en geef de moed niet op!

Vind het niet echt de plek om hier mijn verhaal te gaan vertellen. Sta na de eerste screens nu op de wachtlijst bij de levenseindekliniek. Tja en hoelang, denk dat dat vooral ligt en de weg die je aflegt en hoe die is gelopen. Voor mezelf kan ik in ieder geval zeggen dat ik qua eetstoornis bij 1 instelling alle behandelingen wel had gevolgd.

Snap ik. Hoop dat je de rust vindt die je zoekt

Mag ik vragen hoe oud je bent?

Jammer dat de toverstaf mijn autisme weg kan toveren, nee laat mij maar snel dood gaan.

Totaal waar niemand wil dood maar een oplossing voor zijn probleem. Maar soms is het de oplossing om te vertrekken.

Kiezen voor de dood betekent juist niet dat je rust krijgt. Na de doding gaat je leven verder, en dan heb je spijt en kun je niet meer terug.
In dit leven kun je een band aangaan met Jezus Christus. Niet via andere mensen, maar juist jijzelf door te bidden en door te lezen in de bijbel. Je oude leven slijt langzaam weg en je krijgt er een nieuw leven voor terug, vol met zekerheid en vrede. Nooit gaat dit over wereldse zekerheid, maar altijd over innerlijke zekerheid en innerlijke vrede. Je kunt dan alles aan. SUCCES IS GEGARANDEERD. Maar je moet helemaal kiezen voor Die Ene Weg, Die van de bijbel, en volledig daarop durven vertrouwen. Begin maar eens bij de tien geboden en vraag maar alvast vergeving voor wat je niet goed hebt gedaan ( want geen mens doet dit goed van zichzelf) en breid dan langzaam uit met lezen. Maar laat het iets tussen jou en God zijn, laat de anderen er nu eens helemaal buiten. Succes gegarandeerd.

Doordat God alrijd bij Zijn kinderen is, en helpt en alles geeft wat nodig is, hoef je niet zelfmoord te plegen. Dat wil de duivel, want die weet dat iem die voor God gaat leven, dan eeuwig leven heeft, de duivel geeft eeuwige spijt. Als je je rot voelt, lees in de bijbel, dat helpt altijd. God is ook n diepe dalen bij Zijn kinderen, lees psalm 23. Joh 1,12 wie Hem aannemen, geeft Hij macht Zijn kind te worden..

Mijn hoofd zit al 20 jaar vol! Ik denk veel aan de dood, van alle hulp gehad enzo, maar heeft niks geholpen. Je moet het toch zelf doen. Maar goed als je iets mee maakt en steeds weer iets er over heen. Dan knap je ook niet op

Dit is m'n reddende engel 💋 Ik wil ni dood ik wil leven maar kan het niet m'n chrush scheldt me uit voor plank en hoe kan ik dan verliefd op hem zijn ik weet t ni en wil dood ik 😶

Ik weet al sinds mijn zesde levensjaar dat het leven een spel is waar ik liever niet in werd betrokken.
Want zo is het wel hé, anderen dan jezelf beslissen om je te laten geboren worden, zelf heb je daar niets in de pap te brokken.
Ze doen dit om een eigen verlangen te bevredigen terwijl ze goed weten dat de enige garanties in het leven het lijden en de dood zijn.
Ik ga intussen naar de vijftig en wens iedere avond om definitief te mogen inslapen, maar helaas iedere morgen wordt er een nieuwe dag aan mijn straftijd toegevoegd.
Moe , een ongelooflijke zware vermoeidheid is alles wat ik nog registreer....

