De tijd ging voorbij en doorheen mijn kinderjaren werd ik mij steeds meer bewust van mijn lichaam en de veranderingen. Ik ben altijd zwaarder gebouwd geweest, al sinds peuterschool. Ik ben altijd gespierd geweest en had een andere beenderdichtheid dan de meeste, ‘zwaardere beenderen’. Doorheen mijn schooljaren werd ik gepest over mijn uiterlijk. Mijn haarkleur, mijn sproeten, mijn lengte en gewicht. Het bleef niet bij verbaal pesten, maar het uitte zich al snel in fysiek geweld.
Als ik van school thuis kwam werd het niet beter, mijn siblings zetten het ritueel van verbaal pesten gewoon verder. In die tijden was ik gelukkig niet veel thuis. Zes dagen in de week stond ik op het voetbalveld en dit 6 jaar lang. Voetballen was mijn leven en al mijn zorgen vervlogen. Hierbij ontwikkelde ik de nodige spieren die mijn lichaam ook vormde doorheen de puberteit. Op mijn 15e toen de schoolfoto’s genomen werden en ik zag hoe mijn lichaam zich presenteerde wist ik dat ik dit niet meer wilde zijn. Ik voelde me dik en te veel van mijzelf.
Hoe veel dieten en medicijnen ik ook probeerde, niets bleek effect te hebben. Ik voelde me mislukt en zag de reden om verder te proberen niet in. Al snel begon ik mijzelf te over eten op alles, het gewicht schoot er aan maar ik accepteerde het en liet het los. Maar mijn hoofd werd bezeten door dezelfde demon die tot deze dag nog steeds aanwezig is. Ik kon mijn eetstoornis ‘loslaten’ voor enkele jaren zonder actie te ondernemen, alleen mijn hoofd stapelde alles op.
Eens ik door de puberteit heen was verandere mijn lichaam fysiek ook maar het was nooit genoeg. Rond mijn 20 jaar rolde ik de modellenindustrie in en had elke week wel enkele fotoshoots wat mijn lichaamsperspectief niet beter maakte. Daarbij werd de hele sociale media een druk naar jongeren toe, roddelbladen en pagina’s lang, foto’s na foto’s hoe mager men was, wat voor hen de norm werd. Maar ik deed het en liet me gebruiken ook al wilde ik het niet. Als zij tevreden zijn was het goed. Na verloop van tijd werd ik aangesproken door enkele grote modellenbureaus uit het buitenland dat door mijn Instagram zo in contact kwamen. Ik MOEST gewicht verliezen, want ik was letterljk te dik en mijn maten klopte niet, ik zou niets passen.
Mijn demon in mijn hoofd werd destijds nog meer gevoed dan het al was en mijn eetstoornis nam een draai voor het ergste, een maand lang leefde ik op heel weinig, waarbij ik ook nog eens als een bezetenen ging sporten… tot ik in het ziekenhuis belandde waar me gezegd werd dat ik nog maar enkele dagen te leven had mocht ik niet gekomen zijn. Mijn lichaam had zich van binnenuit naar buiten toe opgegeten en mijn organen faalden.
In het ziekenhuis werd er gedreigd met sondevoeding mocht ik niet terug beginnen met eten. Dit wilde ik in de vertste verte niet en al snel kwamen de kilo’s erbij. Het begon met enkele groenten, weer een periode van weigeren, maar al snel at ik heel mijn plateau leeg, nee dit is niet een normale portie wat ons verplicht werd om op te eten, 6 keer per dag met elke hoofdmaaltijd een dubbele portie dan gewoon. Ik zakte nooit diep in zwaar ondergewicht door de zware bouw van mijn lichaam zelf… ik had anorexia met bulimische periodes ontwikkeld. Die naam verteerde mijn lichaam.
Herval na herval tot op de dag van vandaag, en de demon in mijn hoofd bleef aanwezig. het werd een bewuste zelfmoordpoging. Maar ik maak zelf de keuze om dit te doorbreken want hoe je het draait of keert wat er af gaat moet er ooit terug bij. Ik zal nooit vrede hebben met mijn lichaam maar wat ik wel kan doen is mijn lichaam laten zoals de natuur het gemaakt heeft.
Wat ik dus wil zeggen, een eetstoornis is niet wat het uiterlijk laat uitschijnen maar wat je hoofd je zegt. Een eetstoornis heeft meer gevolgen dan je ooit kan denken en de buitenkant is daar één van. Je gewicht of bmi zegt niets. Elke eetstoornis verdient hulp.
Geef een reactie