Boulimia in Israël

Ik ben Rottem, 23 jaar oud en ik woon in Israël. Mijn verhaal begint in Jeruzalem 1987. In het begin was alles normaal. Tijdens mijn jeugd wou mijn vader altijd dat ik perfect was. Hij wou dat ik atletisch, dun en gezond was. Soms probeerde hij ervoor te zorgen dat ik niet aan zou komen, en om hem trots te maken probeerde ik elke dag te sporten en geen vet voedsel te eten. Als ik dan toch wat aankwam vaste ik een paar dagen totdat alles weer normaal was.

Toen ik ongeveer 12 jaar was en ik naar feestjes begon te gaan zeiden mijn ouders dat ik niet mocht drinken of drugs mocht gebruiken. Ik had geen idee wat het was, maar ik beloofde dat niet te doen. Op een ochtend werd ik wakker met hoofdpijn en ik vroeg of ik die dag thuis mocht blijven omdat ik me niet lekker voelde. Het probleem was dat er die dag daarvoor net een feestje was geweest, en op de een of andere manier kwamen mijn ouders tot de conclusie dat de barman mijn cola light had gemixt met alcohol en drugs. Dat was mijn laatste feestje dat jaar.

Een jaar later ging ik naar een nieuwe en grotere school. Er zaten kinderen uit allerlei buurten op die school. Mijn ouders vonden mijn nieuwe vrienden niet aardig, en ze dachten dat het alcoholisten waren en dat ze drugs gebruikten. Dat was helemaal niet zo. We deden juist altijd goed ons best op school. Mijn ouders geloofden me niet, en een jaar later besloten ze dat ik mijn vrienden niet meer mocht zien. Na een tijdje hield ik dit niet meer vol en begon ik te liegen om mijn vrienden te kunnen zien. ###

Tijdens deze jaren zorgde mijn vader er nog steeds voor dat als ik aankwam in gewicht de dagen erna moest vasten. Maar toen ik 14 jaar was werd mijn buik wat dikker. Mijn vader schreeuwde tegen me dat ik lui en dik was, en ik probeerde weer een paar dagen te vasten. Maar het hielp niet, ik kreeg alleen erg veel honger. Ik sportte elke dag, maar op een gegeven moment paste ik mijn broeken niet meer. Dus ik was nu dik in mijn vaders ogen en ook in mijn eigen ogen. Ik probeerde minder te eten, soms at ik zelfs helemaal niet. Als ik wel wat at voelde ik me zwak en schuldig, en ik had het gevoel dat ik mijn vader teleurstelde. Toen vertelde een vriendin me een keer dat zij na het eten braakte om niet dik te worden. Ik vond het een geweldig idee, waarom was ik hier zelf nooit opgekomen?

Ik probeerde het een paar keer en op een gegeven moment lukte het. Vanaf toen at ik altijd als ik uit school kwam zoveel als ik kon en gooide het er daarna weer uit. Ik verloor wat gewicht, maar niet veel. Mijn ogen werden rood van al het overgeven. Mijn ouders waren boos, maar ze dachten nu eindelijk het bewijs te hebben gevonden dat ik drugs zou gebruiken. Ze wouden me geen geld meer geven omdat ze dachten dat ik daar drugs voor zou kopen, of dat ik spullen zou kopen en die dan weer zou verkopen voor drugs. Dus ik moest toen wel een baantje zoeken omdat ik anders niet aan geld kon komen.

Op een ochtend in de zomervakantie maakten mijn ouders me heel vroeg wakker en zeiden dat we ergens naartoe gingen. We kamen aan bij een gebouw waar ‘adolescent social services’ op stond. Ik had geen idee wat we hier moesten, maar ik durfde niets te vragen. In het gebouw stelde een vrouw zich voor en vroeg me of ik wist waarom ik hier was. Ik zei dat ik geen idee had. Ze vertelde me dat de politie geïnformeerd was dat ik drugs gebruikte en zelf ook drugs dealde. Ik zei dat dat niet waar was. Ze vroeg waar ik mijn geld dan vandaan haalde, dus ik zei dat ik een baantje had. Mijn ouders zeiden dat ze zich ontzettend veel zorgen maakten. Ze vroegen waarom mijn ogen dan altijd zo rood waren. Ik zei dat ze dat altijd al waren, want ik ging natuurlijk niet vertellen van het braken. De vrouw vroeg hoe vaak ik drugs gebruikte en hoe vaak ik drugs dealde.

