Redenen om geen zelfmoord te plegen
In 2015 maakten in totaal 1871* mensen een einde aan hun leven. Dat zijn ongeveer vijf mensen per dag. Dit aantal is nog nooit zo hoog geweest. Hoewel het in vergelijking met andere Europese landen relatief laag is, is het nog altijd veel te veel. Het gaat om vijf levens en om alle mensen die daar omheen staan. Zelfmoord was in 2015 daarmee de nummer één doodsoorzaak bij mensen tussen de twintig en veertig jaar. De stijging was vooral te zien bij het aantal mannen. Hoewel er voldoende hulp beschikbaar is, lijken zij sneller geneigd te zijn problemen zelf op te willen lossen.
Vijf mensen per dag. Dat aantal bezorgt me kippenvel. De gedachte dat er alleen al in Nederland minimaal vijf keer per dag iemand is die zijn of haar leven beëindigt, vind ik ontzettend pijnlijk. Zeker als je nagaat dat het hierbij enkel gaat om de geregistreerde cijfers en dat alle mensen die iedere dag weer kampen met suïcidale gedachten of misschien zelfs een poging daartoe doen, niet eens zijn meegerekend. Dat maakt het naar mijn idee een groot probleem. Het raakt me extra omdat ik weet hoe het voelt om het leven niet meer te zien zitten. Meer dan eens heb ik zo wanhopig gevoeld en wilde ik dat het leven zou stoppen. Uiteindelijk is het verder gegaan en daar ben ik dankbaar voor.
Ik weet dat er mensen zijn die deze blog lezen en kampen met suïcidale gedachten. Misschien speel je ermee in je hoofd, wetende dat je er nooit iets mee zou doen. Het kan je rust geven om je ermee bezig te houden. Misschien heb je serieuze plannen omdat je je zo wanhopig voelt en ervan overtuigd bent dat het leven nooit meer beter gaat worden. Misschien zit je er ergens tussenin en schieten er soms gedachten door je hoofd waar je zelf van schrikt. Lees in alle gevallen vooral verder, want hieronder geef ik je tien redenen om geen zelfmoord te plegen.
1. Je zult je niet altijd zo voelen
Ik weet dat het niet zo voelt nu, maar dit gevoel gaat voorbij. Je zult je niet altijd zo somber en wanhopig voelen. Gevoelens kunnen veranderen, dingen kunnen over gaan en beter worden. Zelfmoord is permanent, je verdriet, angst en boosheid niet. Er komt een tijd dat het leven geen grote strijd meer zal zijn. Ik zal niet zeggen dat het ineens allemaal fantastisch is, maar de scherpe randen kunnen er vanaf gaan. Het zou heel erg zonde zijn als jij er niet meer bij bent om dat mee te maken.
2. Je bent niet alleen op de wereld
Dit punt kun je op twee manieren lezen. Als eerste gewoon zoals het is: je bent niet alleen. Je voelt je waarschijnlijk zo en ik herken dat ook maar al te goed, maar er zijn mensen die om je geven en die het heel erg zouden vinden als ze zonder jou verder zouden moeten. Daarmee komen we ook direct bij het volgende punt en dat gaat meer over verantwoordelijkheid. Als je zelfmoord pleegt, dan doe je dat alleen maar je neemt wel heel veel mensen in je ellende mee. Zij zullen daar de rest van hun leven mee moeten dealen. Dat zeg ik niet om iemand een schuldgevoel mee aan te praten, maar het is wel goed om je dat te realiseren.
3. Het kan mislukken
Dit is wellicht wat luguber, maar als je serieus een einde aan je leven wil maken, zul je in moeten calculeren dat het ook kan mislukken. Er zijn genoeg verhalen bekend van mensen die een serieuze suïcidepoging hebben gedaan en dit vervolgens toch overleefden en hierdoor de rest van hun leven door moesten met ernstig letsel aan het lichaam als gevolg van deze poging. Zelfmoord is niet iets wat je zomaar even doet en je kunt je lichaam er behoorlijk mee beschadigen.
4. Het leven kan veranderen
Misschien zit je in een situatie waar je niet uitkomt. Dat kan van alles zijn. Een ingewikkelde thuissituatie, een eetstoornis waar je in vastzit of gewoon een moment in je leven waarop je niet meer weet hoe je verder moet. Zelfmoord lijkt dan de enige uitweg en de oplossing van al je problemen. Zo zou je dat kunnen zien, maar daarmee geef je het leven eigenlijk geen kans. Het is immers niet gezegd dat de huidige situatie altijd zo blijft. Dingen kunnen veranderen, mensen kunnen veranderen en jij kan veranderen. Het leven kan beter worden.
