Mijn eetstoornis worsteling

Al bijna 10 jaar ben ik in worsteling met mijn eetstoornis. Ik kan me bijna niet meer voorstellen hoe het is om op een minder schadelijke manier dingen op te lossen. Ik was 6 toen ik van mn makkelijke leventje werd losgescheurd door een verhuizing. Ik ging naar een nieuwe basisschool.

Tuurlijk had ik er zin in, op mijn vorige school was het immers ook heel erg leuk. Dat mijn nieuwe klasgenootjes er niet zo een zin in hadden heb ik de laatste 4 jaar van mijn basisschool mogen ondervinden. Dag in, dag uit werd ik getreiterd. Door zowel leerlingen als het hoofd van de school die me te kakken kon zetten voor de klas en me 2x ampubliek sloeg. Vreselijk vond ik het op school. door anoniem

Gelukkig had ik thuis wel een heel fijn gezin. Een lieve, fantastische moeder met wie ik tot op de dag vandaag nog steeds bijna alles deel.

Een fantastische maar vroeger wat gesloten vader en mijn zusje & halfzus. Ondanks dat ik in een fijn gezin leefde, liep ik thuis ook heel vaak op mijn tenen. Zo werd ik gezien als het ettertje van de familie. Mijn zusje en ik zouden geen zusjes zijn als we geen ruzie maakte… alleen ben ik wat lomper en opener en mijn zusje sneaky. Het is dus niet moeilijk te verzinnen dat ik altijd op mijn donder kreeg. Ook wilde ik altijd bij de volwassenen zitten. ###

De volwassenen vonden dat niet erg prettig, want ik wilde ook altijd bij het gesprek betrokken worden. Mijn ouders stuurde me dan ook vaak weg om met mn nichtjes en neefjes te gaan spelen. Nooit werd me gevraagd waarom ik niet met mijn nichtjes en neefjes wilde spelen. Nooit wist iemand dat ik bang was voor iemand uit de familie.. Nooit heeft iemand geweten dat ik elk bezoek, verjaardag, familiedag etc. misbruikt werd en ik kon er niets tegen doen. Niemand leek me te horen..

Ook niet toen ik 11 jaar was en het voor het eerst vertelde aan mijn zus. Ze maakte dit in mij los doordat ik boven aan de trap een gesprek had afgeluisterd over een vervelende seksuele ervaring van haar. Ik durfde dit toen wel aan haar te vertellen, waarop zij, logisch.. met mijn ouders wilde praten om dit te vertellen. De reactie was ontzettend afwijzend. Letterlijk werd er gezegd: och, wil je ook weer wat hebben wat een ander heeft? Terwijl het al 3 jaar aan de gang was. Ik wist niet wat ik hoorde. Er zou wel ‘even’ gepraat worden.

Dit gebeurde ook. Op een zaterdag avond zat hij, ik en onze beide ouders ‘gezellig’ bij elkaar zoals altijd bij elkaar gezeten werd. Het werd wel even snel uit de wereld geholpen. Hij ontkende. Mijn woord tegen het zijne. We mochten 2 weken niet bij elkaar op de kamer komen.

Klaar, opgelost. Dachten ze… Het werd alleen maar heftiger tot mijn 13de.

Op de middelbare school was het ook onwijs drama. Ik werd geslagen, geschopt & bedreigd. Ik was 12 toen ik in de 2de klas zat van het VMBO toen ik een heel slecht rapport kreeg.

Dit kon ook niet anders gezien de gebeurtenissen thuis en het feit dat ik voor de rest van de klas strafwerk zat te schrijven en met pijn in mijn buik van het ene lokaal naar het andere lokaal probeerde te komen. Als het mezelf niet lukte, dan werd ik wel een handje geholpen.

Aan mijn haren werd ik door de aula gesleurd, in elkaar geschopt op de gang. Gelukkig zei het hoofd wel tegen de pesters met een wijzende vinger dat ze dat niet meer mochten doen. Uiteraard gingen ze door. Halverwege de 2de klas hebben ze dan eindelijk besloten dat ik naar de brugklas terug ging. Voor mezelf in eerste instantie een rustgevende gedachte. Mijn brugklas had ik gedaan op het speciaal onderwijs om de leerachterstand die ik door het pesten had op gedaan op de basisschool in te halen. Dit was keurig gelukt en mocht gewoon naar de 2de door in het reguliere onderwijs.

Eenmaal terug in de brugklas werd de drama alleen maar groter. Ook daar viel ik niet goed in de smaak. Ik verschool me in de pauzes en was elke dag bang. Gelukkig had ik een heel fijne tekendocent op school waar ik in de pauzes mocht bivakkeren en extra tekenlessen mocht nemen. Ik was gek op tekenen. Ondertussen mocht ik ook op voetbal van mijn ouders. Die wens had ik al een aantal jaren en ik voelde me daar helemaal op mijn gemak. Iedereen uit mijn team nam me zoals ik was.

