Behandeling: Streng of vrijblijvend

 

Als het gaat om behandeling voor je eetstoornis, is er veel keuze en weet je niet altijd wat je moet verwachten. Soms is een bepaalde behandeling streng of juist heel vrijblijvend bijvoorbeeld. Bij sommige behandelingen is er veel duidelijkheid door middel van regels en structuur en voor een deel van de mensen met een eetstoornis werkt dat heel fijn. Maar wanneer is het te streng? Bij andere behandelingen zijn er juist helemaal geen regels en mag je zelf voorstellen waar je aan wilt werken en hoe. Maar wanneer is dat te vrijblijvend?

Het is natuurlijk fijn als je een behandeling vindt die bij jou past. Zelf was ik op zoek naar wat structuur, had ik grenzen nodig en wilde ik vooral hulpverleners die mij echt begrepen. Dat wist ik alleen nog allemaal niet zo goed vlak voordat ik voor het eerst hulp zocht. Toen had ik geen idee van wat goed voor mij was. Ik kwam terecht in een kliniek. Er waren strenge regels, mede omdat hier ook verslaafden werden opgenomen. Die strenge regels mijn heimwee zorgde voor niet duurzaam herstel. Ik viel direct terug na deze opname.

meisje

Ik kwam bij een therapeut terecht die heel lief was. Ze ging wat dieper in op mijn problemen en worstelingen en nam me serieus. Ik vond haar heel fijn, maar ik denk dat zij iets te lief is geweest. Wat betreft mijn eetstoornis dan. Ik had wat meer regels nodig om mijn eetstoornis te begrenzen en die kon zij mij niet bieden. Mijn eetstoornis groeide, ondanks de fijne, liefdevolle gesprekken met mijn therapeut. Gelukkig handelde ze hierin wel zeker en duidelijk en verwees ze me door naar een centrum voor eetstoornissen.

Het contrast was groot, maar na wat kletsen bij die vorige therapeut en haar engelen geduld, was de structuur en duidelijkheid ook wel weer fijn. In het begin vond ik die regels wel heel moeilijk, maar ik deed mijn best. Mijn eetstoornis werd flink aangepakt en ondertussen was er ook ruimte voor emotie, troost en soms zelfs een arm om je heen. Dit was voor mij een goede balans tussen streng en vrijblijvendheid.

Zo was het de bedoeling dat je je aan algemene regels hield, maar had je allemaal je eigen behandelplan. Afhankelijk daarvan waren bepaalde regels belangrijker dan andere. Dit had helemaal met jouw eigen proces te maken. Hierin voelde we de mogelijkheid om met elkaar te praten over bijvoorbeeld de duur van de aankomlijst of een waarschuwing als je niet was aangekomen. Het was zwart-wit waar dat nodig was, maar er was mogelijkheid om erover te praten en dingen aan te passen als dat je proces meer ten goede kwam.

meisje

Natuurlijk was het soms lastig om de onderscheiden wat van de eetstoornis en wat vanuit de gezonde cliënt kwam, maar er werd wel geluisterd. Een discussie over een eetlijst, was niet altijd waardevol voor iemand zijn proces, maar soms ook wel. Soms was het beter om aanpassingen te doen, dan eindeloos met iemand over een tussendoortje te blijven discussiëren, maar soms was het ook goed om voet bij stuk te houden en die eetstoornis niet zijn zin te geven. Lastig, lijkt me. Ook voor de therapeuten.

Daarna ben ik nog heel even tijdens een kleine terugval in behandeling geweest bij een ander centrum voor eetstoornissen. In de groep waren de regels heel eenzijdig. Ik vond dat jammer en had graag wat meer persoonlijkheid gezien, ook van de therapeuten. Ik snapte het doel, omdat ik die vorige behandeling had gehad, maar was toe aan meer eigen inspraak en kon dat inmiddels ook aan. Ik stopte met de groep en ging met een andere behandelaar daar verder. Ik kreeg meer ruimte voor eigen inbreng van deze therapeut, ook al gaf die mij wel heel veel vrijheid. Daar was ik helemaal niet aan gewend. Ik moest veel zelf aangeven, vertellen en zelf doelen bedenken. Hij was er enkel ter ondersteuning of om naar mij te luisteren. Even vond ik dat verwarrend, ook omdat ik misschien een beetje gehospitaliseerd leek te zijn door de strenge behandelingen, maar even later leerde ik daardoor op eigen benen staan.

