Op proud2Bme vind je met regelmaat verhalen van mensen die lijden aan een eetstoornis. Ze delen hun ervaringen en nemen je mee in de strijd. Dat zorgt voor herkenning en het gevoel er niet alleen voor te staan. Vanuit Proud vinden we het echter ook belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis eens extra onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vandaag interviewen we Ciska.
Ciska is 21 jaar oud en mensen omschrijven haar vaak als vrolijk, creatief en een harde werker met het hart op de goede plek. Als kind kreeg ze de diagnose diabetes type 1. Het was voor haar lastig om dat de leren accepteren, maar dat gaat nu heel goed. Ciska werkt als woonbegeleider met mensen met een verstandelijke beperking. Hiernaast heeft ze een klein contract als ervaringsdeskundige.
Als ze niet aan het werk is vind ze het leuk om met haar paard bezig te zijn of is ze lekker aan het sporten. Regelmatig spreekt ze af met vrienden. Ze vind het dan gezellig om ergens te lunchen, koffie te drinken, uit eten te gaan of een avond stappen. Ciska heeft een passie voor eten en vind het dan ook erg leuk om voor mensen te koken en nieuwe recepten uit te proberen. Ze doet eigenlijk van alles, maar net waar ze die dag zin in heeft.
Hoe zag je leven met eetstoornis eruit?
Mijn leven met een eetstoornis was geen leven. Toen mijn eetstoornis sterker werd en het mijn leven overnam, was het meer een soort overleven. Ik moest de hele dag door bewegen, stilzitten mocht niet. Ik liep ik de hele dag op eieren om stiekem te doen en te liegen tegenover mijn ouders. Ook had ik regelmatig woede- of paniekaanvallen. Ik leefde van eetmoment naar eetmoment. Ik had continu een te lage bloedsuikerspiegel en hierdoor heb ik ook 3 maanden in het ziekenhuis moeten doorbrengen. In het ziekenhuis werden alle regels voor mij bepaald. Ik moest de hele dag in bed liggen en mocht niet meer alleen naar de wc of onder de douche. Elke meter die ik verplaatste moest ik een rolstoed. Zelf had ik totaal geen controle meer over mijn leven.
Tussen al deze regels door kon mijn eetstoornis nog veel terrein winnen door toch stiekem proberen te sporten, eten weg proberen te gooien en mijn eigenwaarde helemaal de grond in te praten. Uiteindelijk mocht ik niet meer zelf naar de wc of onder de douche. Ik vond dat echt vreselijk. Ik ging ook vaak pas rond 2 uur slapen, omdat dan de laatste 2 uur van mijn dag echt van mij waren en niet van mijn eetstoornis of behandelteam. Ik ben ook 2x opgenomen geweest in een kliniek. Ook hier was het programma voor mij bepaald, uitgeschreven en moest ik de regels volgen. Mijn leven tijdens mijn eetstoornis was niet van mij, ik werd geleefd.
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
Pas twee jaar na alle behandelingen kwam ik erachter waar mijn eetstoornis voor stond. Ik betrek dingen heel snel op mezelf en kan heel lang bij mijn fouten stilstaan. Vroeger trok ik elke opmerking heel persoonlijk aan en vond ik dat me aan iedereen moest aanpassen. Ik voelde me daardoor nooit goed genoeg. Ik heb nooit geleerd om voor mezelf op te komen of keuzes te maken. Thuis werd er ook niet over gevoelens gepraat en werd er vaak gezegd dat het altijd wel erger kon, je gewoon door moest gaan. Ik heb hierdoor niet echt geleerd om gevoelens te herkennen en hier op een goede manier mee om te gaan.
Het accepteren dat ik levenslang ziek ben zat er ook achter. Mijn behandelteam zei dat diabetes best makkelijk te reguleren is en dat er prima mee te leven valt. Deze boodschap zorgde ervoor dat ik nooit praatte over waar ik moeite mee had en mijn diabetes compleet verwaarloosde. De impact dat je bij alles wat je doet steeds moet nadenken, overwegen, keuze maken, aanpassen, nooit meer even iets onverwachts kunnen doen, word nogal onderschat. Als je er geen aandacht aan geeft dan gaat het vanzelf wel weer weg. In therapie heb vooral geleerd om te praten.
Waar lag jouw sleutel naar jouw herstel?
Ik wilde mijn eigen leven leiden in plaats van geleefd te worden door mijn eetstoornis of mijn behandelaren. Door contact met vrienden tijdens mijn opname kreeg ik ook weer lust om mijn diploma te halen, een rijbewijs, paard te kunnen rijden wanneer ik wil, naar feesten te gaan, zelf kunnen beslissen wanneer ik naar buiten ga. Niet alleen meer in een rolstoel naar buiten te mogen en elke dag een vast programma af te lopen. Ik wilde weer zelf kunnen kiezen wat ik wilde doen met mijn dag, zelf de touwtjes in handen. Een tijd op de bodem leven en je enige keuze is om nog omhoog te klimmen was bij mij de sleutel tot herstel. Ik wilde weg uit de situatie waarin ik zat. Contact met een ervaringsdeskundige en lotgenoten gaven ook hoop.
Wat was jouw grootste uitdaging in herstel?
Het durven kiezen en achter mijn eigen mening blijven staan. Het heeft heel lang geduurd voordat ik keuzes kon maken en deze niet te laten beïnvloeden. Ik vroeg constant om bevestiging en ik wilde overal mijn mening over laten horen. Ik weet nog dat ik een uur in de Kruidvat stond om een deo uit te zoeken voor mijn vader en broer voor Sinterklaas. Alle scenario’s gingen door me hoofd. Ik heb ook heel erg moeten leren om mezelf leuk en de moeite waard te vinden.
