Door Maarten
Nu al een jaar ken ik mijn lieve vriendin Charlotte. En van dat jaar zijn wij al 10 maand een gelukkig stel. Ik heb haar leren kennen bij een vriend thuis.
Al snel raakten we goed bevriend en kwam ik regelmatig bij haar thuis en hadden we de grootste lol met z’n tweeën. Na ongeveer 2 a 3 maanden werd het serieus tussen ons.
Mijn vriendin heeft al zeven jaar een eetstoornis. Het is natuurlijk niet altijd even makkelijk, maar daardoor houd ik absoluut niet minder van haar. Ik denk dat het juist onze band hechter heeft gemaakt, juist door wat wij allemaal in een korte tijd hebben meegemaakt.
Al gauw kwam er een opname in een kliniek aan… ‘verschrikkelijk’. Ik moest nu mijn vriendin door de week gaan missen. Ik heb haar er heengebracht en het deed verschrikkelijk pijn om haar daar achter te laten. Ook heeft ze al een paar ziekenhuisopnames gehad, elke avond was ik bij haar te vinden.
Het klinkt raar allemaal, maar het heeft ons echt sterker gemaakt. Je weet nu wat je aan elkaar hebt, en dat je op elkaar aankan. Het moeilijkste van mijn kant af, is dat ik er niet met iemand anders over kan praten, Dit omdat de meeste mensen het gewoon niet begrijpen. Niet begrijpen wat een eetstoornis inhoudt en altijd wel een oordeel klaar hebben.
Ook ik snapte in het begin ook niet wat precies een eetstoornis inhield, maar ben me er in gaan verdiepen en heb ook heel veel gepraat met Charlotte. Ik heb heel erg respect gekregen voor mensen met een eetstoornis. Het is echt een gevecht met jezelf 24 uur per dag, 7 dagen in de week.
Ik heb van het begin al met mezelf afgesproken dat ik haar vriend ben en niet haar hulpverlener. Natuurlijk wil ik haar helpen en het is soms heel frustrerend om mijn vriendin zo te zien. Maar ik kan er alleen maar voor haar zijn en een luisterend oor bieden en mijn mening geven, de keuzes die gemaakt moeten worden kan zij, maar ook zij alleen maken.
We zijn eerlijk naar elkaar toe, zodat ze niks voor mij hoeft te verzwijgen en ik ook niet naar haar. Wat mij er nu doorheen sleept zijn alle mooie momenten die we samen meemaken, de eerlijkheid, de openheid en natuurlijk de liefde voor elkaar. Dat geeft me elke dag weer kracht om door te gaan.
Toch blijf ik altijd hoop houden dat het ooit een keer goed komt, dat ze er goed mee kan omgaan. Dat we ons later weer op onze toekomst kunnen richten. Ik vind het ontzettend knap van haar dat ze als maar doorzet, en doorvecht.
Nu ze eindelijk een juiste psycholoog heeft gevonden die haar echt snapt, heb ik nog meer hoop gekregen. Als ik naar de toekomst kijk, zie ik ons lekker met z’n tweeën samenwonen, kinderen. Een gelukkige toekomst met ons tweeën.
Blijf hopen, geef de hoop niet op. Een West-Fries gezegde is: Het moet eerst slechteren, wil het beteren.
Geef een reactie