Dit gaat over mij

Beste mensen,

Ik wil en moet mijn verhaal kwijt. Het is echt heel ernstig en erg. Het is begonnen in 2015 toen mijn allergrootste steun en toeverlaat mijn eigen moeder (52 jaar) hartstikke depressief begon te worden en suïcidale acties begon uit te halen. Ik woonde bij mijn moeder in de straat en kwam dagelijks bij haar op de koffie. Meerdere keren heb ik haar gevonden toen ze een suïcidale actie had uitgehaald. Ik schrok me altijd kapot ervan. Meerdere keren haar levenloos op de koude vloer aangetroffen na een vergiftiging van alcohol en medicijnen. Ze voelde altijd koud aan en ik dacht dat ze er geweest was. Ook heb ik haar eens helemaal blauw aangetroffen toen ze zichzelf had opgehangen. Of in een plas bloed toen zichzelf helemaal opengesneden had met een chirurgisch mes. Tal van keren de ambulance laten aanrukken en haar tal van keren laten opnemen in een kliniek. Maar het ging steeds meer bergafwaarts met haar. Ze wilde dat ik met haar meeging naar de levenseinde kliniek en dat weigerde ik omdat ik haar niet wilde verliezen. Met mij ging het ondertussen ook steeds slechter en had mijn relatie er gigantisch onder te lijden. Ik had een stressvolle baan waarbij ik ook wekelijks te maken had met suïcidale mensen en rouw en verlies. Dit heeft zo’n jaar geduurd totdat de ene keer dat ik haar sprak en dat ze zei dat ik niet hoefde langs te komen omdat ze vroeg ging slapen. Ik heb toen die avond voetbal gekeken en ben gaan slapen. Was wel redelijk onrustig zoals altijd maar dacht deze keer eens, laat haar maar. De volgende dag ging ik bij haar langs en zag dat het rolluik voor de deur nog omlaag stond. Ik dacht ze ligt misschien nog te slapen en ging naar binnen. Ik riep mam ben je aan het slapen en deed het licht aan. Toen werd mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid. Ik zag mijn moeder daar liggen dood op de bank met een zak over haar hoofd met twee gastanks naast haar. Alle emoties schoten door me heen en ik voelde aan haar maar ze was stijf en koud. Ik belde de politie die direct kwam en belde mijn nu ex vriendin op dat mijn moeder dood was. Het was een heel heftige periode voor me. Ik als enigs kind kon haar volle huis leeghalen, zorgen voor haar drie chiwawas, crematie regelen, administratie en tal van andere zaken. Ondertussen wilde me werk dat ik weer kwam werken na 2/3 weken verlof. Ik heb het geprobeerd maar het lukte niet. Ik werd meteen in het diepe gegooid en moest de hele dienst huilen en overgeven van verdriet. Hierop me weer ziek gemeld en aansluitend met me ex de zomervakantie gehad. Ik was lichamelijk en geestelijk heel moe en niet veel in staat leuke dingen te doen. Mijn ex had hier weinig begrip voor en gooide me na een hele kleine ruzie uit huis. Zat ik daar in me eentje op mijn saaie appartementje met drie kleine hondjes. Verjaardag verpest en veel verdriet. Vervolgens weer gaan werken, draad langzaam opgepakt en rouwverwerking therapie gehad via werk. Uiteindelijk na een half jaar is mijn relatie uitgegaan na wederzijds overleg mede omdat we er niet uitkwamen en mijn ex niet tegen een rouwende vriend kon. Vervolgens iets later een toen spontane meid tegengekomen via mijn werk die werkte in de hulpverlening en daar mee gaan daten. In het begin leuk en gezellig en verwende haar tot en met. Opeens begon ik rare dingen in haar appartement te zien en begon te denken dat ze vreemd ging. Ik haar hierop aangesproken en zei ze van niet en noemde me paranoia. Ik werd toen heel onzeker en begon heel slecht te slapen. Zo slecht dat ik niet meer fatsoenlijk kon werken en me ziek moest melden. Maand uitgeroosterd en met mijn stiefmoeder naar de hulpverlening gegaan voor mijn slaapproblemen en zware depressie waarin ik terecht was gekomen. Veel gesprekken gevoerd en medicatie gekregen die niet hielp. Ik raakte steeds meer in de put en kreeg rare gedachten. Opeens merkte ik dat ik een SOA had en werden me verdenkingen waarheid. Ze ging dus gigantisch vreemd en had me ziek gemaakt. Ondertussen verbroken met haar en behandeld voor me SOA. Wat overigs heel lullig was want ik wilde het veilig doen maar dat hoefde van haar niet omdat ze de pil slikte. Ik ging daar in me stomme kop in mee. Het begon steeds slechter met me te gaan en werd psychotisch door het slechte slapen. Ik had in me hoofd gehaald dat ik andere mensen aan het besmetten was met me ziekte en kreeg waanideeën. Ik moest me nog langer ziek melden en schaamde me kapot. Tijdens de reïntegratie verstopte ik me vaak op de WC en kwam niet onder de mensen. Ik