Toen begon ik te huilen. Ik gebruikte helemaal geen drugs, had nog nooit zoiets gezien, ik dronk niet en had zelfs nog nooit een sigaret gerookt. Maar waarom zou iemand me geloven? Ik was maar een klein meisje van 15 jaar. Daarna gingen ze mijn urine onderzoeken. Vol verbazing riep de vrouw dat ik inderdaad clean was. Ik dacht dat toen alles eindelijk voorbij was. Maar toen we terugkwamen in de kamer zat er een andere vrouw die me allerlei vragen begon te stellen. Ik begon weer te huilen. Ze stelde een heleboel vragen maar ik herinner me er niet zoveel meer van. Alleen dat ik nog steeds huilde toen we eindelijk weg mochten. De conclusie was dat ik elke week weer naar het gebouw moest om me te laten testen of ik drugs gebruikte en om met een sociaal medewerker te praten.

Vanaf die week ging ik er elke week heen. Elke week probeerde de vrouw iets uit me te krijgen over de drugs, maar ik antwoordde niet en kon alleen maar huilen. Ik het begin probeerde ik ze er nog van te overtuigen dat er niets aan de hand was, maar niemand geloofde me. Op een keer vroeg ze hoe het kon dat ik zoveel at en nog steeds zo dun was. Ik denk dat ze het wist, van het eetprobleem. Door de rode ogen en mijn hand die helemaal kapot was van het braken. Maar er waren belangrijkere dingen, zoals mijn ‘drugs probleem.’

Na een paar maanden had ik er genoeg van en kwam niet opdagen bij een paar afspraken. Daarom moest ik naar de rechtbank. Ik heb de hele rechtszitting gehuild. Gelukkig besefte de rechter dat het niet waar was dat ik drugs gebruikte, dus hoefde ik me niet meer iedere week te laten testen. Ik moest wel elke week langs de sociaal medewerker. De rechter besloot ook dat ik aan het eind van het jaar het huis uit moest.

Mijn ouders stuurden me naar een speciale school voor ontspoorde jongeren. Ik wou daar helemaal niet heen, maar ik probeerde niet te ontsnappen. Het was er vreselijk, elke dag werden mijn spullen gestolen. Ik kreeg elke week wat geld maar ook dat werd gestolen. Ik huilde iedere dag en liep rond als een zombie.

In Februari nam ik x pillen in. Mijn vriendin rende naar iemand die daar werkte en zei dat ik mezelf van het leven probeerde te beroven. We wisten allebei dat het niet waar was, want het merendeel van de pillen waren vitaminepillen. Ik werd naar het ziekenhuis gebracht en had bijna meteen een gesprek met mijn therapeut. Ze vroeg me wat er allemaal aan de hand was en ik vertelde alles. Ze was heel aardig voor me, maar kon het haast niet geloven dat ik niets gedaan had. Maar vanaf toen begon ze echt voor me te zorgen, ik zag haar drie keer in de week. Na een maand ontmoette ik mijn nieuwe pleeggezin. Gelukkig waren ze heel aardig. Ze kochten nieuwe spullen voor me, ik mocht naar de kapper, ik kreeg nieuwe kleren, en ik had een hele kamer voor mezelf. Ik voelde me zo gelukkig daar. Voor het eerst in mijn leven had ik ouders waar ik mee kon praten en een thuis waar ik kon zijn. Mijn therapeut wou dat ze wisten van mijn boulimia, maar dat was niet nodig omdat ik helemaal niet meer de drang had om veel te eten en te braken.

