Hij moest een beetje slobberen en het idee wekken dat ik afgevallen was. Afvallen was sterk in mijn anorexia ogen. Als mijn broek een beetje om mijn lichaam zou lubberen, zou het de indruk wekken dat ik al best wat afgevallen was. Dat het niet goed met mij ging en tegelijkertijd dat ik ergens goed in was. Strak mocht mijn broek niet zitten, hij moest bijna van mijn kont afzakken, het liefste omdat ik echt veel afgevallen was. Een afgezakte anorexia broek.

De broek die ik draag heeft ooit strak gezeten, maar is door de tijd wat uitgerekt. Daarna ben ik afgevallen en is hij nog meer gaan slobberen. Ik wil niet dat hij ooit nog strak zit. Ik wil nog meer slobber kleding. Om mezelf in te verstoppen, omdat ik me dik voel. En tegelijkertijd om te laten zien hoe ‘'goed'' ik bezig ben in mijn eetstoornis. Hoe sterk ik ben in afvallen en dat het niet goed met me gaat.''

Jarenlang wilde ik een meisje met anorexia zijn. Niet de hele tijd en ook niet helemaal, maar ergens vrat er iets aan mij dat zorgde dat ik daar naar verlangde. Iets dat me kapot wilde maken van binnen, iets waardoor ik vluchtte. Diepe ongelukkigheid. Ik vluchtte in eten, in afvallen, in streng zijn voor mezelf en obsessief bezig zijn met alles wat daarmee te maken had.

Die afgezakte slobber broek zie ik nog wel eens voorbij komen. Op de gang van het gebouw waarin ik werk. Voor een website tegen die meisjes juist uit die slobber broek wil helpen. Omdat het geen identiteit is, een eetstoornis. Je kunt geen ‘meisje met een eetstoornis' zijn en verder niks, want je bent meer dan dat, ook al verschuil je je er achter. Zelfs ook al ben je bang voor wie je bent zonder eetstoornis. Op de gang zie ik die magere broekjes voorbij komen van meisjes die al mager zijn of die er naar verlangen. Vreselijk vind ik het.

Met die broek bedoel ik jonge vrouwen die met hun houding weinig meer uitstralen dan ongelukkigheid, in de ban van eten en gewicht, opgesloten in hun eigen hoofd. Met die afgezakte anorexia broek, bedoel ik niet enkel de magere meisjes met anorexia, maar ook de meiden die zichzelf liever zien verdwijnen, maar niet meer weten hoe. Die zichzelf verdrinken in eetbuien, laxeren, braken, overmatig sporten of lijnpogingen. Met die broek bedoel ik een bak ellende.

Mijn afgezakte anorexia broek is op een gegeven moment toch weer strak gaan zitten. En wat een walgelijk gevoel vond ik dat. Ja. Ik ga je hier helaas niet zitten vertellen hoe blij ik daar direct mee was, want dat was ik echt niet meteen. Ik vond het een lange tijd vreselijk dat ik niet meer mager was. Dat ik niet meer met mijn gewicht alleen kon laten zien; Help me, ik heb liefde nodig. Dat ik zelf moest praten, dat ik zelf wat moest doen. Dat ik niet een beetje in de stiksels van mijn broek kon blijven hangen, maar dat ik er in moest gaan staan. In beide broekspijpen, met sterke, gezonde benen met een beetje vet. Een vreselijk idee vond ik dat!!

Die slobberbroek veranderde van graatmagere boyfriend jeans in een gevulde skinny jeans en ik was nog niet eens op mijn setpoint gewicht! Het kopen van een nieuwe broek, was dan ook een hele onderneming. Samen met mijn beste vriendin ging ik als opdracht vanuit therapie de stad in om iets nieuws om mijn billen te laten hangen. Tot ook die weer knelde en deze stappen zich herhaalde.

Ik weet niet precies meer hoe vaak ik een nieuwe broek nodig heb gehad, tijdens het aankomen in gewicht. Maar ik weet wel dat het iedere keer weer een cruciale stap is geweest in mijn herstel. En niet omdat ik vanuit mijn oude broek, uit mijn anorexia-rol stapte, maar vooral omdat ik vocht voor herstel. Omdat ik tegen die drang naar kleine afgezakte slobber broekjes in ging. Omdat ik mijn afgezakte anorexia broek achter me wilde laten, terwijl ik er stiekem nog naar verlangde. 

Ik wilde leren, groeien en er weer staan. Als een sterke jonge vrouw, ook al vond ik die woorden tegelijkertijd ook om te kotsen. Ik 'scheet' in mijn nieuwe spijkerbroek, om die vrouw te worden. Ik voelde me juist zo veilig in die afzak-broek. En toch ben ik het aan gegaan, zoals je in veel van mijn andere blogs kunt lezen. Want het kan. Maar wel als je er echt, echt, echt een keer voor gaat. Niet half.

Ik ben blij dat mijn broek nu niet meer om mijn kont slobbert, maar strak zit. Dat ik weer wat vorm heb en kracht. Vooral die functionaliteit speelt nu een rol. Ik heb zoveel aan een gezond, sterk lichaam, zelfs met dat laagje vet. Misschien wel juist! Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik mij nu niet meer druk hoef te maken om mijn gewicht of de maat van mijn broek. 

♥

Fotografie: Liz West & Courtney Carmody