Het hebben van een eetstoornis op zich en het herstellen ervan, is los van de oorzaken al iets dat je moet verwerken. Zo heb ik echt tijd nodig gehad om alles af te sluiten, dacht ik vaak terug aan die tijd of voelde ik me in de war als ik dingen meemaakte of zag die ik in die tijd ook had ervaren. Het hebben van een eetstoornis op zich kan al een traumatische ervaring zijn of je in situaties brengen die je liever niet had meegemaakt bovenop het feit dat je een eetstoornis hebt of had. 

Als ik terugdenk aan de tijd dat ik een eetstoornis had, maakt dat mij soms nog wel eens verdrietig. Ik voel spijt van wat er is gebeurd, wat ik heb gedaan; wat mij is overkomen. Ik voel de pijn, het verdriet van de mensen om mij heen maar ook de angst in mijzelf. Het beklemmende gevoel van gevangen zitten in mijn eetstoornis, de somberheid en de zelfhaat die ik had.

Ik krijg er soms koude rillingen van als ik terugdenk aan bepaalde maaltijden, destructief gedrag, emotionele, eenzame momenten of het gevoel dat door mijn lichaam ging als ik mezelf dik voelde. En los daarvan herinner ik me ook nog van alles over de mensen in de kliniek, de heftige verhalen van groepsgenootjes of indrukwekkende ontdekkingen over mijn eigen verleden tijdens therapie.

Het hebben van een eetstoornis omdat je moeilijke dingen in het verleden hebt meegemaakt, een trauma hebt opgelopen of bepaalde emotionele, sociale vaardigheden niet goed hebt ontwikkeld of hebt gemist is al heel verdrietig. Maar ook het hebben van de eetstoornis, het herstel en soms zelfs je behandeling kan een nare ervaring zijn die je op een gegeven moment moet verwerken. Het kan een trauma op zichzelf zijn, los van of je die ook al als een van de oorzaken van je eetstoornis had.

Ik heb door mijn werk voor Proud2Bme heel veel kunnen verwerken van mijn verleden met mijn eetstoornis. De eetstoornis had ik afgesloten, maar de herinneringen waren nog wel eens verdrietig. Ik heb het een plekje kunnen geven en kan het nu achter me laten. Het is geweest, voorbij. Toch heeft dat wel enige tijd geduurd. Ik heb het idee dat we het over ''het verwerken van het hebben van een eetstoornis'' -of hoe ik het ook moet noemen-, weinig hebben. Het is geweest en voorbij, dus je praat er niet meer over. Maar toch is het iets dat heftig is geweest en een stempel drukt op wie je de rest van je leven bent. Mijn eetstoornis heeft mij ook gemaakt wie ik ben, hoe rot het ook was. Vergeten kan ik het dus niet.

De diepe dalen die ik in mijn eetstoornis in alle eenzaamheid door ploeterde, die vind ik heel heftig. Wat er toen in mij omging en hoe hopeloos ik mij heb gevoeld... Als ik er aan terugdenk, ben ik zo blij dat dat over is, maar heb ik medelijden met degene die ik toen was en dat ik daar doorheen heb moeten gaan. De donkere periode, de stekende eenzaamheid, de afschuwelijk grote angst voor van alles en het uitzichtloze gevoel waardoor ik niet geloofde dat het ooit nog goed zou komen met mij.

Naast de eetstoornis op zich, die ontzettend pijnlijk en verdrietig was, ging ik dus ook in behandeling. Klinkt hoopvol, maar ook dat was heel heftig. Zoals je misschien weet werd ik opgenomen tussen mensen met een verslaving. We hadden gehoord dat de behandeling van eetstoornissen hier goed was en ik en mijn ouders kende meisjes die hier goed waren geholpen. De hele opname die ik daar heb gehad duurde vier maanden en die maanden hebben me eerder getraumatiseerd, dan helpen herstellen.

Helaas belande ik in een van de drie klinieken van deze instelling waar ze maar weinig kennis van eetstoornissen hadden en amper uitzonderingen maakten, als het om mij ging. Ik had een verslaving en moest dus gewoon met een andere verslaafde op een kamer slapen. Of deze nu aan het afkicken was van drugs, medicijnen slikte voor heftige psychoses of alcohol verslaafd en dakloos was geweest, dat maakte daar blijkbaar niet uit. De kamergenootjes die ik had, vertelden dan ook heftige verhalen. En ik was net 18 jaar geworden. Ik kan er een boek over schrijven zoals Paaz, want geloof me; Wat ik daar heb meegemaakt was best heftig.

Buiten dat ik er ook dingen heb geleerd, kwam ik snel in gewicht aan en mocht ik vrij vlot weer naar huis mocht. Maar helaas heeft het me dus niet beter gemaakt, maar eerder mijn somberheid en het negatieve beeld van de wereld versterkt. Dat het niet alleen met die behandeling te maken, maar het was wel heel indrukwekkend allemaal.

