Op proud2Bme vind je met regelmaat verhalen van mensen die lijden aan een eetstoornis. Ze delen hun ervaringen en nemen je mee in de strijd. Dat zorgt voor herkenning en het gevoel er niet alleen voor te staan. Vanuit Proud vinden we het echter ook belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis eens extra onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vandaag interviewen we Femke.
Femke is 24 jaar en woont samen met haar vriend, hond, kat en 3 gerbils in Etten-Leur. Ze heeft een sportopleiding afgerond en volgt nu de Lerarenopleiding Nederlands op het Fontys in Tilburg. In december start ze met de beroepsopleiding tot transformationeel coach. Naast haar studie werkt ze als groepslesinstructrice en fitnesstrainer. Een lekker druk programma dus. Gelukkig kan ze ook enorm genieten van een dagje met haar vriend thuis op de bank. Samen onder een dekentje met een glaasje wijn erbij Netflix kijken of een mooi boek lezen. Oh en ze pingelt ook graag wat weg op de piano.
Hoe zag je leven met eetstoornis eruit?
Mijn eetstoornis was het sterkst toen ik nog op de middelbare school zat. Het domineerde mijn gedachten, ik was er non-stop mee bezig. Er was geen tijd voor alle mooie, leuke dingen die ik nu doe, want al mijn aandacht ging naar (niet) eten. Ik had een hele hechte vriendengroep, dus echt afgezonderd ben ik nooit geweest, maar ik voelde me wel vaak eenzaam. Er was immers niemand die echt begreep waar ik nou eigenlijk mee bezig was en waarom ik mezelf dit aandeed.
In deze periode heb ik me enorm slecht gevoeld, al waren er ook echt nog wel kleine geluksmomentjes af en toe. Ik werd depressief en was helemaal klaar met alles. Later toen ik weer op gewicht was en stabiel bleef, ging het een stuk beter met me. De eetstoornisstem is zeker nog een paar jaar bij me gebleven en heeft in die jaren nog steeds invloed op me gehad, maar hij was niet meer zo overheersend als voorheen.
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
Ik heb op mijn 16e te maken gehad met seksueel geweld. Het besef dat dat de oorzaak van mijn eetstoornis is geweest kwam, hoe gek het ook klinkt, pas het afgelopen jaar. Tot die tijd heb er nooit een vinger op kunnen leggen. Het geeft me nu wel heel veel rust dat ik eindelijk weet waar het vandaan komt, al is dit volgens mij absoluut geen vereiste om de eetstoornis te overwinnen.
Waar lag jouw sleutel naar jouw herstel?
De sleutel lag in mijn intrinsieke motivatie, maar ik denk dat dat vaak het geval is. We hadden een sportdag op school en ik mocht niet meedoen vanwege mijn gewicht en gezondheid. Een klas was bezig met een zumbales en ik werd zo enthousiast en vrolijk van die muziek, ik wilde zo graag meedoen. Ik heb toen de docente gesmeekt of het mocht en op voorwaarde dat ik een koekje zou eten was het goed. Het was geweldig!
Later thuis heb ik een lijst gemaakt met alles wat ik nog wilde doen in mijn leven. Ik geloof dat er uiteindelijk zo’n 120 punten op stonden. Dat is het moment geweest dat ik heel bewust de keuze heb gemaakt om al die angst opzij te zetten en erop te vertrouwen dat het helemaal goed zou komen als ik mijn best zou doen. Ik wilde het allemaal zo graag en wist heel goed dat het niet zou gebeuren zolang ik een eetstoornis had. Ik ben er vanaf dat moment ook vol voor gegaan en ben volledig hersteld van mijn eetstoornis.
Wat was jouw grootste uitdaging in herstel?
Hmmm goede vraag… Ik denk dat herstel sowieso met pieken en dalen gaat. Het is nu eenmaal geen rechte lijn omhoog. Mijn grootste uitdaging was denk ik het loslaten van de laatste kleine dingetjes in de jaren erna. Kleine maniertjes die ik nog had om toch die eetstoornis nog enigszins te voeden. Die heb ik aan weten te pakken door me er bewust van te worden dat het er nog zat. Vaak heb je het gewoon niet door. Ik dronk bijvoorbeeld altijd alleen light-producten, nam soms als ik alleen thuis was en geen zin had niet de moeite om een echte maaltijd te bereiden, maar kocht liever een salade ofzo. Ik had ook een max aan mijn gewicht hangen, zulke dingen…
Wat is de beste hulpverlening?
Dat is heel persoonlijk. Ik heb eerst gesprekken met een psychologe bij de GGZ gehad waar ik me erg prettig bij voelde. Later ben ik naar een eetstoorniskliniek in Zeist gegaan, daar ben ik weer op gewicht gekomen en sindsdien is dat stabiel gebleven. Maar waar mijn eetstoornis vandaan komt, heb ik pas echt aangepakt toen ik een aantal trainingen bij Essenza ben gaan volgen. Ik denk dat de combinatie voor mij gewerkt heeft.
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
Mijn eetstoornis is natuurlijk gewoon een manier geweest om om te gaan met de problemen die ik had op dat moment. Ik ben ergens blij dat het gebeurd is, omdat ik daardoor de kans heb gekregen en genomen om aan die problematiek te werken. Uiteindelijk heeft me dat een veel mooier mens gemaakt.
Hoe sterk is het om niet te eten?
Het is niet sterk om niet te eten. Het was voor mij in die periode heel makkelijk om niet te eten en al mijn emoties zo maar te onderdrukken. Daar hoefde ik niet sterk voor te zijn.
Hoe sterk is herstel?
Herstel daarentegen is zo krachtig en moedig. Recht door je angst heengaan en je gevoel er laten zijn, dat vind ik heel erg sterk. Het is kiezen om te leven in plaats van te overleven.
Jouw belangrijkste levensles?
Overal zit schoonheid in. Leer die schoonheid te zien en te waarderen, waar je ook bent.
Geef een reactie