Het begin van mijn eetstoornis stond in het teken van afvallen. Ik vond mezelf te dik en dacht dat ik gelukkiger zou zijn met wat kilootjes minder. Ik begon minder te eten en ik viel af. Ik was trots op mezelf. Dit was iets wat ik kon en waar ik goed in was. Echter veranderde deze situatie toen ik in therapie ging. Ik moest daar weer gaan eten, maar ik sloeg daarin door. Boulimia ontstond en ik vond het verschrikkelijk dat ik van afvallen en weinig eten naar eetbuien was gegaan.
Afvallen betekende voor mij het hebben van discipline. Het kost namelijk nogal wat moeite om zo min mogelijk te eten. Ik dacht dat heel weinig mensen dit konden en ik was daarom trots op mezelf dat mij dat wel lukte. Ik weet dat dit een heel zieke gedachtegang is, maar zo ga je vanzelf denken als je een eetstoornis hebt.
Ik had heus wel in de gaten dat zo weinig eten en maar blijven afvallen niet goed was voor mijn lichaam. Ik was constant moe, had het altijd koud, voelde me slap en had moeite met concentreren. Maar ondanks dat voelde ik me verder nog wel prima, omdat er gebeurde wat ik wilde: ik viel af. Ik voelde me sterk en ik had de controle.
Toen ik in therapie ging voor mijn eetstoornis, was het natuurlijk de bedoeling dat ik weer zou gaan eten. Dit wilde ik eigenlijk niet, maar het moest gebeuren en dus begon ik met eten. Toen ik echter begon met eten, sloeg ik daar volledig in door. Ik had de hele dag door afgrijselijke honger en opeens kreeg ik weer eten binnen. Mijn lichaam hunkerde ernaar, maar ik kon niet meer stoppen met eten.
Ik schrok van de eetbuien. Dit wilde ik niet. Ik wilde afvallen en van die eetbuien zou ik alleen maar aankomen. Op verschillende manieren probeerde ik de eetbuien daarom te compenseren. Na een eetbui nam ik mezelf voor om het morgen anders te doen. Om dan weer heel weinig te eten zoals eerst. Toen kon ik dat ook dus het zou mij deze keer vast ook weer lukken.
Hoe hard ik het ook probeerde, de eetbuien bleven. Waar ik eerst de ‘controle’ had, leek deze nu volledig te zijn verdwenen. Ik was doorgeslagen en uiteindelijk kreeg ik de diagnose boulimia. Mijn eetpatroon was één grote chaos. Ik at heel veel, spuugde het weer uit, had vervolgens weer een eetbui en probeerde deze weer op een andere manier te compenseren. Ik schaamde me kapot voor mezelf en de diagnose.
De zelfhaat die ontstaat bij boulimia is onbeschrijflijk. Ik voelde me waardeloos en vies. Ook snapte ik er niks van. Waarom kon ik eerst wel afvallen, maar lukte het me nu niet eens om normaal te ontbijten zonder daarin door te schieten? Waarom had ik eerst wel die controle en nu niet meer? Boulimia voelde voor mij als zwak. Ik wilde sterk zijn dus ik wilde anorexia.
Heel af en toe had ik tussen de eetbuiperiodes door ook periodes dat het ‘goed’ ging met eten. Ik heb goed tussen aanhalingstekens gezet, omdat het eigenlijk helemaal niet goed was, maar het op dat moment wel zo voor mij voelde. In die periodes lukte het minder eten en afvallen opeens wel. Ik heb echt geen idee waarom het in die periodes opeens wel lukte, maar het gebeurde. Deze periodes gaven mij een goed gevoel, maar tegelijkertijd vond ik het ook eng. Eng, omdat ik wist dat de eetbuien toch weer terug zouden komen. Dit gebeurde namelijk elke keer weer. Na een aantal weken waarin ik afviel kwamen de eetbuien dubbel zo hard terug en voelde de eetstoornis voor mij erger dan ooit. Toch hoopte ik elke afvalperiode op anders. Ik geloof dat dit ook echt het zieke is van de eetstoornis. Die twee periodes wisselde elkaar altijd af. Ik wist van tevoren al dat het toch weer zou eindigen in eetbuien. En toch ging ik elke afvalperiode er weer voor en hoopte ik dat het deze keer niet zou eindigen in eetbuien. Keer op keer stelde ik mezelf hierin toch weer teleur. Wat hield ik mezelf hier toch mee voor de gek…
Ik denk dat veel mannen en vrouwen met boulimia het idee hebben dat anorexia het sterkere zusje van boulimia is. Ik zag anorexia als iets krachtigs en het was dé eetstoornis die ik wilde hebben. Als ik anorexia zou hebben, dan zou ik pas meetellen. Dan pas zou ik trots op mezelf zijn. Dan zou ik pas een krachtig persoon zijn met veel zelfdiscipline. Het leek me heerlijk om me zo licht als een veertje te voelen. Ik wilde de lichamelijke klachten van anorexia. Op die klachten zou ik zogenaamd trots kunnen zijn, omdat dat het resultaat was van ondergewicht. Ik verheerlijkte anorexia als het ware en ik maakte het mooier dan dat het is. Zo denken is echt heel erg ziek.
