Zelfmoord
Gisteravond heb ik een uitzending van Jong over zelfdoding gezien. Zelfmoord is doodsoorzaak nummer één onder jongeren. Iedere dag doen vijf jongeren een poging tot zelfmoord (of plegen écht zelfmoord). Ik vond het schrikbarend. Dat je dood wilt kan heel veel verschillende oorzaken hebben. Misschien herken je de wens om dood te willen. Ik wel.
Tegenwoordig heb ik die wens niet écht meer, om dood te willen. Maar ik weet dat er heel veel mensen wél rondlopen met die wens. Ik kan me er ook goed in verplaatsen, omdat ik een tijd geleden 'dood zijn' bovenaan op mijn verlanglijstje had staan. Dood = rust. Zowel voor mezelf als voor mijn ouders, dacht ik toen. Mijn ouders zouden toch niet verdrietig zijn, want ik kon me niet voorstellen dat mijn ouders op dat moment nog van me konden houden. Ik kon me voorstellen hoeveel rust de dood van mij voor mijn ouders met zich meebracht. De dood zag ik als verlossing. Verlossing van alle angst, boosheid, eenzaamheid, al het leed. Want lijden, dat deed ik. En niet zo'n beetje ook.
Een meisje in de uitzending gisteren van Jong las stukjes uit haar dagboek voor van die tijd. Ik had het geschreven kunnen hebben. Het verschil tussen mij en dat meisje is dat zij wel poging tot zelfmoord heeft gedaan. Twee keer zelfs. Hoewel ik net zoals zij zowat hele dagen fantaseerde (als ik niet met eten, gewicht en bewegen bezig was) hoe ik mezelf het beste van het leven kon beroven en hoe het daarna moest zijn, heeft zij het ook echt gedaan. Ik heb het nooit gedaan. Ook al was ik er vaak heel dichtbij, ik heb nooit een echte poging gedaan (tenzij extreem afvallen ook tot een poging tot zelfmoord hoort). Iets weerhield me altijd. Iets bracht me altijd aan het twijfelen.
Na de aflevering van Jong dacht ik na. Hoe kan het toch dat, ondanks dat die wens zó groot was, ik geen zelfmoord heb gepleegd? Had ik het lef niet? Ik snap het nog steeds niet. Toch ben ik er blij om dat ik geen zelfmoord heb gepleegd. Het leven is het waard, ook al is het vaak nog erg zwaar. Er is weliswaar veel leed, angst, onrecht, ziekte en noem maar op, maar toch bestaat er in het leven ook geluk, blijdschap, liefde, opluchting en ga zo maar door. Elk leven kent ups and downs. Ieder leven heeft ook een keerzijde, een goede en een slechte. Ooit komt die goede keerzijde in zicht, al is het maar een seconde, maar soms is dat moeilijk of niet te zien. Toch bestaat hij. Toch is het niet onmogelijk om die zonkant te zien, al ben je tachtig en loop je achter een rollator. Dat denk ik.
Reacties
Al blijft het een wel serieus heftig onderwerp.
Heb de uitzending nog niet gezien zal proberen de herhaling te kijken misschien...
Het leven is idd ups en downs... al geloof ik dat je wel later nog een balans in je leven kunt vinden.
Zelf heb ik ook ooit in up moment 3 x een soort van poging gedaan ... 2x wilde ik mijzelf het liefst verdrinken.
Maar dit kon ik niet... mijn astma aanleg heeft mij toen denk ik gered...ik snakte naar lucht en schrok tegelijkertijd van mijzelf. De laatste keer ben ik zo van mijzelf geschrokken... dat ik dacht nooit meer dat...
Liever af en toe tegenslagen (hoe verrot ik die OOK vind)... maar nooit meer dat ik zo laag kom dat ik bijna met een voorwerp op mijn arm sta (dat was de laatste keer) ...
De jaren erna waren in het begin goed en redelijk...en na een paar betere jaren volgde weer tegenslag op tegenslag, van studie tot overlijden van vriendin en andere dierbare en meer... en nu nog is het hard knokken en vechten en werken om mijn leven beter te maken en dat wat goed gaat zo te houden, maar ik kan de laatste dagen oprecht zeggen ik voel me blijer, voel me goed en voel stukje meer rust en hoop ... op een betere toekomst... liever vandaag dan morgen... VIND dat ik dat wel eindelijk keer verdien...
