Ik weet het nog goed. Ik als ‘anorectisch meisje’ die niet goed wist waar de drang naar eetbuien nou vandaan kon komen. Ik snapte het niet, kon me er geen voorstelling van maken dat je zo graag wilde eten. Nee, niet wilde, ‘moest’ eten. Ik hoopte ook dat ik me er nooit een voorstelling van zou kunnen maken. Maar helaas, ook ik kwam in de ban van eetbuien terecht..
In de tijd dat ik weer een normaal eetpatroon leerde handhaven, steeg in gewicht, ik langzamerhand naar mezelf durfde te kijken en durfde te veranderen ging het allemaal goed. Mijn angst voor eten raakte ik kwijt, ik had weer vrienden, ging weer op pad.. ik leefde weer.
En toch, toch liet ik me weer verleiden om af te gaan vallen. Een vakantie gehad, vakantiekilo’s aangekomen. En tsja, die moesten er toch wel af. En zo begon ik weer fanatiek te lijnen. Eerst gezond, later steeds sneller. Dat gezond afvallen schoot immers in mijn hoofd niet op. En zo werd er weer wat meer weggelaten, sportte ik net wat meer als anders en zette ik door, ik zette te ver door. Mijn hoofd kon het niet meer bijhouden, evenals mijn maag die ik in die tijd als ‘knorkampioen’ bestempeld had. Wat een honger. En daarmee werd het verlangen in mij om te eten steeds groter. ###
‘Als ik op mijn streef zou zitten zou ik wel weer gewoon gaan eten’, dacht ik nog. Die streef werd echter nooit behaald. De eetbuien kwamen. Eerst soms. Later steeds vaker, omdat ik steeds strenger ging compenseren. En waar ik eerst dacht nog de overhand te hebben, zo nam de eetstoornis mijn leven weer over. Ik werd weer geleefd, in plaats van dat ik leefde. De eetbuien kwamen vaak niet eens meer voort vanuit fysieke honger, maar vanuit ‘hoofdhonger’. Langzamerhand begon ik me steeds meer af te sluiten en kwam ik in het cirkeltje van eetbuien en compenseren terecht. Vrienden raakte ik kwijt, voor school had ik geen concentratie meer. Ik voelde me alleen nog maar walgelijk.
‘Had ik maar op tijd hulp gevraagd’, denk ik nog vaak. Maar ik weet ook hoe bang ik was. Ik, als meisje die anorexia had gehad, had nu eetbuien? De schaamte, de walging en de afgunst om mezelf was te groot om dit te delen. Ik sloot me nog verder af, zakte verder in en verschuilde me. ‘Ik kon het wel alleen’, was sterk genoeg om mijn eetbuien de kop in te doen steken. Ik bleef hopen dat ik de eetbuien kon stoppen en alsnog kon afvallen naar het gewicht wat ik wilde. Niet dus..
Ik bleef hier alleen mee worstelen, de stap om te delen was te groot, te eng en te moeilijk. Totdat ik op een dag inzag dat het niet meer ging. Huilend heb ik het verteld. En waar ik dacht dat mensen mij een ‘faler’ zouden vinden en me niet serieus zouden nemen, zo serieus werd ik wel genomen. Ik had angst gecreëerd voor niets. De hulp was er, de armen werden me toegereikt. En daarmee kon en durfde ik de stap te gaan maken om uit mijn cirkeltje te stappen.
Vaak ging ik nog onderuit. Mijn eetbuien waren niet opeens over, maar ik kreeg de hulp om weer een normaal eetpatroon te gaan handhaven en te stoppen met tussendoor compenseren. Dat was juist wat mijn eetbuien in stand hield. De hoop om eerst nog af te vallen naar mijn streefgewicht en dan weer normaal te gaan eten liet ik varen. Het was een onhaalbaar doel. Doorzetten kostte me bloed, zweet en tranen. De compensatiedrang was groot. Maar het volwaardige eetpatroon deed me goed. De behoefte naar een eetbui vertrok naar Verweggistan, de behoefte naar zoet verdween ook.
Ik voedde mijn lichaam, deelde mijn gevoelens en gedachten en zette door. Wat was ik blij dat ik hierin de stap naar hulp had gezet..
Blijf niet alleen zitten met je eetbuien, omdat de schaamte en de walging te groot is. Blijf niet vasthouden aan de hoop dat je eetbuien gaan stoppen en je alsnog weer kunt afvallen naar een bepaald gewicht. Je bereikt dat streefgewicht niet en helpt jezelf alleen maar verder de put in. Laat die hoop varen, je raakt enkel de dingen kwijt die je lief zijn. Je raakt je leven kwijt.
Houd je niet vast aan een bepaald gewicht, maar laat jouw lichaam z’n eigen weg vinden. Dan kom je vanzelf waar je wezen moet. Want eerlijk? Toen werd ik pas echt happy met m’n lijf..
Anoniem
Foto: flickr.com/photos/saltedtears/
Geef een reactie