Ik word wakker en voel me leeg, schaamte omdat ik mij niet aan mijn regels heb gehouden. schaamte omdat ik faal. Ik moet aankomen, ik moet aankomen, ik moet aankomen. We starten in het weegkamertje. De diëtiste vraagt, zoals iedere week, hoe het is gegaan. Ik zeg oké en denk wat anders. Dat zegt de weegschaal ook. Afgevallen. De diëtiste blijft rustig en vertelt dat ik het op deze manier niet ga redden om het juiste BMI te behalen voor de 2e fase groep. Ik weet het. Ik weet het dondersgoed, maar ik ben bang, zo bang nog steeds. Bang om aan te komen. Walgelijk voel ik me.
Deze hele week voelde ik me al moe en anders. Ik dacht dat het kwam van de wintersport en dat is deels ook zo, maar ik ben op. De eetstoornis trekt zo verschrikkelijk aan mij, dat ik niet meer weet wat ik moet. Ik wil het echt bijna opgeven.. Het lijkt zo vreselijk uitzichtloos. Hoe de dag startte. Ik word wakker. Zoals gewoonlijk te vroeg van mevrouw de eetstoornis. Ik MOET nog in bed blijven, want ik verdien het nog niet om te gaan ontbijten. Ik doe ook immers de hele dag niks, dus waarom moet ik eten? Toch ga ik maar uit bed.
Shit, er ligt nog een krentenbol. En ik had gisteravond nog wel zo bedacht dat die 3 krentenbollen wel op zouden zijn als ik de volgende ochtend zou ontbijten. Helaas 1 van de 3 anderen in dit huis heeft geen krentenbol op. Die krentenbol moet op. Nee nee, niet naar luisteren. Ik besluit gewoon braaf mijn havermoutpap met appel en rozijnen te nemen. Het was lekker. Ik heb voldoende gegeten. Heeee, de krentenbol. Nou, goed.
Ik moet aankomen, dus ik eet hem gewoon op. Dan ook maar meteen met boter en suiker, want ik moet toch aankomen. Nu ik toch bezig ben, kan er ook nog wel een koek en een boterham met hagelslag bij, want ik moet toch aankomen. Nog geen 2 seconde later, schuuuuuuuuuuldgevoel. Spijt, ongelofelijk spijt dat ik het heb gedaan. Wat ben ik wel niet voor raar persoon. Na die havermoutpap zat ik al vol en dan toch nog meer eten.
Onderweg naar mijn behandeling bedenk ik wat ik daar zal zeggen… Ben ik ziek? Koorts? Moe van de wintersport? Nee, ik ga eerlijk zijn. Na het wegen trok ik het niet meer en begon ik al met huilen, wat tot ongeveer half 3 heeft geduurd. Ik weet het niet meer. Ik wil het niet meer. Ik kan het niet meer. We hebben het met elkaar gehad over de mogelijkheden. Iemand die mij de hele dag in de gaten houd. Een kliniek?
Onderweg naar huis gaat alles door mijn hoofd. Ik ben leeg. Ik kan niet meer nadenken of voelen. Wat wil ik? Wat voel ik? Ik denk dat ik trek heb en neem thuis 2 stroopwafels. Het valt zo ongelofelijk verkeerd dat ik het gevoel heb dat ik moet overgegeven. Ik ben gewoon misselijk van mezelf. Ik moet overgeven, maar eigenlijk komt er niks. Alles doet pijn, mijn keel, mijn nek en mijn spieren.
En nu.. Nu lig ik in bed.
Geef een reactie