5. Je hebt nooit alles geprobeerd
Het kan zijn dat je al veel behandelingen hebt gehad en verschillende medicijnen hebt geprobeerd. Als je je dan alsnog slecht voelt, is het bijna begrijpelijk dat je het leven niet meer ziet zitten en je wanhopig voelt. Het lijkt dan allemaal niet voor je weggelegd. Het is echter vrijwel nooit zo dat je alles geprobeerd hebt. Er zijn eigenlijk altijd nog wel mogelijkheden. Probeer nieuwe dingen en kijk wat je nog kunt doen om verandering in je situatie aan te brengen, hoe klein ook. Ik heb weleens tegen mezelf gezegd dat ik pas mocht opgeven als ik een x aantal behandelingen had gevolgd en het dan nog niet beter zou gaan. Dat motiveerde me om aan mezelf te blijven werken.
6. Je verdient beter
Als je op een punt komt waarop je een einde aan je leven wil maken, dan ben je heel wanhopig. Dan gaat het slecht met je en kun je wel stellen dat er een zwarte bladzijde in je leven aan is gebroken. Ergens is het dan eigenlijk heel erg naar dat je jezelf zoiets heftigs als zelfmoord aan wil doen. De vraag is of je niet beter verdient, na alle pijn die je al geleden hebt en alles wat je al hebt moeten doorstaan. Heb je niet juist recht op wat meer compassie en liefde voor jezelf?
7. Zelfmoord is onomkeerbaar
Als je een zelfmoordpoging doet en deze slaagt, dan kun je niet meer terug. Dat is nogal logisch natuurlijk, maar niet iedereen met suïcidale gedachten wil ook daadwerkelijk dood. Tussen willen dat problemen stoppen of dat het leven stopt zit immers een groot verschil. Het zou vreselijk zijn als je een zelfmoordpoging doet uit pure wanhoop en deze slaagt, terwijl je diep vanbinnen eigenlijk helemaal niet dood wilde.
8. Je kunt niet objectief naar jouw situatie kijken
Als het niet goed met je gaat, dan kun je vaak niet meer zo helder naar je situatie kijken. Toen ik depressief was, zag ik echt geen toekomst meer. Mijn behandelaren wel, die dachten dat het goed zou komen. Ik dacht dat zij zo positief bleven omdat dat nou eenmaal hun werk was, maar zelf was ik ervan overtuigd dat ik net tot het groepje patiënten behoorde dat gewoon niet te redden viel. Hoe erg zou het zijn als ik met die overtuiging mijn leven had beëindigd? Nu kan ik immers zien dat ik helemaal niet kansloos was, ik was vooral heel erg in de war en het ging heel slecht met me. Ik kon dat op dat moment echter helemaal niet goed beoordelen.
9. Er zijn mensen die van je houden
''De wereld is beter af zonder mij'' dacht ik vaak toen ik een einde aan mijn leven wilde maken. Ik was ervan overtuigd dat er niemand van mij hield en dat het beter was als ik er niet meer zou zijn. Nu zie ik dat dat niet waar is. Er zijn wel degelijk mensen die van me houden. Die mensen zou ik veel verdriet doen als ik er niet meer zou zijn. Dat is niet per se een motivatie om te blijven leven maar het laat wel zien dat je er niet alleen voor staat. Er zijn mensen die om je geven en die je om hulp mag vragen. Je hoeft niet alles zelf op te lossen.
10. Het kan altijd nog
Dit klinkt misschien wat vreemd, maar dit is wel een gedachte die mij vaak geholpen heeft als ik het niet meer zag zitten. Toen ik erg depressief was, voelde ik me met name 's avonds geregeld erg slecht en dan liepen de spanningen behoorlijk hoog op. Een einde aan mijn leven maken leek dan de enige optie. Toen ik in therapie hierover vertelde, spraken we af dat ik altijd minimaal een week zou wachten, om te kijken of ik het een week later nog steeds zou willen. Hiermee kon ik voorkomen dat ik impulsieve dingen deed. Vaak bleek ik me een aantal dagen later alweer wat beter te voelen en kwam naar voren dat ik niet per se een einde aan mijn leven wilde maken, maar dat alles me even te veel was geworden en dat ik dat gewoon helemaal zat was. Als je een moeilijk moment hebt, kan het je helpen te bedenken dat je in principe altijd nog zelfmoord kunt plegen, dus dat je dit ene moment ook wel door kunt komen.
