Vanuit Proud vinden we het belangrijk om naast mensen die lijden aan een psychische stoornis, ook mensen die hersteld zijn van een psychische stoornis onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het Mateloos Moedig vinden dat ze de strijd zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vandaag interviewen we Sara. Sara leed lange tijd aan psychoses.
Sara is 31 jaar oud. Op dit moment gaat ze 3 dagen per week naar school via een stichting speciaal voor mensen met een psychiatrische achtergrond. Op de zaterdag doet ze vrijwilligerswerk bij de manege met geestelijk en lichamelijk beperkte mensen die paardrijden. Ook is ze bezig met het starten van extra vrijwilligerswerk bij Ons tweede thuis, een woonvoorziening voor mensen met een beperking. Verder heeft ze nog twee keer in de week een gesprek met haar behandelaren van de GGZ en een keer per week een uur bij een psycholoog van Novarum voor haar eetstoornis. Het herstel van haar eetstoornis gaat de goede kant op. Sara heeft echter in het verleden last gehad van psychoses, waar ze inmiddels van hersteld is. Vandaag interviewen we Sara over haar periode met psychoses.
Hoe zag je leven met psychose eruit?
Mijn leven tijdens mijn psychose was heel beperkt. Ik leefde in mijn eigen wereldje en had weinig echt contact met de buitenwereld. Ten eerste was ik opgenomen op een gesloten afdeling zonder vrijheden. Dit maakt al snel dat je soort van vervreemd raakt van de buitenwereld, van het echte leven zeg maar. Ik zat vooral in het eerste jaar van mijn psychose vaak in de afzonderings ruimte.
Een ruimte met een plastic matras, een wc en een soort fontijntje waar ik water kon pakken. Er was een raam en een klein raampje in een afgesloten deur. Een intercom waarmee ik de verpleging kon bellen. Ik weet niet of ik duidelijk genoeg een beeld kan schetsen van deze ruimte, maar geloof me, het is vreselijk om daarin opgesloten te zitten. Alleen. Ik mocht in die ruimte ook mijn eigen kleren niet aan. Ik moest een scheurjurk aan. Om een voorbeeld te geven van die periode: ik was heel angstig, hoorde stemmen en zag mensen die anderen niet konden zien. Ik raakte hierdoor regelmatig heel erg van slag. Zo erg dat ik een gevaar voor mezelf was.
Ik denk dat jullie je misschien wel voor kunnen stellen hoe traumatisch het gedwongen naar een isoleercel te moeten voor me is geweest. Vervolgens zat ik dus helemaal alleen in zo’n ruimte. Nouja, alleen… ik zag nog steeds mensen om me heen en hoorde ze ook. Het was een hel! Dit wat ik net beschreven heb is niet een keer, maar meerdere malen gebeurd, vooral in de heftigste periode van mijn psychose. Het heeft me twee jaar van mn leven gekost om uit deze psychose te komen, met veel medicatie, therapie, gesprekken en steun van familie en vrienden.
Wat zat er achter jouw problematiek?
Ik ben niet zomaar uit het niets psychotisch geworden. Op mijn 11de ben ik misbruikt. Ik was nog zo jong en kwetsbaar en het heeft een hele hoop in mij kapot gemaakt. Ik heb dit geheim lang alleen gedragen, totdat het niet meer ging. Dankzij mijn psycholoog ben ik hier over gaan praten en heb ik hiervoor ook trauma therapie gehad.
Jouw sleutel naar herstel?
De sleutel van mijn herstel… een moeilijke vraag. Ik denk toch dat deze ligt bij het feit dat ik meer ben gaan praten. Praten over wat er zich in mijn hoofd afspeelde, zonder dat mensen mij voor gek verklaarden. Praten over wat er vroeger gebeurd was. Mijn angsten uitspreken. Om hulp durven vragen. Dat mensen mij in mijn waarde hebben gelaten. Ik heb altijd onvoorwaardelijke steun van mijn ouders, broer en zus gehad. Ik bleef liefde ontvangen, zelfs op de momenten dat ik niet in staat was om deze terug te geven. Daarnaast was de medicatie die ik kreeg een steuntje in de rug.