kreeg last van suïcidale gedachten en begon thuis ernstige dingen te doen uit onmacht, frustratie en verdriet. Ik hing mezelf vaker op aan een riem, reed naar het spoor en nog tal van dingen. Wilde rust en uit de hachelijke situatie. Opeens was ik er klaar mee en haalde uit mijn moeders garagebox een gasfles die ik met me stomme kop niet weggegooid had. Ik haalde spullen bij de bouwmarkt en ging naar huis en trok een zak over me hoofd en liet het gas lopen voor circa 10 minuten. Ik dacht ondertussen dat ik verkeerd bezig was en dit niet wilde dus staakte het. Ik werd gebeld door een beste vriend welke wilde dat ik bij hem langskwam uit bezorgdheid. Ik voelde me een beetje raar en dizzy. Vervolgens lang verhaal kort gemaakt heeft me vriend en vrouw me in huis genomen voor maanden voor me herstel maar dat kwam er niet. De dag na mijn eerste poging merkte ik dat er iets niet goed was in me hoofd. Was door elkaar, vergeetachtig, en wist veel dingen niet meer. Ik begon te denken dat ik hersenschade had. Vervolgens opgenomen geworden voor twee weken in ziekenhuis voor onderzoek maar geen indicatie. Thuis weer gekomen en geprobeerd te reïntegreren op me werk. Het lukte totaal niet. De twee uurtjes per dag lukte niet. Ik wist niet wat ik moest doen en wat ik moest doen lukte me simpelweg niet. Ik had echt last van mijn hersenen en denken. Hierdoor werd ik helemaal gek en nog meer suïcidaal. Ik verwaarloosde mijn lieve hondjes, liet ze het hele appartement onder poepen en plassen en kookte niet meer en at dagen niet of haalde af en toe fastfood. Ik ging van 88 kilo naar 113 kilo terwijl ik altijd een sportfanaat was en was compleet out of shape. Werd vervolgens gedwongen opgenomen voor 5 maanden en daarna nog eens gedwongen en vrijwillig voor 8 maanden. Hierdoor kon ik niet reïntegreren en werd uiteindelijk afgekeurd voor mijn werk voor 80-100% en ontslagen terwijl ik heel mooi en gaaf werk had. Wel stressvol maar toch leuk. Nu loop ik wekelijks bij de GGZ en heb ook 12 behandelingen elektro shock therapie gehad. Helaas zonder resultaat. Nu is het zo dat ik dagelijks heel suïcidaal ben en heel erg geestelijk lijdt. Ik geniet niet meer en zit echt in hele grote ellende. Mijn pa en stiefmoeder zitten er zwaar doorheen uit bezorgdheid en onmacht en hebben onlangs contact verbroken. En heb onlangs een bloedmooie lieve vriendin gekregen die me wilt helpen en haar familie wilt me helpen maar ik ben helaas niet meer te helpen. Ben heel erg stom geweest en heb uit verdriet, depressie, onmacht, frustratie en nog meerdere redenen een stomme keus gemaakt om iets ernstigs te doen. Ik wilde het niet maar deed het toch voor even. Impulsief niet nagedacht over de mogelijke consequenties of bijwerkingen. Nu is alles naar de klote. Dagelijks suïcidaal en zwaarmoedig, contact met familie verbroken uit teleurstelling en bijna geen vrienden over. Mijn vrienden kunnen mijn dagelijkse geklaag niet meer aan. Ik zit werkelijk in de hel. Een grote nachtmerrie en trek iedereen in mijn ellende met me mee. Ik ben nondeju pas 34 en ben een hele lieve goeie jongen. Maar helaas ben ik heel ziek geworden en heb ik even iets stoms gedaan. Mijn emmer zat meer dan vol. Ik weet in godsnaam niet hoe ik mijn leven op deze manier moet gaan voltooien. Kan niet werken en ben de hele dag zwaarmoedig. Wil alleen maar in bed liggen in foetushouding. Huilen, schreeuwen, spullen kapot maken uit frustratie dat ik hersenschade heb en mijn gedrag niet begrepen word. Heel erg ernstig. Ik wil niet dood helemaal niet. Veels te jong voor maar ik ga het echt niet redden. Denk er elke dag aan. Elke dag is een zwaar gevecht. Wil terug in de tijd en schade herstellen maar dat gaat niet meer. Schreeuw voor hulp maar niks kan me helpen. Iedereen wilt me helpen omdat ik zo’n fijne gast ben maar ben compleet verpest en verziekt. Heb het zo verdomd zwaar. Geloof me. Vraag me elke dag af waaraan ik dit verdiend heb. Ben stom geweest ik weet het maar ik ben ook maar mens en mijn emmer zat meer dan vol. Ik had een gigantisch leuk leven kunnen hebben met alles wat ik had. Mooie auto, mooie motor, lieve familie, lieve vriendin met leuk kind. Alles. Heb het met een stomme actie het allemaal door me neus geboord. Dus ben je suïcidaal, trek aan de bel en laat je op tijd helpen. Doe het niet als mij want het leven kan zo mooi zijn. Maak niet de fout wat ik heb gedaan. Rotzooi niet met gas of iets anders waardoor je blijvend letsel aan over houd. Bedankt voor het lezen van mijn verhaal en laat het niet je gemoedstoestand beïnvloeden.