Bron

Die opname, maar ook mijn gespecialiseerde eetstoornis behandeling daarna was heftig. Een behandeling, voor welke psychische stoornis dan ook, is heftig. Een eetstoornis bevechten, je verleden volkomen overhoop trekken, cold turkey je eetstoornis loslaten of emoties opnieuw leren ervaren is ontzettend zwaar. Ik heb dan ook echt enorm veel bewondering voor iedereen die zo'n behandeling aangaat en volbrengt. Het is niet niks, het is een hele grote overwinning die je moet behalen en dat gevecht gaat door merg en been.

Naast dat mijn eigen strijd een enorm gevecht was, zag ik ook de strijd van anderen. Ik liet niet alleen mijn eigen levensverhaal horen in de groep, wat al moeilijk was, ik kreeg er ook 10+ andere verhalen bij in mijn geheugen. Emoties van anderen die ik meevoelde, verhalen die dingen bij mij losmaakten of dingen die ik mij nooit had kunnen bedenken, maar die een groepsgenootje had meegemaakt. In behandeling zijn; Het is niet niets.

Met een behandeling voor dit soort problemen ga je je gedrag veranderen, je gedachtes veranderen en dus een stukje van jezelf veranderen. Je wordt juist jezelf, zo kun je het ook bekijken. En dat je gaat sleutelen aan 'je zijn', betekent dat het impact heeft. Het is niet dat je naar de fysiotherapie gaat omdat je last hebt van een stijve nek. Behandeling voor een eetstoornis is veel meer dan dat.

Ik wil je daarmee niet bang maken om in behandeling te gaan. Ik ben namelijk nog steeds, ook als ik het opnieuw zou moeten doen, ontzettend pro-behandeling. Wel denk ik dat ik was assertiever had mogen zijn hier en daar en dat dit mij had kunnen helpen. Lees daarom ook eens het blog over gehoorzaam of opstandig in therapie en bespreek wat jij meemaakt uitgebreid met jouw behandelaren en mensen om je heen.

Denk ook aan andere dingen die jij hebt meegemaakt in behandeling die ik hier niet beschrijf. Zoals het zien van andermans strijd, een ziekenhuisopname, verdriet van de mensen om je heen, de ruzie thuis om jouw problemen, schokkende dingen in therapie, heftige emotionele momenten...

Met deze blog wil ik je vooral laten weten dat je de tijd en rust moet nemen, na je herstel of als je daar bijna mee klaar bent. Geef jezelf ruimte om wat je de afgelopen tijd hebt aangevochten, te verwerken. Schrijf erover in je dagboek, schrijf een boek voor jezelf, deel je verhaal op Proud2Bme, praat erover met je omgeving of bezoek de instelling waar je een tijd hebt gezeten nog eenmaal om afscheid te nemen van de omgeving en de herinneringen. Het is niet gek dat het indruk heeft gemaakt, het heeft je leven veranderd. Dan mag dat impact hebben, laat dat er zijn.

Ik zelf heb de kliniek van de niet-effectieve behandeling die ik hierboven beschreef nog een keer bezocht met een vriendin. Daarna zijn we koffie gaan drinken daar om de hoek en heb ik allerlei dingen verteld die ik daar heb meegemaakt. De verhalen zijn soms ook wel grappig, omdat het zo idioot was dat ik het meemaakte. Verder heb ik heel veel levenservaring opgedaan de jaren dat ik aan het herstellen was en in behandeling en daar buiten van alles meemaakte. Het heeft me een hoop kennis opgeleverd die niet alleen maar negatief is. Ik heb spijt van die rottijd, maar het heeft me ook veel geleerd. 

Het heeft me goed gedaan er over te schrijven, over wat ik heb meegemaakt. Maar ook heb ik er veel over gepraat, zelfs jaren later. ‘'Eigenlijk best heftig, wat ik heb doorgemaakt in die tijd'', dacht ik dan. Ik ben dan wel heeel stoer door alles heen gegaan, maar moet dat ook allemaal verwerken. Ik hoop dat jij jezelf de ruimte geeft om dat ook te doen. Om trots te zijn op wat je hebt bereikt, waar je doorheen bent gegaan en dat dat niet niks is. Herstellen van een eetstoornis is zo ontzettend stoer. Ga daarvoor, ook als het soms heftig of moeilijk is. Je kunt het aan.

En weetje, hoe langer het geleden is, hoe rustiger ik me erbij kan voelen. Ieder jaar dat ik kan zeggen ‘Ik ben al ... jaar genezen', voelt het fijner. Omdat het allemaal langer geleden is, verder weg is gezakt in mijn geheugen en geen pijn meer doet. Het is geweest, voorbij. En ik gun jou dat ook. Geef het tijd en vergeet het niet de ruimte te geven tussendoor.

Fotografie: Hamza Butt