Als je aankomt in gewicht kan het alleen maar beter met je gaan, maar jou maakt het bang. Je verliest je ranke lijf, je breekbaarheid. Je kinderlichaam verandert in een sterker, volwassen vrouwelijk figuur. Je gezicht ziet er weer gezonder uit en je haren krijgen hun volume terug. Je huid is minder droog en je botten zijn minder zichtbaar. Met de dag druppelt er meer energie in je ledematen en het lopen gaat soepeler en sneller. De wolken in je hoofd klaren langzaam op en er schijnt een heel zacht zonnetje door je ogen. Je stemming verbetert en jouw hart, waar het vrij kil was, vult zich met gevoel. Je wordt weer meer mens en dat maakt je tegelijkertijd vreselijk bang. Als je aankomt in gewicht, is niemand meer bezorgd om je.

Als je aankomt in gewicht, is niemand meer bezorgd om je. Niemand ziet meer zoals nu dat je het moeilijk hebt. Dat er een oorlog in je hoofd woedt en je het niet alleen kunt. Als je aankomt in gewicht weet niemand meer dat je hulp nodig hebt als je er zelf niet om durft te vragen. Je breekbaarheid is verdwenen en de noodzaak om voorzichtig met je om te gaan is weg. Niemand zal zich meer uit zichzelf over je ontfermen, willen beschermen of redden. Het enige kinderlijke, hulpbehoevende dat jouw ondergewicht nog uitstraalde is zelfstandig en volwassen geworden, maar in je hoofd ben je nog alles behalve dat. Je lijf kan dan wel zijn veranderd, maar wat als je hoofd dat nog niet is? Wat als je nog helemaal niet klaar bent voor die verandering en je alle angsten en verantwoordelijkheden die hierbij komen kijken nog niet aan kunt?

Wat houd je tegen om aan te komen in gewicht? De angst om onzichtbaar te worden? De angst om niet meer serieus genomen te worden en niet ernstig genoeg te zijn in de ogen van mensen waar jij graag gesteund door wordt? Ben je bang om nooit meer zo kwetsbaar en klein te kunnen zijn of nooit meer de kans te krijgen om door iemand gered te worden? Waar ben je bang voor? Denk je misschien dat je vanaf dat moment alles zelf moet kunnen en alleen op moet lossen? Ben je bang dat mensen je verlaten en alleen achterlaten? De eenzame gevoelens die je overvallen zonder dat iemand ook maar ziet dat je eenzaam bent. Aankomen in gewicht heeft zoveel voordelen, dus wat houd je tegen en waar ben je bang voor?

Je angsten zijn herkenbaar en begrijpelijk, maar zijn ze wel reëel of komen ze vooral voort uit jouw problematiek? Angsten die gekoppeld zijn aan jouw negatieve zelfbeeld, jouw onzekerheid en minderwaardigheidsgevoelens. Angst voor afwijzing en volwassen worden. Angst voor verantwoordelijkheid en voor het leven. Ieder mens heeft angsten, maar jij in extremen. Je hebt zoveel angsten dat je ze niet meer aankon en ervoor bent gaan vluchten. Vluchten door je angsten te dempen, je gevoelens uit te schakelen, naar een temperatuur onder het nulpunt. Kilte, kou, winter voor altijd. Niets of niemand voelde je meer, boeide je meer. Je angst was verdwenen, maar daarmee ook jouw sprankeling, jouw vuur. De energie was op en de passie was weg. Het leven was uit je geblazen door het gure, winterse weer. 

Wat is er nog over van jou en van jouw leven? Dat wat je de afgelopen jaren hebt opgebouwd met zoveel energie, kracht, lef en tranen, laat je langzaam instorten tot een ruïne waarvan straks enkel nog de brokstukken te bezichtigen zijn. Dat had jij ooit bereikt. Had, want je hebt het door je handen laten glippen. Nu zie je nog niet dat wat je had veel waard was, maar als je het verloren hebt zal je het missen. Je zal het jezelf kwalijk nemen omdat je niet eerder hebt ingegrepen. Had je maar meer je best gedaan, was je die verdomde angsten maar aangegaan. Had je het heft maar weer in eigen handen genomen en die vreselijke eetstoornis een klap voor z'n scharminkelige kont gegeven.

Als een uitgemergeld vogeltje met meerdere verloren veren lig je op de grond. Natuurlijk zien voorbijgangers het vogeltje en natuurlijk rapen ze het op om te redden en in huis te verzorgen totdat het weer beter is en weer zelf kan vliegen. Jij dénkt nu misschien, vanuit jouw problematiek, dat je voor altijd bij die mensen die je hebben opgeraapt, verzorgd wilt worden en in huis wilt blijven wonen, maar dat is niet zo. Dat uitgemergelde vogeltje zal op een dag zijn vrijheid terug willen, erop uit willen om zichzelf, het leven, de liefde en de wereld te ontdekken. Natuurlijk zal hij op zijn vlucht allerlei hindernissen, zoals een dikke vette Boeing 747, tegenkomen, maar dat maakt het leven tot iets waardevols. Dat maakt het goede in ons leven bijzonder en dat maakt onze overwinningen tot een uitdaging. 

Wil je werkelijk dat mensen jou enkel zien en oprapen omdat je er uitgemergeld en zielig uitziet of wil je dat mensen je een hand toereiken, een arm om je heen slaan en met je mee wandelen omdat jij JIJ bent? Gewoon omdat jij een bijzonder en leuk mens bent en het voor die mensen waard bent om zorg en aandacht te geven. Wil je niet veel liever dat mensen luisteren naar jouw verhaal in plaats van enkel te reageren op jouw magere verschijning en praten over wat je allemaal zou moeten eten? Een eetstoornis gaat niet over eten en anorexia gaat niet over uiterlijk. Het zou zo waardevol voor jezelf, jouw ontwikkeling en relaties zijn om te leren communiceren over dat wat je nu via je lichaam communiceert. Dat is kracht. 

Ik begrijp je angst. Ik begrijp dat je bang bent dat straks niemand je meer ziet of niemand meer voor je wil zorgen, maar dat is niet zo. En doen sommige mensen dat wel, dan zijn dat ook niet de juiste mensen voor jouw toekomst. Er zijn voldoende vrienden, familieleden, hulpverleners en partners die er voor jou willen zijn of je nu 40 of 100 kilo weegt. Die er voor jou willen zijn, omdat jij het bent en omdat ze weten wie jij bent en hoe jij bent. Ze weten dat er een oorlog in je hoofd gaande is, zonder dat er een veldslag zichtbaar hoeft te zijn op je lijf. 

Met elke kilo die je aankomt, krijg je een stukje van jezelf, van je leven terug. Dat is doodeng want het maakt je iedere minuut extra bewust van je toekomst en je mogelijkheden en dus ook je angsten. Doodeng, maar ook dé uitdaging van je leven. Het wel of niet aangaan van jouw angsten zal je maken of breken. Breken als je blijft vluchten, maken als je gaat vechten. Je kunt mij in alle eerlijkheid niet vertellen dat jij niet liefst wilt uitgroeien tot een krachtige, zelfstandige, gezonde en gelukkige vrouw met een toekomst. Je hebt die kans. Jij kan dit. Laat je niet tegenhouden door al die angsten. Het leven is bijzonder. Het leven is hard, maar het leven is bovenal een uitdaging. Een uitdaging die maar één keertje aan kunt gaan. Grijp je kans, je hebt niets te verliezen, enkel je leven. De grootste kans dat je dat verliest is door niét te gaan leven.

Fotografie: Emma Brown