PS. Ga voor meer informatie over dit onderwerp naar 113online (NL) of zelfmoord1813 (BE).
*Bron
Gerelateerde blogposts
Reacties
Voel me vaak zo wanhopig dat ik denk dat ik niet meer kan, maar het is altijd weer weggegaan.
Nu probeer ik het als signaal te zien dat dingen me teveel worden en neem ik rust o.i.d.
Dank je Sandra
Liefs
Maar toch voelt het voor me beetje dubbel, niet jou blog of woorden.
Maar de dingen die de mensheid zien en zelfde denken eerder de typische volg dingen.
Want ik heb een strijd en omwille van zelfmoord ben ik in 2005 opgenomen en erna ging het effectief beter en dacht ik nog even en ik ben er, maar helaas in 2006 is er iets voorgevallen (trauma meervoudig herhaling en jaren mee gegroeid en gedaan).
Als alternatief om er mee te dealen en schuldgevoel te verzachten en het niet te kunnen uiten ben ik op de weg van eten/niet eten gevlucht en nu 10 jaar later zit ik diep midden in eet strijd.
Maar wat ik wou zeggen in die jaren heb ik nog gehad gedachten aan zelfmoord en was er en weer ook niet en voor me was het echt, maar vroeger gaven ze me de stempel dat ik puur negatieve aandacht vraag en moest zwijgen.
Jaren later achtervolgt het zodanig dat ik twijfel en denk is het wel echt (ook al voelt het echt aan), je kunt jezelf niet serieus nemen ivm zelfmoord er is gewoonweg geen plek voor om er het te laten zijn en te bepraten.
Maar nu?
Voel me de laatste maanden zwaar down en trek ik het niet meer goed en is zelfmoord weer aanwezig en nu erger dan de andere periodes die waren mild en kort, deze duurt nu langer en neemt gewoonweg toe en wat ik wou delen en aangeven het is misschien cru gezegd en komt hard over maar het zit me dwars.
Daarmee ik het ook anoniem plaats en zit zo ook diep dat mijn denken is en opvatting dat je ook moet zien.
Is algemeen het gaat om je naaste dat je achterlaat, ellende geeft, het is maar tijdelijk en er komt een betere tijd en blabla al die dingen ok kan zo zijn.
Maar 1 wat als er iemand in je omgeving sterft onverwachts die je lief hebt ?
Dan blijf je ook achter en heb je ook verdriet en dergelijke.
2 ok er kan een betere tijd aanbreken maar het leven is niet eeuwig en maar tijdelijk.
Dat zit me dwars en houd me nu bezig omtrent zelfmoord er word steeds geprojecteerd u naaste dit of dat en het leven kan beter worden maar wat in de andere richting ?
Ik zit vrij diep en ben constant er mee bezig en in gevecht en word zwaarder met de dagen het gevecht denken over leven - dood - zelfmoord dat er haast niets meer is en ik niets meer zie en dat via eten/ niet eten ik het probeer te handelen en te verzachten en zo het beetje uit te stellen. :'(
Want ben moe gestreden en zodanig ver dat je denkt leven is niet eeuwig, waarom wachten ? Wachten op betere tijden of dergelijke als je ooit de aarde verlaat? waarom mag zelfmoord niet dan een keuze zijn? want ooit is het toch game over dus!
Als het er niet mag zijn dan word het maar gewist maar moest het effe kwijt omdat het me gek maakt enz.
Verder ik snap je blog en aanvaard ze en vind ze waarheid en mooi!
Maar wou even mijn visie - denken kwijt.
Liefs
Houd vol alsjeblieft!
Sandra bedankt voor deze mooie blog!
Ik hoop dat iedereen die dit leest en kampt met suïcidale gedachten hier wat uit kan halen, al is het maar een klein beetje hoop!
Ik voel met je mee. Misschien helpt het om te weten dat je niet de enige bent die zich zo voelt.
Ik weet dat dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Maar is wederom ook een algemene kennis punt en diep weet ik wel ergens dat ik niet de enige ben.
Maar zit nu muurvast in mijn denken en gedachten dat het moeilijk is om het te omarmen het idee "ben niet de enige" .
