Een interview met Welmoed Barendsen, schrijfster van het recent uitgegeven boek “Lijntje”.
1. Je hebt gekozen voor de titel lijntje, waarom deze titel?
Toen ik in de Ruyterstee in Smilde zat, mochten de meisjes die in hetzelfde huisje als ik zaten en ik, op een dag de ramen van het huisje beschilderen. Een paar meisjes hadden op het raam van de voordeur een Nijntje geverfd en besloten de N in een L te veranderen, zodat het Lijntje werd. Dit omdat ‘lijnen’ natuurlijk het thema van ons huisje was. Jammer genoeg werd dit niet door iedereen gewaardeerd en moest het er uiteindelijk ook weer af. Ik weet niet of het Nijntje tegenwoordig nog op de voordeur zit, eigenlijk!
2. Hoe heb je het schrijven van het boek ervaren?
Voor het boek heb ik stukjes uit mijn dagboek letterlijk geciteerd. Toen ik het dagboek schreef, had ik niet de intentie om er een boek van te maken. De stukjes uit mijn dagboek zijn dus erg puur en beschrijven echt goed hoe ik mij op bijna elk moment van de dag voelde. Ik besloot deze verslagjes, 3 jaar nadat mijn anorexia begon, over te typen, meer voor mezelf dan voor anderen.
Het ging toen al iets beter met me. Door het opnieuw lezen van de dagboekverslagen, leek het alsof ik alles weer meemaakte. Dit was erg moeilijk, maar het was voor mij wel een manier om het een beetje te verwerken. Ik kon het objectief beoordelen, omdat ik mezelf op een gegeven moment helemaal niet meer herkende. Ik besef nu dat ik heel duidelijk gedurende een lange tijd een ander persoon was, iemand die helemaal niet leek op de ‘echte’ Welmoed. Hierdoor besef ik dat ik echt nooit meer terug wil naar het ellendige wereldje van anorexia. Hoe vertrouwd en bevredigend het soms ook was. ###
3. Wat hoop je met dit boek te bereiken?
Ik hoop dat heel veel mensen het lezen en beseffen dat anorexia echt puur een psychische ziekte is, waarbij het fysieke een gevolg is. Ik hoor nog zo vaak mensen zeggen dat anorexia-patiënten zich aanstellen en dat mager en anorexia onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Dit is zo’n onzin! Anorexia is gewoon een stem in je hoofd die zegt dat je meer waard bent als je niet eet en mager bent. Zo was het bij mijn in ieder geval. Ik ken meisjes die op hun streefgewicht zitten en nog steeds niet van hun anorexia af zijn. Ze hebben dan misschien niet meer die vernietigende afval-drang, maar hebben nog steeds rare eetgewoonten en durven lang niet alles te eten. Zij hebben nog steeds die stem in hun hoofd, maar dit begrijpt lang niet iedereen. Ook hoop ik veel meisjes te kunnen steunen met dit boek en hun hoop te geven. Anorexia is te overwinnen!
4. Het gewicht benoemen is voor mensen met anorexia nogal een gevoelig punt, waardoor heb je besloten om toch jouw gewichten die je had te benoemen in je boek?
Ik heb eigenlijk expres niet precies alle gewichten in mijn boek genoemd. Meestal zeg ik dat ik ‘zoveel’ ons ben afgevallen of aangekomen. Voor mij is het namelijk ook een gevoelig punt. Het getal 37 wilde ik, op verzoek van mijn uitgever, wel noemen, omdat dit natuurlijk best laag is. Toch trek ik het me nog steeds erg aan als mensen nonchalant op dit getal reageren: ‘Nee, dat is inderdaad niet zoveel nee.’ Dan zou ik het liefst een nog lager getal kunnen noemen, om maar die schok te veroorzaken. Ik weet dat dat nergens op slaat, hoor! Maar toch zit dat stukje anorexia nog een beetje in mij. Verder denk ik dat het voor de lezer wel interessant is om een keer een getal te zien, dan weet hij of zij ongeveer over welk gewicht het gaat.
4a. Denk je niet dat die 37 kilo ervoor kan zorgen dat andere meiden denken die 43 wegen “Ach, bij mij is het niet zo erg nog, ik moet meer afvallen, dat kan best, zij woog ook 5 kilo minder…”
Ik ben wel bang dat meisjes het als voorbeeld kunnen nemen. Maar goed, ik ben daarna wel weer aangekomen en juist dat zal een voorbeeld moeten zijn. Het wordt ook niet aangeprezen ofzo. Er staat nergens in het boek dat iemand dit mooi of goed vond, behalve ikzelf. In de Ruyterstee hangt van iedereen een grafiekje met je gewichten van de afgelopen weken. Hier staan ook cijfertjes op en daar zal iemand ook een voorbeeld aan kunnen nemen. Dat doen anorexia-patienten denk ik onbewust sowieso wel.
Maar iemand die hier een voorbeeld aan neemt is nog heel ziek, wil waarschijnlijk sowieso nog meer afvallen en heeft een eigen streefgewicht in zijn gedachten. Ik wilde graag een BMI van 13 hebben. Het is me niet gelukt en daar ben ik heel blij om.
