Wat niemand durft te vragen 2 | Video

Vorige week kwam er een video online, waarin wij een aantal lastige vragen beantwoorden en bespraken. Vragen over eetstoornissen, die je misschien wel zou willen, maar niet durft te stellen. Vragen die je zelf wel een krijgt, maar waar je eigenlijk niet op wilt antwoorden. Jullie reageerden met nog meer vragen die jullie als ongemakkelijk en pijnlijk ervaren. Goede vragen, die we niet onbesproken wilden laten. Vandaar een deel twee. 

“Is die eetstoornis niet gewoon je eigen schuld? Je doet het toch zelf? Wil je eigenlijk wel herstellen? Want waarom ga je dan niet gewoon eten? Ik zou eigenlijk ook wel tips willen om zo mooi af te vallen. Kan je mij die geven? Wat eet je allemaal tijdens een eetbui en heb je daar wel eens eten voor gestolen?” Ai, hoe reageer je daar nu op? Ergens begrijpen we dat mensen het zich afvragen, maar het kan lastig zijn om over te praten. En doen deze vragen er eigenlijk wel toe? Wij filmden onze reactie.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

7 reacties op “Wat niemand durft te vragen 2 | Video”

  1. Ik vind het super weer, zo goed uitgelegd en zo weer anders en diepgaander uitleggen wat een eetstoornis is of inhoudt, zodat er hopelijk nog weer meer begrip voor komt.
    Jullie schetsen duidelijk hoe de ‘buitenwereld’ soms of vaak reageert in de vragen die ze hebben en de ‘kloof’ die je daarmee vaak voelt over je probleem en hoe die ander, kennelijk, denkt over eetstoornissen en blijkt dat het zo moeilijk te begrijpen valt of uit te leggen.
    En als je het dan uitlegt: komt de boodschap dan wel over van wat ik werkelijk bedoelde en begrijpt die persoon het nu?? of word ik nu echt raar bevonden en heb ik spijt dat ik het die persoon het ‘uitgelegd’. Het risico wat je voelt en de schaamte als je het dan uitlegt: wordt het begrepen zoals ik het werkelijk bedoel? (vooral de ernst ervan)
    Ik vind het echter nog steeds geen ziekte maar een verslaving en op de vraag ‘Is het niet gewoon je eigen schuld; je kiest er toch zelf voor?" zou ik reageren, dat het als een verslaving is, dat komt door de omstandigheden ook op je pad en als je er gevoelig voor bent of het nodig hebt om je gevoel te ‘managen’, kun je het niet zomaar weer loslaten.

  2. Hey meiden, super belangrijk onderwerp denk ik! Bedankt voor de video’s! Van mij mogen jullie nog wat minder om de hete brij heen draaien.

  3. Leuk weer!! 🙂

  4. Ik moest een beetje lachen om jullie antwoord op de vraag of je wel eens gestolen hebt en dat jullie daar zo hard over moesten nadenken. Als je écht gestolen hebt, dan hoef je daar niet over na te denken. Dat vergeet je nooit, dat is weer een nieuw dieptepunt in je eetstoornis… dit weet ik helaas uit ervaring. Het is lastig daar open over te zijn, maar ik weet dat het best vaak voorkomt! Ik vind het zelf heel erg dat ik een paar keer eten heb gestolen. Ik werkte ook op een plek waar dat makkelijk kon en ik praatte het achteraf een beetje goed voor mijzelf omdat ik ook heel veel onbetaalde overuren maakte, maar toch kan ik het mijzelf niet vergeven. Ik ben ‘blij’ dat ik nu mijn eetbuien iets meer kan plannen en ze ook kan betalen (al had ik ze natuurlijk liever helemaal niet).

    Overigens vind ik het opeten van het eten dat niet van jou is ook stelen, het is immers niet van jou en een ander heeft daar geld voor uitgegeven, maar toch voelde dat anders… gek he? Misschien praten we dat makkelijker goed voor onszelf…

    1. Ik heb ook gestolen. Ik werd betrapt in AH op hoogcatherijne door politie in burger. Op het politiebureau verklaarde ik. Ik wilde wel betalen voor het kattenvoer, maar niet voor de chocolade. De politieagent begreep er volgens mij niets van, maar zag wel in dat er iets niet klopte. Toen zei ik ook nog ‘tot ziens’ als zijnde, doeg, toen zei hij: Ik hoop het niet’ Ook zei ik. Maar mijn fiets staat op Hoog Catherijne, straks wordt hij nog gestolen. Ook hartstikke fout natuurlijk. De ervaring van stelen heeft mij geholpen om het niet meer te doen na.. mijn 24ste? ongeveer, omdat ik me zo schuldig voelde richting cassiere. Ik heb het mezelf nooit echt kwalijk genomen. Ik stal altijd alleen omdat ik niet voor eten wilde betalen, omdat ik zo boos was dat ik een eetbui had en het buiten mezelf plaatste. Ik heb 1x iets gestolen wat totaal niets met eten te maken had. Dat vond ik wel echt te ver gaan. Het deed dus wat in mijn gevoel, wat ik niet meer wilde voelden. Het heeft me geholpen deze ervaring. Ik denk daarom dat, vooral als kind, je eens wat steelt het nuttig kan zijn, om dit te ervaren. Als je op een gegeven moment maar je grens weet en er dus me wilt stoppen. Ik heb van een meisje met ook eetstoornis gehoord dat ze stal en het deed uit boosheid en verdriet. Om eigenlijk indirect de wereld te laten voelen hoe ze leed.. onder haar eetstoornis. Daarin kon ik me wel vinden. Het voelt zo oneerlijk. Mensen hebben vaak geen idee hoe je lijdt en je wilt hen dat betaald zetten. Direct weet je geen manier, het stelen geeft dan een gevoel van revanche..

  5. Ik heb zelf ook al jaren een eetstoornis eerste BN gehad toen BED en nu weer BN. Maar heb wel morbide obesitas ontwikkelt.

    Toch ben ik op gewone dagen bang om iets lekkers te nemen maar tijdens de eetbui sla ik door. En kan ik mijn eetlijst niet volgen
    De laatste tijd lukt het volgen van een eetlijst helemaal niet hoe doen jullie dat

  6. fijne video’ s, komen er nog meer van? : )

    liefs

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *