Ineens wist ik het: Ik wil anorexia! Ik was al lange tijd ontevreden over mijn lijf, rommelde al jaren met eten. De enige manier om met mijn gevoelens om te gaan, uit deze chaos te komen, want zo voelde mijn leven op dat moment, was Anorexia. Een eetstoornis waarbij ik er lichamelijk ook echt ziek uit zou zien.

Ik wilde Anorexia hebben en heb er alles aan gedaan het te krijgen. Ik las er boeken over, deed dingen na van Anorexiapatiënten op internet, documentaires of televisieprogramma's. Ik wilde dat ik zo goed kon lijnen, mezelf zo goed dingen kon ontzeggen en dat ik ook die structuur en controle had. Maar alles wat ik wilde bereiken op dacht gebied lukte niet.

Ik kon geen Anorexia hebben, ik was er niet goed in en steeds ging het fout. En met fout bedoel ik in dit geval, in de ogen van mijn eetstoornis. Ik wilde streng lijnen, zo min mogelijk eten en afvallen, maar het lukte niet. Ja, een paar dagen, maar in de avond of na een paar dagen begon ik dan weer aan de koekjes en snoep, omdat ik zoveel honger had.

Ik vond al dat ik niets kon en nu faalde ik ook nog eens in mijn eetstoornis. Kon ik dan helemaal niks? Ik wilde er zo graag mager uitzien. Ik droeg mijn broeken laag, zodat mijn heupbotjes te zien waren, hield de hele dag mijn adem in en probeerde mij zo te kleden dat ik er heel dun uit zag. Wilde ik er dan echt ziek uitzien?

Ik heb lange tijd, ook toen ik zelf steeds meer van mijn eetstoornis afkwam, opgekeken tegen meisjes die er anorectisch uitzagen. Het was in mijn hoofd het toonbeeld van kracht geworden. Als je zo was, dan kon je iets, dan had je echt veel power.

Ondertussen kwam ik erachter dat ik alles behalve krachtig was toen ik aan het afvallen was en mijn eetstoornis ontwikkelde. Ik was onder invloed van mijn eetstoornis en had zelf helemáál geen controle. Ik wist niet hoe ik met het leven om moest gaan, had grip nodig en zocht dat in mijn eetstoornis wat een verkeerde oplossing bleek te zijn. Nu weet ik wat het kapot maakt en kan ik me niet voorstellen dat je er zo uit zou willen zien. Het is ziek en absoluut alles behalve knap of bijzonder.

Maar steeds dacht ik weer dat het me ineens toch zou lukken, dat ik het toch kon. Ik deed 8 jaar lang mijn best om de eetstoornis te krijgen die ik wilde hebben en toen ik eenmaal dat ondergewicht en dat zieke eetgedrag had, leverde het me niets meer op. Ik was enkel ziek, zwak en mezelf niet meer. Hoe sterk is dat?

Echter ging ik al eerder in behandeling, omdat mijn eetgedrag mijn leven al die jaren al beheerste. Toen ik de sticker NAO opgeplakt kreeg dacht ik alleen maar; Zelfs dit kan ik niet. Ik wilde geen NAO, ik wilde Anorexia! NAO voelde niet als een eetstoornis, terwijl dat weldegelijk even ernstig kan zijn. Maar die gezonde gedachtes was ik kwijt. Volgens mijn eestoornis normen en waarden moest ik ondergewicht hebben om mezelf serieus te kunnen nemen. 

Echter heb ik met die gedachte alles van me af laten pakken door mijn eetstoornis. Een eetstoornis beïnvloed je denkwijze en laat je extreme dingen denken. Dat merk je al aan wat ik hierboven beschrijf. Misschien herken je het, maar het zijn behoorlijk verstoorde gedachtes.

 Je wordt namelijk niet gelukkig van ondergewicht. En je bent niet sterk of goed in iets als je een eetstoornis hebt. Integendeel. Een eetstoornis maakt je ziek, verandert je in iemand die je helemaal niet bent onder het mom van ‘'Gelukkig worden door af te vallen''. Trek aan de bel als je de gedachte dat je Anorexia wilt, herkend uit wat ik hier beschreef. Praat hierover en probeer jezelf in bescherming te nemen tegen alle gevolgen die deze gedachtes met zich meebrengen.

Heb je eetbuien, boulimia of NAO, ook dan mag je jezelf serieus nemen. Ook dan heb je een ernstige eetstoornis. Je hoeft je eetstoornis niet te doen lijken op Anorexia, het is allemaal even naar en niet iets waarin je je geluk gaat vinden. 

Heb je nog steeds het gevoel dat je Anorexia wilt, lees dan DIT eens.