Het jaar daarna ging ik alweer naar een nieuwe school. Ik vond het heerlijk daar en maakte nieuwe vrienden, vooral jongens. Mijn pleegouders vonden het niet fijn dat ik zoveel met jongens omging. Hier hadden we enorm veel ruzie over en ik probeerde ze te ontwijken. Het ging slechter tussen ons, en op een geven moment praatte ik haast niet meer met mijn pleegmoeder. Ze was zwanger en in november beviel ze. Dat was de eerste nacht sinds 9 maanden dat ik weer braakte. Vanaf toen at ik niets meer ‘s avonds. Als iedereen naar bed was at ik juist wel veel en gooide dat er daarna weer uit. Niemand had iets in de gaten.

Toen ging het helaas mis, ik had een enorme ruzie met mijn pleegouders. Ze zeiden dat ik alleen bij hen wou blijven voor het geld. Daar schrok ik zo van dat ik ben weggelopen. Ik logeerde iedere nacht bij een andere vriend en zocht een baantje. Met dat geld kon ik eten voor eetbuien kopen. Ik mocht bij een vriendin intrekken, maar haar ouders maakten zich zorgen om me. Ik viel veel af. Op een gegeven moment belden ze mijn ouders op. Daar schrokken ze wel van en ze wouden dat ik weer bij ze thuis zou komen wonen.

Ik had het heel zwaar, mijn boulima werd erger. Ik kon alleen maar aan eten en braken denken. Totdat ik het niet meer trok.

Toen ben ik voor het eerst in mijn leven hulp gaan vragen aan de dokter. De bloedtesten waren helemaal niet goed en ik was veel te veel gewicht verloren. De dokter belde het ziekenhuis en een dag later kon ik daar terecht. Daar vertelde ik precies wat ik at, hoe ik at, en over het braken. Ze wou me niet alleen naar huis laten gaan, dus kreeg ik daar een kamer. Ik zat er samen met een meisje dan 14 die heel dun was. Ik was best jaloers op haar (ook al was ze niet eens zoveel dunner dan ik was) maar ik wou ook graag beter en gezond worden. Ik vond het best fijn in het ziekenhuis, ik had een plek waar ik kon zijn elke nacht, ik kon geen eetbuien hebben en er waren mensen om mee te praten.

In het begin was het ontzettend zwaar. Ik dacht de hele tijd aan eten. Ik kon niet slapen, huilde veel sneller en probeerde minder te eten. Na een tijdje werd dit makkelijker. Ik wou geen eetbuien meer. Als ik daaraan dacht voelde ik me misselijk. Ik wou net zo dun zijn als het meisje bij me op de kamer. Ik was erg in de war, wist niet meer of ik dun of gezond wou zijn. Soms braakte ik nog, maar meestal verstopte ik het eten gewoon. Ik had het gevoel alsof ik dikker werd, maar ik viel elke week een beetje af. Het was niet veel, maar wel genoeg voor het ziekenhuis om me te waarschuwen dat als ik niet heel snel zou aankomen ik daar weg zou moeten. Dus had ik allerlei trucjes om te doen alsof ik aangekomen was. Mijn therapeut had het in de gaten, ze zei dat ze dacht dat ik over mijn boulimia heen was maar niet op een goede manier. Ze dacht dat ik anorectisch werd en ik moest aan het eind van de week weg. Ik vond niet dat ik anorectisch was, ik was nooit van plan om te stoppen met eten. Het voelde alleen alsof ik geen keuze had.

Toen ik weer thuis bij mijn ouders was wou ik precies dezelfde producten eten als dat ik in het ziekenhuis had gehad, en ook precies op dezelfde tijden. Als het goede product er niet was at ik niet, en als ik een paar minuten te laat was at ik ook niet. Ik wou helemaal geen gewicht verliezen, ik dacht dat het prima met me ging. Ik was alleen ontzettend bang dat ik weer eetbuien zou krijgen als ik andere producten ging eten. Dat was mijn grootste angst.

Mijn gewicht daalde heel snel, maar ik voelde het niet. In het ziekenhuis hadden ze het in de gaten. Ze waarschuwden me dat ik anorectisch zou worden maar ik geloofde ze niet. Ik zou naar mijn idee altijd het meisje met boulimia blijven.