In de 2de sloeg ik zelf helemaal door. Ik liet mijn eigen kleding stijl los en ging me echt gedragen als een tuttig meisje. Allemaal enorm geforceerd want ik had geen flauw idee wat deze rol in vredesnaam met zich mee zou brengen. Zo belandde ik dus regelmatig met een grote mond in het straflokaal. Einde van de 2de klas wist ik duidelijk dat dit niet mijn ding was. Hoe ging ik dit nu weer recht breien. In mijn overgang naar de derde kwam ik bij verschillende nieuwe mensen in de klas. In de 3de moesten we een richting gaan kiezen. Ik koos voor verzorging omdat dit het meeste zou aansluiten bij het CIOS.

Ik kwam steeds weer meer terug bij mezelf, mede door de tekendocent waar ik nu ook privecontact mee had. In de 3de ging het pesten ontzettend door. Zowel in de klas als buiten de klas. Buiten de klas snapte ik het niet, want dit ging om mensen waarvan ik dus geen flauw idee had wie zij waren, en ik snapte dan zeker niet dat ze mij kende. Ik liet alles maar toe, en deed mn ding. Ook bij gym werd ik regelmatig in elkaar getrapt. Bewust. Alleen was ik heel erg sterk en de meiden uit mijn klas niet. Als er dus tegen me aan gelopen werd, voelde ik dat wel, maar ik had niet het gevoel om te vallen.

De meiden die tegen mij aan liepen vielen wel. Die kracht die ik toen had, zag ik toen als dikheid. Ik was dik, daarom stuiterde die meiden terug. Als ik foto’s van toen terug zie, zie ik dat dat dus helemaal niet waar is en dat ik echt heel sterk was. Veel sterker als de meiden uit mijn klas.

In de 3de klas, met mijn dikheids ideeën ging ik op survival kamp. Je kon je inschrijven voor de projectweek. Alle pestkoppen gingen naar Barcelona en andere landen. Ik had me ingeschreven op survivalkamp. Ik heb een hele mooie week gehad, en durfde wat meer van mezelf te laten zien. Ook als ik wel getreiterd werd durfde ik wat meer tegengas te geven. Ik wist immer dat ik ontzettend goed bezig was. Ik at de hele dag niet, en nog liep ik harder als hen die wel aten. Ik was dus veel sterker op die manier.

Eenmaal thuis zag ik dat ik aardig wat gewicht kwijt was en ben toen doorgeslagen in het lijnen. Ik hielde het redelijk vol, en kwam op die manier zelfs mijn vierde jaar door. Wel met horten en stoten, want ik kreeg ook kleine eetbuien.

In de 4de klas deed mijn zus een zelfmoordpoging. Ik vond haar toen.. Net op tijd.. Dit was voor mij ook een reden om nog meer te gaan lijnen en mijn aandacht op mijn eetstoornis in ontwikkeling te steken. Op school had ik eindelijk een paar weken voor mijn examen het ‘hoofd’ van de pesters aangepakt. Dit werd heel lastig en zat hierdoor tot 17.00 uur op school om niet buiten in elkaar geslagen te worden, maar dat boeide me allemaal niet zo, dan ging ik gewoon extra tekenlessen volgen.

Ik haalde heel erg makkelijk mijn examen. Had ook geen zenuwen, wist dat ik er goed voor stond dus ik ging ook echt ‘even’ examen doen. Na het behalen van mijn examen en de vakantie was het dan zover.. Ik ging naar het CIOS. Ik had hiervoor nog wel de medische keuring moeten doen waaruit bleek dat ik X benen, platvoeten en x kg te zwaar was. Maar wat had ik daar naar uitgekeken. Eindelijk mensen die dezelfde interesses hadden als ik. Ik vond het er geweldig, de mensen waren aardig, ik was de hele dag bezig met sport. Maar wat moet ik hier in vredesnaam mee… Ik hoefde niet meer te overleven.

Op dat moment kwam ALLES op me af. Alles was me teveel. Ook op mijn weekend baantje ging het niet geweldig. Ik meldde me heel vaak ziek omdat ik werd lastig gevallen op mijn werk. Bijna wekelijks werd ik aangerand door mijn baas. Ik kreeg enorme grote eetbuien, meerdere dagen per dag en slikte veel laxeerpillen om dun te worden.