Ik moet eerlijk zijn dat ik toen nog wel is gedacht heb ... waarom ik ook alweer besloot elke dag voor het leven te kiezen... en soms vraag ik t me nog wel is af... maar toch kies ik voor het leven... mijn leven.
Ik hoop nooit meer zo diep als toen te komen...en beetje bij beetje nu mijn balans in dingen te vinden...
EN mijn leven pakt niets of niemand mij nog af...totdat dit leven op aarde ophoud...
Ik zie zo uit naar mooie dingen
en op sommige momenten voelen ze al zoveel dichterbij...
ik wil het omarmen en ontvangen!
Gr Debbie
Ook ik heb de aflevering bekeken en was er stil van. Het woord 'zelf doding' is voor mij ook niet onbekend en veel herkenning zag ik in tijdens de aflevering wat ik ook erg confronterend vond.
Ja, je hebt gelijk. Lichtpuntjes bestaan echt ! Bij mij is het dag in dag uit zo dat er iets gebeurd wat me toch weer moed geeft om door te zetten. Dat kan bijvoorbeeld een lief woord van mijn familie zijn of mijn huisdier die de clown uit hangt.
Voor iedereen : Blijf geloven en geef nooit op. Geestelijk ben je veel sterker dan je denkt en je lichaam en geest laten je echt niet zomaar los.
sorry
Ik ben erg blij dat ik er nu nog ben en voor iedereen die het even moeilijk heeft: Niet opgeven! Ooit komt het goed!
Als je denkt dat je het lef er niet voor hebt, is dat niet waar. Je hebt juist de kracht om door te gaan.
Ik heb zelf ook 2 zelfmoordpogingen gedaan alleen die zijn allebei mislukt alleen ik weet zelf niet of ik daar wel zo blij mee kan zijn want ik denk er nog steeds elke dag aan.
Ook omdat ik vind dat mijn plek daar is want mijn 2 beste vrienden zijn daar.
xx ilse
Zelf heb ik ook alledrie. Ik heb 2 serieuze pogingen gedaan en 3 keer op de brug gestaan om te springen. Elke keer politie en handboeien. Niet leuk.
Ik wil al heel lang dood, maar elke keer zoek ik weer dingen om voor door te gaan. Mijn grootste 'ding' is mijn hond. Toen ik opgenomen werd heb ik hem gezegd dat Sharon altijd terug zou komen. Het is heel, heel moeilijk en ik heb ook dagen dat ik alleen maar bezig ben met hoe ik het ga doen. Maar ik heb dan nog te maken met met twee verpleegkundigen die op de noodpieper kunnen drukken als ze me in de gaten krijgen.
Doodswensen hebben veel jongeren, om uiteenlopende, maar meestal dezelfde redenen. Eenzaamheid, uitzichtloosheid, wanhoop zijn denk ik de grootste drie.
Ik dacht ook als ik weer eens met een mes boven mn slagader zat, klaar om te snijden, en het uiteindelijk niet deed, dat ik er het lef niet voor had. Maar zoals Sanne zegt: je hebt er niet het lef niet voor, je hebt de kracht om door te gaan.
Blijkbaar heb ik dat ook.
Ik weet niet of het ooit nog gaat gebeuren, dat ik het echt doe. Ik heb een gemengde stemmingsstoornis (depression with mixed features, voor als iemand het wil googelen), en dat is een vrij gevaarlijke stoornis. Omdat het dus zo wisselt allemaal. Het is een afgeleide van manisch depressief zijn, alleen zijn de 'manische' periodes niet zo heftig als een echt MD-geval. Je voelt je dan gewoon wel oké.
Voor iedereen hier: begin eens met mindfulness.
Er is een cd'tje van, die heb ik gekregen van één van mijn behandelaren dus ik weet niet hoe je er aan kan komen maar dat is vast op te zoeken via internet.
En lees het boek 'De kracht van het nu' Die twee dingen kunnen heel erg helpen. Ik kan het weten.
En ook voor iedereen: de wereld is mooier met jou erop, het zou zonde zijn om de aarde achter te laten zonder jou. Je bent het waard, je geboorterecht is je bestaansrecht. Het gaat er niet om wie je bent, het gaat er niet om wat je bent, het gaat erom dát je bent. Als je steeds daar vanuit kunt gaan dan kom je in je waarachtige zijnstoestand en dan zie je dat je niet je gedachten of je gevoelens bent. Jij bent gewoon jij. En er iets niets mis met jou, noch met mij.