Alle eetstoornissen zijn ernstig en alle eetstoornissen zijn dodelijk. Toch leek het wel alsof er in de therapie die ik had hier niet altijd bij stil werd gestaan. Meiden met anorexia gingen vaak voor, kregen meer aandacht en werden sneller opgenomen. Ik denk dat ook dit een reden is waarom ik liever anorexia wilde dan boulimia. Ik wilde ook de aandacht, ik wilde ook opgenomen worden. Met boulimia werd ik dat blijkbaar niet terwijl ik het thuis in mijn eentje met geen mogelijkheid zelf op de rit kreeg. Bij meiden met anorexia zie je de worsteling die ze doormaken veel meer waardoor er sneller wordt gezien hoe slecht het gaat. Daarom dacht ik ook dat boulimia niet zo ernstig was. Ik zag dit pas in toen ik lichamelijk een keer helemaal instortte. Die ervaring was zo eng. Opeens zag ik hoe schadelijk het veelvuldig overgeven en laxeren voor mijn lichaam was.
Ik moet eerlijk zeggen dat boulimia en de eetbuien bij mij voor meer lijden heeft gezorgd dan de periodes waarin het afvallen lukte. Lichamelijk is boulimia natuurlijk slecht voor je, maar vooral het psychisch lijden is hetgeen wat mij bijna ten onder heeft gebracht. Zoals ik al zei voelde ik me zo verschrikkelijk slecht en depressief. Ik wilde zo echt niet verder en ik zag het leven op deze manier niet meer zitten. In die tijd dacht ik veel aan de dood en hoeveel rust mij dat zou geven. Pas toen dit bekend werd bij mijn omgeving en de hulpverlening werd ik voor mijn gevoel pas echt serieus genomen. Ik heb verschillende therapieën gehad en pas bij de laatste therapie voelde ik dat boulimia ook ernstig is. Ze namen de eetstoornis daar heel serieus waardoor ik dat zelf ook meer ben gaan doen.
Ik hield de boulimia in stand door elke keer weer te proberen om af te vallen. Ik wilde de eetbuien compenseren en me goed voelen door af te vallen, maar juist doordat ik telkens te weinig at hield ik de eetbuien in stand. Dit moest ik dus zien te doorbreken. Maar naast dat ik mijn voeding op orde moest krijgen, moest ik ook anders gaan denken over mezelf en eetstoornissen.
In deze blog gaat het over anorexia en boulimia terwijl er natuurlijk nog meer eetstoornissen zijn. Waar het echter om gaat is dat je je moet realiseren dat geen enkele eetstoornis jou gelukkig zal maken. Ik realiseerde mij dit pas heel erg laat waardoor ik jarenlang tegen dat idee gevochten heb. Besef je dat het afvallen toch nooit goed genoeg zal zijn. Jouw gewicht zal altijd lager moeten van de eetstoornis. Anorexia zal jou net zo belemmeren in jouw leven als elke andere eetstoornis. Afvallen lost jouw problemen niet op. Afvallen maakt jou niet gelukkiger. Geen enkele eetstoornis zal dat doen.
Fotografie: Magdalena Roeseler
Geef een reactie