Mijn ouders weten dit aan het vele sporten. Ik wist wel beter. Op een avond trok ik het niet meer. Ik heb alles aan mijn zus verteld en zij heeft het op haar beurt weer aan mijn ouders met mijn goedkeuring verteld. Toen ging het balletje rollen. Ik ging naar de huisarts waar werd verteld dat het allemaal wel goed was. Ik had een gezond gewicht en moest maar even stoppen met dat braken. Tergelijkertijd zei hij, als je zo doorgaat haal je Pasen niet eens. Voor mij hele dubbele boodschappen. Ik werd door gestuurd naar de psycholoog. Mijn moeder ging mee.

Toen kwam sowieso het pestverhaal en het misbruik verhaal eruit. Eindelijk voelde ik me toen gehoord door mn moeder. Eindelijk zag ik een schrikreactie bij haar. Waarom geloofde ze me nu op mijn 18de wel? Door de psycholoog werd ik doorgestuurd naar een eetstoorniskliniek waar ik met de pré-groep begon en uiteindelijk naar de 5daagse behandeling ging.

Mijn behandeling ging alles behalve soepel. Ik schopte tegen van alles aan en niks lukte. Dat er onder de eetstoornis een depressie zat verscholen had niemand bedacht. Ik raakte behoorlijk in een crisis en heb de behandeling moeten stoppen en werd intern opgenomen op de gesloten afdeling. Daar was ik gelukkig al vrij snel weg. Het was een hel. Ik kreeg medicatie waar ik in korte tijd behoorlijk van aankwam. En door een foutje van de psychiater heb ik dit te lang geslikt.

Na mijn ontslag ben ik gelijk gaan werken en had een relatie. Alles leek goed te gaan. Dat mijn eetstoornis nog zo makkelijk op de loer lag had ik niet verwacht. Ik heb me altijd wel bezig gehouden met mijn eten, en ik lette er wel op, maar doordat ik met die medicijnen stopte en in een nog rapper tempo afviel, ging het natuurlijk een stuk makkelijker. Helaas ging het anderhalf jaar later weer langzaamaan mis. Ik begon weer met minderen en braken (wat ik overigens ook in de betere periode nog wel sporadisch deed) en later ook laxeren. Ik viel af, maar niet super snel.

Het verschil met de eerdere keer, was nu dat ik geen eetbuien had. Langzaam aan viel ik steeds meer af. Vriendinnen die van mijn eetstoornissen wisten, waren op hun hoede. Het lukte me niet meer om te stoppen, ik zal dun worden..

Dit ging heel lang door, tot afgelopen februari. Ik heb een jong nichtje. Ze is mijn allesie. Ze heeft me onbewust met haar jonge leeftijd door heel veel moeilijke fases heen gesleept. Toen me werd gezegd ‘je nichtje kijkt tegen jou op, wil je dan dat zij ziet hoe jij er aan onder door gaat of het verkeerde voorbeeld krijgt?’. Dat was de keer dat ik brak. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Het was duidelijk dat ik beter moest worden ,maar ik had geen flauw benul hoe. Wel was ik al een tijdje bezig met PMT en een diëtiste. Ik had er vooral wat aan om mijn verhaal kwijt te kunnen, maar mn gewicht bleef dalen en mn eetpatroon verslechteren.

Ik doe de opleiding voor verpleegkundige en ben werkzaam in de psychiatrie. Toen ik in februari van werkgever overstapte en ik excuses zat te verzinnen om een maand later bij mijn nieuwe werkgever te beginnen voor een boosteropname. Dat ging heel moeilijk worden. Elke werkgever weet immers dat je 2 maanden opzeg termijn hebt. Ik waagde de gok.

Ik ging niet voor de boosteropname en ik zou maart gewoon beginnen bij mijn nieuwe werkgever. Eenmaal thuis heb ik een vriend gebeld met de vraag of hij tijd had om te gaan lunchen. Ik heb het gewoon gedaan.

Tuurlijk hield ik dit weer eventjes vol, en is het niet zo makkelijk om dat 3x per dag te doen. Dat heb ik ook geweten. Maar het was wel het begin van mijn motivatie om door te zetten. Ik ben nu bijna verpleegkundige en heb een rottige tijd gehad met mijn eetstoornis, maar ik ben klaar om nieuwe stappen te zetten. Ik ben aardig wat aangekomen in gewicht.

Ik zit nog niet op mijn gezonde gewicht, maar dat is ook iets waar ik nu aan werk. Niet om op het gezonde gewicht te komen, maar vooral om de gedachten omtrent gezond gewicht uit te dagen.

Ik zit nu bijna in fase 3 van het opbouwschema. Ik ben er nog niet, maar voor mn gevoel al een heel groot eind. Ik durf weer te eten, ik kan weer wat beter alleen eten, ik braak al heel lang niet meer, laxeren komt nog heel weinig voor.

Ik heb de liefste vrouw van de wereld met wie ik in september ben getrouwd. Ja ik ben klaar voor het leven. Ik ben klaar voor mij..

‘Gun jezelf, jezelf’