Een eetstoornis is zwaar. Een echtscheiding is heftig. Zijn die twee factoren ook nog eens met elkaar verbonden, dan kan dat een enorme uitdaging zijn. Voor sommige mensen is dat vandaag de dag de realiteit. Anderen hebben hier in het verleden mee geworsteld. In onze interviewreeks ‘Eetstoornis & Echtscheiding’ vertellen een aantal dappere mensen hun verhaal. Vorige keer vertelde Sascha over haar eetstoornis en scheiding. Vandaag lees je het verhaal van Willeke.
Willeke is 31 jaar en heeft een kantoorbaan. In de weekenden is ze vaak op de scouting te vinden. Als leiding van een groep kinderen, maar ook om zelf leuke dingen te doen. Wat ze verder graag doet? Sporten, series/films kijken en afspreken met vrienden. Door haar eetstoornis en andere psychische problemen werkt ze al bijna een jaar niet meer volledig en volgt ze meerdere keren per week therapie.
Foto: Unsplash
Hoe heeft jouw eetstoornis zich ontwikkeld?
“Ik vond mezelf al een tijdje wel iets te zwaar. In mei 2017 ben ik met een afslankprogramma bij de sportschool begonnen. Ik wilde net als veel mensen een paar kilo kwijt voor de zomer. Ik viel wat af en kreeg complimenten van mijn omgeving. Ik had hiervoor al vaker periodes niet goed in mijn vel gezeten en worstel met een laag zelfbeeld. Nu had ik eindelijk iets gevonden waar ik ‘goed’ in was. Ik raakte al snel behoorlijk geobsedeerd door het afvallen. Dit wisselde zich wel af met periodes waarin ik er wat minder mee bezig was en wat beter at. Maar in de loop der tijd waren er steeds meer dingen waarvan ik vond dat ik ze niet mocht eten. Ook de hoeveelheden werden steeds kleiner.
Mijn partner en de mensen in mijn omgeving maakten er wel opmerkingen over, maar ik vond het allemaal onzin. Iedereen is toch bezig met gezond eten en op gewicht letten? Ik voelde me goed en wilde gewoon nog een beetje meer afvallen. In het bijzijn van anderen – ook thuis met mijn partner – probeerde ik nog net genoeg te eten van alles dat het niet te veel opviel en de opmerkingen beperkt bleven. Ook al had ik die dingen eigenlijk liever niet gegeten. Ik begon steeds meer stiekem te doen en ook te compenseren. Sporten werd ook steeds meer een obsessie. Ik kon echt niet één keer overslaan. Ik had op dat moment echt niet in de gaten dat het niet gezond was wat ik deed, nu achteraf zie ik dat wel.”
Hoe ging het in die tijd met je relatie?
“Eind 2017 werd mijn partner psychisch ziek. Ondanks dat het met haar echt niet goed ging, besloten we om in 2018 te trouwen. Ik had hier twijfels over, maar wilde er alles aan doen om haar weer gelukkig te maken. We gingen in december zelfs nog op huwelijksreis, maar vanaf dat we terug waren, ging het met haar alleen maar slechter. Daardoor ging het met mij ook steeds slechter. Ik cijferde mezelf steeds meer weg en had het idee dat ik minder ruimte in mocht nemen, zowel figuurlijk als letterlijk. De situatie thuis werd alleen maar heftiger en we woonden al een paar weken niet meer in één huis.”
Wat had dat voor effect op jouw relatie met eten?
“Vanaf het moment dat ik alleen kwam te wonen, ging het snel nog verder bergafwaarts. Ik kon nu helemaal zelf bepalen wat ik deed. Er was geen sociale controle meer. In die periode werd ik ook voor het eerst echt geconfronteerd door een vriendin dat ik een eetstoornis zou hebben. Dit ontkende ik, maar ergens schrok ik hier ook van en besefte ik wel dat het niet goed ging. Ik was inmiddels al wel in behandeling bij de GGZ omdat ik vast was gelopen met mezelf, maar ik zei daar niets over mijn eetproblemen.