5. Hoe kijk je nu terug op de strijd die je hebt geleverd tegen de anorexia?
Ik kijk erop terug als een vermoeiende, emotionele, zware strijd, maar wel een strijd die zeker de moeite waard was. Die verschillende stemmen in je hoofd maken je echt gek. Moet ik nu naar de echte Welmoed luisteren, of naar die andere stem? Wie is eigenlijk de echte Welmoed? Het is zo vermoeiend! In mijn boek staat ook een tekst die ik hierover heb geschreven. Het heet ‘one soul and two voices’. Op een gegeven moment wist ik helemaal niet meer wat ik wilde, afvallen of beter worden. Ik denk dat veel meisjes met anorexia dit herkennen. Ik zie het een beetje als het staan voor een tweesprong, welke weg kies je? Gelukkig heb ik uiteindelijk voor de goede weg gekozen. Beetje bij beetje probeerde ik het stemmetje te negeren. En uiteindelijk is dit voor 99% gelukt (de 1% staat voor het gezond willen eten en enkele eetgewoonten, ik eet bijvoorbeeld liever geen patat).
6. Waarom moeten we juist jouw boek over anorexia lezen?
Ik heb zelf twee (van de duizenden!) boeken over anorexia gelezen. Ik vond ze allebei depressief en saai. Toen ik mijn dagboekverslagen aan het overtypen was, merkte ik dat ik best ook wel relatief leuke dingen had meegemaakt in de tijd dat ik aan anorexia leed. Ik ben van mezelf erg sarcastisch ingesteld en dit vind je ook terug in het boek. Ik denk dat mijn boek anders is dan de meeste boeken over anorexia, omdat er in mijn boek veel gebeurd en omdat er humor en sarcasme in is verwerkt. Er is dus een wisselwerking tussen stukken met humor en stukken waarin de ernst van de situatie en anorexia voorkomt. Ik hoop hierdoor een breder publiek te trekken; niet alleen meisjes of jongens die aan anorexia lijden en hun omgeving, maar ook mensen die in eerste instantie niets te maken hebben met de ziekte anorexia. En natuurlijk heeft het boek een happy ending!
7. Hoe kijk je nu naar je lichaam / naar jezelf?
Ik weeg mezelf niet meer omdat ik niet wil weten wat de weegschaal over mijn massa te zeggen heeft. Wel weet ik dat ik het liefst weer een paar kilo lichter zou zijn. Ik ben klein en ik heb de aanleg om snel wat dikker te worden. Dit vind ik heel erg vervelend. Ik wil mezelf nu echt niet in een badpak vertonen. De belangrijkste verandering ten opzichte van mijn zelfbeeld is dat ik nu weet dat je gewicht niets met je waarde te maken heeft. Ik wil niet afvallen omdat ik dan denk dat mensen me dan aardiger, liever of mooier vinden, maar omdat ik momenteel niet prettig in mijn vel zit met dit gewicht. En dit is reëel, hoor! Er kan echt wel wat af, haha. Ik ben nog steeds onzeker, ook al kan ik dat goed verbergen, maar met betrekking tot mijn uiterlijk ben ik lang niet zo kritisch meer. Ik ga soms zelfs zonder make-up de deur uit! Dat had ik een paar jaar geleden nooit gedurfd.
8. Is er veel veranderd in je leven nu je een boek hebt geschreven?
Wat ik vooral leuk vind zijn de positieve reacties. Dit geeft me een goed gevoel: ‘Jee, ik kan ook eens iets: een boek schrijven!’. Ik kom op de radio, in de krant, etc. en dit is wel heel erg bizar, maar ook goed voor mijn zelfvertrouwen. Het zou een ramp zijn voor mijn ego als dit boek een grote flop wordt. Maar mijn verhaal is nu een feit en dit is soms lastig en confronterend, maar ook best fijn. Op deze manier kan ik het een beetje tot het verleden laten behoren. Ook heb ik ontdekt dat ik schrijven echt super leuk vind! Misschien ga ik nog wel een boek schrijven, maar dan niet autobiografisch, want er is niets meer te vertellen, haha.
9. Wat zou je nog graag tegen de lezers/lezeressen van proud2bme willen zeggen?
Ik zal ze graag een hart onder de riem willen steken. Denk alsjeblieft niet dat uiterlijk alles is en denk ook vooral nooit dat je niets waard bent. Iedereen is wel ergens goed in en iedereen is mooi. Wees trots op jezelf!
Ik dacht destijds dat in de kliniek mijn ziekte opgelost zou worden. Net als een geneesbare ziekte of aandoening zou ik een pilletje krijgen om mijn anorexia te genezen. Niets was minder waar, je moet zelf echt heel hard je best doen!! Anorexia is een hardnekkige ziekte, maar met een flinke dosis motivatie om te werken aan jezelf is het zeker te overwinnen.
Het boek is hier te bestellen bij BOL.COM.
Geef een reactie