Twee maanden na mijn ziekenhuisopname kwamen mijn oom en tante op bezoek. Ik wou ze niet zien dus ik bleef op mijn kamer. Maar mijnt tante wou me per se even begroeten dus kwam ik de trap af. Mijn vader lachte en zei dat ik er vreselijk uit zag. Het deed me niet zo veel, want ik was inmiddels gewend aan zijn opmerkingen. Maar mijn tante schrok enorm en zei dat ik eruit zag als een skelet. Ze begon te huilen en nam me mee naar boven om te vragen wat er gebeurd was. Ze vertelde dat ze een reisje gingen maken maar dat als ze terugkwamen ik bij ze in moest trekken. Toen ze me omhelsde huilde ze alweer.

De volgende ochtend belde ze me op en zei dat ik mee mocht op reis. Ze wou niet dat ik nog langer bij mijn ouders zou blijven. Mijn oom en tante probeerden me meer te laten eten, ze kochten alles wat ik lekker vond. Maar alleen de aanblik van het eten maakte me al misselijk en ik was bang voor al het eten. Na 2 weken wou mijn tante me wegen omdat ze zich zorgen maakten. Ik schrok enorm van mijn gewicht. Het was veel minder dan ik dacht en dit was helemaal niet mijn bedoeling. Vanaf dat moment besefte ik me dat ik zo niet door kon gaan en dat ik moest gaan eten.

Zes dagen nadat ik terug was van de reis moest ik weer naar mijn therapeut. Ik wou haar graag zien om haar te vertellen dat het goed met me ging en dat ik weer wat at. Maar die kans heb ik nooit gehad. Ze schrok zo toen ze me zag dat ze meteen een opname in een kliniek voor de volgende dag voor me had geregeld. Ik wou helemaal niet, en liep weg. Maar mijn tante kwam me halen, en ze had met de kliniek en het ziekenhuis overlegd dat ik bij haar kon blijven. Ze had een eetlijst gekregen en wist precies wat ik moest eten. Nog steeds smokkelde ik mijn eten weg en probeerde er op alle mogelijke manieren onderuit te komen. Een week later had ik mijn laatste gesprek met mijn therapeut. Ze had me opgegeven, ze kon de verantwoordelijkheid voor mij niet meer dragen. Als er iets zou gebeuren zou het namelijk haar schuld zijn. (dacht zij.)

Na 2 maanden begon ik met een studie. Daarvoor moest ik veel aankomen, en dat was in het begin erg moeilijk. Ik werd gewoon zo moe van al het vechten, dat ik na een tijdje besloot om weer te beginnen met allerlei trucjes, zodat het leek alsof ik aankwam. Toen ze dachten dat ik op mijn streefgewicht zat kreeg ik een makkelijker eetlijst. Elke keer als ik naar mijn therapeut moest haalde ik dezelfde trucjes uit, maar op een gegeven moment kwamen ze er toch achter dat ik niet echt op een gezond gewicht zat.

Ook al smeekte ik mijn therapeut om het aan niemand te vertellen en ook al beloofde ik dat ik nu echt zou gaan aankomen, ze vertelde het toch aan mijn tante. En toen gaf ook mijn tante me op. Ik moest het huis uit.

Die nacht heb ik helemaal niet geslapen. Ik was vreselijk bang, want ik wist dat ik terug moest naar het huis van mijn ouders omdat ik nergens anders terecht kon. Ik heb een maand bij mijn ouders gewoond, en ook daar viel ik af. Ik begon me zwak te voelen. Na die maand kon ik terecht in een studentenhuis. Daar heb ik gewoond totdat ik klaar was met mijn studie.

In Israël is het normaal dat je een paar jaar het leger ingaat, maar dan moet je conditie wel goed genoeg zijn. Iedereen was er heel enthousiast over, maar mij kon het helemaal niets schelen. Toen ze me bij een keuring voor het leger wogen bleek dat mijn gewicht te laag was en dat ik dus lichamelijk niet in staat was om bij het leger te gaan. Eigenlijk vond ik dat totaal niet erg, nu kon ik naar de universiteit en dingen leren die ik echt interessant vond.