Ben er stil van.

Wat ontzettend dat je dit meemaakt. Ik ga niet zeggen dat het allemaal wel goed komt uiteindelijk.
Wel heeft iedereen een reden om als ze het leven willen verlaten. Zelf ben ik actief. Doe veel sport, enz. Maar dit doe ik omdat ik bang ben domme dingen te doen. Ik ben niet in staat om ergens van te genieten. Weet niet wat verliefd zijn is. Ook dit is een rot gevoel en altijd de gedachte niet meer te willen leven. Het is onomkeerbaar als het lukt. Misschien een bevrijding voor de persoon in kwestie, maar verdriet voor degene die achterblijven.

Nou korte update. Ik ben er nog steeds. Weet niet hoe ik afgelopen half jaar overleefd heb. Ik loop ondertussen met mijn stomme kop bij de levenseindekliniek. Die willen nog zoveel dingen met me proberen voordat ze me “helpen”. Ik kan niet meer. Ondertussen heeft mijn mooie lieve vriendin ook verlaten en contact verbroken. Ik ga kapot. Wat ik allemaal moet doorstaan en meemaken is te ziek voor worden. Ben alles kwijt :(. Voor mij is leven echt een geestelijke martelgang en daar ben ik klaar mee. Weet nog niet wat ik ga doen maar zo kan het echt niet meer. Het spijt me :(. Veel sterkte iedereen die in soort zelfde situatie zit.

Beste Leeuw84: ik heb je verhaal hierboven gelezen... ik ben ervan aangedaan... ik weet niet wat zeggen, er zijn geen woorden voor....toch wil ik je veel sterkte toewensen....

Maar als je wel bbenieuwd bent en je weet dat jd niet meer de oude wordt en je kunt je gedachte ook niet meer op een rijtje krijgen. En je partner is een andere weg op gegaan????
Ik weet het gewoon niet meer.

Ik heb alle verhalen goed gelezen, door de tranen heen kijkend. In allen zitten herkenbare elementen. Misschien zou ik mij moeten schamen. Ik denk dat anderen denken dat mij alles voor de wind gaat. Toch ben ik sinds mijn elfde vreselijk ongelukkig en eenzaam. Er zijn veelal wel mensen in de buurt maar ik voel mij toch verschrikkelijk eenzaam. Wellicht door onbegrip van beide kanten. Ik stoot ook steeds meer mensen af. Van vrienden tot naaste familie. Ik vertrouw geen mens, vind de wereld vol van egoisten.
Als ik iemand zou vinden met dezelfde inslag zou het misschien nog gaan. Dan zou het overleven iets draaglijker worden.
Al jaren verlang ik dagelijks tientallen keren naar de dood, de rust. Maar doordat ik kinderen heb heb ik nooit een daadwerkelijke actie ondernomen. Zou ze dat verdriet nooit aan kunnen doen....
Maar als ik nu terugkijk wilde ik het mijn ouders en grootouders ook nooit aandoen.
Wat overblijft is een soort van gevangenschap. En ja, ook een verlangen om simpelweg gelukkig te zijn.
Ik ken het gelukkig zijn wel, 5 minuten per dag als ik mazzel heb. Maar dat beetje geluk zorgt tevens voor een dieper dal erna.
Ik zou willen dat ik iets voor jullie kon doen. Dat zou mij gelukkig maken 😊
Ik hoor nu de vogeltjes buiten zingen. Dat zijn mijn 5 minuutjes....
Ik wil jullie nog wel even laten weten hoe sterk ik jullie vind. De meeste mensen krijgen het namelijk niet zo zwaar te verduren in dit leven.
Als ik iemand zou kunnen helpen aan een dagje uit, een diner of gewoon een drankje, laat het dan weten. Ik blijf de verhalen hier wel volgen. Wellicht kan Lotte dan voor uitwisseling van gegevens zorgen.
Het ga jullie hopelijk veel beter, liefs 🙂

Ik heb vanaf mijn jonge jaren, financiële problemen, mijn 1ste huwelijk liep daardoor op de klippen,, nu iemand weer leren kennen waardoor alles beter ging, overal op reis geweest en heb mijn lening ook in zijn nek ges choven en nu zitten we ermee nog 6jaar,nu kunnen we niets meer doen onze lening van 1800 euro, zelfs opletten om eten te kopen, kan mijn werk da ik 30 jaar zo graag deed niet meer naar behoren doen, wil nu zelfmoord plegen want mijn hoofd zit vol en kan niets meer! Ben 54 jaar ! Maar mijn zonen erfen de schulden nu, da vind ik zo erg maar vind geen uitweg meer! WA kan ik doen, ben zo depressief

Laat je niet leiden door geld Christine. Vraag schuldsanering aan of hulp aan iemand om je uitgaven te leiden. Blijkbaar heb je nooit geleerd om niet meer uit te geven dan er binnen komt.
Maar dat wil niet zeggen dat het te laat is om te leren. Wellicht kun je bij je werkgever een regeling treffen. Wellicht een extra baantje.
Maar ga nou geen gekke dingen doen voor een paar rotcenten. Dat zou echt niet te verkroppen zijn voor je zoons.
Nou....schouders eronder en heel veel succes!!!