Daar denk je wel aan en ook al die punten die Sandra in deze blog omschrijft spoken nu in mijn geschreeuw gevecht in men hoofd, maar steeds keer ik op de dwarsheid wat ik hierboven heb geschreven en dat maakt het moeilijker op, om het serieus te nemen en doen en dat je zo ver bent dat je het niets zegt en moeilijk kunt omarmen, om er is altijd een tegenkanting want het gaat algemeen om de mensheid maatschappij denken.
Maar waar is u vrije wil en keuze en u ik dan ?
Je word eerder in een hokje of richting gestuurd en tewel is er geen plek voor of tewel is het negatieve aandacht, zodanig in mijn geval het opkrop en opberg en probeer op men 1tje me te redden en zien wat er komt of niet.
Maar begrijp jou punt en accepteer ze zeker en vast!
knuffel
Ik denk de laatste maanden dagelijks aan zelfmoord. Ik beving me in een situatie, waarin een erg lange adem en veel geduld van mij gevraagd word.
Er is veel onzekerheid en ik ben helaas momenteel bijna volledig afhankelijk van de hulpverlening, waardoor ik me vaak `klem gezet` voel, binnen een situatie waar ik niet voor gekozen heb.
Ik houd elke dag voor over, dat aan alles een einde komt, dus ook aan deze donkere periode. Deze gedachte geeft mij zoveel troost en maakt dat ik door kan zetten, terwijl ik eigenlijk op ben.
Liefs Jasmijn
waarom wordt zelfdoding niet gerespecteerd? waarom redeneren we altijd vanuit die ander? waarom halen we het verdriet van de achterblijvers erbij? waarom staan we niet stil bij ons eigen, weggestopte, verdriet? heb nu enkele jaren sessies met psychologen, alternative genezers en anderen achter de rug. Heb medicijnen om het leven draaglijk te maken. Maar kun je daarmee verder? vaak wel, echter soms niet en dan valt het leven weer zwaar. is er geen uitzicht meer of is er een uitzicht dat niet aantrekkelijk is.
Niemand weet wat er aan gene zijde is....en sommige zeggen dat je gestraft wordt voor je daar. of dat je bij terugkeer nogmaals het gehele proces door moet. Ik weet het allemaal niet meer. (om heel eerlijk te zijn). Ik heb hele lieve kinderen (4,5 en 6,5) die behoorlijk "bij de tijd zijn" (om maar eens een eufemisme te gebruiken). Mijn vrouw heeft een vorm van autisme. Het blijft dus maar steeds spitsroede lopen. zeker als perfectionist en conflict ontwijker. Ik heb nergens zin meer in en hoop maar iedere dag dat onze lieve heer me maar toch Hem mag roepen! maar het gebeurd niet! Het leven als cuicidaal is makkelijk! het leven is al afgelopen terwijl het net begonnen is (ik ben pas 54 jaar) en hoop er nu al op om op korte termijn eruit te mogen stappen. Live sucks zeggen ze wel eens. Ik geloof daar ondertussen wel in.
de achterblijvers hebben het nakijken. so what!
ach......een touw, een sprong en...het is afgelopen. zo dicht bij en toch weer zo onbereikbaar.
Wat een leven!
Hun vader heeft de politie op mij afgestuurd en de kinderen gebeld dat zij naar mij toe moesten gaan.
dit heeft hij al meerdere keren gedaan, maar ik wil niet dat mijn kinderen dit weten, zij stoten mij nu ook af en sta er alleen voor. Ik voel mij heel erg vernedert verdrietig en zie geen uitweg meer.
Heb al de nodige alcohol op en pillen. Zou het liefste dood ziijn. Mijn hele leven is al een puinhoop door geestelijke mishandeling vanuit mijn jeugd en in mijn huwelijk.
Ik zit hier nu echt in twijfel doen of niet doen. Dan ben ik van mijn dagelijkse gevecht af. Maar besef dat ik mijn kinderen een trauma aandoe en dat weerhoudt mij. Maar ik kan gewoon niet meer.
Ik heb mijn partner verloren aan corona en voel mij nu zo alleen dus voor mij heeft het leven ook geen enkele zin meer, heb je daar ook advies voor?
Want in de meeste berichten die ik hier lees gaat het over mensen die een depressie of ziekte hebben, maar wat is er met de mensen die een geliefde verloren hebben?
Ik wil niet meer leven, maar God hoort mij blijkbaar niet of geeft geen ene moer om mij, want anders was hij me al komen halen.
