Confronterend zijn de verhalen die ik lees van al deze mooie meiden… Stuk voor stuk, mooie, krachtige, lieve en gevoelige meiden.
Ook ik herken een groot stuk hierin. Iets langer dan 10 jaar heb ik een eetstoornis gehad. Boulimia, anorexia, het wisselde zich af. Nu een half jaar uit mijn verslaving.
Hoe het begon:
Eerst deed ik “onschuldige” lijn pogingen, die keer op keer mislukte, als deze al resultaat hadden. Totdat ik ontdekte dat ik na het eten het er ook weer uit kon kotsen. Ideaal, want dat helemaal niet eten ging mij slecht af. Ik ben een gezelschapsmens ik hou van mensen om me heen en wil vooral helemaal niets missen aan feestjes en leuke dingen doen.
Dat maakte niet-eten ook erg moeilijk want dat viel op, al was ik daar op dat moment niet eens zo bewust mee bezig. Om echt helemaal “leeg” te zijn laxeerde ik ook veel, zoveel dat mijn lichaam er aan ging wennen en ik steeds meer nodig had. Nachten lang met vreselijke buikkrampen, zo ontzetten moe dat ik mijn kussen meenam naar de wc, zodat ik niet 10 keer mijn bed uit hoefde en vaak op de wc in slaap viel, tussen de krampen door. Niet meer rechtop kunnen lopen van de pijn in mijn buik. Kruipend richting het toilet. Overdag waren niet alleen mijn darmen zo goed als leeg, ik voelde me ook helemaal afgestompt van de wereld, duizelig en trillerig. Op sommige dagen was ik zo leeg en moe dat zelfs praten en denken teveel was.
Ik ging mijn grenzen steeds meer verleggen, steeds iets meer of minder eten, alles wat ik deed of at, moest gecompenseerd worden. Ik heb een tijd lang bij mijn ex-schoonouders in Italië gewoond. Het draait daar allemaal om eten en vooral om eten wat ik niet wilde eten. Een voorbeeld van compensatie gedrag was bijvoorbeeld ervoor zorgen dat ik na het eten nog moest douchen, zodat ik alles eruit kon kotsen en daarna naakt voor de spiegel joggen en oefeningen doen. 10 keer per dag mezelf wegen, de trap op en af rennen. Nu had ik het (on)geluk dans en sportlerares te zijn en dus al de hele dag door bezig was met dans, aerobics, watergymnastiek en shows. In de maanden dat ik werkte maakte ik me niet druk om mijn beweging, dat zat wel goed, die onrust en paniek was er alleen op de dagen dat ik vrij was en de maanden tussen de seizoenen in. Ik dacht alles onder controle te hebben. Op het moment dat terug ik kwam naar Nederland begon de ellende pas echt. Ik begon de controle te verliezen. Mijn leven werd ineens totaal anders. Ik woonde weer een tijdje bij mijn ouders. Ik moest opzoek naar werk en wilde mijn sociale contacten onderhouden.
Het plannen van een avond niets doen, het plannen van de boodschappen, het uitzoeken wat er aan eten goed uitkwam en wat niet. Ik sloot mezelf dan een avond op, telefoon uit, at mezelf helemaal vol, dronk een aantal glazen thee en binnen het uur was het er weer uit. Na dat dit zich op 1 avond wel 4 keer kon herhalen, spoelde ik een doosje laxeerpillen weg. Dit soort avonden had ik ongeveer 2 x in de week, de dagen dat ik geen eetbuien had, at ik amper tot niets, maar laxeerde wel elke avond en als ik overdag vrij was ging ook dat overdag door.
Door toch te laten zien dat het uitstekend met me ging, deed ik alsof er niets aan de hand was en leek ik perfect…naar de buitenwereld. Ik combineerde dit dubbelleven met vrienden, een vriend, werk etc..
Dat ik lichamelijk niet lekker meer functioneerde, nam ik voor lief en stond er gewoon niet bij stil..zolang ik nog een bepaald gewicht op de weegschaal zag, was alles goed..zodra er ook maar een onsje overheen zat raakte ik in paniek. Dan begon ik meteen met dwangmatig sporten, niet eten, overeten,kotsen en laxeren.