Ik heb zelf dus een beetje een puzzel gemaakt van mijn herstel en de behandelingen. Geen enkele behandeling was perfect, maar degene die mij het meeste hielp, was die met medium regels en ruimte voor eigen inbreng. Daar heb ik echt grote vorderingen kunnen maken. Maar ik denk dat dat erg persoonlijk is. Afhankelijk van de fase waarin je zit, je persoonlijkheid en de problemen die nog meer spelen, kan een vrijblijvende of juist strenge behandeling jou op weg helpen.

Het is fijn om eigen inbreng te kunnen hebben en je gelijkwaardig te voelen met je therapeut. Ik vond het heel fijn dat ik bijvoorbeeld zelf de doelen aan kon dragen voor mijn behandelplan en dat ik mocht kiezen op welke stappen ik een waarschuwing-opdracht wilde zetten, wanneer ik deze niet zou halen. Niemand besloot dit voor mij, ik mocht zelf kiezen en dat voelde erg fijn. De behandeling was daardoor nog meer mijn eigen keuze, ook al trok mijn eetstoornis af en toe flink aan mij. Het gaf me vertrouwen in de behandeling en in mezelf.

meisje

De regels waren fijn om mijn eetstoornis af en toe de mond te snoeren. Mijn eetstoornis had veel ruimte ingenomen in mijn leven en door de afspraken, zoals een eetlijst, aankom eis, duidelijke doelen en structuur kon ik die ruimte wat beperken. Ik kon naast schuldgevoelens of angst om dik te worden, ook mijn gezonde 'ik' weer wat ruimte geven. Omdat ik keuzes nam en ook handelde, tegen mijn eetstoornis in.

Sommige behandelingen waren een beetje ‘pappen en nat houden', waar anderen weer veel te streng waren. Een goede middenweg en/of keuze in bepaalde fases van je herstel is dan heel belangrijk. Mijn ervaringen zijn natuurlijk heel persoonlijk, maar ik denk dat iedereen die behandeling heeft voor zijn of haar eetstoornis, hierin wel dingen herkent. Er is namelijk geen perfecte behandeling, maar je kunt wel zoeken naar iets wat in de buurt komt. Iets dat bij jou past, in de fase van herstel waarin je zit.

Daarnaast speelt ook je eigen houding natuurlijk een grote rol. Ben jij gehoorzaam, opstandig of er tussenin? Als de behandeling niet is wat jij ervan verwacht of wat jij nodig hebt, maakt dit dan ten alle tijden bespreekbaar. Bedenk dan wel of dit voort komt vanuit je eetstoornis of vanuit je gezonde ‘ik', maar praat over wat de regels met je doen, schrijf erover in je dagboek of maak het juist bespreekbaar dat er geen regels zijn en dat je herstel daardoor eindeloos lijkt te duren of je niet echt een stok achter de deur ervaart die je soms even nodig hebt. Wees open en eerlijk, daar heb je het meeste aan en dat kan voorkomen dat een behandeling voortijdig stopt of uiteindelijke niet oplevert wat je had gehoopt.

Hoe is dat bij jou? Heb je graag een streng of vrijblijvende behandeling?