Natuurlijk zou ik liever zonder medicatie door het leven gaan, maar ik heb er vrede mee gesloten dat ik dat nou eenmaal nodig heb om stabiel te worden en nu te blijven. Ik heb het grootste deel van mijn herstel aan mezelf en gezin te danken, dat zeker, maar mede dankzij de juiste medicatie ben ik nu stabiel en psychose vrij! Ik vind ook dat je je daar niet voor hoeft te schamen. Als je lichamelijk ziek bent moet je ook soms medicatie slikken om weer beter te worden. Met psychische ziektes is dat niet anders.
Jouw grootste uitdaging in herstel?
De grootste uitdaging tijdens mijn herstel was vertrouwen durven hebben. In het begin en de hevigste periode van mijn psychose vooral in de mensen om me heen, maar later ook in mezelf. Vertrouwen hebben in mn eigen kunnen. Onzeker als ik ben heeft dit me heel veel moeite gekost en ook heel veel aanmoediging gevergd. Het heeft me nieuwe inzichten opgeleverd en zekerder gemaakt.
Wat is de beste hulpverlening volgens jou?
Ondanks dat ik door een hel ben gegaan die 2 jaar dat ik opgenomen was, heb ik er ook veel geleerd. Ik heb hulpverleners leren kennen die net dat beetje extra gaven. Mn vertrouwen hebben gewonnen. Hulpverleners die me niet als patiënt, maar echt als volwaardig mens behandelden. Natuurlijk ben ik ook hulpverleners tegengekomen die alles volgens het boekje deden.
Er lopen er gelukkig ook rond die echt passie voor hun vak hebben en mij in dit geval het gevoel hebben gegeven dat ik okay was. Een mens. Niet enkel een patiënt. Dat heeft mij de ruimte gegeven om open en eerlijk te zijn. Door dat te zijn kan je beter geholpen worden. Neem nou mijn psycholoog in die tijd. Zij heeft zoveel geduld met mij gehad en zoveel respect voor mij gehad. Ze gaf me de ruimte om alles op mijn eigen tempo aan te pakken. Daarnaast was ze ook heel eerlijk en recht door zee. Dat had ik af en toe ook wel nodig. Maar als zij mijn vertrouwen niet had kunnen weten te winnen liep ik nu nog rond met de last van het misbruik op mn schouders. Ik denk gewoon dat het heel belangrijk is om een klik te hebben, een vertrouwensband. Dit heeft er bij mij in ieder geval voor gezorgd dat ik ben gaan praten en daardoor met dingen aan de slag kon gaan en verwerken.
Hoe kijk je nu terug op jouw psychoses?
Als ik terug kijk op mijn psychoses raakt me dat. Het was zo n angstige en eenzame tijd. Ik denk er ook liever niet te veel over na. Ik ben blij dat ik het heb overleefd en nu hopelijk voorgoed achter me kan laten. Ik ben dankbaar voor alle liefde, steun en begeleiding die ik heb gekregen en dankbaar dat ik nu weer naar de toekomst kan kijken!
Een taboe rondom psychoses?
Het is toch nog veel te vaak zo dat mensen met een psychose als gek en gevaarlijk worden gezien. Niet goed bij hun hoofd. Ik ben hier ook regelmatig tegenaan gelopen. Ik hoorde, voelde en zag dingen die anderen niet zagen. Leg dat maar eens uit… “ik zie niemand, er is niemand, het zit alleenmaar in je hoofd”. Mensen kunnen er zich vaak niets bij voorstellen. Dit onbegrip maakt eenzaam. Heel erg eenzaam. Er zou best meer licht op mogen worden geschenen. Meer over gepraat mogen worden, meer onderdeel van de opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige mogen worden.
Dromen voor de toekomst?
Een van mijn dromen is eigenlijk heel simpel. Ik wil weer volop in het leven staan. Een opleiding volgen. Een betaalde baan vinden. En hopelijk een lang en gezond leven. Met een partner en kinderen. Huisje boompje, beestje. Niks ingewikkelds. Gewoon weer volop leven en nooit meer terugvallen! Ik heb nu wel genoeg klinieken gezien. Ik ben er klaar mee. Kom maar op met dat leven, ik ben er klaar voor!
Belangrijkste levensles?
“Health is like money. You never see it’s true value until you lose it.”
Ben of ken jij iemand die Mateloos Moedig is en hersteld is van een eetstoornis of ander psychisch probleem én wil je meedoen aan deze interview serie? Mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie