Ik geef niet op, ik vecht door

“Hoe is jouw eetstoornis ontstaan?” Deze vraag kreeg ik vaak op mijn schoot geworpen tijdens mijn eerste opname. Tot op de dag van vandaag weet ik het antwoord niet precies. Om antwoord te kunnen geven neem ik je mee naar het verleden, naar mijn jeugd.

Ik was als klein meisje een heel druk kind. Ik zat nooit stil, was een felle dame en was niet op mijn mondje gevallen. Voor de buitenwereld leek het alsof ik een fijne en stabiele jeugd had, maar dit was niet zo. Ik heb jarenlang traumatische dingen meegemaakt die al heel jong op mijn pad kwamen, thuis was het onveilig en er was geen liefdevolle vader of moeder. Ik stond er al vroeg alleen voor en werd een onzeker, ongelukkig en bang meisje. Door alles wat ik meemaakte was ik anders dan klasgenoten, en daardoor werd ik flink gepest op de basisschool.

In groep zeven gingen mijn ouders uit elkaar en alles veranderde. De problemen werden groter en groter. Op de middelbare school ging het beter, hoewel het met mij helemaal niet goed ging. Ik had dagen die ik doorbracht met eetbuien, en dagen dat ik niks at. Dit wisselde zich af met periodes van normaal eten. Ik was dertien toen ik begon met automutileren en dit patroon zette zich voort, ik zag het leven niet meer zitten en was enorm depressief en ongelukkig.

Op het MBO ging het pas goed mis. Ik verschool me achter een masker en deed alsof ik vrolijk was. Mijn perfectionisme zorgde ervoor dat ik hoge cijfers moest halen van mezelf. Niemand die doorhad dat het niet goed met me ging. Tot mijn vader kanker kreeg en overleed. Een van de grote klappen in mijn leven. De periode die daarop volgde was een hel. Het jaar na zijn overlijden ben ik uit huis gegaan omdat er zeer onprettige dingen gebeurden. Mijn leven werd gekleurd door angst. Alleen maar angst. Toen ging het pas echt mis met mijn eetstoornis. Ik werd zieker en zieker en zakte af tot een flink ondergewicht. Toen ik niet meer bij mijn pleegouders kon blijven door de problemen en traumatische ervaringen die ik had, moest ik terug naar mijn moeder. Dit ging eventjes goed maar ik begon al snel met laxeren en at bijna niks.

De hulpverlening kwam op gang en iedereen drong aan op een opname. Ik wilde dit niet. Dus vertrok ik naar Frankrijk om daar twee maanden te werken op een camping. Ik laxeerde, at bijna niks, braakte alles wat ik wel at. Ik fietste dagenlang als ik vrij was, en op een dag kon ik niet meer… Ik stond ergens in Frankrijk op anderhalf uur fietsen van de camping waar ik werkte, en ik viel jankend van mijn fiets af. Mijn lichaam was op, het ondergewicht en overgeven eiste zijn tol. Ik ben toen teruggekomen naar Nederland en nog steeds verzette ik me tegen een opname. Na toch weer terug naar Frankrijk te zijn gegaan voor nog twee weken, was ik echt op. Het nieuwe schooljaar begon, ik spijbelde meer dan dat ik aanwezig was, docenten maakten zich zorgen, ik leefde op suikervrije energydrankjes en laxeermiddelen, en ik werd compleet beheerst door de anorexia. Uiteindelijk besloot ik dat ik toch opgenomen wilde worden. Mijn lichaam kon gewoon niet meer. Vanuit school kreeg ik heel veel steun en dat heeft het voor mij makkelijker gemaakt om toch met beide handen de hulp aan te pakken.

Na 8 maanden opname was mijn behandeling klaar. Ik belandde nog eventjes op een gesloten afdeling omdat ik suïcidaal was, want ik kon nog steeds niet omgaan met emoties en situaties die lastig waren. Mijn “nieuwe” lichaam kon ik ook niet echt accepteren, maar er waren ook momenten dat ik sterker was dan mijn eetstoornis. Gedurende die 8 maanden ben ik aangekomen, heb ik grotendeels het braken onder controle gekregen, en sta ik weer wat zekerder in het leven. Ik heb ook heel veel leuke momenten gehad met groepsgenoten en ik heb mezelf weer gevonden. Ik werd weer het vrolijke, hyperactieve, spontane, grappige meisje van vroeger.

Ruim een maand geleden ben ik begonnen aan een opname voor traumaverwerking maar hier is weer een grote terugval ontstaan in de anorexia. Ik val weer af, braak bijna alles wat ik eet, slik afvalpillen en hou de schone schijn op dat het goed gaat. Om die reden word mijn opname volgende week beëindigd en kom ik weer thuis te zitten. De eetstoornis belemmert mijn behandeling zodanig dat ze me niet meer kunnen helpen. School oppakken is iets wat ik dolgraag wil maar ik twijfel of ik het aankan. Ik heb nog zoveel problemen die ik niet zomaar opgelost heb. Het voordeel van mijn ontslag is dat ik wellicht in aanmerking kom voor een eigen huisje. Dat is wat ik enorm graag wil. Ik ben al bijna een jaar uit het gewone leven, het wordt tijd om door te gaan met mijn leven. Gezonde prikkels heb ik ook nodig.

Welke hulp ik nu ga krijgen weet ik niet. Ik blijf zelf vechten om het eten weer op de rit te krijgen. Ik ga er vanuit dat er echt een dag komt dat ik kan zeggen dat ik ben genezen van mijn eetstoornis. Ik heb fantastische vriendschappen overgehouden aan mijn eerste opname, en deze meiden slepen mij door moeilijke momenten heen. Ik heb veel steun gehad van bepaalde mensen om mij heen. Als jullie dit lezen; ik geef veel om jullie en wil jullie hartstikke bedanken. Ik geef niet op. Ik vecht door. En mijn motto: Carpe Diem, staat verankerd in mijn hele leven.