Fotografie: Martinak15

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Elisa - Donderdag 12 januari 2017 16:32
Mij persoonlijk hielpen te strenge regels niet.Overleggen en zelfstandig maken wel.Jij bent uiteindelijk verantwoordelijk voor jezelf.Een helpende hand is goed maar niet op het hand boven het hoofd te houden!bovendien heb je snel als iemand zegt je moet dit of je mag dit niet dat je denkt zoek het uit ik beslis het zelf
Odette - Donderdag 12 januari 2017 18:40
Voor mij was het belangrijk dat beslissingen (over bijv. moeten eten) uit handen werden genomen, zodat het niet te veel 'mijn schuld' was. Het is wel fijn om inspraak te hebben in je doelen en eetlijst natuurlijk. Maar de knopen doorhakken laat ik liever aan anderen over.
Anne - Donderdag 12 januari 2017 20:22
Voor mij persoonlijk hielpen de strenge regels goed, al voelde dat niet zo.
Drie jaar daarvoor heb ik individuele gesprekken gehad met een superlieve, aardige therapeut waarbij ik eiste dat ik eerst wou praten en pas als alles in mijn hoofd opgelost was wou gaan eten. Dat werkte dus niet.. al zag ik toen niet in dat dat mijn eetstoornis was die niet durfde los te laten. Jammer dat de therapeut mij toen geloofde eigenlijk..
Maria - Donderdag 2 februari 2017 16:32
Wat ik heb meegemaakt was streng en harteloos. Zeker die combinatie maakte het moeilijk. Nu ik wat meer levenservaring heb zou ik zeggen, niet streng maar ook niet de ander laten bepalen. Waar ik meer een voorstander van ben is bewustwording en iemand begeleiden. Met een eetstoornis ben je vaak bang voor alles wat een beetje vet is. Dan moet je leren wat je lichaam nodig heeft en daar kan je wel wat begeleiding bij gebruiken. Dat je hersenen vet nodig hebben, bijvoorbeeld en dat het ene vet het andere niet is. Dat een beetje olijfolie juist goed voor je is maar die gefrituurde dingen minder gezond. Ook dat je moet leren voelen wanneer je verzadigd bent. Zo hoorde ik van een therapiesetting, waarin je in het begin met kleine beetjes eten begint, zodat je op gewicht blijft en dat dan gaat uitbreiden. Lijkt me veel beter dan iemand volstoppen met boterhammen.
T.Huisman - Vrijdag 3 juni 2022 06:35
Ze willen nu meer aan de eigen verantwoordelijkheid overlaten. In hoeverre kan men de verantwoordelijkheid overnemen en wanneer loslaten? Of is dat persoonsgebonden? Is er ook psycho educatie? Als een ander alles bepaalt kan er een aangeleerde hulpeloosheid ontstaan wat ten koste gaat van de autonomie. Het maakt je machteloos. Het honger en verzadigingsmechanisme kan uit balans zijn omdat iemand aan zo weinig gewend is vandaar ook de wenfase in sommige klinieken. Vertraagde maagontlediging. Je zit al snel vol. Zouden ademhalingsoefeningen ook helpen? Ze zeggen dat op latere leeftijd angsten afnemen maar daar moet je boven de veertig voor zijn en dat hormonen er soms invloed op kunnen uitoefenen. Er zijn ook angstpoli"s. Zijn het gefragmenteerde persoonlijkheidsdelen die het gezonde deel tegenwerken. Ik heb ook wel eens van schema modi gehoord en van polyvagaaltheorie van dat het zenuwstelsel tot rust zou moeten komen.
pieput - Zondag 5 maart 2023 07:04
Er is ook een behandel centrum in Portugal waar men terecht kan met een ernstig ondergewicht en waarbij men in het begin de verantwoordelijkheid overneemt en dat is Peggy Claude en zij had ook twee dochters die zijn genezen van ernstig ondergewicht. en hadden beiden een eetstoornis en zijn hier helemaal weer boven op gekomen en te boven gekomen. Men zegt dat de een meer behoefte heeft aan nabijheid en geruststelling en eens een schouderklopje of een aai of een knuffel maar dat doen ze niet zo snel in reguliere centra ziekenhuizen en geven ze alleen maar een hand en de benadering is wat meer kil koud en officieel en afstandelijker.. In Denver is ook een kliniek waar men een team kan samenstellen naar gelang de persoon en somatiek. en Ieder is toch uniek. Iemand zei ooit eens dat de behandelingen ervaarde ze meer als one size fits all Misschien heeft de een er meer behoefte aan dan de ander. met zoiets als nabijheid . . .