Sterkte meis.
X
Mijn vriendin is overleden aan zelfdoding en ik heb het er nog steeds elke dag ontiegelijk moeilijk mee. Een andere vriendin van me heeft een zelfmoord poging gedaan. Daarnaast heb ik zelf ook erg veel last van zelfmoordgedachtes, sterker nog ik heb eergisteren een poging gedaan. Je zegt dat het mogelijk is om de zonnige kant weer te zien, maar hoe dan!?
Zelfmoord = geen oplossing, dat weet ik! Maar het blijft zo moeilijk…
Ik voel me namelijk precies zo, en ben blij om te lezen dat ik dus niet de enige ben.
Een tijdje geleden zat ik nog erg diep, en zag ik het ook helemaal niet meer zitten. En dacht dat iedereen beter af was als ik er niet meer zou zijn, iedereen kon door met zn leven, en ik had rust.
Maar ik heb nooit een poging gedaan (ook k dacht dat ik het 'lef' niet had). Nu gaat het een stuk beter, maar denk er af en toe toch nog wel aan. En ik denk dat sommige mensen geen idee hebben van hoe eenzaam ik me eigenlijk voel..
het is heel moeilijk, en erg zwaar, maar ik blijf vechten.
Ik ga proberen zelf wat van het leven te maken (samen met de mensen die echt wat om me geven!)
Maar herkenbaar uit die tijd ...
Denk dat we meer naar elkaar moeten omkijken in de wereld
de ander gevoel geven dat je aan hem of haar denkt... dat je laat merken dat iemand niet alleen is... en dat je misschien zelfs hem of haar wijst op de mooie dingen in het leven ..ook al zijn ze soms klein of lijkt het alsof we ze met een vergrootglas moeten vinden... zoek ze...
Ik herken me wel in wat Nelleke in de aflevering zegt dat haar leven nog niet altijd over rozen gaat...mijn leven ook niet.
Het is vechten, knokken en uitstrekken naar dat wat jij net zo goed verdiend als ieder ander!
Strijd de goede strijd... ik gun een ieder een mooi leven
Veel kracht en sterkte,
Liefs Deb
Milou ik ben trots op je!, je bent een super lieve meid!
ik was op een gegeven moment totaal mezelf kwijt, gelukkig voor mij kwam er de allerliefste tovenaar op het moment dat ik daar niet mee bezig was langs die letterlijk en figuurlijk m`n leven heeft gered en nu elke dag bouw ik weer aan een stukje van mezelf om te worden zoals ik wil zijn (normaal gezond gewicht en gelukkig) en ik kan zeggen dat ik vooruit loop!! ben én gelukkig én op gezond gewicht en sterker nog..ik wil er nog ietsjes bij om te zorgen dat wanneer ik ziek word ik niet ineens weer niet gezond gewicht heb!(heb ook wel m`n mindere dagen/momenten...maarja dat heeft meer met m`n bordeline te maken niet meer met anorexia) als dat niet positief is weet ik het ook niet meer ;) dit heeft al met al wel ff geduurt en ik kan niet garanderen dat het bij iedereen kan, maar wil iedereen wel meegeven niet de hoop op te geven!
je kunt heel veel leuke dingen bereiken in het leven!en Milou ik vind het echt zo te gek van je dat je boeken bent gaan schrijven!! ik denk dat er nu heel veel meer duidelijk is hierover door je verhalen!! toppertje!! knufs en xxx
Goed stuk! Denk dat je veel mensen helpt met je openheid, goed bezig meisje!!
Liefs willeke (van de MGDB, doe je de groetjes aan je ouders?)
ik denk nog steeds vaak dat ik geen zin meer heb in het leven, maar ik weet aan de andere kant ook dat het leven hele mooie dingen heeft. en dat je van die momenten meot genieten, ook al zijn ze nog zo klein.
er is altijd wel een lichtpuntje, om daar weer kracht uit te halen om door te gaan. ook al voelt leven als overleven.
@ Willeke: Leuk dat je ook hierop bent! Hoe is het met je? Doe jij ook de groeten aan je ouders? :)