Heel herkenbaar gevoel. Ik ben een man van 53 en zit op het ogenblik in een situatie waar ik zelf niet meer uitkom. Al vanaf kinds af aan voel ik mij niet echt thuis in de wereld. Was ik er liever niet geweest. Ik heb in mijn jeugd veel afwijzing (pesten) meegemaakt. De onzekerheid heeft een groot deel van mijn leven bepaald. Ik heb er heel hard tegen gevochten. Een paar keer leek het alsof alles goed zou komen, dat ik mijn geluk en rust zou vinden, zorgeloos zou kunnen zijn. Ik ben echter geconfronteerd met pijn en verdriet op precies die punten waar het het meeste pijn deed. En elke keer heb ik opnieuw gekeken naar mogelijkheden om toch weer op te pakken, om de regie te nemen. Ik ben echter op het punt aangekomen dat ik niet meer weet of het nog zin heeft om verder te gaan. Ik voel mij zo leeg en moe en moedeloos. Ik heb 3 weken geleden een poging gedaan er een einde aan te maken. Ik had al hulp gezocht. Ik hoop dat ik met die hulp weer vooruit kan kijken en wat aan dat lege gevoel kan doen. Mijn liefste wens is mezelf terug vinden en een doel waarvoor leef.

Met tranen in mijn ogen. Zo herkenbaar en ik hoop dat ik zelf ook ooit de kracht vind om terug het mooie te zien. Over de gedachten heen te geraken. Ik weet dat zelfmoord de makkelijke keuze is en de andere weg gewoon zo moeilijk is. Zo veel schrik om dit te delen met anderen omdat het dan echt is. Elke dag en vooral nacht vraag in me af wanneer komt de dag dat in me beter ga voelen en ga denken dat het leven woe nog vanalles te bieden heeft. Terwijl ik een plan maak voor zelfmoord zodat ik dit kan doen als ik toch zo ver wil gaan. Maar ook te laf ben om het te doen of te sterk dat is dan de vraag.

Hoeverder KC
Ik wil reageren op jouw verhaal.
Het klinkt misschien heel raar wat ik ga schrijven. Ik heb er lang over nagedacht dus het is geen opwelling.
Wat als jij met je broer jullie vaders dood zouden vieren?
Wat zou het met jullie doen als jullie blij voor hem zouden zijn?
Geloof mij, hij heeft heel erg lang gewikt en gewogen. Hij heeft jullie nooit pijn willen doen.
Jullie konden niets voor hem doen !
En geloof me, als hij z'n gedachten had gedeeld was het eerder moeilijker dan makkelijker geweest.
Vier zijn dood en draag de herinneringen.
Heb maling aan wat anderen zeggen. Trek je broer van z'n bed, schenk een borrel in en proost op je vader. Het was een hele dappere man!
Liefs

Zo moe. Al jaren zo moe. Leeg, al jaren zo leeg. Al jaren toneelspelen, een masker op; ja, gaat goed hoor. Niet tot last willen zijn maar het gevoel hebben dat mensen me ‘zielig’ vinden. Mijn draai niet kunnen vinden. Moe, altijd moe. Eenzaam, geen hechte familieband, geen vrienden, geen verhalen op maandagochtend... alleen. Tranen, zoveel tranen. Zijn ze niet van alle wreedheid, pijn en verdriet in de wereld, dan zijn ze van het zien van geluk elders, bij dier of mens. Meer bij dier, eerlijk gezegd, dan bij de mens. Emotionele overgevoeligheid voor prikkels die me letterlijk misselijk maken of me letterlijk doen snakken naar dat iets moois dat wellicht voor mij ook zou kunnen zijn. Het is er niet. Hoe ik ook zoek, ik voel me oprecht nutteloos en overbodig.
Ooit... heel, heel lang geleden, realiseerde ik me (letterlijk) dat uit het leven (willen) stappen, veel pijn veroorzaakt bij de mensen die je lief zijn. Dit heeft me bijna vier decennia lang op de been gehouden in moeilijke tijden.
Relaties zijn veranderd. Ik heb geen kinderen, ik heb twee katten en ik had een hond. Een gedeeld voogdijschap superhond. Ze is vanwege ernstige ziekte en leeftijd recent ingeslapen. Mijn twee huidige katjes zouden prima opgevangen worden door mijn ex. Mijn hoogtepunten van de dag zijn een dagelijkse soap en een spelletje op de iPad.
Als ik mezelf niet zou zijn, zou ik mezelf behoorlijk zielig vinden.
Moe en nutteloos kijk ik vanuit mijn raam naar buiten en vraag me voor de zoveelste keer af: “wat kan in hemelsnaam mijn bijdrage aan deze wereld zijn, wat is toch de reden van mijn bestaan?”. Ik blijf me dit afvragen.

