Wat een rotdag!

Het is weer zo’n dag. Zo’n dag waarop alles mis gaat. Met je verkeerde been uit bed en in zeven sloten tegelijk. Wat een rotdag!

Zit je dan, met je gebroken pols. Gisteren nog knoeide ik fel oranje tomatensaus op mijn witte gips en nu loop ik (nog meer) voor aap! M’n arm jeukt, het is warm, doet pijn en het is potverdikkie lastig bloggen. Ik merk dat ik een kort lontje heb vandaag, ondanks dat ik weet dat ik rustig aan mag doen. Dit is gewoon vervelend!

Ik denk lekker rustig thuis te werken, maar pal voor mijn deur beginnen ze met veel lawaai aan de straat te werken. Heb ik weer. Plots wordt er aan de deur geklopt en ik kijk snel in de spiegel. Wat zie ik er stom uit. Ik heb een joggingbroek en een wijd t-shirt aan. Dat is met gipsen arm tenminste te doen. Een broek met een rits zou ik niet dicht kunnen ritsen.

M’n haar is nog half nat van het douchen en ik heb het niet gekamd. Zelfs na het douchen voelde ik me niet echt schoon. Misschien ben ik dat blauwe haar ook wel zat en die half uitgegroeide pony valt steeds voor m’n ogen en staat zo slordig! Gister had ik er geen problemen mee maar vandaag is alles… aarggh. 

Er wordt weer op de deur geklopt. Ja, ja. Ik doe open en de werklui staan voor m’n deur. “Is die fiets van jou? Die moet hier even weg.” In m’n kloffie en op m’n sokken slof ik naar m’n fiets. Dat lukt natuurlijk niet. De meneer helpt me een handje, maar in plaats van dat ik het fijn vind schaam ik me dood. Wat moet hij wel niet denken?!

Waarschijnlijk niks. De situatie is in principe volkomen logisch voor iemand met d’r arm in het gips, maar ik ben niet te genieten. Eenmaal binnen hoor ik iets pruttelen. Het is de wc. Hij is weer eens verstopt. Lekker dan. Dat kon er ook nog wel bij. Hardop zeg ik tegen mezelf “This too shall pass“. (Al moet ik daar wel even zelf de loodgieter voor bellen.) Zodra deze blog online komt ligt deze dag al lang in het verleden en is het allemaal weer ok.

Wanneer we het over eetstoornissen hebben maken we dikwijls de vergelijking met een gebroken been. Dan ga je toch ook niet zeggen dat iemand zich niet zo moet aanstellen en gewoon moet lopen? Dan is het toch ook volkomen logisch dat sommige dingen wat lastiger zijn en dat je tijd en zorg nodig hebt om te herstellen?

Eigenlijk wel, maar jeetje wat kan het ook frustrerend zijn. Je wilt van alles, maar het lukt niet. Toen ik een eetstoornis had vond ik dat toch nog wel eens erg lastig. Op sommige dagen ging herstel echt voor geen meter. Ik faalde in al mijn doelen en zag geen toekomst meer voor mezelf. Wat kan mij nu nog helpen?

♥ Je gevoelens uiten

Het schrijven dan deze blog kwam eerlijk gezegd vanuit pure frustratie en wauw, wat luchtte het op. Bovendien zette het alles in perspectief zonder dat ik hoefde te ontkennen dat ik een rotdag had. Rotdagen hebben we allemaal wel eens en daar mag je dus ook best wel even van balen. Je hoeft het niet mooier te maken dan het is, maar ook niet erger. Van je af schrijven of praten met iemand (al is het alleen even spuien en geloof me dat doe ik veel) kan ontzettend opluchten.

♥ Het is ook rot

Zoals ik al zei hoef je het niet mooier te maken dan het is. Je hoeft een rotdag niet goed te praten. Sterker nog, het accepteren van die negatieve gevoelens kan echt helpen. Laat het maar even zijn, baal maar even flink, moet maar even huilen. Het gaat vanzelf ook weer voorbij.

♥ Je bent niet alleen

Waar je ook bent in je leven of in je herstel, je bent niet alleen. Je bent niet de enige die rotdagen heeft en ergens vond ik dat ook wel een opluchting. Niet omdat ik wilde dat anderen het ook slecht hadden, maar wel om te zien dat anderen het kende en er ook doorheen kwamen. Bovendien durfde ik dan weer veel beter mijn verhaal kwijt. Die herkenning is toch heel waardevol. Het hoort bij het leven, maar na die dalen zal je altijd weer eens pieken.

♥ Niet jouw schuld

Wanneer ik een rotdag had kon ik de schuld heel erg bij mezelf zoeken en echt een hekel aan mezelf krijgen. Ik voelde me niet fijn dus ik vond mezelf automatisch slecht en verkeerd. Vaak een ontzettende trigger voor mijn eetstoornis. Vandaag de dag voel ik me nogsteeds rot tijdens een rotdag, maar ik trek het me niet meer zo persoonlijk aan. Dat scheelt een hele hoop. Rotdagen overkomen je. De dag is rot, maar jij bent dat niet.

♥ Jezelf tegemoet komen

Noem het lief zijn, noem het mild zijn. Je mag jezelf best wel even tegemoet komen op zo’n vervelende dag. Hoe maak je die dag nou een heel klein beetje beter? Wat vind je leuk? Wat biedt afleiding? Wie zie je graag? Welke instelling is nu passend? Misschien iets tastbaars als een bosje bloemen of misschien dat je jezelf gewoon wat meer rust gunt? In deze blog lees je hoe wij van de redactie lief zijn voor onszelf en ja, soms moeten dingen even gedaan worden… Maar straks is het allemaal weer anders, geloof me. Die ene schoolopdracht waar ik vier jaar geleden zo tegenop zag en totaal had verprutst is nu helemaal niet meer relevant.

♥ Overwin!

Elke rotdag waar jij doorheen komt mag je zeker zien als een overwinning. Misschien ging het struikelend en sukkelend, maar you did it! Je mag daar zeker ook trots op zijn.

Hoe ga jij om met een rotdag?