Wat is de beste hulpverlening?
Voor mij was een klinische opname het best al vond ik het niet leuk. Er was een duidelijk programma, duidelijke regels en duidelijke consequenties. Mijn eetstoornis kreeg geen ruimte, ik was veilig en er was altijd iemand waar ik op terug kon vallen. In het begin waren al mijn eetkeuzes overgenomen door de begeleiding en stukje bij beetje kreeg ik hier de regie over terug.
Toen ik beter op gewicht was begon therapie ook een grote rol te spelen. Ik heb creatieve-, muziek-, bewegings-, individuele-, groeps- en sociale therapie gehad. Het was ook heel fijn om mensen om mij heen te hebben die mij bleven zien en niet alleen mijn eetstoornis. Het is ook belangrijk dat als je door een moeilijk moment heen bent een dikke knuffel te krijgen, een warme omhelzing. Een eetstoornis is al zo eenzaam en kil, dus is het fijn als je omgeving dit niet is. Steng voor de eetstoornis, lief voor de persoon. Duidelijke regels en consequenties. Geef de eetstoornis geen vinger, want dan pakt die de hele hand.
Toen ik meer in de eindfase kwam was het heel prettig om regelmatig met iemand te kunnen praten. Iemand die gewoon naar mij luisterde en mij probeerde te helpen, de volledige aandacht, een luisterend oor, iemand die met je meeleeft. Het was ook fijn dat ik de ruimte kreeg om hier mijn eigen weg in te vinden. Het hielp mij in de laatste stappen ook heel erg om weer dingen uit een normaal leven op te pakken. Ik nam een bijbaantje, ik startte een opleiding, ik sprak met vrienden af. Hierdoor had ik ook weer veel minder tijd voor mijn eetstoornis en wilde ik er ook alleen maar meer van af. Door de succeservaringen op werk groeide ik ook weer als persoon en het opdoen van nieuwe sociale contacten zorgden ook voor een boost.
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
Mijn eetstoornis is heel naar geweest en heeft veel impact gemaakt. Toch denk ik dat ik zonder mijn eetstoornis niet de persoon zou zijn die ik nu ben. Door mijn eetstoornis en alle behandelingen heb ik zoveel over mezelf geleerd, over de mens in het algemeen en de wereld waarin we nu leven. Ik vond die periode heel heftig en ik begrijp nu ook niet hoe ik al die dingen heb kunnen doen en hoe ik zo dacht.
Ik snap niet waarom ik zo gelukkig werd van een kruimel die ik liet vallen of een schepje yoghurt die ik achterliet in mijn bakje. Ik snap niet hoe ik al die tijd heb kunnen bewegen, kunnen doorlopen met zo’n lijf. Dat ik echt dacht dat ik van een boterham met pindakaas gelijk kilo’s zou aankomen… Nou, ik heb er wel meer dan 1 moeten eten om überhaupt iets aan te komen haha! Ik vind het gek dat ik toentertijd zo geloofde in alles wat mijn eetstoornis me vertelde en ik begrijp niet hoe dat allemaal mijn werkelijkheid is geworden. Vreemd dat ik op een punt wist dat ik er heel slecht aan toe was, maar gewoon niet meer wist hoe het anders moest.
Te weinig eten?
Je eetstoornis laat je dit ervaren als heel erg sterk, maar dit is het in werkelijkheid niet. De hele fitwereld vertelt je dat je sterk bent om een koekje of een taartje te laten staan. Ik vind dat echt onzin. Hoe sterk is het om op je lijf te vertrouwen? Naar je lijf te kunnen luisteren en het te geven wat het nodig heeft?
Herstel van een eetstoornis?
Het gevecht tegen mijn eetstoornis voelt als het grootste gevecht van mijn leven. Door het vechten tegen zoiets onbegrijpelijks en het echt zelf moeten doen ben ik een heel sterk persoon geworden. Ik weet waar ik toe in staat ben. Ik weet dat als ik iets wil ik het kan halen. Ik weet waar mijn kracht ligt. Herstel heeft mij geleerd om mezelf te zijn.
Herstel is heel eenzaam en loodzwaar. Er zullen momenten zijn dat je wilt opgeven en dat je het gevoel hebt dat het nooit over zal gaan. Jezelf door deze momenten heen sleuren, hulp durven vragen en aannemen en erachter te komen wat je nodig hebt, zijn de moment waarop je merkt hoe sterk je bent.
Mijn lijf is ook heel sterk… Mijn lijf is uitgeput, verwaarloosd, uitgeput, pijn gedaan, stuk gegaan. Wanneer je weer sterker, mooier en gezonder word is het echt heel bijzonder om te merken dat je lijf zichzelf weer zo kan repareren. Dat een lijf weet wat het nodig heeft en als dat gegeven wordt, het lijf gewoon weer ze ding gaat doen.
Wat is jouw belangrijkste levensles?
Wees niet bang om in het diepe te springen. Nieuwe dingen proberen lijdt vaak tot mooie momenten. Jij bent degene die een succes maakt van je eigen leven. Jij hebt de touwtjes in handen. Wacht niet op iemand die iets moois in je leven komt brengen, maak iets moois van je eigen leven. Geef zonder iets terug te willen. Ontvang zonder iets terug te hoeven doen.
♥
Geef een reactie