Van huis uit krijg je ongetwijfeld mee: je mag niet schelden. Schelden, vloeken en tieren is namelijk niet netjes en de woorden die je erbij in de mond neemt zijn meestal ook niet heel vriendelijk. Mensen die je kent, familie, vrienden of vriendinnen, het is onbeleefd om ze uit te schelden en als je iemand graag mag, voel je meestal niet eens die behoefte. Waarom zou je namelijk een geliefde opzettelijk een rotgevoel bezorgen? Iedereen weet dat schelden meer pijn kan doen dan je lief is. Waarom schelden we onszelf dan wel vaak uit in ons hoofd?

Tijdens mijn eetstoornis had ik een ontzettend laag zelfbeeld en was ik enorm kritisch op alles wat ik deed en ondernam. De eetstoornis vertelde me dat ik niet goed genoeg was en sprak in mijn hoofd tegen me op een onaardige manier. Als ik eraan terugdenk komt er een gevoel van boosheid bij me boven. Niet alleen boosheid vanuit mezelf, maar vooral vanuit de eetstoornis. Een schreeuwerige, bozige stem die me rond commandeerde, is een accurate beschrijving van mijn eetstoornis stem. Zo af en toe moedigde de stem me op een zachte manier eventjes aan, maar als ik dan niet direct gehoorzaamde... brak de hel zowat los.

"Dikzak", "lelijkerd", "sukkel", dit zijn nog maar de vriendelijke dingen waarvoor ik mezelf uitmaakte. Het was namelijk niet de eetstoornis die dit tegen mij zij, in feite was ik het toch echt zelf. Het was een verdrietig moment toen ik me besefte hoe onvriendelijk ik eigenlijk tegen mezelf was en hoe lang ik dit eigenlijk heb toegelaten. Ik kan me nu echt niet meer voorstellen dat ik mezelf zo zou kleineren, maar des tijd was het een tweede natuur om mezelf uit te schelden als ik in de ogen van de eetstoornis had 'gefaald'.

Bedenk je eens wat er zou gebeuren als je de scheldwoorden die je voor jezelf bedacht hebt, tegen een vriendin zou gebruiken? Die vriendin zal dan waarschijnlijk een emotionele reactie hebben op de lelijke dingen die je tegen haar zegt. Misschien wordt ze wel verdrietig, misschien wordt ze boos of gaat ze terug schelden. In ieder geval zal ze het niet zonder meer eens zijn met wat je zegt en leuker zal ze je er ook niet op gaan vinden. Groot kans dat ze je dit niet snel vergeeft en als je doorgaat met haar uitschelden zal ze op een gegeven moment je vriendin niet meer willen zijn.

Wat nou als een vriendin ineens tegen jou begint te schelden als je iets fout doet in haar ogen of niet precies doet wat ze zegt. Hoe zou je daar dan op reageren? Misschien wordt jij dan ook wel boos of verdrietig. Je zou het sowieso niet met haar eens zijn en defensief reageren. Wanneer iemand zomaar begint te schelden, dan pik je dat toch niet? Hoe kan het dan dat je de eetstoornis wel zomaar haar gang laat gaan?

Als je last hebt van jezelf uitschelden in je hoofd of je hier graag bewust van wilt worden, kan het een goed idee zijn om een keer gedurende een dag of een week alle gemene scheldwoorden op te schrijven waarvoor je jezelf uitmaakt. Zelf heb ik dit een keer gedaan en eerlijk is eerlijk, dat was wel even schrikken. Toen ik het zo zwart op wit op papier zag staan kon ik haast niet geloven dat ik echt zó negatief over mezelf dacht. Geen wonder dat ik zo'n laag zelfbeeld had, ik stampte mezelf structureel compleet de grond in.

Jezelf uitschelden heeft tot gevolg dat je een negatief zelfbeeld in stand houd doordat je jezelf telkens maar weer afkeurt. Het gevaar is dat je op een gegeven moment echt gaat geloven in de dingen waarvoor je jezelf uitmaakt. Reden genoeg om iets te willen veranderen aan hoe je over jezelf denkt. Jezelf vriendelijk toespreken is een vorm van lief zijn voor jezelf en jij bent deze vorm van zelfzorg dubbel en dwars waard.

De bewustwording van hoe ik mijn hoofd over mezelf dacht was bij mij al een goede start om mijn gedachtepatronen voor eens en voor altijd te veranderen. Doordat ik er meer en meer bij stilstond hoe ik dacht, begon ik vaker bepaalde dingen te herkennen die ik telkens in mijn hoofd herhaalde. Bepaalde scheldwoorden waren hier een onderdeel van.

Telkens als ik mezelf hoorde schelden probeerde ik mezelf tot een halt te roepen en vroeg ik me af: "zou ik dit ook tegen een vriendin van me zeggen". Je raad al... het antwoord was eigenlijk altijd nee. Op deze manier nam het schelden in mijn hoofd langzaam af en lukte het me steeds beter om lief voor mezelf te zijn. Soms hielp het ook om gewoonweg eens hardop voor mezelf op te komen als het weer zo ver was. Je eigen stem is uitgesproken nóg sterker.

bron foto's

♥ ♥ ♥ Kom jij voor jezelf op als je eetstoornis je uitscheldt? ♥ ♥ ♥