Ik ben een 16 jarig meisje die volgend jaar haar eindexamen havo in gaat, altijd eigenlijk wel vrolijk probeert over te komen, vriendinnen heeft, een mooi huis, broertjes een zusje en noem maar op!
Eigenlijk te gelukkig voor woorden.. dat ben ik ook echt. Helaas heb ik alleen nu al inmiddels 5 jaar last van een eetstoornis…bah wat klinkt dat woord toch raar.
Een goede jeugd heb ik niet bepaald gehad. Ik wil niet zielig overkomen hoor, want dat ben ik totaal niet. Het begon al bij mijn geboorte, twee maanden te vroeg geboren. Ik was niet gepland. De relatie tussen mijn moeder en mijn vader was slecht, mede
doordat mijn vader psychisch “niet helemaal klopt”. Hij zat in het boks-circuit (nederlands kampioen kickboksen die tijd) en was verslaafd aan speed.
Hij sloeg mijn moeder heel vaak. Een week na mijn geboorte werd mijn vader ook opgepakt waardoor mijn moeder die na genezing van de operatie naar huis moest, niet bij me langs kon komen. De vijf jaar die daarop volgden waren hektisch.
Mijn vader had mijn moeder met hoge schulden achtergelaten waardoor zij heel veel moest werken. Op school begon mijn vader me lastig te vallen, hij haalde me zomaar op of kwam gewoon langs. Hierdoor werd ik naar mijn opa en oma gebracht, weg van mijn vriendinnetjes, zodat die voor me konden zorgen. Helaas kwam mijn vader te weten waar ik zat en begon hij me daar ook lastig te vallen. Hierdoor ging ik naar de beste vriendin van mijn moeder, maar ook dat kwam hij te weten. Gelukkig, rond die tijd ontmoette mijn moeder mijn nu huidige stiefvader. Toen dat serieuzer werd betaalde hij alles af en kwam er al snel een ‘’vreemde” man bij ons te wonen. Ik vond het allemaal al lang goed want die ‘’vreemde” man was wel aardig tegen me (een vader figuur).
Maar mijn vader liet me niet met rust. Hij kon niet voor me zorgen, maar hij geloofde er toch heilig in van wel. Daarom werd er een rechtzaak aangespannen. Het werd natuurlijk al vrij snel duidelijk dat ik bij mijn moeder bleef wonen en dat ik mijn vader om het weekend zou zien. Maar ook die weekenden waren afschuwelijk. Ik kwam steeds vermoeid en stinkend terug. Toen ik bijna een keer was verdronken daar, was de emmer vol. Ik mocht er bijna niet meer naar toe. Maar mijn vader nam daar geen genoegen mee. Die tijd blijft voor mij toch vaag. Veel dingen die ik niet meer weet zoals de periode waarin mijn vader me gewoon voor 2 weekjes had meegenomen.
Ik groeide op met mijn stiefvader en kreeg er zelfs nog een broertje bij. Altijd was ik wel onzeker maar ik had toch een goede status in de klas, altijd vriendjes en ‘’scheen” er leuk uit te zien. Toch was het nooit goed genoeg. Wat ik ook deed, het kon altijd beter. Ik was bang dat mijn moeder niet blij zou zijn, dus deed ik mijn best.
Toen op een gegeven moment mijn ouders (stiefvader is nu gewoon mijn vader) kleine opmerkingen gingen maken over mijn gewicht, dat ik wel moest opletten, sloeg de knop om. Ik bleef wel dooreten, maar wel met gedachtes van: Ik word hier toch dik van? Is dit wel goed? Ik was toen 9 jaar oud. Mijn broertje heeft nu ook die leeftijd! Hij is ook stevig maar je ziet dat het een periode is. Bij mij sloeg het door. Ik ging dingen wegsmokkelen en in groep 8 begon ik met overgeven. Mijn grootste fout die ik ooooit heb kunnen maken.
Ik kwam op de middelbare school, alles was nieuw en ik kende er ongeveer niemand. Ik was zo bang niet geaccepteerd te worden. Gelukkig werd ik dit wel. Maar ik was wel net iets anders dan de rest. Ik kwam al vrij snel in de puberteit, dus had al wat borsten en heupen. De jongens vonden dat natuurlijk wel ‘’interessant” en begonnen daar opmerkingen over te maken. Het grappige is dat ik alleen maar het negatieve opving. Het positieve ging langs me heen. Ik wilde het allemaal niet, ik wilde normaal doorsnee zijn en begon met afvallen.
Eerst een beetje, daarna vasten, de kilo’s vlogen ervan af en ik voelde me beter. Tot dat ik drie keer flauwviel op school. Mijn lichaam was moe en mijn ouders werden ingelicht. Ze namen het niet zo serieus. Het zou wel een periode zijn. Maar mijn mentor en schoolpsycholoog waren er niet zo van overtuigd en ze wilden een afspraak met Rintveld maken. Al snel kreeg ik een intake, maar voelde me er vanaf het begin al niet thuis. Ik kreeg de stempel NAO en zat altijd netjes net boven het gewicht dat ik moest hebben steeds.
Na 10 maanden daar rond te hebben gelopen met een therapie die op mij was afgestemd, hadden mijn ouders het wel gezien. Het ging psychisch alleen maar slechter met me. Vanaf dat moment leek het iets beter te gaan, maar het zat nog steeds in mijn hoofd. Het ging up en down up en down en nu nog steeds. Het lijkt maar niet weg te gaan, hoe hard ik ook probeer! Niemand weet het, het is mijn probleem.
Mijn ouders dachten zelfs dat ik het al twee jaar geleden had opgelost, maar ik had toen mijn weg op de bekende ‘’pro-ana websites” gevonden. Maar “het leuke” daarvan is, ik viel nog niet eens af…in mijn hoofd ging het wel slechter. Mijn lichaam is/was gewend geraakt aan een minimale kcal inname. Wat voor iemand anders een afval dieet zou zijn, zou voor mij aankomen betekenen. Daarom viel ik niet meer af en was het onmogelijk om het voor de buitenwereld te zien.
Mijn ouders hebben pas net te horen gekregen dat het nog erg slecht gaat. Pro-ana sites hoef ik niet meer. Ik heb wel nog steeds mijn eigen pagina, maar het voelt nog te vroeg om die te deleten.
Na de vakantie begin ik met een therapie in Utrecht. Ik ben zo bang en hoop zo dat het aanslaat. Niemand die iets aan me ziet! Kom op ik ben het altijd vrolijke meisje! Maar ik wil nu ook wel eens echt vrolijk zijn! genieten! Ik heb mijn examen volgend jaar en wil daarna naar de kunstacademie of het conservatorium! Dingen doen die ik leuk vind! Ik moet het overwinnen, alleen is de strijd zo damn hardnekkig!
Maar het gaat me lukken hoe dan ook! Zoals nu, na de vakantie heb ik de regelmaat wel weer redelijk opgepakt, al glijd ik weer langzaam terug, ik moet en WIL het blijven volhouden!
Ik hoop het beste ga die therapie in.. en zie het wel!
Maar ooit…gaat het me lukken!
Door Noelle
Geef een reactie