Totdat ik op een punt kwam dat het eigenlijk allemaal niet meer ging. Mijn relatie van 6 jaar ging uit, mijn 2e en 3e (kortere) relaties ging ook uit, ik ging huilend, etend, kotsend mijn bed in en kwam er ook zo weer uit. Ik liep muurvast, kwam er niet meer mee weg. Ik ben opnieuw hulp gaan zoeken. Ik had wel het een en ander geprobeerd maar had er of de tijd niet voor genomen (zat 6 jaar lang in het buitenland) of ik had het naar mijn idee weer helemaal onder controle.
Als ik er nu op terug kijk, ben ik altijd op de vlucht geweest. Eerst door elke keer weer terug te gaan naar het buitenland, later in andere dingen zoals het veel weg zijn, drugs en alcohol.
Omdat ik mijzelf dwangmatig onder mijn gezonde gewicht hield,waar ik ergens ook onwijs trots op was, haakte ik al snel af wanneer ik iets ging aankomen of hoorde dat dit zou gaan gebeuren. Welke vorm van therapie dan ook. Doodeng vond ik het. Ik wilde alles doen, behalve aankomen.
Kortom alle mogelijke smoesjes van een verslaafde en ik zie ook wel in dat ik niet anders kon. Het was geen kwestie van kiezen. Dit was mijn leven en wist gewoonweg niet hoe ik anders met mezelf op deze lastige momenten in het leven om moest gaan.
Uiteindelijk ben ik vorig jaar in een kliniek opgenomen, 2 weken spoedopname en daarna een tweedaagse dagbehandeling. Naar mijn idee op dat moment zwaar overdreven, ik woog immers geen ** kg!! Ik vond mezelf mooi slank, maar aangezien ik wist dat ik helemaal vast was gelopen en eigenlijk geen kant meer op kon, ben ik de strijd aangegaan.
En een strijd was het..ik vocht tegen iedereen, het gewicht, het eten en de behandeling zelf. Doordat ik in de kliniek elke dag werd geconfronteerd met mijn gewicht d.m.v. wegen en het eten volgens voedingslijsten werd ik nog meer geobsedeerd. Ik raakte in de war van de beloningen en consequenties als het weer “mis” was gegaan.
Ik deed zo hard mijn best, ik wilde het echt niet meer, maar niet meer kotsen..het lukte me niet. Ik werd als een magneet naar de laxeerpillen toegetrokken. Ik liep 5 x een winkel in en uit en uiteindelijk kocht ik ze toch weer eenmaal thuis gooide ik ze weg, maar viste ze s’avonds weer uit de prullenbak. En nam ze.
Het werd alleen maar erger en viel ook meer af dan nog mooi was. (al kan ik hier eerlijk gezegd geen mening over geven, ik zal slank altijd mooi blijven vinden). Na een half jaar liep ik weer totaal vast, had intussen ook geen werk meer, kon alleen nog maar met mijn eten bezig zijn. Vanuit de kliniek kreeg ik een advies om antidepressiva te gaan innemen, maar als ik iets niet wilde was dat het.
De ommekeer
Dit was het moment waarop ik weer contact heb opgenomen met Monique Rosier. Monique is een ervaringsdeskundige therapeut die ik 7 jaar geleden heb ontmoet. Toen heb ik een aantal maanden therapie van haar gehad maar al vrij snel weer naar het buitenland vertrokken. Zo nu en dan nam ik weer contact op met haar, vaak op momenten dat ik weer vastliep, maar ben het toen nooit helemaal aangegaan.
Ik heb haar een mail gestuurd met mijn verhaal over de kliniek en de antidepressiva en nog veel meer. Een enorme schreeuw om hulp. Ik vroeg haar hoe zij het allemaal had gedaan en of ze ook zo depressief is geweest en of ze ook aan de antidepressiva had gezeten en of ze dacht dat het een goede manier was, want ik wist helemaal niets meer. Een heleboel vragen. Ik was de weg totaal kwijt. Haar antwoord zal ik nooit vergeten .Ze zei ‘Lin, antidepressiva is uitstel van de executie en je kent mijn geheim’.