Blijkbaar zitten velen hier met hetzelfde, zo ik ook.
Het merkwaardige is dat ik redelijk succesvol ben met een goede baan en 2 prachtige kinderen.
Toch voel ik mij exact gelijk aan jullie verhalen.
Zo eenzaam....en ik ken geluk. Ik weet hoe het voelt, maar als ik al een goede dag heb, is het geluk wellicht 5 minuten, plaatsmakend voor hetzelfde lege gevoel. Ik heb mij altijd verstopt in werk en klussen om naasten weelde te bieden. Mij nu afvragend voor wie?
Wellicht toch voor mijzelf, want als ik bezig ben, zijn die negatieve gedachten tenminste weg.
Velen zouden jaloers op mij zijn, let wel, de buitenkant, de zichtbare luxe.
Zelfs mijn ouders begrijpen mij niet. Die denken dat ik alleen maar op geld uit ben. Ik durf ze niet uit te leggen dat het alleen maar een uitvlucht is. Bang dat ik de beerput open trek....
Afgelopen week weer gezocht op effecten op kinderen van ouders die zelfmoord plegen.
Dit is gewoon geen optie....ik bevrijd mijzelf, maar zadel mijn kinderen met 1000 vragen op.
Het alternatief is dit leven uit te zitten. Maar dat wordt met de dag lastiger.
Ik kijk de serie Leven voor de dood. Het is eigenlijk bizar dat ik het fijn vind dat er mensen zijn die hetzelfde probleem kennen. Al gaat het verdriet anderzijds door merg en been.
Anderzijds vind ik weinig info over verenigingen van lotgenoten.
Misschien zijn er hier eenzame mensen die in contact willen komen met elkaar. Wellicht kunnen wij elkaar helpen een menswaardiger pad in dit leven te bewandelen.

Ik wou dat ik dit bericht eerder gelezen had. Het lijkt op bijna een exacte kopie van mijn vader. Maar pas toen hij door lichamelijke klachten niet meer zo hard kon werken en klussen begon ik pas in te zien dat hij daardoor op de rails bleef. Ik had graag gewild dat jullie met elkaar in contact hadden kunnen komen. Ik denk dat het mijn vader goed had gedaan praten met iemand die je begrijpt zonder oordeel of ongevraagde adviezen geven. Ik wou dat mijn vader zo open had kunnen praten tegen mij zoals jij nu jou situatie beschrijft.
Ik hoop voor jou omdat je dus zo goed over deze zelf kennis beschikt tevoren kan gaan praten met iemand. Dat ze meer voor je kunnen betekenen om opties te vinden hoe je negatieve gedachten dan even weg zijn!!!!

Wat inzichtelijk ook dat je inziet mocht je wel je leven beëindigen wat je na laat aan je kinderen.. Mijn vader kon dit niet meer bedenken denk ik.. het is onbeschrijfelijk mijn broer is ingestort en ligt bijna de hele dag op bed met allerlei medicatie en ik met 3 kinderen de jongste net naar school sta er alleen voor wat een geregeld en ik ben zo verdrietig… en al die vragen want ik weet Pa wilde niet dood hij voelde zich zo ellendig een draaikolk van negatieve gedachten beelden en emoties hij raakte er steeds dieper in verzeild…Maar wat als ik nou dit had gedaan of dat… elke dag weer ….

Ik lees wat ik herken, rust vinden, de chaos in het hoofd stilzetten. Ik kan mezelf niet in de spiegel aankijken, heb zoveel kapot gemaakt. En nog ... scheiden, kinderen beschadigd, nieuwe vriendin en de moeite van acceptie door de kinderen, werkloos geworden, oud en nutteloos gevoel, gekleineerd, de trots verloren ... zelfdestructie zit in mijn systeem. Iets stuk maken uit onmacht, bewust, onbewust, een patroon. Ik gun het mezelf niet meer om verder te leven maar weet dat alle anderen hiermee beschadig. Gelukkig zijn, hoe doe je dat? Is dat ook iets wat je jezelf gunt? Hoe doe je dat? Het leven is zo nep op deze manier, theater, zeggen dat het goed gaat. Doe het licht uit denk je dan. Alleen haal je dan ook het licht weg van anderen, dat remt me nu nog.