Het was Maart en de universiteit zou pas in Oktober beginnen. Ik zocht een baantje, en had 4 dagen in de week therapie. Ik wist nog steeds niet of ik wel echt beter wou worden. Ik vond het wel fijn om dun te zijn. Mijn therapeuten deden hun best en maakte lijstjes met redenen waarom het beter was om hiervan af te komen. Ze vroeg of ik het dan niet erg vond dat ik niet meer ongesteld werd. Dat vond ik helemaal niet erg, ik vond het juist wel fijn. Ik overtuigde mezelf ervan dat het gezond was om niet te menstrueren. Maar mijn therapeut zei dat het uitblijven van de menstruatie een teken was dat het lichaam niet goed functioneerde. Ook vertelde ze dat ze wou dat ik me liet testen op botontkalking. Ik dacht dat ze een grapje maakte, zo erg was het toch niet? Maar ik liet me toch testen.

Uit de uitslag bleek dat ik inderdaad botontkalking had. Ik schrok er enorm van en fietste zo snel als ik kon naar de plek waar ik therapie had. Daar moest ik heel erg huilen en vroeg wat er met me gebeurde en wat ik moest doen. Ik was totaal in paniek. De diëtist zei dat de enige oplossing was om in gewicht aan te komen. Ze zei dat als ik niet genoeg gewicht had, mijn botten alleen maar meer kapot zouden gaan omdat ze geen bescherming hadden. Ik geloofde haar niet helemaal en ik dacht dat ze me vet wou mesten. Dus ik ging naar de bibliotheek en heb van alles gelezen over botontkalking. De diëtist had gelijk. Vanaf die dag at ik precies wat ik moest eten. In het begin ging het heel goed totdat ik begon aan te komen. Daar schrok ik van en ik stopte weer met eten. Maar daarna besefte ik me weer dat ik toch echt moest eten, het was allemaal heel verwarrend.

Na een tijdje kwam ik toch aan, en ik vond het verschrikkelijk. Ik probeerde mezelf te verstoppen in wijde kleding, voelde me depressief, maar gaf niet op! Ik had met mezelf afgesproken dat ik het 6 maanden zou proberen, dus dat deed ik.

Ik begon met een nieuwe studie, maar ik voelde me vreselijk. Ik was zo depressief, en voelde me heel dik. Het enige wat ik wou was dat die 6 maanden voorbij waren zodat ik weer kon gaan afvallen. Ik kon me niet concentreren op mijn huiswerk en op de een of andere manier begon ik weer met braken. Ik haatte mezelf simpelweg. Dit was het ergste jaar uit mijn leven.

Na 6 maanden begon ik weer met afvallen, maar nu stopte ik eerder. Ik wilde niet meer zo heel dun zijn. Nog steeds had ik hoop dat het allemaal goed zou komen. Maar ineens veranderde er iets. Ik woog me en zag dat ik heel veel was aangekomen. Daar schrok ik zo van dat ik mezelf op allemaal andere weegschalen ging wegen en ze gaven allemaal wat anders aan. Toen besefte ik me ineens hoe verstoord mijn lichaamsbeeld was. Ik denk dat dit de eerste keer was dat ik echt 100 % beter wilde worden. Vanaf toen hield ik een blog bij en schreef daar alles in op. Ik werd meer open naar mezelf toe en naar omstanders. Vier maanden later bereikte ik opnieuw mijn streefgewicht, maar dit keer wel een gewicht waar ik me zelf goed bij voel.

Vorige maand ben ik voor het eerst sinds 5 jaar weer ongesteld geworden. Ik kan niet zeggen dat ik gezond ben, want dat ben ik niet, maar ik probeer ten minste wel om gezond te lijken. Mijn moeder probeert de laatste tijd aardig tegen me te zijn. De enige reden dat ik nog niet thuis wil zijn is om mijn vader. Ik probeer mijn lichaam gezond te houden en ik hoop dat ik op een dag kan genieten van het leven en gezond kan denken, zonder de hele tijd aan mijn buik te denken.