Ik ben alleen bang dat het misgaat.... Mensen om me heen staan zo ver van mij af... Hulp zoeken gedaan.... Enige wat ik graag wil is niet meer leven laatste tijd.
Als je niet kan of wil praten met anderen komt dit zo hard aan.
Dat is het laatste wat je wilt.
Een dag lukt het en zijn we uit deze ellende die zo mooi zou moeten zijn maar neem van mij aan dat het helemaal niet zo mooi hoeft te zijn!
Ik heb inmiddels vrienden kunnen maken! En gisteren, ook met mijn vriend en zijn maat, gingen we paintballen. Ik dacht dat ik het heel leuk zou vinden. Toen ik een aantal keer geraakt was, moest ik huilen. Ik kon alleen maar denken dat ik weg wilde. Ik voelde me zo'n grote aanstelster, maar het voelde ook instinctief. Ik wist dat ik dat absoluut niet wilde. Ik werd er heel erg verdrietig van. Dit was de eerste keer dat ik met vrienden erop uit ging; samen iets ging doen. Ik vond het zo zonde, dat ik het verpestte. Iedereen vond het jammer en ze dachten dat de balletjes te veel pijn deden. Ik vond het gewoon heel naar. Voelde me helemaal in het nauw gedreven. Bij de tweede baan moest ik gewoon huilen waar iedereen bij was. Dat vond ik heel erg. De enige trots die ik ooit had was mijn kracht en sterk zijn. Dat ben ik kwijt. Ik heb geen vlammetje ofzo, helemaal niets. In mijn puberteit leefde ik voor mijn interesses, nu krijg je me nergens voor mijn bed uit hoor. Ja, een dikke joint >.< als ik de realiteit maar niet mee hoef te maken. De laatste jaren ben ik vaker in slachtofferpositie dan iets anders. Dat vind ik echt slecht, maar ik heb ook geen kracht meer. Geen energie. Ik wil gewoon heel graag dood. Ik voel me zo gevangen. Ik heb nooit zo goed mee gekund in de maatschappij. Ik doe liever mijn eigen ding, ik wil geen loondienst. Ik wil eigenlijk alleen maar vrijheid, alles zelf doen en niet afhankelijk gesteld worden van de gemeente. Ik wil mijn eigen huisje bouwen en op de heide leven met een paar dieren. Is dat zo veel gevraagd? Het heeft me echter 11 jaar geduurd om een MBO opleiding af te ronden en nu kan ik nergens een baan vinden. Het is niet mogelijk. Geld is de enige manier en daar heb ik nooit geen toegang tot gehad. Niet meer dan noodzakelijk nodig is. Ik voel me zo kansloos. Ook voel ik alleen maar schaamte als ik me voorstel hoe anderen me zien. Zwakte, incapabiliteit, en vooral lastig. Ik ben een echte people pleaser en dat zit me dwars, de laatste tijd. Ik wil namelijk ook voor mezelf gaan kiezen, maar dat uit zich vooral in nog meer negativiteit naar mezelf toe. Het is een gemene cirkel. Ik zou willen dat ik me ergens thuis zou voelen. Ik ben zo klaar met vechten, zó klaar. Het is niet zomaar een periode. Ik weet dat ik mijn negativiteit niet serieus moet nemen, maar het is het enige wat nog ergens op slaat. Niks om me heen voelt goed, niks klopt nog. Ik was altijd blij dat ik een Brabander ben. Tegenwoordig zie ik nog meer Brabant in Limburg en Gelderland en ik voel me niet thuis waar mijn familie al duizenden jaren woont.
Ik ben gewoon klaar. Definitief klaar. Ik leef nu nog voor mijn oma, mijn vriend en mijn vader. Verder hoeft het van mij allemaal niet. Ik wil het allemaal niet. Ik wil alleen maar rust en vrijheid, en dat zijn dingen waarvan ik geleerd heb dat je ze niet levend kunt hebben. Ik niet. Ik weet dat dat maar een gedachtegang kan zijn. Maar waarom heeft het dan nog nooit zo kunnen zijn? Niets van beide? Ik wil anders niets. Het is voor mij wel goed. Ik heb mijn oma, mijn papa en mijn vriend en zij houden mij hier. Ik weet toch wel inmiddels dat zij echt om me geven en ik wil hen geen pijn doen. Dus ook in leven blijven zie ik als een verplichting. Zoals alles in het leven. Ik vecht tegen alles wat verplicht is.