Weer lig ik wakker. De pijn, gevoelens en gedachten vreten me op van binnen. Hoe kan ik hier mee omgaan? Hoe kan ik verder leven met deze wanhoop? Te weten wat ik allemaal kwijt ben geraakt, en nooit meer terug zal krijgen. Ik voel geen hoop meer. Maar ik kan mijn moeder en broertjes het verdriet niet aan doen. Ik weet dat ze verdriet zullen hebben. Maar hoe kan ik nog door? Ik geloof er gewoon niet meer in.

Je schrijft en dat is goed, het lucht op, althans bij mij wel.
Ik hoop dat je je inmiddels wat beter voelt.
Kijk niet teveel terug. Het voorjaar staat voor de deur. Maak een strandwandeling, lekker de wind door je haren...
Ik wens je veel sterkte en liefs :)

Doodmoe wat fijn om wat van je te lezen en zo positief!!Geef je anderen energie mee idd het mooie weer komt eraan kijk vooruit!!En niet teveel achterom!! Dat kost me soms moeite. Ik na de emotionele periode, de weg naar de vrij plotselinge dood ervaring met mijn vader blijft onbeschrijfelijk ..Ik mis hem zo op momenten maar heb gelukkig veel mooie herinneringen die ik kan delen met o.a. de kinderen de allerliefste ondeugende Opa…
Het leven gaat door geniet van de momenten en de kleine dingen zoals de wind door je haren of een zon’s ondergang of een vogel in de tuin of een spontane lach …. Allen ook liefs van mij !!! En schrijf 😊 dat lucht mij ook op

Herkenbaar deze verhalen.

In 2001 mijn partner overleden 2 kinderen 15 en 10 jaar alleen verder opgevoed.
Mijn doel in het leven om ze een gelukkige jeugd te geven.
Zelf op jongevleeftijd sexueel misbruik ervaren.
Veel herrinneringen zijn teruggekomen xoor opa en vader.
Nu zijn de kinderen uit huis.
Geen doel meer in het leven.
Zelfmoordgedachten iedere dag.
Afleiding zoeken gesprekken met ggz.
emdr gehad niets helpt.
Geestelijk moe en weet het eigenlijk niet meer.
Soms nog wel genieten van zee en strand.
Door corona nu een week in huis, maakt het heel zwaar.

Weet het niet meer.
Motivatie weg nu om er wat van te maken.
Snap de verhalen die jullie plaatsen.

Hoi Anna,
Erg om dit te lezen....
Zou willen dat het anders voor je was.

Wellicht kun je je aanmelden op deze site.
Het is volledig anoniem. En onder "Forum" kun jij jouw verhaal kwijt. Er zijn hier veel lotgenoten en mensen in soortgelijke situaties.
Veel lieve mensen die veelal zelf ook beamen dat schrijven erg oplucht.
Dus wellicht iets voor jou.

Heel veel liefs !

Als ik de keuze had met de toverstaf zou ik m niet gebruiken. De realiteit is dat het oplossen van een probleem een nieuw probleem genereerd. Eindeloos herhalend.
Ik zou de toverstaf in tweeën breken en er alsnog een einde aan maken. Al vaker getracht en mislukt helaas, dit jaar gaat het zeker lukken.
In deze wereld, met deze mensen, deze cultuur, daar wil ik geen deel meer van uitmaken. Ik wil en ga dood, het is genoeg : genoeg gezien, genoeg geleden, er is geen andere manier en geen andere uitweg. Nee niet depressief, maar een tomeloze wens om te sterven, heel bewust.
Alle andere opties geprobeerd, maar dat voegt niks toe aan mijn leven. Contactloos en zinloos. Daarmee voeg ik niks meer toe. Uiteindelijk stelt het hele leven helemaal niks voor. We willen er hopeloos betekenis aan geven om uiteindelijk te ontdekken dat je de plank helemaal mis hebt geslagen.
Nee zingeving is onzin. Alleen onbezonnen kan je overleven tot je dood. Bezonnen verkies je bewust de dood.
Mag ik nu gaan ?

Het leven is zinloos. Slaven van de maatschappij. De gedachten dat eruit stappen een optie is, geeft rust. Als het echt niet meer gaat, ga je gewoon.