In maart 2019 besefte dat ik niet verder kon op deze manier. Door alles wat er speelde, ging het met mij ook steeds slechter en ik kon er door mijn eigen problemen ook niet voor haar zijn. Ik dacht dat het beter zou zijn dat we uit elkaar gingen en vertelde haar dit ook. We probeerden nog relatietherapie om te kijken of er nog iets te redden viel. Er volgt uiteindelijk een periode met veel getouwtrek en heftige ruzies. De scheiding werd in gang gezet en uiteindelijk zijn we net binnen een jaar na onze trouwdag officieel gescheiden.”
En daarna heeft jouw eetstoornis zich ontwikkeld tot boulimia…
“Ja. Toen mijn inmiddels ex weer in ons huis wilde wonen, moest ik een andere plek zoeken. Ik kwam terecht in een gastenverblijf bij vrienden. Hier zag ik hoe er in een normaal gezin gegeten werd. Ik probeerde daarin mee te doen, om niet op te vallen. Hier at ik voor het eerst weer eens een koekje en ander eten wat ik al lange tijd niet had gehad. Dit had ik toch wel erg gemist. Achteraf voelde ik mij hier dan weer schuldig over en moest het gecompenseerd worden. Maar ik kon die producten ook niet meer laten liggen; ze waren zo lekker en ik had het zo gemist. Uiteindelijk zijn hier mijn eetbuien begonnen en is het inderdaad omgeslagen naar boulimia.
De eetbuien en het compenseren waren zo vaak aanwezig dat ik voor mijn gevoel echt niet meer bij die vrienden kon blijven wonen. Ik wilde niet dat zij iets zouden merken. Mijn ex was inmiddels verhuisd en ik kon weer terug naar mijn eigen huis, waar ik nu nog woon. Ik vond de eetbuien, compenseren en het aankomen als gevolg daarvan verschrikkelijk. Met heel veel moeite heb ik bij mijn behandelaar aangegeven dat het echt niet goed ging qua eten. Er zijn ruim vier maanden overheen gegaan voordat ik hierin serieus werd genomen. Ik had toch geen ondergewicht?! Wat heb ik me hierin afgewezen en alleen gevoeld. Sinds eind november 2019 heb ik eindelijk ook specifiek hulp voor mijn eetstoornis. Dit vind ik heel moeilijk en de weg zal nog lang zijn, maar ik doe mijn uiterste best om de eetstoornis te verslaan.”
Wat is uiteindelijk de relatie geweest tussen jouw eetstoornis en je scheiding?
“Ik had al geen gezonde relatie met eten meer vóór de problemen van mijn ex begonnen. Maar daardoor is het uiteindelijk wel erger geworden, denk ik. Ik wilde er heel graag voor haar zijn en cijferde mezelf weg. Vond dat ik er niet mocht zijn met mijn problemen. Ik wilde figuurlijk en letterlijk geen ruimte innemen. Dit zat vooral in mijn eigen hoofd en is geen verwijt naar haar. Ook was de eetstoornis een manier om nog érgens grip en controle op te hebben. Ik heb me heel machteloos gevoeld, ik kon haar niet helpen. Ze moest dit echt zelf doen met professionele hulp. Toen ik uiteindelijk hulp zocht voor mezelf, waren mijn problemen al te groot geworden en onze relatie niet meer te redden.”
Welke les heb je hieruit geleerd?
“Ik had eerder hulp voor mezelf moeten zoeken. Ik heb heel lang gedacht dat het voor mij allemaal wel meeviel en vooral sterk moest zijn voor haar. Dat hield ik uiteindelijk niet meer vol en nóg wilde ik geen hulp zoeken. Ik vond het niet erg genoeg, zij had het zwaarder. Nu weet ik dat als ik niet goed in mijn vel zit, ik er ook niet voor een ander kan zijn. En als je langer wacht met hulp zoeken, worden de problemen alleen maar groter en moeilijker om op te lossen.
Dus tegen iedereen die niet zo lekker in zijn of haar vel zit wil ik zeggen: wacht niet te lang met hulp zoeken! Het hoeft niet eerst veel erger te zijn voor je daar recht op hebt. Hoe eerder je hulp zoekt, hoe beter en sneller je geholpen kunt worden. Ook als het met je partner of iemand anders in de omgeving niet goed gaat, is het belangrijk om zelf ook hulp te vragen. Als het met jou niet goed gaat, kun je er ook niet voor een ander zijn.”
Geef een reactie