Toen ik de aankom eis te horen kreeg, schrok ik me rot. Een halve kilo per week! Ik wilde heel graag beter worden en ja, dat aankomen moest dan ook maar. Toch schrok ik me dood toen ik de eetlijst zag en te horen kreeg hoeveel ik per week aan moest komen. Zoveel? Toch ging dat in het begin makkelijker dan ik dacht, helaas. Want dat vond ik heel moeilijk. In het begin van mijn behandeling kwam ik van die aankom eetlijst enorm snel aan. Pas later kreeg ik moeite om die halve kilo te halen. Toch maakte dat mij in het begin super bang om aan te komen. Hoe snel zou ik hier dik van worden?

Die halve kilo is voor de een een hele uitdaging. Sommige lichamen reageren er niet zo snel op of hebben meer voeding nodig om aan te komen. Anderen durven niet genoeg te eten en halen daarom de aankom eis niet. Voor een ander deel is het aankomen van een halve kilo iets wat gebeurt met een beter eetpatroon. Door de aankom lijst en een inhaalslag van het lichaam, komen zij misschien wel enkele keren twee of drie keer de aankom eis aan per week. Er zijn ook mensen ook mensen die keurig iedere week die halve kilo om en nabij aankomen, maar het daardoor ook eng vinden als dit een keer wel of juist keer twee gebeurt.

Aankomen volgens een aankom eis is verwarrend. Ik vond het verwarrend. Zeker toen ik helemaal niet enkel een halve kilo aankwam, maar veel meer. Maar ook toen ik die halve kilo ineens een paar weken niet haalde en ik een waarschuwing en extra gesprek kreeg. Waarom werkte mijn lichaam niet zoals van de behandeling werd verwacht? Waarom kwam ik niet gewoon enkel die afgesproken halve kilo aan? Waarom ging het zo snel of waarom ging het ineens te traag? Ik raakte daarmee ook een beetje het vertrouwen in mijn lichaam kwijt, of was het de controle die ik verloor?

Soms is er in behandeling een andere afspraak over het aankomen. Een andere hoeveelheid per week bijvoorbeeld of er is een afspraak over een aantal kilo's per maand. Bij de ene behandelaar is hier gewoon een duidelijke een afspraak over als je in behandeling gaat, bij de ander wordt hier met jou eerst uitgebreid over gepraat, voor er een afspraak is. Het gaat in ieder geval altijd in overleg. Voor mij was die afspraak heel fijn en duidelijk, ook al haatte ik het. Het gaf me een houvast en een doel en ik werd aangemoedigd door mijn groepsgenootjes, behandelaren en omgeving. Het was wat ik moest doen om weer beter te worden en dat wilde ik eigenlijk heel graag.

Anderen ervoeren zo'n afspraak juist als dreigement. De afspraak werd dan meer ervaren als een soort dwang, waar niet iedereen goed mee om kon gaan of zich in kon vinden. Als ze de aankom eis niet hadden gehaald, kregen ze tot twee keer een waarschuwing en extra gesprek en als dit daarna voor een derde keer gebeurde, werden ze met een time-out naar huis gestuurd. Of je kreeg na deze waarschuwingen een extra gesprek en extra opdrachten en er werd dan samen met jou gekeken naar hulpmiddelen waardoor het je vanaf nu wel zou lukken. De afspraak is vaak een stok achter de deur, een regel om tegen de eetstoornis in te gaan en die niet te veel ruimte te geven. 

Sommige mensen met een eetstoornis gaan heel vaak op de weegschaal staan om te zien of ze het wel hebben gehaald. Of ze willen weten hoe je precies een halve kilo en niet meer en minder aan kunt komen. Die weegschaal wordt dan een obsessie, terwijl je helemaal niet precies kunt bepalen hoeveel je aankomt in de week. Je darminhoud, vochthuishouding, hormoonhuishouding en nog veel meer factoren spelen daarbij een rol. Hoe graag je ook wilt, vanuit je eetstoornis, je hebt je lichaam niet onder controle. 

Je kunt door de druk van die afspraak over een halve kilo ook belanden in een manipulatief spel. Zo kende ik groepsgenootjes die op allerlei gekke manieren zorgde dat ze de aankom eis haalde, terwijl ze eigenlijk helemaal niet waren aangekomen of zelfs afgevallen waren. Ze hielden de boel voor de gek. In het begin waren ze er nog wel blij mee, maar op den duur zaten ze erin gevangen. Dit was helemaal niet wat ze echt wilde, maar zonder te bekennen dat ze hadden gelogen, konden ze er niet meer uit.

Zelf was ik ook wel bang om eindeloos te blijven aankomen. Doordat ik in het begin flinke sprongen maakte, werd ik bang. Zeker toen ik steeds meer in de buurt van mijn minimale gezonde gewicht kwam. Ik was bang om te blijven aankomen. Zou dit alsmaar doorgaan? Ik heb daar in therapie veel over gepraat en de therapeuten begrepen mijn angst. Gelukkig was dit niet het geval. In de loop van de tijd, werd mijn lichaam rustiger. Het reageerde minder heftig op voeding waardoor ik minder buikpijn had, minder moe was en ook niet meer zo snel aankwam. Uiteindelijk heb ik, met angst en overwinning, mijn setpoint kunnen bereiken.

De voordelen van aankomen, waren uiteindelijk meer waard dan blijven hangen in ondergewicht en controle. Vaak wordt er bij de start van je behandeling een streefgewicht of minimaal gezond BMI afgesproken, zeker wanneer er sprake is van ondergewicht. Daarna wordt er gekeken naar stabiliseren of het vinden van je setpoint. Iets wat voor mensen met een eetstoornis een hele uitdaging is en waar vaak ook veel angst voor moet worden overwonnen. Ik ben dan ook benieuwd of jullie hier ervaring mee hebben en hoe jullie zo'n aankom eis vinden.

♥

Fotografie: Martinak