Tja RW, was het maar zo eenvoudig....
Dat het leven zinloos is, is evident.
Dat de sterken leeggezogen worden door de egoïsten eveneens.
Als het voor jou een optie is, gun ik je die vrijheid uit de grond van mijn hart.
Ik blijf helaas gevangen zitten met de troost dat deze hel eindig is.
Liefs

Ik heb mijn hele leven alles opzij gezet voor het geluk van anderen, ik had een vrouw die thuis het merendeel van ons huwelijk niets deed en zat de hele dag thuis tv te kijken.
In 2010 greep jeugdzorg in en ben ik alleen verder gegaan met mijn 4 kinderen. Na de scheiding in 2010 ging ik dus alleen verder met mijn kinderen en heb mijzelf helemaal weggecijferd. Tijdens mijn huwelijk werden de kinderen emotioneel en lichamelijk mishandeld waar ze allemaal last van hebben,
In 2020 klapte ik helemaal in elkaar simpelweg omdat ik nooit aan mijzelf had gedacht en opeens zit je veel alleen en dan overkomt je de depressie.
Nu ben ik 64 en zit al 3 jaar in een depressie met angststoornissen en kan niet zoveel meer en denk 24/7 aan suïcide. Ik heb 1 poging gedaan en tientallen opties bedacht om het leven te beëindigen. Momenteel gaat het werk ook niet meer en ergens heen gaan lukt niet simpelweg omdat het niet gaat.
De wens om dood te zijn is zo sterk aanwezig dat ik nu geen leven meer heb. Ik bedenk dagelijks hoe ik uit het leven kan stappen en kan nergens anders aan denken.
Ik heb een hekel aan mijn ex omdat ik haar verwijt dat ik in een depressie met hevige suïcidale gedachtes ben terecht gekomen.
Mijn ex koos altijd voor haar zelf en ik koos van kinderen en heb een heel klein sociaal leven.
Maar elke dag de gedachte dat ik eruit stap in vorm van van viaduct springen of bij snelweg oversteken of mijzelf in mijn hart steken is zo vermoeiend en vreet aan mij
Ik wil van de suïcidale gedachtes af maar weet niet hoe want niets in de vorm van afleiding werkt

Wie weet wat te doen om van de suicidale gedachtes af te komen. Ik heb ook 2 kleinkinderen maar kan er niet van genieten, mijn leven is nu een hel en baal van alles wat ik probeer, lopen huisschoonmaken enz is allemaal doel en kansloos. Ik wil graag een minder zorgelijk leven
E

Ik zit nu alleen thuis en wil hoop doen maar lukt niet. Simpelweg de tuin schoonmaken, konijnenren schoonmaken, afwassen of stofzuigen lukt niet, ik wil graag maar het lukt niet om het te doen,
Elke tip wil ik proberen want de hele dag op de bank hangen
Is ronduit klote

Wat ik ook nog even kwijt wil is dat mijn ex mij geschopt geslagen en mishandeld heeft. Ik ben vaak opgesloten geweest en chanteerde altijd de kinderen over mijn rug. Ze was een soort5e kind die verwent was en altijd haar zin moest hebben. Als ik er nu aan terug denk schieten de tranen in mijn ogen want dat mens heeft een nieuw leven met partner en zit helemaal in de diepe shit met suicidale gedachtes. En deze manier van leven duurde van 1993 tot 2010, het jaar de jeugdzorg ingreep en neem maar van mij aan dat is erg ingrijpend

Ik ben 45 en ik heb een leuk en lief gezin. Twee mooie zonen waarvan de oudste mijn depressieve aard heeft. Ik ben moe. Moe van het jagen, moe van het werken dat nooit bij me past. Ik voel gee plezier. Vroeger al niet, als een hark zat ik tussen meiden die ik geen vriendinnen durfde te noemen omdat ik altijd voelde dat ik er niet ín zat. Ik vroeg me toen al af hoe dat oprechte plezier en gelach aanvoelt.. Het kost zoveel energie als je altijd met opzet die gevoelens moet aanroepen en dat je ze dan nog niet werkelijk doorvoelt. Alleen verdriet voelt als oprechte emotie. Een diep onverklaarbaar verdriet en een pijn die daarvan komt. Ik wil niet meer verder zo. Ik wil geen enorme energie meer opwekken voor iets dat toch weer mislukt of enkel blijft hangen in gedachtevorm. Niks lukt, niet echt. Nooit gelukt ook. Vanalles geprobeerd, overal gezocht. Zo vaak gevallen en weer opgestaan. Ik kan dat niet meer, opstaan. Het is op.