Vrij snel daarna heb ik de keuze gemaakt weg te gaan bij de kliniek en bij haar in behandeling te gaan. Ik vond dat heel spannend, want het zou allemaal anders gaan worden. De voedingslijsten zouden gaan verdwijnen en het wegen zou stoppen. Alles op gevoel en vertrouwen. Ik heb jarenlang op mijn hoofd vertrouwd en dat heeft me niets dan ellende gegeven. Dus heel diep van binnen wist ik precies wat me te doen stond en dat was de rand van die put loslaten. Het gewoon maar gaan doen. En opdat moment wist ik heel zeker dat die put een hele diepe beerput was. Maar het bleek een veel minder diepe put te zijn.
Ik ben nu een half jaar vrij van mijn eetstoornis. Al heel wat maandjes clean! Ik heb ontzettend veel geleerd en leer nog steeds. Ik herken mijn valkuilen, ik weet nu dat alles er mag zijn inclusief de vervelende dingen in het leven.
Ik doe er toe!
Ik ken het geheim. Ik heb geleerd het eet- monster in mij te omarmen, lief te hebben er vriendjes mee te worden. Ik weet dat ik nooit meer iets over mijn eten te zeggen heb. Zodra mijn hoofd denkt dat ik wel mag rotzooien met mijn eten of mag minderen, ga ik wiebelen en dat zijn de momenten waarop het misgaat (ging, want ik (her)ken Monster).
Uiteindelijk ben ik heel geleidelijk zonder daar zelf in te sturen, naar een gezond gewicht gegaan. Het klinkt haast te mooi om waar te zijn en eerlijk is eerlijk, ook ik heb er zo nu dan nog heel veel moeite mee en er verdriet om, kan ik heel hard huilen om broeken die ik niet meer aan kan.
Ik ben een volwassen vrouw van 27 jaar, 1.79 cm lang en een kindermaatje hoort daar niet bij. Maar ik heb geleerd om in deze gevallen zo lief mogelijk voor mij zelf te zijn en vraag mezelf wat ik nodig heb. Ik trek dan fijne, ruime kleding aan. Probeer het lief en zacht te maken.
Ik voel me vrij, eet wat ik lekker vind, voel me heel en op en top vrouw. Door mijn lichamelijk herstel ben ik ook al weer een aantal keren gaan menstrueren. Nog steeds heb ik veel contact met Monique maar dit gaat vaak niet meer over het eten maar om dingen van nu. We werken aan mijn relaties, werk en familie, want daar is nu ruimte voor!
Ik doe er toe!
Met mijn verhaal hoop ik andere meiden zoals ik te bereiken. Het kan, het is echt waar want het is mij gelukt. Het geheim, van vrij eten. Precies eten waar ik zin in heb, stilstaan bij mijn gevoel, wat wil ik? Wat wil ik echt?
Het lijkt heel moeilijk en zwaar en zeker in het begin had ik er moeite mee. Maar ik blijf liefdevol gokken en heb vertrouwen in het proces. Ik ben geen 100 kilo gaan wegen en ik ben niet dik geworden. Soms sta ik er echt nog van te kijken. Een tijdje terug heb ik elke dag taart gegeten, heerlijke verse taarten. Een periode daarvoor wilde ik elke avond chips eten.
Ik hou van brood en eet ook elke dag lekker vers brood. Nu begint er al meer balans te komen en heb ik minder zin in 1ding. Ik mag alles eten en ik varieer steeds meer. Zonder dat ik dit stuur. Geestelijk zowel als fysiek, ben ik er nu echt!Ik mag er zijn en doe er toe. Ook als ik me niet lekker voel of onzeker ben.
Een hele Linda.
N.b. Monique Rosier was vroeger actrice in Zeg ‘ns Aaa! Lees HIER een artikel in de Telegraaf over haar.
Door Linda van Toor
Geef een reactie