Ken je dat gevoel dat het je soms allemaal even te veel word, dat de pijn te heftig is en het allemaal tegen zit ?! Het gevoel van angst, en onzekerheid ?! Het gevoel van op willen geven, omdat je geen uitweg meer ziet ?! Het gevoel van gefaalt te hebben omdat je toch een mislukkeling bent?!
Het gevoel van opgekropte woede, dat je uit naar jezelf doordat je jezelf niks gunt ?! Het gevoel van te diep te zijn gezonken en niemand die je nog redden kan ?! Het gevoel van schaamte omdat je bang bent voor reacties van de buitenwereld ?! Nou ik wel.
Elke dag opnieuw die strijd, elke dag hetzelfde in je hoofd, het lijkt gewoon niet op te houden wat ik ook probeer. Denk ik eindelijk een stukje op de goede weg te zitten, val ik weer, moet ik weer opstaan en weer opnieuw beginnen, en zo gaat het maar door. Er komt geen einde aan, er staan zoveel bomen op het pad dat ik bewandel dat ik de weg niet meer kan vinden, de weg naar mijn gevoel, de weg naar wat ik nou echt wil, de weg naar het houden van mezelf.
Als ik voor de spiegel sta zie ik zoveel wat er niet hoort zoveel angst om dik te worden, zoveel moeite om te accepteren hoe ik ben en hoe ik eruit zie.
Toegeven dat ik misschien wel ziek ben, terwijl andere mensen om me heen denken dat het wel oke is allemaal, zelfs mijn eigen moeder die niks doorheeft. Het gevoel om alles achter te willen laten wat ik nooit verwerkt heb, gewoon weg uit mijn hoofd. Niet elke dag weer opnieuw een actrice uithangen, eens eindelijk zonder masker durven leven, maar wanneer?! Dit gevoel maakt me kapot, of maak ik mezelf kapot ?! Ik voel me gevangen in mijn eigen hoofd, gevangen in mijn eigen wereld, gevangen in een cirkel waar ik niet uit lijk te komen.
Het gevoel van spijt?! Spijt van alles, gewoon spijt dat het zo is gelopen, dat het zover heeft kunnen komen en dat ik mezelf zo heb laten vallen.
Ik wil vrede sluiten met mezelf, geen oorlog meer in mijn hoofd. Het lef om voor de spiegel te gaan staan en te zeggen, wat zie je er goed uit en wat ben je mooi vandaag, in plaats van alle negatieve dingen op te noemen.
Ken je het gevoel van bij je vrienden zijn en je lelijk voelen tegenover hen, jaloezie omdat hun wel van zichzelf kunnen houden. Het verlangen naar een warme knuffel, een kus en een arm om je heen, lieve woorden die zeggen – ik sta naast je, je staat er niet alleen voor – terwijl je de mensen waar je veel van houdt en je dat kunnen geven van je weg duwt, gewoon omdat je bang bent dat ze je toch weer alleen laten, verlatingsangst?
En zo hoopt alles zich een beetje op, en raak ik verstrikt in een spinnenweb van negatieve gevoelens waar ik niet uit lijk te komen. Door mijn eigen gevoel raak ik zo in de war dat ik niet meer weet wat goed en niet goed is, dat ik niet meer weet hoe ik me moet voelen, dat ik niet meer weet wat echte blijdschap is omdat ik al zolang doe alsof ik vrolijk ben.
Maar ik heb een wens, een hele grote wens, en dat is dat ik kan zeggen:
I’M PROUD OF MYSELF!!!!
Geef een reactie