Lilly is 14 jaar en woont in Amsterdam. Ze zit in de derde klas van het VWO. Haar hobbies zijn tekenen, shoppen, afspreken met vrienden en gitaarspelen. 

Hoe oud was je toen je een eetstoornis kreeg?
Begin 2e klas begon ik met lijnen, ik was toen net een paar maanden 13.

Wanneer gaf je zelf toe dat je een eetstoornis had?
Pas toen ik na een half jaar opgenomen werd, erkende ik wel dat er iets mis was. Maar de benaming ‘anorexia’ hoorde niet bij mij. Wel wist ik vanaf het begin, wanneer het uit de hand liep dat ik een klein ‘probleempje’ met eten had, maar een eetstoornis? nee.

Durfde je met anderen te praten over je problemen?
Toen ik er midden in zat, maar nog niet wist dat ik een eetstoornis had, praatte ik er wel met sommige klasgenootjes over. Nu ik er achteraf over nadenk heb ik raar gedragen uit het zicht van een ‘gezond’ persoon. Ik vroeg hoeveel mijn klasgenootjes wogen, en wat ze aten. Ik ging ook al snel naar een psychologe en een dieetiste. De psychologe waar ik toen bij liep wist niet waar ze het over had en had totaal geen verstand van eetstoornissen, ik ging bij haar alleen maar achteruit. Het ging allemaal heel snel, binnen een halfjaar werd ik al opgenomen.

Kon je er met je ouders over praten?
Voor mijn ouders is het nooit een geheim geweest. Het was immers hun aanmoediging om een beetje gewicht te verliezen, ik begon een beetje ‘stevig’ te worden. Ik begon eerst met gezonder eten samen met mijn moeder. Zij stopte na een maand, ik ging door. De details zoals een eigen weegschaal en pillen etc. besprak ik niet met hun.

Weet je wat de oorzaak is van jouw eetstoornis?
Ik weet niet zeker of dit de oorzaak is, ik weet ook niet of er wel een oorzaak is, maar toen ik na de basischool naar het vmbo-t op mijn huidige school ging lag ik al niet lekker in de klas. Om er bij te horen ging ik me zoals hun gedragen, maar ik bleef anders. Grote pest partijen begonnen, ik was het middelpunt. Mijn zelfvertrouwen werd de grond in gestampt. Misschien als ik niet zo gepest was geweest, dat ik ook niet ziek zou zijn geworden.

Waarom heb je gekozen voor de mando meter therapie?
Ik heb niet bewust voor de Mandometer therapie gekozen. Ik werd door mijn psychologe doorgestuurd naar het AMC, daar werd ik in de Mandometer geplaatst.

Kan je iets vertellen over die vorm van therapie?
Ik kreeg een eigen mandometer, dat is een computertje met een weegschaal er in. Elke avondmaaltijd weeg je daar op af. In het begin, als je net in de kliniek binnenkomt heb je meestal nog een kleine portie. Langzamerhand wordt dat opgebouwd tot een normale portie. De computer geeft ook aan hoe snel je moet eten, en ook de tijd wordt langzaam opgebouwd tot een normaal tempo.

Wat vond je positief aan deze vorm van therapie?
Wat ik goed aan de behandeling vind is dat je er leert opnieuw te eten, op een normaal tempo en een normale portie.

Wat vond je negatief aan deze vorm van therapie?
Als patient wilde ik niet luisteren, en ging eigenlijk alleen maar tegen de regels in. Je wordt opgesloten, je vrijheid verdwijnt. Zonder motivatie heb je er niets te zoeken, maar voor patienten in ‘nood’ is het heel fijn dat er een kliniek zoals de Mandometer bestaat. Ik denk dat als iemand de motivatie heeft om te genezen dat elke kliniek zal helpen. Alleen miste ik mijn vrijheid er heel erg. Ik mocht niks, kon niks, zo verlies je je motivatie. Ik denk dat een behandeling met meer vrijheid beter zijn werk zal doen, maar dan heb je natuurlijk ook weer het nadeel dat sommige patienten dan hun slag slaan met het niet eten.

Zou je andere meiden deze vorm van therapie aanraden?
Als een meisje met spoed moet worden opgenomen vind ik het een goede methode, maar als iemand al in een verder stadium is ben ik van mening dat het beter is om het op eigen kracht verder te doen. Door de leuke dagelijkse dingen die je meemaakt heb je afleiding. Als je 24/7 in een kliniek zit met andere meisjes word je door elkaar meegesleurd. Dit verschilt natuurlijk wel per persoon, de ene red het niet op eigen kracht en heeft meer hulp nodig.

Hoe je jouw tijd in de kliniek ervaren?
Mijn tijd in de kliniek was meer een tijd van lol, eigenwijsheid en vooral niet luisteren. Ik deed alles wat niet mocht, omdat ik simpelweg geen motivatie had. Ik ben er ook nog een tweede keer in behandeling geweest, maar na een maand of twee ben ik het toen op eigen kracht gaan doen.

Hoe was de periode na de kliniek?
Ik ben nu al bijna een jaar uit de kliniek en loop nu poliklinisch. Ik heb om de maand een gesprek en dit gaat heel goed. Ik heb mijn vrijheid terug, door school, uitgaan, vrienden etc. heb ik veel afleiding en is de eestoornis nog maar een klein deel van mijn leven. De nazorg is heel fijn, zo word ik toch nog in de gaten gehouden.

Ben je nu tevreden met jezelf?
Ik ben opzich redelijk tevreden met mezelf. Als ik een slechte dag heb voel ik me walgelijk, maar die dagen zijn er zelden. Ik concentreer me niet meer op mijn lichaam op die manier, en probeer meestal met een positieve blik in de spiegel te kijken.

Zou je liever iemand anders willen zijn?
Soms, wanneer ik een dun, knap meisje met leuke kleding zie verlang ik er naar om ook zo te zijn. Maar ik besef nu wel dat ik ik ben, en dat dat nooit zal veranderen.

Wat zie je als je in de spiegel kijkt?
Als ik in de spiegel kijk zie ik een vrolijk meisje, wat er mag zijn. ‘Dikke dagen’ zijn er zelden.

Wat zou je tegen andere meiden willen zeggen met problemen met eten en gewicht?
Hoe eng het ook lijkt, hoe bang je ook bent, uiteindelijk zal je merken dat ertegen vechten de moeite waard is. De vrijheid in je hoofd is heerlijk.

Hoe zie je jezelf over tien jaar?
Over tien jaar studeer ik, of ben ik al klaar met studeren? Wat ik op dat moment doe weet ik nog niet, ik ben nog niet zeker van wat ik later zou willen doen. Ik heb een vriend, ik ga veel uit & heb een eigen huisje in Amsterdam. En ben ik natuurlijk genezen, hihi.

Wat is voor jou echte schoonheid?
Schoonheid is voor mij iemand die goed zijn vel zit, iemand die tevredenheid uitstraalt.