Ik weet nog heel goed. Dat ik niet wist hoe het heette. Helaas kwam ik er achter. Ik vond wat ik zocht, maar of het nou helemaal goed was. Ik ben nooit echt dik geweest. In groep 7 had ik zelfs ondergewicht.
In 2 jaar ben ik erg veel aangekomen naar een normaal gewicht, waar ik niet zo blij mee was. Ik was erg onzeker over mezelf. Kreeg een paar reacties, en kreeg een idee in mijn hoofd. Een paar kilo minder. Dat zou het zijn, ik zou me dan beter voelen. Dus dat was mijn planning, eerst dat snoep is vervangen door appels, komkommer, of ander groente of fruit.
Ik had wel eens gehoord dat er een site was waar meisjes elkaar hielpen met het afvallen, maar ik wist nooit hoe het heette. Ik las in de girlz! over een meisje die boulimia had. En daar stond het Pro-ana. ik had het eindelijk gevonden, ik wist waar ik moest zoeken. En daar zou ik toch al mijn steun uit kunnen halen. Dus daar begon het mee.
Ik keek op die site, ik schrok eerst wel van wat hun allemaal deden om af te vallen, alles was opgeslagen in mijn hoofd. En ik sloot de computer af. ‘S nachts dacht ik na, die meisjes zijn ook gelukkig en dat wou ik toch ook worden? De volgende dag op school had ik mijn gedachten er niet echt bij, ik zat telkens met mijn hoofd bij pro-ana. zou ik ook zo gaan worden? ###
Ik besloot me aan te melden. Helaas werd ik niet toegelaten, waar ik erg van baalde. Maar alle tips en trucjes om af te vallen die had ik daar nog wel kunnen vinden. Dus dat ging ik toepassen, alleen het werd er niet echt beter op, ik maakt ruzie met iedereen, niemand mocht zich meer met mijn leven bemoeien, ik wou alles zelf bepalen. Ik viel een paar kilo af, vriendinnen hadden het door en gingen naar mijn mentor.
Daar was ik zo boos over, ik weet het nog heel goed. Hoe konden ze, mijn hele afval plan liep mis. Maar gelukkig hield mijn mentor haar mond tegenover mijn ouders. Het afvallen ging door en door. Ik schreef iedere dag in mijn dagboek. Maar toen lazen me ouders mijn dagboek. Ik kwam thuis en kreeg meteen de volle lading op me. Schreeuwen, huilen, ik was zo boos. Ik had nog net geen ondergewicht. Maar werd wel van huisarts doorverwezen naar Amarum. Ik ontkende alles, ik wou absoluut niet in behandeling. NIEMAND mocht me helpen, ik wou alles zelf doen.
Op school ging alles mis, slechte cijfers. Ik was/ben constant bezig met afvallen, pro-ana, thinspo en dat soort. Op een gegeven moment kreeg ik eetbuien, ik mocht er van mezelf 1 per week hebben, maar meer ook niet. De rest van mijn week moest ik me aan mijn eigen eetpatroon houden. Alleen ging dit niet. Het was zomervakantie, ik werd in de gaten gehouden, kwam aan en zo ging het verder. Alleen de eetbuien bleven maar komen. Ik ging eten wegsmokkelen, zocht tips bij andere pro-ana’s om het toch nog een beetje te overleven.
Ik ging ook nog een week mee met een vriendin op vakantie. Het was super gezellig, maar zo lastig. Al dat eten, ik kon daar gewoon niet braken. Wat als ze me zouden horen, of het zouden zien. Ik kon aan die gedachten maar beter niet denken. Het half jaar daarna: eten, niet eten, braken, eetbuien. En zo gaat het nog steeds.
Ik heb pro-ana al erg kunnen laten rusten, vooral door Ziezo. Daar heb ik toch nog wel het meeste geleerd, dat pro-ana je niet helpt. Ondertussen heb ik wel diagnose anorexia nervosa gekregen. Ik zie zelf ook wel dat dit niet gaat. Toch heb ik elke dag die tweestrijd. Ik kan niet normaal leven en dat heb ik toch gedeeltelijk aan pro-ana te danken. Hoe het verder gaat weet ik niet. Ik wil de goede kant op, maar afvallen is nog iets wat ik eigenlijk te graag wil.
anoniem.
Geef een reactie