Alweer mijn 30ste plog! Wat gaat het snel. In deze plog heb ik weer enkele vragen beantwoord aan de hand van mijn week. Het was een rare week, doordat wintertijd is ingegaan. Het kost me altijd even om hieraan te wennen, maar het zonnetje deed goed zijn best om mijn dagen prettiger te maken. Veel leesplezier!
Wat vond je leuk deze week?
Ik maak er geen geheim van dat ik dol ben op kerst. Dat het afgelopen week zo koud was, bracht me helemaal in die stemming. Afgelopen maandag bezocht ik de Intratuin in Duiven. Het wordt elk jaar zo mooi en sfeervol versierd… We waren er de hele middag en dat het zo druk was, nam ik maar voor lief. Ik heb genoten!
Ondanks dat het heel koud was, deed het zonnetje grotendeels van de week erg zijn best. Ik heb bijna elke dag een lange wandeling gemaakt met de meiden. Dikke jas aan en gaan! Het is iets zo simpel en kleins, maar zulke wandelingen hebben me echt mijn week door geholpen.
Wat vond je moeilijk deze week?
Elk jaar heb ik er weer last van: wintertijd. Dat uurtje verschil brengt mijn lichaam behoorlijk in de war. Ik sliep de eerste nachten onrustiger en ik werd vaak wakker zonder tijdsbesef. Voor mijn gevoel leek het nog midden in de nacht, terwijl het bijna licht zou worden. Mijn oudste heeft gelukkig geen last van het tijdsverschil, maar de jongste wordt nog steeds volgens de oude tijd wakker. Ik bof met mijn man, die er elke ochtend eerder uitgaat zodat ik net wat extra slaap kan pakken en rustig wakker kan worden. Maar poeh, van mij mogen ze wintertijd echt afschaffen! Wie heeft hier ook last van?
Vandaag, 4 november, is de sterfdag van iemand die heel belangrijk voor me is geweest. Ik kan me de ochtend twee jaar geleden nog zo goed herinneren waarop ik wakker gebeld werd en mij gezegd werd dat het ging gebeuren… Die ochtend hoorde ik het liedje ‘Follow the Sun’ van Xavier Rudd op mijn wekkerradio. Sindsdien raakt het me elke keer als ik dit liedje hoor. Afgelopen week hoorde ik hetzelfde liedje weer tijdens het wakker worden op dezelfde wekkerradio en ik brak. Alle herinneringen van zijn laatste dagen, zijn laatste momenten, die ochtend. Het kwam allemaal naar boven en ik kon niet anders dan in tranen uitbarsten…
Hoe heb je voor jezelf gezorgd deze week?
Ik moet toegeven dat ik deze week vrij slecht voor mezelf heb gezorgd. Het was rennen, bikkelen, doorzetten en overleven. Vroeger zou ik troost vinden in het eten en kon ik mezelf erin kwijtraken. Tegenwoordig gun ik mezelf op zulke dagen juist wat lekkers, omdat ik vind dat ik dat op pittige dagen extra verdien. Zo had ik deze week hier en daar momenten waarop ik mezelf even terugtrok met een kop thee of maakte ik een lekker omeletje voor mezelf. Voor een zoetekauw als ik mag een stukje taart zeker niet ontbreken. Het veranderde niks aan de situatie, maar het deed mij wel even goed.
Wat heb je geleerd deze week?
Ondanks dat ik het niet makkelijk vind dit te beseffen of eraan toe te geven, heb ik wel geleerd dat mijn lichaam ook eens op kan raken. Na wekenlang mijn grenzen te negeren werd ik aan het einde van mijn week ziek. Mijn lichaam deed pijn en ik was op. Normaal gesproken wil ik alsnog van alles doen in huis of spelen met de kinderen. Maar het was echt op. Ik kroop na het ontbijt weer mijn bed in en in de middag plofte ik op de bank. Het voelde behoorlijk onwennig, maar het was absoluut nodig.
Proud of…
Sinds twee weken gaat Romy naar de peuterspeelzaal. Iets waar zij in eerste instantie erg naar uitkeek en iets wat ik doodeng vond. Hoe gaat ze het vinden? Kan ze daar wel delen? Lukt het haar om haar grenzen aan te geven? Hoe zal ze reageren op andere kinderen? En ga zo maar door… Ik denk dat dit heel normaal is voor alle ouders, maar op dat moment maakte mij dat niets uit. Het ging tenslotte om mijn kind en mijn ervaring en vooral die van haar. Ondanks dat ze de eerste dag zonder moeite de hele middag wilde blijven, had ze er afgelopen week veel meer moeite mee. Ik mocht bij het brengen al niet weg en ze wilde me continue om zich heen hebben. Na een tijdje te blijven ging mama ‘even boodschappen doen’. Met een brok in mijn keel verliet ik de ruimte en liep richting huis.
Anderhalf uur later werd ik gebeld omdat Romy al die tijd heel verdrietig was geweest. Er was ook een ander meisje heel erg aan het huilen en dit raakte Romy. Nadat ik haar huilend aan de telefoon had gesproken, ging ik haar ophalen. Ondanks dat het niet ging zoals het hoort, was ik wel ontzettend trots op haar. Hoe ze dit was aangegaan, hoe ze het heeft geprobeerd. Maar vooral ook hoe ze ervan herstelde. We praatten onderweg naar huis over wat ze wel had gedaan, maar ook over waarom ze zo verdrietig was. Toen we eenmaal thuis waren, was het ook weer goed. Ze was veilig thuis en de rest komt vanzelf. Ze doet het goed.
Hoe is jouw week geweest?
Geef een reactie