Ik ben Lianne, 24 jaar en na jaren gevochten te hebben tegen Anorexia ben ik sinds eind augustus met ontslag gegaan bij de Ursula. Ik hou van mijn vriend, me vriendinnen, familie, en van me hond en kat. Mijn hobby’s zijn schilderen & tekenen, shoppen en dansen! In de zomer sport ik door te wakeboarden! Nadat ik wegging bij de Ursula heb ik een klinische opname gehad voor mijn persoonlijkheids-problematiek borderline. Eind november ging ik met ontslag en kan dan ook vol trots zeggen dat ik nu nog maar 1 keer in de week in therapie ben.
Ik weet nog goed dat ik na de lunch wegreed uit de kliniek en afscheid had genomen van groepsgenoten en medewerkers die mij bijna een jaar gesteund hadden. Een grote glimlach op mijn gezicht, maar met tranen in mijn ogen. Toen ik de weg naar huis reed spookte alles door mijn hoofd.
“Het leven na” de eetstoornis. Wat is dat dan eigenlijk? Jarenlang heb ik het mezelf afgevraagd. Niet meer druk maken om eten, bewegen, kcal, lichaam, bestaat dat eigenlijk wel? Tijdens mijn behandeling tegen Anorexia en Borderline heb ik er veel over gepraat en nagedacht en zelfs gepiekerd. Maar tijdens mijn behandeling leerde ik iets heel belangrijks. Ik heb een keuze. Gedachten zijn maar gedachten. Sta er bij stil, maar je hoeft ze niet te volgen!
De afgelopen tijd heb ik genoten. Genoten van de hoeveelheid vrijheid die ik wel niet heb gekregen. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Ik kan shoppen in normale winkels waarvan ik weet dat ik de kleren nog heel lang zal aankunnen. Ik beoefen mijn hobby; schilderen en tekenen. Ik ben mijn conditie aan het opbouwen en tegen mijn onzekerheid te vechten door 1x in de week te gaan zwemmen. Na het stappen rijden we langs de patatkraam en opeens sta ik daar een patatje te eten, zonder gedachten – niets! Ik hoef geen thermo shirts meer aan, en kan lekker gaan lopen met mijn hondje, gewoon omdat ík dat wil!
Ik bak taarten en brownies voor verjaardagen en eet zelf ook van. ‘s Avonds op de bank eet ik chips uit een zak en staat er een lekker wijntje koud in de koelkast op mij te wachten. Het avond eten is niet langer meer ruzie, en bestaat niet langer nog uit alleen maar nauwkeurige gekozen producten. Hebben we geen zin om te koken? Dan bakken we een patatje of bestellen we een pizza. En het geeft rust. Het geeft zoveel rust!
En ja, van die momenten geniet ik. Ik noem het mijn vrijheidsmomentjes. Ik schrijf ze allemaal op in een schrift. Want soms, soms is het wél moeilijk. Dan lukt het allemaal niet en zit het allemaal tegen. De gedachten komen weer op en de drang tot negatief handelen is soms nog heel sterk aanwezig. Op die momenten zou ik het liefst terug willen vluchten naar de veilige maar o zo eenzame wereld van de eetstoornis. Maar ik doe het niet, ik ga rustig zitten en blader me schrift door met mijn vrijheidsmomentjes en weet weer waarom ik zo gevochten heb. Ook heb ik nog een lijstje die ik moest maken aan het begin van mijn behandeling. Doelen die je wou bereiken als je weer thuis was.
Bij mij stond boven aan; weer iets kunnen doen zonder dat het moet. Maar ook dingen als; een stabiel en gezond gewicht zodat ik ooit met mijn vriend een kindje kan krijgen. Weer mijn favoriete watersport kunnen beoefen in de zomer, oprecht kunnen lachen, weer kunnen werken! Kortom; mijn leven weer op kunnen bouwen zonder de eetstoornis. Hoewel het soms nog een bikkelhard gevecht is weet ik dat er na een mindere dag een betere dag komt. En na betere dagen, komen mindere dagen… Maar ook die zullen weer voorbij gaan.
Geef een reactie